ஹெச்.ஜி.ரசூல் – நினைவேந்தல்

ஹெச்.ஜி.ரசூல் அவர்கள் இறப்பெய்தினார் என்னும் செய்தியை இன்றைய ’இந்து’ நாளிதழில் களந்தை.பீர் முஹம்மது எழுதியிருக்கும் நினைவுரையிலிருந்தே அறிந்தேன். அவர் இவ்வுலகை விட்டகன்று மூன்று நாட்கள் ஆகிவிட்டது. அன்னாரின் ஆத்மா அமைதி காண அல்லாஹ்விடம் இறைஞ்சுகிறேன்.

      ஹெச்.ஜி.ரசூல் அவர்களை நான் அறிந்தது ஏறத்தாழ இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன். முஸ்லிம் சமூகத்தில் அவருக்குப் பெருஞ்சிக்கலை உருவாக்கிய அவரின் ‘மைலாஞ்சி’ என்னும் கவிதைத் தொகுப்பின் மீதான எதிர்வினைகள் நடந்துகொண்டிருந்த காலகட்டம் அது. ‘சிந்தனைச் சரம்’ மாத இதழில் அது வாதப் பிரதிவாதமாகத் தொடர்ந்து வந்தது. நவீனக் கவிதையின் இயங்குமுறையை அறியாத, பொதுவாகவே கவிதையின் மீதொரு ஒவ்வாமை மனநிலை கற்பிக்கப்பட்ட (குறிப்பாக வஹ்ஹாபிகளின் குரல் ஓங்கிய பின்) சமூகத்திடம் கண்மூடித்தனமான எதிர்ப்பையே அவர் பெற முடிந்தது. அவரின் குடும்பத்தை ஜமாஅத் ஊரொதுக்கம் செய்த விளைவு வரை அது அவரைத் தாக்கிற்று.

      கவிதையை உள்வாங்கும் தன்மை முஸ்லிம் சமூகத்திடம் இல்லை என்று எழுதும் அதே நேரம் ஹெச்.ஜி.ரசூல் அவர்களின் மீதான என்னுடைய பார்வை அவரை முழுமையாக உடன்படுவதல்ல என்பதையும் சொல்லியாக வேண்டும். ஹெச்.ஜி.ரசூல் எனக்கு யார்? அவரை நான் என்னவாகக் காண்கிறேன்? என்னும் கேள்விகளை எழுப்பிக்கொண்டு முற்செல்ல விரும்புகிறேன்.

பத்து நாட்களுக்கு முன்புதான் அவரின் “மைலாஞ்சி” தொகுப்பின் மறுபதிப்பினைப் புரட்டிக்கொண்டிருந்தேன். (ஒரு முஸ்லிம் பெண்மணி கையேந்தி இறைஞ்சும் புகைப்படம் அட்டையில் உள்ள பதிப்பு). அவரது கவிதைகளை முன்வைத்து ஒரு கட்டுரை எழுத வேண்டும் என்று தோன்றியதால் அந்நூலை எடுத்திருந்தேன். கைப்போக்காகப் புரட்டிய பக்கங்களில் தென்பட்ட கவிதைகளில் எதுவுமே எனது எண்ணத்திற்கு வலுச்சேர்த்து ஊக்கவில்லை. எனவே மீண்டும் அலமாறியிலேயே வைத்துவிட்டேன். வேறு நூலுக்கு நகர்ந்துவிட்டேன். மிகவும் சர்ச்சையான கவிதை வரி என்று சொல்லப்படுகின்ற (5.8.2018 தி இந்து ஆங்கில நாளிதழ் வெளியிட்ட செய்தி இவ்வரியையே மேற்கோள் காட்டியிருக்கிறது என்பதொரு சான்று) “ஏன் இல்லை வாப்பா ஒரு பெண் நபி?” என்னும் வரியும்கூட என்னைத் தூண்டவில்லை. சிறுமியொருத்தி தனது தந்தையிடம் இக்கேள்வியைக் கேட்பதாக அக்கவிதை அமைந்திருக்கிறது. சிறு பிராயத்தில் அவ்வாறான கேள்விகள் எழுந்து வருதல் இயல்பு. காலப்போக்கில் கேள்விகள் தேய்ந்து மறைந்து போகின்றன. அவற்றுக்காண விடைகளை இங்கே அறிபவர்கள் மிகச் சொற்பம். லட்சத்தில் ஒருவர் எனில் மிகையன்று.

ஹெச்.ஜி.ரசூலிடம் எனக்குள்ள போதாமை யாதெனில் அவர் கேள்வி கேட்டவர் மாத்திரமே, விடைகளை அறிந்தவர் அல்லர் என்பதுதான். அல்லது, விடைகளை நோக்கிய சரியான திசையில் நகராதவர், இன்னும் சொல்வதெனில் தவறான அணுகுதிசையில் நகர்ந்தவர் என்றே அனுமானிக்கின்றேன். அவருடைய அனைத்துக் கவிதைகளிலும் இந்தப் போதாமையை நான் காண்கிறேன். எனவே அவரின் கவிதைகள் எவ்வித அகத்திறப்பினையும் எனக்குத் தரவில்லை.

சூஃபி மகாகவி மௌலானா ஜலாலுத்தீன் ரூமி அவர்களின் ஆன்மிகப் பெருங்காவியமான ‘மஸ்னவி’யின் தமிழாக்க வெளியீட்டு விழாவில் அவர் கலந்துகொண்டது பற்றியும் அதுவே அவருடனான தனது கடைசிச் சந்திப்பு என்றும் களந்தை பீர் முஹம்மது எழுதியிருக்கிறார் (’இந்து’, 8.8.2017).  ஒருவேளை ஹெச்.ஜி.ரசூல் கலந்துகொண்ட இறுதிப் பொது நிகழ்வு அதுதானாக இருக்கலாம். மஸ்னவி தமிழாக்கம் என்பதும் எந்நூல் என்று விவரம் இன்னும் தெரியவில்லை. சென்னை ஃபஹீமிய்யா டிரஸ்ட் வெளியிட்டு வருகின்ற (மூன்று பாகங்கள் வந்துள்ளன. நான்காம் பாக வேலை முடிந்து வெளியீட்டுக்குத் தயாராக உள்ளது என்று ரம்ஜானுக்கு முன்பு நண்பர். அபுதாஹிர் ஃபஹீமி சொன்னார்.) ’மஸ்னவி ஷரீஃப்’ என்னும் தமிழாக்கம்தான் உருப்படியான முழுமையான் பதிப்பு. நரியம்பட்டு எம்.ஏ.சலாம் அவர்கள் ஆறுபாகங்களையும் ஃபார்சி மூலம் மற்றும் உருது மொழிபெயர்ப்புடன் சேர்த்து விளக்கக் குறிப்புக்களுடன் தமிழாக்கம் செய்துள்ள பெரும்பணி அரும்பணி அது. அந்நூலின் நான்காம் பாகத்திற்கான வெளியீட்டு விழாதான் நடந்ததா? அல்லது வேறு ஏதேனும் தேர்ந்தெடுத்த, ஆங்கில வழியிலான தோராய மொழிபெயர்ப்பு நூலொன்றின் வெளியீட்டு விழாவா? என்பதறியேன். அதற்கும் வாய்ப்புண்டு, ‘பாரசீக்க் கவிஞானி ஜலாலுத்தீன் ரூமி கவிதைகள் கதைகள்’ என்று நாகூர் ரூமி வெளியிட்டதைப் போல, ‘ரகசிய ரோஜா’ ‘ரூமியின் வைரங்கள்’ என்று அடியேன் வெளியிட்டதைப் போல. முன்னது எனில், அது ஒரு முரண் (ஐரனி). பின்னது எனில் அதுவுமோர் அணுகு பிழை.

ஹெச்.ஜி.ரசூலின் இறப்புச் செய்தி என்னுள் விண்மீன்களைப் போல் ஒளிரச் செய்துவிட்ட பல சிந்தனைப் புள்ளிகளை ஒன்றுடனொன்று இணைத்து ஒரு கோலமிடல் போல் இக்கட்டுரையை நான் ‘பேசி’ச் செல்கிறேன். எனவே, இது நேரற்றதாக இருக்கலாம். தொடர்ந்து வாசிக்கவும். முழுக்கோலம் நேர்த்தி காணும் என்று நம்புகிறேன்.

‘அணுகு பிழை’ என்னும் சொல்லினை மீண்டும் அழுத்தம் தந்து உச்சரிக்க விரும்புகிறேன். ஹெச்.ஜி.ரசூல் இஸ்லாம் சார்ந்து கேட்ட, அவரது மனத்துள் எழுந்த ‘ஆழமான’ என்று விமர்சிக்கப்படுகின்ற அல்லது அவரே அப்படிக் கருதியிருக்கக்கூடிய கேள்விகளில் பல பிற எழுத்தாளர்களும் கேட்டவைதான் என்பதை நான் நினைவு கூராதிருக்கவியலாது. கவிக்கோ அப்துல் ரகுமான் எழுதிய, ’ஆலாபனை’ என்னும் நூலில் உள்ள ‘ராங் நம்பர்’ என்னும் கவிதையை இங்கே சொல்ல வேண்டும். ‘எங்கள் செயல்களில் குற்றம் பிடிப்பவனே, எந்தச் சபிக்கப்பட்ட மண்ணால் எங்களைப் படைத்தாய்?’ என்னும் கேள்வியும், ‘ஏதேன் தோட்டத்தில் விலக்கப்பட்ட கனியை ஏன் வைத்தாய்?’ என்னும் முறையீடும் காத்திரம் குறைந்தவையா? ஹெச்.ஜி.ரசூலின் கவிதைகள் செய்யும் சமய விசாரத்தின் தன்மையை நாகூர் ரூமியின் சில கவிதைகளிலும் காணவியலும். கவிக்கோவின் அக்கவிதை ’ராங் நம்பர் என்று தொடர்பு துண்டிக்கப்பட்டது’ என்பதாக முடியும். ஆம், தவறான அணுகுமுறைக்குக் கிடைக்கும் முடிவு அதுவாகத்தான் இருக்கும் என்பதையே அப்துல் ரகுமான் அக்கவிதையில் சுட்டிக்காட்டுவதாகப் புரிந்துகொள்கிறேன். ‘சரியான’ அணுகுமுறை எது என்று கண்டறிந்து அவ்வழிச் செல்லார்க்கு ஞானத்தின் கதவுகள் திறவா என்பது உண்மை. ஹெச்.ஜி.ரசூலும், களந்தை பீர் முஹம்மதும் அவரன்ன பிறரும் சிக்கிக்கொண்டிருப்பது இவ்விடத்தில்தான் என்று நான் காண்கிறேன்.

photo by rifat iqbal. 

சிந்தனைச் சரம் இதழில் ஏறத்தாழ இருபதாண்டு காலத்துக்கு முன் அவரெழுதிய ஓர் கட்டுரையில் அல்லாமா இக்பாலின் கவிதையை (’ராஜாளியுடன் போரிடும் வல்லமையை ஒரு சிட்டுக்குருவிக்கு வழங்கு’) மேற்கோள் காட்டி எழுதியிருந்ததை இப்போது நினைவு கூர்கிறேன். அல்லாம இக்பால் சொல்லும் ’ஷாஹீன்’ என்னும் ஆன்மிக ராஜாளியாக ஹெச்.ஜி.ரசூல் தன்னை உருவாக்கிக்கொள்ளவில்லை என்பது திண்ணம். அவர் சிட்டுக்குருவியாகவே தன்னை அடையாளப்படுத்திக்கொண்டு அப்படி எழுதினார் எனில் ’வல்லமை தாராயோ?’ எனும் வேட்டல் நிறைவேறியதாகவும் தெரியவில்லை. அந்நாளில் அக்கட்டுரையை வாசித்தபோதே எனக்கு மிகவும் விசித்திரமாக இருந்தது. அல்லாமா இக்பாலைப் பற்றியெல்லாம் இவர் எதற்கு எழுதுகிறார் என்று நினைத்தேன். அல்லாமா இக்பாலின் கவிதைகளில் உள்ள சூஃபிய்யத் (சூஃபித் தன்மை) இவரிடம் கிஞ்சிற்றும் இல்லையே என்பதால். இப்போது, அல்லாமா இக்பாலின் ஆன்மிக குருவான (ரூஹானிய்யத் என்னும் ஆத்மத் தொடர்பு வழி குருவான) மவ்லானா ரூமி தொடர்பானதொரு விழாவில் வந்து அவரின் வாழ்க்கை முடிந்திருக்கிறது. ஆனால், ‘ரூமியின் மதுவிடுதியை நாம் மீண்டும் திறக்க வேண்டும்’ என்று மகாகவி இக்பால் எந்த சூஃபித்துவம் பற்றிப் பாடினாரோ அந்த சூஃபி ஞானப் பாட்டையில் எதுவொன்றிலும் அனுபவத் தேடலை நிகழ்த்தாத, ’சிந்தனை வெளி சஞ்சாரம்’ எனப் பிதற்றித் தன்னையே ஏமாற்றிக்கொண்ட ஒருவராகவே ஹெச்.ஜி.ரசூலைப் பார்க்க முடிகிறது. ஆம், பயிற்சிகளை மறுதலித்த ஒருவரால் அப்பயிற்சிகளுக்குரிய விளைவுகளை எப்படி அடைய முடியும்? ’சிந்தனையாளர்கள்’ என்று சொல்லப்படும் பலரிடம் இப்பெருங்குறை பெரும்பிழை இருப்பதை நான் பார்க்கிறேன். 

‘மொழிப்பழக்கம் நம்மை ஏமாற்றுகிறது’ என்று மகாகவி இக்பால் பாடிய வரியொன்று ஞாபகம் வருகிறது. ‘இவர் என்னங்க எழுதுறார்? அது தமிழ்தானா? என்னமோ பெரிசாச் சொல்றாப்ல வளைச்சு வளைச்சு எழுதிக்கிட்டே போறார். ஒன்னுமே புரியமாட்டேங்குது. நீங்க தமிழ் ப்ரொஃபஸ்ஸர். ஒங்களுக்குத்தான் இந்த நவீன வார்த்தையெல்லாம் புரியும்போல’ என்று எனது நண்பரும் வரலாற்றுப் பேராசிரியருமான ஒருவர் ஹெச்.ஜி.ரசூலின் மொழிநடை பற்றி ஒருமுறை சொன்னார். அறிவுஜீவித்தனமான மொழிநடை என ஒன்றை உருவாக்கிப் பழகிக் கைவரப் பெற்றபின் அது தரும் போதையில் சுயத்தை இழந்து போகும் அபாயம் உண்டு என்பது உண்மையே. கவிஞர்களும் எழுத்தாளர்களும் எளிதில் வீழ்ந்துவிடும் பெரும்பள்ளம் அது. ஒருவேளை இவரும் அதனுள் வீழ்ந்த ஒருவரா? அவரது நூலொன்றின் தலைப்பு: “குர்ஆனிய மொழியாடல்கள் மீள்வாசிப்பின் தருணம்”. இதே போல், சமரசம் அமீன் அவர்கள் எம் கல்லூரியின் நிகழ்வொன்றில் பேசுகையில் “களமாடல்” என்னுஞ் சொல்லினைப் பயன்படுத்தினார். அண்மையில் கபிலன் வைரமுத்து எழுதியிருக்கும் ஒரு பாடலில் “காதலாட” என்னும் சொல் வருகிறது. ஆக, எல்லாம் ஆட என்னும் விகுதி சேர்த்துக்கொள்வதுதான். வாயாட என்பது நாட்டுப்புற வழக்கு. வாயாடுபவர் வாயாடி என்பது போல், காதலாடுபவர் காதலாடி. களமாடுபவர் களமாடி. மொழியாடுபவர் மொழியாடி. ஹெச்.ஜி.ரசூல் ஒரு நவீன மொழியாடி என்பது உண்மைதான். ஆனால் மொழியாடல் என்பதே உண்மையை மறைக்கும் திரைப்பின்னல் ஆகிவிடுமெனில் அதனின் கைச்சேதம் வேறென்ன?

இனி, “குர்ஆனிய மொழியாடல்கள் மீள்வாசிப்பின் தருணம்” என்னும் தலைப்பிலேயே ஓர் ஆழ்ந்த அபத்தம் இருப்பதாக உணர்கிறேன். மீள்வாசிப்பு என்னுஞ் சொல்லினைக் காண்கையில், அதன் மிதப்புத் தன்மையை உணர்கையில்,  “எல்லாந்தான் படிச்சீங்க என்ன செஞ்சு கிழிச்சீங்க” என்று பட்டுக்கோட்டை கல்யாணசுந்தரம் எழுதிய பாடல் வரி என் சிந்தையில் முன் வந்து நிற்கிறது. உங்கள் முதல் வாசிப்பு என்னவாக இருந்தது? என்னும் கேள்வி தவிர்க்கவியலாமல் எழுகிறது. இப்னுல் அரபி, இமாம் கஸ்ஸாலி, மவ்லானா ரூமி, அல்லாமா இக்பால் போன்றவர்கள் நிகழ்த்திய குர்ஆனிய வாசிப்புப் பற்றிய புரிதல்களில் இருந்தல்லவா நமது மீள்வாசிப்பு முன்னெடுக்கப்பட வேண்டும். அதற்கான பயிற்சியும் முனைப்பும் உம்மிடம் இருந்த்தா? இல்லையே. மார்க்க ரீதியாக ஹெச்.ஜி.ரசூல் கொண்டிருந்த ’போதாமை’யைப் பற்றி ஏற்கனவே நான் எழுதியிருக்கிறேன், “இஸ்லாமியப் பெண்ணியம்” என்னும் அவரது நூலை முன்வைத்து. அதுபோல் இந்நூலை வைத்தும் விவாதிக்க இடமுள்ளது.

ஹெச்.ஜி.ரசூலை இங்கே ஒருவருடன் ஒப்பிட்டுக் கூறத் தோன்றுகிறது. ஃப்ரெட்ரிக் நீஷே என்னுக் கிளர்ச்சியாளன். குறிப்பாக, நீஷேவைப் பற்றி கேட்கப்பட்டபோது மகாகவி அல்லாமா இக்பால் சொன்ன கருத்தை இங்கே அவருக்குப் பொருத்தமானதாகக் காண்கிறேன்: ”அவரின் அறிவு நிராகரிப்பாளனாய் இருந்தது; ஆனால் அவரின் உள்ளமோ நம்பிக்கையாளனாய் இருந்தது”. (இவ்வரி உமைய்யா என்னும் அறபிக்கவிஞரைப் பற்றி நபிகள் நாயகம் (ஸல்) அவர்கள் கூறியதாகும். இக்பாலின் ஆழிய புரிதலுக்கும் இஸ்லாமிய அறிவுக்கும் இஃதொரு சான்று). மேலும் நீஷேவின் குறையைத் தான் நிவர்த்தி செய்திருக்கவியலும் என்பதை அல்லாமா இக்பால் இப்படிச் சொன்னார்:

“அந்த ஐரோப்பியப் பித்தன் இக்காலத்தில் இருந்திருப்பான் எனில்

இக்பால் அவனுக்குப் புரியவைத்திருப்பார் தெய்வீக நிலை யாதென்று”

(அகர் ஹோத்தா ஓ மஜ்தூபே ஃபிரங்கி இஸ் ஸமானே மே(ன்)

 தொ இக்பால் உஸ்கோ சம்ஜாத்தா மகாமே கிப்ரிய்யா க்யா ஹே)

      இறுதியாக, ஓர் ஒப்புவமை. சிறுவன் ஒருவனின் கையில் சோடா பாட்டில் ஒன்று கிடைக்கிறது. உள்ளே உள்ள பானம அவனின் கண்ணையும் கருத்தையும் கவர்ந்திழுக்கிறது. அவனுக்கோ தாகத் தவிப்பு வேறு. அந்த புட்டியின் மூடியைத் திறப்பதற்காக அவன் விரல்களால் நெம்புகிறான். அவனது விரல்கள் புண்ணாகி ரத்தம் ஒழுகுகிறது. வாயில் வைத்துப் பல்லால் கடிக்கிறான். அவனது நாவிலும் உதடுகளிலும் அந்த மூடியின் விளிம்பு கீறி ரத்தம் வழிகிறது. தனது ரத்தத்தையே அவன் சப்புக்கொட்டியபடி மேலும் தீவிரமாக முனைகிறான். அப்போது அங்கே வந்த அவனது தந்தை அவனிடமிருந்து அந்த சோடாப் புட்டியைப் பிடுங்கி தன் பையிலிருந்து திறப்பியை (ஓப்பனர்) எடுத்து ஒரே நொடியில் இலகுவாக மூடியைத் திறந்துவிடுகிறார்.

      ஹெச்.ஜி.ரசூல் போன்ற ஒருவர் அந்தச் சிறுவனை ஒத்தவராகவே இருப்பார். அந்தச் சிறுவனுக்குக் கிடைத்தது போலொரு தந்தை வாய்க்க வேண்டும். ஆன்மிகத் தந்தை என்னும் குருநாதர் வாய்க்க வேண்டும். அவர்தான் கண் திறப்பாளர் (eye opener) என்னும் நிலையில் நமது அகப்பார்வையைத் துலங்கச் செய்யவியலும்.

      நீத்தார் பற்றி நிந்தனை கூடாது என்பதொரு நயத்தகு நாகரிகம் ஒருபுறம் இருக்க, “குலில் ஹக்கு வலவ் கான முர்ரா” – ’கசப்பாயினும் உண்மையே பேசுக’ என்பது நபிகள் நாயகத்தின் வாக்கு. இவ்விரண்டையும் பேணியே எனது சிந்தனைகளை இங்கே வைத்திருக்கிறேன் என்று நம்புகிறேன். மீண்டுமொரு முறை ஹெச்.ஜி.ரசூல் என்னும் பெயரேற்றுத் தோன்றி இப்புவனத்தில் வாழ்ந்தடங்கியிருக்கும் அந்த ஆன்மா அமைதி பெற இறைவனை வழுத்தியிறைஞ்சி அமைகிறேன்.