என்றார் தர்வேஷ் - 9

 

பூங்காவில் இளைஞர்கள் இருவர் அமர்ந்திருந்தனர். திரையணிந்த பெண் ஒருத்தி ஒரு சிறுவன் உடன்வர அவ்வழியாகச் சாலையில் கடந்து போனாள். அவளைப் பார்த்ததும் அந்த இருவருள் ஒருவன் மிகவும் படபடப்பானான். அவன் பேச்சு தடைப்பட்டது. கைகளைப் பிசைந்தபடி இப்படியும் அப்படியும் அசைந்தான். தன்னை யாராவது கவனிக்கிறார்களா என்று சுற்றிலும் பார்த்தான். அவள் கடந்து போன பிறகு சில கணங்களில் மீண்டும் இயல்பாகிவிட்டான். அவனுடன் அமர்ந்திருந்த மற்றோர் இளைஞனிடம் எந்தச் சலனமும் இல்லை. அவன் இவனிடம் “என்ன? என்னாச்சு?” என்று கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். அவன் குருடனாக இருந்தான்.

            தர்வேஷ் இதைக் கவனித்துவிட்டார். தன்னுடன் மாலை நடைக்கு வந்திருந்த சாதகர்களிடம் இதைச் சுட்டிக் காட்டினார். ”அவள் ஓர் இளம் பெண்ணாகத்தான் இருக்க வேண்டும். மேலும், அவள் மிகவும் அழகியாக இருக்க வேண்டும். இவன் அவளைக் காதலிக்கிறான்,” என்று சொன்னார்.

            ”எப்படிச் சொல்கிறீர்கள்?” என்று தர்வேஷிடம் ஓர் இளைஞன் கேட்டான்.

            ”இல்லை என்றால் அவனிடம் ஏன் இத்தனைப் படபடப்பு உண்டாகிறது? அவளின் முகத்தை அவன் ஏற்கனவே பார்த்திருக்கிறான். அது அவள்தான் என்பதை அவளுடன் செல்லும் சிறுவனை வைத்து அவன் ஊகித்துவிட்டான். அந்தச் சிறுவன் அவளின் தம்பியாக இருக்க வேண்டும். அவள் இப்போது திரையிட்டுத் தன் முகத்தை மறைத்திருக்கிறாள் என்றாலும் அவனுக்கு அவளின் முகம் நினைவில் வந்துவிட்டது. இப்போது அவளின் முகத்தை அவனின் அகப்பார்வை தரிசித்தது. அதனால்தான் அவனுக்கு அவ்வளவு பதற்றம் உண்டானது. அவளின் முகத்திரையே அவனுக்கு அவளின் அடையாளம் ஆகிவிட்டது! இதை ஓர் உதாரணமாக வைத்து அகப்பார்வை கொண்ட ஞானிகளின் நிலையை நாம் விளங்கிக் கொள்ளலாம்.”

            ”அப்படியா? இதை வைத்தா?” என்று இன்னொருவன் கேட்டான்.

            ”ஆம். பலரும் அவளைப் பார்க்கவே செய்தார்கள். ஆனால், அவர்கள் அவளைப் பார்க்கவே இல்லை என்பதும் உண்மைதான். யாரோ ஒரு பெண் போகிறாள் என்று மட்டும் பார்த்தார்கள். ஆனால், அவர்களின் பார்வை அவளை மறைக்கும் திரையின் மீதுதான் பட்டது, அவளின் மீது அல்ல. அதுபோல், படைப்புக்கள் என்னும் திரையைத்தான் எல்லோரும் பார்க்கிறார்கள். அவை இறைவனால் படைக்கப்பட்டது என்னும் கருத்தும் நம்பிக்கையும் மட்டுமே அவர்களிடம் உண்டு. உணர்வெழுச்சி (கைஃபிய்யத்) உண்டாக அது மட்டும் போதுமானதாக இல்லை. அந்த இளைஞனின் வெளிப்பார்வையும் அவர்களின் பார்வை பட்ட அதே திரையில்தான் விழுந்தது. ஆனால், அவனின் அகப்பார்வையில் அவளின் முகம் நினைவுக்கு வந்துவிட்டது. அவன் ஒருவகையில் அவளையே தரிசித்துவிட்டான். அதனால்தான் அவனுக்கு உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பு உண்டானது. அவன் அவளை ஏற்கனவே பார்த்திருக்கிறான் என்பதால்தான் அது சாத்தியமானது. அதுபோல், இறைஞானிகளின் வெளிப்பார்வை படைப்புக்கள் மீது விழுந்தாலும் அவர்களின் அகப்பார்வை இறைவனையே காண்கிறது. ஏற்கனவே இறைவனை தரிசித்திருப்பதால்தான் அவர்களுக்கு இப்போது நினைவில் அவனின் தரிசனம் உண்டாகிறது. அதனால் உண்ர்வெழுச்சியும் அடைகின்றனர். ஏனையோருக்கு வானமும் பூமியும் இரவும் பகலும் திரைகள் என்றால் இறைஞானியருக்கு அவை அனைத்தும் இறைவனின் அடையாளங்கள்” என்று விளக்கினார் தர்வேஷ்.

            ”சரி, பிறராவது அவளின் திரையைப் பார்த்தார்கள். ஆனால், அந்தக் குருட்டு இளைஞன் அதையும்கூட பார்க்கவில்லையே?” என்று ஒருவன் கேட்டான். தர்வேஷ் புன்னகைத்துத் தலையாட்டினார். அவர்கள் சில கணங்கள் மௌனமாக நடையைத் தொடர்ந்தார்கள்.

            ”குருடனுக்குத் திரைகள் இல்லை; முக தரிசனமும் இல்லை” என்றார் தர்வேஷ்.

அலமாரிப் பூக்கள்

 (இந்தக் கட்டுரை பேராசிரியர் சேமுமு அவர்கள் நடத்திவரும் “இனிய திசைகள்” என்னும் மாதிகையில் ஜூலை 2022 இதழில் வெளியாகியுள்ளது.)

“ஒரு தோட்டமும்

ஒரு நூலகமும்

உன்னிடம் இருந்தால்

தேவையானதெல்லாம்

அடைந்துவிட்டாய்”

என்கிறார் ரோமானிய தத்துவ அறிஞர் மார்க்கஸ் சிசரோ.

            நான் அடைந்த நல்லூழ், சிறுவனாக இருந்த காலம் தொட்டே எங்கள் வீட்டில் தோட்டம் இருந்தது. பதின் பருவத்தில் எனக்கான சிறு நூலகம் ஒன்றையும் உருவாக்கிக் கொண்டேன்.

            சொந்தமாக வீடு கட்டியபோதும் முற்றத்தில் தோட்டம் வைக்க போதிய இடம் விட்டே கட்டினேன். அதில் இப்போது தோட்டம் இருக்கிறது. வாசிக்கும் கூடம் வைத்து வீட்டு நூலகமும் வளர்ந்துள்ளது.

            சிசரோ சொன்னதைச் சிந்தித்துப் பார்க்கையில் இரண்டும் ஒன்றுதான் என்று படுகிறது. நூலகம் என்பது வீட்டின் அகத் தோட்டம். தோட்டம் என்பது வீட்டின் புற நூலகம்.

            நூலகம் என்பது தாள்களால் ஆன பூந்தோட்டம்; தோட்டம் என்பது செடி கொடிகளால் ஆன நூலகம்.

            எப்படி அமைய வேண்டும் என்று திட்டமிட்டேதான் என் நூலகத்தை உருவாக்கி வந்திருக்கிறேன். வீட்டுத் தோட்டமும் அப்படியே.

            ஒருவரின் வீட்டுத் தோட்டத்தில் என்னென்ன தாவரங்கள் இருக்கும் என்பது அவரவரின் ரசனையைக் காட்டும். வீட்டு நூலகமும் அப்படியே.

            ஆரம்பத்தில் என்னிடம் இருந்த நூற்களின் சேகரத்தில் பலவற்றை நானே பிற்பாடு நீக்கியிருக்கிறேன், பூச்செடி என்று நினைத்து வளர விட்டதை நாமே பிறகு களை என்று கண்டு நீக்கிவிடுவதைப் போல்.

            என் நூலகத்தில் கவிதைப் பூக்கள் இருக்கின்றன, ஞானக் கனிகள் இருக்கின்றன. என் தோட்டத்தில் பூக்களே கவிதைகளாகவும் கனிகளே ஞானங்களாகவும் இருக்கின்றன.

            சிலர் துளசிச் செடி புனிதமானது என்று அதற்குத் தனியாக பீடம் அமைத்து அதில் உயர்த்தி வைப்பார்கள். அதேபோல், என் நூலகத்திலும் இறை வேதத்திற்கும் நபிமொழித் தொகுப்புக்களுக்கும் தனியாக அலமாரி இருக்கிறது. 

            சில வீடுகளில் வேறு செடியே இல்லாமல் துளசி மட்டும் ஒரு தொட்டியில் நின்று கொண்டிருக்கும். அதுபோல், பல வீடுகளில் நூல் என்று திருமறை ஒன்று மட்டுமே இருப்பதைப் பார்த்திருக்கிறேன்.

             பயன்படும் செடிகளை வைக்க வேண்டும். வெறும் அழகுக்கென்று பூச்செடிகளை வைப்பதால் என்ன பயன்? தோட்டத்தில் காய்கள் கனிகள் தரும் தருக்கள் இருக்க வேண்டும் என்பது ஒருவரின் கோட்பாடாக இருக்கலாம். அது போல் ஒருவரின் நூலகத்தில் புனைவுகளுக்கே இடமில்லாமல், அகராதி, அட்லஸ், சமையல் நூற்கள் என்பன போல் அன்றாட வாழ்க்கைக்குப் ’பயன்’படும் நூல்கள் மட்டுமே இருக்கக்கூடும்.

            தோட்டங்களில் சில வகைகள் இருக்கின்றன. ஜென் தோட்டம், முகலாயத் தோட்டம் (பாரசீகத் தோட்டம்), ஆங்கிலேயத் தோட்டம் ஆகியவை போல். நூலகங்களும் அப்படி ஒரு குறிப்பிட்ட பொருண்மை சார்ந்த நூற்கள் அதிகமாக இருக்கும்படி அமையக்கூடும். ஒரே தோட்டத்தில் இந்த வகைகளுக்கு இடங்கள் ஒதுக்கப் பட்டிருக்கலாம். என் நூலகம் அப்படித்தான் இருக்கிறது. அதில் சூஃபி, ஜென், மேலை மற்றும் கீழை ஞான மரபுகள் என்று அனைத்துக்கும் இடம் இருக்கிறது.

            சிறு சிறு தொட்டிகளில் கை மருந்துக்கான மூலிகைகளும் வீட்டுத் தோட்டங்களில் இருக்கும். ஓமவள்ளி, துளசி, வெற்றிலை, பச்சிலை ஆகியவை போல. அதுபோல் சில நூற்கள் மனதுக்கு மருந்தாக அமையும். சில வீடுகளில் மருந்துக்கும் செடி இருக்காது; சில வீடுகளில் மருந்துக்கும் நூல் இருக்காது.

            என் நூலகத்தில் செய்தித்தாள்களுக்கு இடம் இல்லை; என் தோட்டத்தில் பிளாஸ்டிக் தாவரங்கள் இல்லை.

            நூற்களும் விற்கப்படும் நவீன காஃபி அங்காடி ஒன்றில் ஒருமுறை அன்பளிப்பாக ஒரு சிறு செடியைக் கொடுத்தார்கள். அதுபோல், தோட்டத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு செடியின் பின்னணியிலும் ஒரு கதை இருக்கக் கூடும். என் நூலகத்தில் உள்ள சில நூல்களின் பின்னணியில் சுவையான நிகழ்வுகள் உள்ளன.

            நூல்களிலும் விஷச் செடிகளும் நச்சு மரங்களும் உண்டு. பொதுவாக அவை கேளாமலே முளைப்பவை, இலவசமாக வந்து சேர்பவை. ஆரம்பத்திலேயே அவற்றை அகற்றிவிட வேண்டும். சில காலம் சென்ற பிறகே எனக்கு இந்த விழிப்புணர்வு ஏற்பட்டது.

            தோட்டத்தில் உள்ள பெரிய மரம் சில நேரங்களில் வீட்டுச் சுவரில் விரிசல் ஏற்படுத்திவிடலாம். அப்போது மரத்தை வெட்டிவிடுவார்கள். ஓஷோவின் சுவாங்சூ அரங்கத்தை அவர் காடு போல் உருவாக்கிப் பேணிய தோட்டத்தின் மரம் ஒன்று சாய்ந்து விரிசல் ஏற்படுத்தியது. அந்த மரத்தை வெட்டிவிட அனுமதி கேட்ட சீடர்களிடம், “வேண்டுமானால் அரங்கத்தை இடித்துவிடலாம்; மரத்தை வெட்டக் கூடாது,” என்று அவர் சொன்னாராம்.

            என் நூல் சேகரம் வீட்டின் சகல இடங்களையும் ஆக்கிரமித்து வருகிறது. அவற்றுக்கென்று கூடத்தில் உள்ள மூன்று அலமாரிகள் போக மகனின் அறை அலமாரியில் ஓர் அடுக்கை எடுத்துக் கொண்டது, பரணில் ஒரு பகுதியை நிரப்பிவிட்டது, தொலைக்காட்சிக்கான அலமாரிக்குள்ளும் நூற்கள் புகுந்துள்ளன. ஆனாலும், புதிய நூற்களின் வருகை தொடர்கிறது. அது நிற்காது.

            செழித்து மலர்ந்திருக்கும் செடியை மாடோ ஆடோ புகுந்து அழித்துவிடுவது உண்டல்லவா? அல்லது, அசந்த நேரத்தில் மனிதர்களே கூட பறித்துக் கொண்டு போய்விடுவதும் நடப்பதுதானே?             அப்படி என் நூலகத்தில் இருந்தும் பல நூற்களை இழந்திருக்கிறேன். வாசிக்கக் கொடுத்துத் திரும்பி வராதவை.

          தோட்டம் என்றால் தாவரங்கள் மட்டும்தானா? வசதி இருந்தால் சிறு குளம் வைத்து அதில் மீன்களை விடுகிறார்கள். அதுபோல், என் நூலகத்தில் ஒரு பகுதியாக இசைக்கு இடம் இருக்கிறது.

            மண் உலகம் வேறு, நீர் உலகம் வேறு. இரண்டுமே தோட்டத்தில் இடம் பெறுகின்றன. அதுபோல், மொழி உலகம் வேறு, இசை உலகம் வேறு. அவை இரண்டும் என் நூலகத்தில் ஒன்றாக இருக்கின்றன.

            செடியில் மலர்ந்து மணம் வீசும் மலர்கள் எப்படித் தோன்றுகின்றன. அவை வேரின் சாரம் வெளிப்படுவதுதான் அல்லவா? அப்படித்தான், நூற்கள் எனக்கு என் வேர்களைக் காட்டுகின்றன. அதன் சாரமே என் சிந்தையில் ஆயிரம் பூக்களை மலர வைக்கிறது.

            இப்போதெல்லாம், உன் நூலகம் எங்கே என்று யாரையேனும் கேட்டால் மடிக்கணினியை அல்லது கைப்பேசியைக் காட்டுகிறார்கள். அதற்குள் நூறு நூல்கள் வைத்திருக்கிறேன், ஆயிரம் நூல்கள் இருக்கின்றன என்றெல்லாம் சொல்கிறார்கள். நூலகம் டிஜிட்டல் ஆகிவிட்டது. (என்னிடமும் அப்படி ஒரு டிஜிட்டல் சேகரம் இருக்கிறது.) இனி, டிஜிட்டல் சுவர்கள் அமைத்து அதில் தோட்டம் வளர்க்கப்படலாம்.

            “நூற்கள் இல்லாத அறை உயிரற்ற உடலைப் போன்றது” என்றும் சிசரோ சொல்கிறார். முற்றத்தில் தோட்டம் இல்லாத வீடு, அந்தகனின் முகம் போல் பார்க்கப் பரிதாபமாக இருக்கிறது.

கோள்களின் அசைவு

 ரூமியின் ஞான உரைகள் - 3

(மவ்லானா ரூமி அவர்களின் ஞான உரைகளின் தொகுப்பான ஃபீஹி மா ஃபீஹி என்னும் பெருநூலின் தமிழாக்கப் பணி அதன் இறுதிக் கட்டத்தை எட்டியிருக்கிறது. எல்லாப் புகழும் இறைவனுக்கே!

அதன் 59-ஆம் உரையில் சோதிடம் பற்றிய ஒரு பேச்சு இருக்கிறது. அதற்கு யான் எழுதிய அடிக்குறிப்பையும் சேர்த்து இங்கே தருகிறேன்.)

”என் கண்களுக்குப் புலப்படும் இந்த பூமியின் மண்டலத்துக்கும் இந்தக் கோளங்களுக்கும் கிரகங்களுக்கும் அப்பால் ஏதோ இருக்கிறது என்று நீங்கள் சொல்கிறீர்கள். ஆனால் இவற்றைத் தவிர வேறொன்றும் இல்லை என்பதே என் கருத்து. இருந்தால் நீங்கள் எனக்குக் காட்டுங்கள் பார்க்கலாம்,” என்று  அந்தக் கணியன் (முனஜ்ஜிம்) சொல்கிறான் என்கிறார்கள்.

            ஆரம்பத்தில் இருந்தே இந்தக் கேள்வி செல்லாத ஒன்றாகும். ஏனெனில் இடமற்ற ஒன்றைக் காட்டும்படி கோரப்படுகிறது. இங்கே, உன் மறுப்பு எங்கே இருக்கிறது என்று எனக்குக் காட்டு பார்க்கலாம். அது எங்குமே இல்லை. அது உன் நாவில் இல்லை, உன் வாயில் இல்லை, உன் நெஞ்சில் இல்லை. இங்கெல்லாம் தேடிப் பார். அவற்றை கண்டந்துண்டமாகக் கிழித்துப் பார். உன் மறுப்புக் கோட்பாடு அதிலெல்லாம் எங்குமே இருக்காது. எனவே, உன் கோட்பாட்டுக்கு ஓர் இடம் இல்லை என்பதை நாம் உணர்கிறோம். உன் கோட்பாடுகளின் மையப் புள்ளியை உன்னாலேயே சுட்ட முடியாத நீ எப்படி அனைத்துக் கோட்பாடுகளையும் படைப்பவனின் மையப் புள்ளியை நிர்ணயிக்கப் போகிறாய்? உன் மீதே ஆயிரம் ஆயிரம் கருத்துக்களும் பார்வைகளும் ஏற்படுகின்றன. ஆனால் அவை உன் கைவசத்தில் இல்லை, உன் கட்டுப்பாட்டில் இல்லை. இவை எங்கிருந்து வருகின்றன என்பதே உனக்குத் தெரியாது. தெரிந்தால் அவற்றை நீ அதிகப்படுத்தலாம். இவை எல்லாம் வந்து சேர்கின்ற தாழ்வாரம் மட்டும் உன்னிடம் இருக்கிறது. ஆனால் அவை எங்கிருந்து வருகின்றன, எங்கே போகின்றன, என்ன செய்கின்றன என்பதை நீ அறிய மாட்டாய். உன் சொந்த நிலைகளையே உன்னால் உறுதியாகச் சொல்ல முடியாதபோது நீ எப்படி உன்னைப் படைத்தவனின் நாட்டம் என்ன என்று கணித்துச் சொல்லப் போகிறாய்?

            ஒருவனின் மைத்துனி வேசையாக இருக்கிறாளாம். அவன் சொல்கிறானாம், “வானத்தில் கடவுள் இல்லை” என்று. குறுமதி கொண்ட குக்கலே! அவன் இல்லை என்று உனக்குத் தெரியுமா? நீ என்ன வானத்தை முழம் முழமாக அளந்து பார்த்துவிட்டாயா? அதன் எல்லைகளைக் கடந்து பார்த்துவிட்டாயா, அவன் அங்கே இல்லை என்று அறிக்கை விடுவதற்கு? உன் வீட்டிலேயே ஒரு பரத்தை இருப்பது உனக்குத் தெரியவில்லை! நீ எப்படி வானாதி அண்டங்களை அறிவாய்? ஆம், நீ வானத்தைப் பற்றிக் கேள்விப் பட்டிருக்கிறாய். நட்சத்திரங்களின் நாமங்களை அறிவாய். கோள்கள் எல்லாம் ஏதோ ஒன்று என்று பிதற்றுகிறாய். வானாதிகள் பற்றி உனக்கு ஏதேனும் உருப்படியான அறிவு இருந்தால் அல்லது வானத்தை நோக்கி ஒரு காலடி எடுத்து வைத்திருந்தால் இப்படியெல்லாம் அபத்தமாகப் பேசமாட்டாய்.

மொழிபெயர்ப்பாளன் குறிப்புகள்:

உரை – 59: கணியன் (முனஜ்ஜிம் / நஜ்ஜாம்) – வான சாஸ்திரம் (astrology) என்பது விண்மீன்களின் அமைப்பை வைத்தும் அதனுடன் கிரகங்களின் இடங்களை ஒப்பிட்டும் கணிக்கப்படும் முறைமை ஆகும். எனவே அறபி மொழியில் “நஜ்மு” (விண்மீன்) என்னும் சொல்லை வைத்தே இத்துறை தன்ஜீம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. வானியலை வைத்துக் கணிப்பவனுக்குப் பழந்தமிழில் கணியன் என்று பெயர். ஆங்கிலத்தில் astrologer, ஃபார்சி மற்றும் உருது மொழிகளில் நுஜூமி, அறபி மொழியில் முனஜ்ஜிம் அல்லது நஜ்ஜாம். முடிவு (result / end) என்பதைக் குறிக்க ஃபார்சி உருது மொழிகளில் அன்ஜாம் என்னும் சொல் இதனடியாகவே வந்திருக்கிறது. விண்மீன்களின் அமைப்பால்தான் காரியங்கள் நிகழ்கின்றன என்னும் சோதிடப் பார்வை அச்சொலுக்குள் பொதிந்துள்ளது. தமிழிலும் கோளாறு என்னும் சொல் அதைப் போன்றதே. கோள் + ஆறு = கோளாறு. ஆறு என்றால் வழி. கோள்கள் செல்லும் பாதையின் அமைப்புக்கு ஏற்பவே விளைவுகள் ஏற்படுகின்றன என்னும் சோதிடப் பார்வை அச்சொல்லில் உட்பொதிந்துள்ளது. கணியன்கள் ஊகங்களையே உரைக்கின்றனர். எனவேதான் புறம் பேசுவதையும் ’கோள் சொல்லுதல்’ என்றும் ’கோள் மூட்டுதல்’ என்றும் தமிழர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர்.

விண்மீன்கள் அவற்றின் ஒளியைக் கொண்டே பார்க்கப்படுகின்றன. எனவே சம்ஸ்க்ருதத்தில் ஒளியைக் குறிக்கும் ஜோதி என்னும் சொல்லைக் கொண்டு இத்துறைக்கு ஜ்யோதிஷா என்று பெயர் வந்தது. கணியனுக்கு ஜ்யோதிஷிகா என்று பெயர் (ஐந்தாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த அமரகோஷம் என்னும் சம்ஸ்க்ருத நிகண்டு கணியனுக்குக் குறிப்பிடும் எட்டுப் பெயர்களுள் இதுவும் ஒன்று. கணிகா என்னும் பெயரும் இருக்கிறது.) தமிழில் இவ்விரண்டு பெயர்களையும் மரூஉவாக சோதிடம் / ஜோஸ்யம் என்றும் சோதிடர் / ஜோஸ்யர் என்றும் புழங்குகின்றனர். பாரதியார் தனது புதிய ஆத்திசூடியில் “சோதிடம் தன்னை இகழ்” என்று கூறியிருப்பதும் சிந்தனைக்கு உரியது.                                      

உரை – 59: சோதிடம் பற்றி: உன் சொந்த நிலைகளையே உன்னால் உறுதியாகச் சொல்ல முடியாதபோது நீ எப்படி உன்னைப் படைத்தவனின் நாட்டம் என்ன என்று கணித்துச் சொல்லப் போகிறாய்? – 

    ஒப்பீடு: அ) உருதுக் கவிஞர் அஹ்மத் ஹுசைன் மாஇல் பாடுகிறார்: “கணியன் ஆகி, பிறருக்கு அவர் நிலை பகர்கின்றேன் / என்னையே தெரியாது எனக்கு, அத்தகைய அசடனாய் இருக்கின்றேன்” (கைர் கோ ஹால் தொ கெஹ்தா ஹூன் நுஜூமி பன் கர் / ஆப்-பீத்தி நஹீன் மஃ’லூம் ஒ நாதான் ஹூன் மெய்ன்.); 

    ஆ) வைரமுத்து எழுதிய “எல்லா நதியிலும் என் ஓடம்” என்னும் நூலில் “பாரசீகம்” என்னும் அத்தியாயத்தில் (எண்:10) ’சோதிடம் தன்னை இகழும்’ கவிதை ஒன்று மேற்கோள் காட்டப்படுகிறது. அந்தப் பகுதியை அப்படியே தருகிறேன்: “தொழில் நிமித்தமாய் வெளியூர் போயிருந்த ஒரு சோதிடம் வீட்டுக்கு வருகிறான். // தன் மனைவி இன்னொருவனோடு சோரம் போய்க் கொண்டிருப்பதைக் கண்டு துடிக்கிறான். அவளைத் தசை கிழியத் தண்டிக்கிறான். // இதை ஜன்னல் வழியே எட்டிப் பார்த்த சாஅதி கேட்கிறார் - // “அட போடா! / பொண்டாட்டியின் / அசைவுகளை / அறிய முடியாத நீயா / கோள்களின் / அசைவுகளை அறிந்து / குறி சொல்லப் போகிறாய்?” // என்ன கேள்வி?... என்ன கேலி?... // எழுநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பே ஒரு தீர்க்கமான விசாரணையின் தெறிப்பல்லவா இது? (பக்.86-87).

கஜல் விகடன்

 

உருது மொழியின் உன்னதமான கவிதை வடிவம் கஜல். காதலைப் பேசுவதில் கஜலுக்கு இணையான வேறொரு கவிதை வடிவம் இருக்க முடியாது.

            ஆனால், சோக உணர்வு இழையோட கஜல் பாடிக் கொண்டிருந்த கவிஞர்களின் மத்தியில் அங்கதத்தை ஆயுதமாக ஏந்தி வந்தவர் அக்பர் அல்லாஹாபாதி. ஆம், அவர் கஜல் உலகின் விகடகவி.

            அவர் தன் கவிதைகளை வாசித்த போது ’கஜலில் நகைச்சுவையா?’ என்று உருதுக் கவியுலகம் புருவம் உயர்த்தி வியந்து பார்த்தது.

            அக்பர் அல்லாஹாபாதியிடம் காதல், ஆன்மிகம், உளவியல் என்று கஜல் கவிதை மரபின் அத்தனை பொருண்மைகளும் இருந்தன. ஆனால், அவர் தன் சிந்தனைகளை எள்ளலும் பகடியுமாக வெளியிட்டார்.

            கஜலின் உள்ளீடுகள் க்ளீஷே என்னும் தேய்வழக்குகளாகி மலிந்து போனபோது அக்பர் அல்லாஹாபாதி அவற்றை மறுபரிசீலனை செய்யும் நோக்கில் பகடி பண்ணி அதிர்ச்சி வைத்தியம் பார்த்தார் என்று சொல்லலாம்.

            கஜல் கவிதைகளில் ஆங்கிலச் சொற்களை அள்ளித் தெளிப்பதில் தனி ஆற்றல் அவருக்கு இருந்தது. அது அவரின் கவிதைகளில் அங்கதச் சுவையை அதிகப் படுத்திற்று. ஆங்கிலேயரின் ஆட்சியில் மேற்கத்திய கலாச்சாரம் இந்தியர்களிடம் பரவி வந்ததை அவர் கவிதைகள் அவ்விதம் பதிவு செய்துள்ளன. எனவே அவரை “லிசானுல் அஸர்” (காலத்தின் நாவு) என்று கவிஞர்களும் ரசிகர்களும் போற்றினார்கள்.     

            அவரின் பரந்துபட்ட கவியுலகில் இருந்து சில விகடத் தெறிப்புகளை இங்கே தமிழாக்கித் தருகிறேன்.

            ”உன் பிரிவே என் மரண சாசனம்” என்று புலம்பும் காதலர்களை அக்பர் பார்க்கிறார். அவருக்கும் காதலின் பிரிவு அனுபவம் இருக்கிறதாம். ஆனால், அவரின் புலம்பல் வேறு விதமாக இருக்கிறது:

            ”யாருக்கோ வந்திருக்கலாம்

             காதலின் பிரிவில் மரணம்.

             எனக்கோ தூக்கம் கூட

             வரமாட்டேன் என்கிறது!”

            ஆங்கிலத்தில் tongue என்னும் சொல் மொழியையும் குறிக்கிறது, அதைப் பேசும் நாவையும் குறிக்கிறது. Mother tongue என்றால் தாய்மொழி என்று அர்த்தம். தமிழிலும் நாவன்மை என்றால் மொழித் திறன் என்று பொருள். யாரேனும் துடுக்காகப் பேசினால், “என்ன, நாக்கு நீளுது?” என்று கேட்கிறோம். உருதுவிலும் ஸபான் என்னும் சொல் மொழியையும் நாவையும் குறிக்கிறது. இந்த சிலேடையை வைத்துக் கொண்டு பகடி ஆடுகிறார் அக்பர்:

            ”நான் சொன்னேன்:

             பல்வேறு மொழிகளில் பண்டிதன் நான்;

             ஜெர்மன் ஃபிரெஞ்சு லத்தீன் ஆங்கிலம்

             அனைத்திலும் என் திறமையை

             அகில உலகமே அறிந்துள்ளது!

             ஒரு வாயாடி ‘மிஸ்’ என்னிடம்

             விவாதத்தில் இறங்கினாள்,

             அவளின் நாக்கு நீண்டது.

             அப்போது மேகத்தில் மின்னல் அடித்தது

             வானில் இருந்தது வெண்ணிலா.

             அவள் சொன்னாள்:

             இந்த நாவை நீ அடையவில்லை எனில்

             வாழ்வின் ருசியை அறியவே மாட்டாய்!”

            மஜ்னூனுக்கு லைலாவின் மீது காதல் வந்தது எப்போது என்று தெரியுமா? பால்ய வயதில்! ஆரம்பப் பள்ளியில் இருவரும் படித்துக் கொண்டிருந்தபோது. காவியம் அப்படித்தான் சொல்கிறது. எதார்த்தத்தில் அப்படி நிகழ்ந்தால் என்ன ஆகும்? இதோ அக்பர் சொல்கிறார்:

            ”காதல் எனக்குத் தீய விதி ஆனது.

             எல்லா முயற்சிகளும் செய்த பின்னும்

             A,B என்பதற்கு அப்பால் ஏறவில்லை எனக்கு,

             B.A வரை சென்றுவிட்டார்

             என்னுடன் படித்த எல்லாரும்.”

            அவர் காலத்தில் பி.ஏ என்பது பென்னம் பெரிய படிப்பாக இருந்தது. ஒருவன் கல்லூரியில் சேர்ந்து விட்டான் என்று தெரிந்தாலே பெரிய இடத்திலிருந்து பெண் தர போட்டி போட்டுக் கொண்டு வரிசையில் நிற்பார்கள் என்ற சூழ்நிலை இருந்தது. அப்படித்தான் அக்பருக்கும் ஒரு பீபி (மனைவி) வாய்த்தாளாம். பிறகென்ன, ’வாழ்வின் ருசி’யை அனுபவிக்க ஆரம்பித்தார். அவர் சொல்கிறார்:

            ”பி.ஏ தேரினேன்,

             விரும்பியபடி

             பீபி கிடைத்துவிட்டாள்.

             அது மதியின் காரியமாக இருந்தது,

             இது விதியின் காரியமாக முடிந்தது!”

            1920-களில் பி.ஏ, எம்.ஏ ஆகிய படிப்புகள் உயர்ந்த மதிப்புடன் இருந்த சூழலை அவரின் இன்னொரு அங்கதக் கவிதை தெளிவாகக் காட்டுகிறது. அதில் லைலா – மஜ்னூன் என்னும் மரபான கவிதைக் குறியீட்டை அக்பர் கையாள்கிறார்:

            ”மஜ்னூனிடம் சொன்னார் லைலாவின் அம்மா:

             ’எப்படியேனும் எம்.ஏ தேரிவிடு,

             லைலாவை உனக்கே கட்டி வைக்கிறேன்,

             தயங்காமல் உனக்கு மாமியார் ஆவேன்.’

             மஜ்னூன் சொன்னான்:

             ’என்ன பேசுகின்றீர்?

             காதலன் எங்கே? காலேஜ் எங்கே?

             இயல்பாகக் கிளம்பும் உணர்ச்சிகள் எங்கே?

             செயற்கையாய் திணிக்கப்படும் சிந்தனைகள் எங்கே?

            கிழவியே! உனக்கு என்ன ஆனது?

            மான் தன் முதுகில் புல்லுக்கட்டு சுமக்குமா?”

            இலட்சியங்களுக்காகத் தன் உயிரையே அர்ப்பணித்து தியாகி (ஷஹீத்) என்னும் புகழை அடைபவர்கள் இருக்கிறார்கள். நாட்டுக்காக உயிர் நீத்த பகத் சிங் “ஷஹீதே வதன்” (தேசத் தியாகி) என்றே போற்றப்படுகிறார். அக்பர் அல்லாஹாபாதியும் அந்த உயரிய நிலையை அடைந்திருக்கிறாராம். ஆனால், அவர் ஷஹீத் ஆனது போரில் அல்ல, அக்கப்போரில். அது எப்படி என்று அவர் சொல்கிறார்:

            ”எந்தவொரு மன்னனின் படையிலும்

             வீழ்ந்துபடவில்லை அக்பர்;

             மனைவியிடம் சண்டை போட்டே

             அவனொரு தியாகி ஆகிவிட்டான்!”

            அப்படி என்ன விபரீதம் நிகழ்ந்தது? என்று நாம் பதறுகிறோம். வாழ்வின் எதார்த்தம் ஒன்றை அக்பர் நம்மிடம் தெரிவிக்கிறார்:

            ”காதலன் காதலி என்னும் உறவில்

             எவ்வளவு இன்பம் இருந்தது முன்பு!

            எங்கே போனது அது,

            கணவன் மனைவி என்று ஆன பின்பு?”

            கணவனும் மனைவியும் காதலர்களாய் இருக்கும் வரம் அனைவருக்கும் கிடைப்பதில்லை. கணவன் மனைவி என்பது ஏதோ அலுவல் பணி போல் அலுத்துப் போனால் அதிலே எப்படி இன்பம் இருக்கும்?

            எதிர்காலத்தில் என்ன நடக்கும் என்று தெளிவாகச் சொல்ல வேண்டும் எனில் அவர் ஒரு தீர்க்கதரிசியாகத்தான் இருக்க வேண்டும். அடுத்த நொடி என்ன நிகழும் என்று நமக்குத் தெரியாது. வாழ்க்கையிலேயே இந்த நிலை என்றால், மரணத்துக்குப் பின் என்ன நடக்கும் என்று தன்னால் சொல்ல முடியும் என்கிறார் அக்பர். நமக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. அதை அவர் சொல்லியும் விடுகிறார்:

            இறந்துபோன பின் என்ன நடக்கும்

உனக்கு நான் சொல்லவா?

பிரியாணி தின்பார்கள் எல்லாரும்

ஓதுவார்கள் உனக்கு ஃபாத்திஹா!

 

            ஆம், முஸ்லிம் சமூகத்தில் ஒருவர் இறந்துவிட்டால் அவருக்குப் புண்ணியம் சேர்க்கும் பொருட்டு ஃபாத்திஹா என்னும் சிறப்புப் பிரார்த்தனை ஒதி உற்றார் உறவினர்களுக்கு விருந்து போடுவது மரபு.

            நாட்டு நிலைமை எப்படி இருக்கிறது என்பதையும் அவரிடம் கொஞ்சம் கேட்கலாம். தன்னலமற்ற தலைவர்கள் எல்லாரும் வரலாறு ஆகிவிட்டார்கள். இப்போதெல்லாம் வெளிப் பகட்டை வைத்தே தலைவர் ஆகிவிடுகிறார்கள். ஆடையே ஆளைத் தீர்மானிக்கிறது; பேச்சே மக்களை மயக்கிவிடுகிறது. அக்பர் சொல்கிறார்:

            ”கோட்டும் சூட்டும்

             அணிந்து கொண்டான்,

             ‘மிஸ்டர்’ ஆகிவிட்டான்.

             பொதுக்கூட்டத்தில்

             வாய் திறந்தான்,

             ‘லீடர்’ ஆகிவிட்டான்!”

            எல்லாத் தொழில்களிலும் ஊழல் மலிந்துவிட்டது உண்மைதான். அக்பர் வழக்கறிஞர் பணியை ஒரு பிடி பிடிக்கிறார்:

            ”வழக்கறிஞர் பிறந்தார்.

             சாத்தான் கூறினான்:

             இன்று நானும்கூட

             அப்பா ஆகிவிட்டேன்!”

            ஐரோப்பியக் கலாச்சாரம் இந்தியர்களிடம் பரவி வந்த காலகட்டத்தைத் தன் கவிதைகளில் அவர் பதிவு செய்திருக்கிறார். அந்த மாற்றம் அவருக்கு அதிர்ச்சியை அளித்திருக்கிறது. ஆனால் அதையும் அங்கதச் சுவையுடன்தான் பாடியிருக்கிறார். எதிர்காலத்தில் முஸ்லிம் பெண்களிடம் ’பர்தா’ என்னும் திரையும் இந்துப் பெண்களிடம் ’கூங்கட்’ என்னும் முக்காடும் இல்லாமல் போய்விடும் என்று அவர் குறிப்பிட்டார். இந்தப் பொருண்மையில் ஒரு கவிதை:

            ”முகத்திரை இன்றி சில பெண்கள்

             கண் முன் காட்சி ஆனார்கள்;

             சமுதாயத்தின் வெட்கக்கேடே! என்று

             நிலத்தில் சாய்ந்துவிட்டார் அக்பர்.

             ‘எங்கே போனது உங்கள் முகத்திரை?’

             என்று கேட்டார் அவர்களிடம்.

             ‘ஓ அதுவா? ஆண்களின் அறிவின் மீது

             விழுந்து கிடக்கிறது’ என்றார்கள்.”

            தமிழுக்கு ஈழத்துக் கவிஞர் மஹாகவி போல, மலையாளத்துக்கு குஞ்ஞுண்ணி போல, உருது மொழிக்கு அக்பர் அல்லாஹாபாதி என்று சொல்லலாம்.

            அவரின் கவிதைகளில் கேலியும் கிண்டலும் மட்டும்தான் இருக்கிறது என்று எண்ணி விடாதீர்கள். அவரின் காத்திரமான அரசியல் கவிதைகளையும் ஆழமான ஆன்மிகக் கவிதைகளையும் நாம் பார்க்க வேண்டும்.

             இந்திய விடுதலைக்கான போராட்டம் கொதி நிலைக்கு வந்து கொண்டிருந்த காலம். 1919-இல் பிரிட்டிஷ் அரசு ஒருவித சமரசத்துக்கு வந்தது. ஆங்கிலேயரின் மேற்பார்வையில் இந்தியர்களுக்கு சில அதிகாரங்கள் வழங்கப்படும் என்று அது சொன்னது. அதற்கு மாண்டேக் – செம்ஸ்ஃபோர்டு சீர்திருத்தம் என்று பெயர். அவ்வளவுதான், இந்தியத் தலைவர்களுக்கு இடையே பதவிச் சண்டைகள் மூள ஆரம்பித்தன. அக்பர் அல்லாஹாபாதி அதை இப்படிக் குத்திக் காட்டினார்:

            ”சகோதரர்கள் சண்டையில்

             சட்டையைக் கோர்த்துவிட்டார்கள்!

             சுயராஜ்யம் வந்துவிட்டது!”

            மேற்கத்திய கல்வியும் கலாச்சாரப் பரவலும் இந்தியர்களுக்கு நன்மை செய்யாது என்று அக்பர் அல்லாஹாபாதி மிக உறுதியாக நம்பினார். இந்திய இளைஞர்கள் கல்லூரிகளில் சேர்ந்து பி.ஏ., எம்.ஏ முதலிய பட்டப் படிப்புகளை மேற்கொள்வதில் அவருக்குக் கிஞ்சிற்றும் விருப்பம் இல்லை. கவிதைகளால் அதைக் கண்டனம் செய்தார்.

            ”ஓ! நம் தேசத்தின் பெருமிதமான இவர்களை

             வருணிக்க என்னிடம் வார்த்தைகள் ஏது?

             பட்டதாரி ஆனார்கள்

             பணி செய்து முடித்தார்கள்

             ஓய்வூதியம் பெற்றார்கள்

             செத்துப் போனார்கள்!”

என்று அவர் ’நித்திய தரித்திரர்’ ஆன ’கலக மானிடப் பூச்சி’களின் வாழ்க்கையை வரைந்து காட்டுகிறார்.

            ”இந்தியா இஸ்லாத்தின் வீடாகவும் இல்லை

             இலக்குவன ராமரின் நாடாகவும் இல்லை

            நாம் அனைவரும் ஆங்கிலேயரின் அடிமைகள்

            இந்தியா இப்போது ஐரோப்பாவின் மண்டி!”

என்று தீ உமிழவும் அவரின் பேனாவுக்கு ஆற்றல் இருந்தது.

            அக்பர் அல்லாஹாபாதி சூஃபித்துவத்தில் ஈடுபாடு காட்டியிருக்கிறார். சூஃபித்துவம் இறைஞானம் அடைவதற்குக் காதலையே வழியாக முன் வைக்கிறது. அதாவது, ஆன்மீக அனுபவங்களின் வழியாகவே இறைஞானம் அடைய முடியும்; தத்துவச் சிந்தனைகள் இறைஞானம் தராது என்று சொல்கிறது. அக்பர் அல்லாஹாபாதி தனது கவிதைகளில் இதனைப் பல இடங்களில் வலியுறுத்துகிறார்.

            ”தத்துவவாதியின் விவாதங்கள்

             இறைவனை அடைவதில்லை.

             அவன் முடிச்சுகளை

 அவிழ்த்துக்கொண்டே போகிறான்,

 முடிவேதும் கிடைப்பதில்லை!”

சூஃபி கவிதைகள் காதலின் மொழியில் பெண்ணைப் பேசுவது போன்ற தோரணையில் இறைவனைப் பற்றிப் பேசிவிடுகின்றன. அதற்கு அக்பரிடம் இருந்து ஓர் அழகான எடுத்துக்காட்டு இது:

”அறிந்தேன் கடைசியில்

 நீ யார் என்று;

 வரிந்து கொள்ளலாம்

 இதயத்தில் உன்னை,

 புரிந்து கொள்ள முடியாது

 புத்தியால் ஒருபோதும்.”

இதே கருத்தைத் தரும் இன்னொரு கவிதை:

“அறிவுக்குள் விழுகின்ற ஒன்று

 எல்லையற்ற ஒன்றாய்

 எப்படி இருக்க முடியும்?

 மனத்தின் புரிதலில்

 வந்துவிடும் ஒருவன்

 இறைவனாய் எப்படி

 இருக்க முடியும்?”

            ’உலகில் இரு; உலகைச் சேர்ந்தவனாக இருக்காதே’ என்று ஞானிகள் சொல்கிறார்கள். அக்பர் அந்த நிலைக்கு மிக இலகுவாகக் கனிந்து விட்டார் என்று தெரிகிறது. அவர் சொல்கிறார்:

            ”உலகில் இருக்கிறேன்,

             அதைத் தேடுபவனாக நானில்லை;

             சந்தையைக் கடந்து போகிறேன்,

             அதில் எதையும் வாங்கும் எண்ணமில்லை!”

            இந்த ஆன்மிகச் சிந்தனைகள் எல்லாம் மரபாக சூஃபி ஞானிகள் சொல்லி வருவதுதானே என்று நினைத்தபடி அக்பரின் கவிதைகளை வாசித்துக்கொண்டு போனால் இதுவரை யாரும் சொல்லாத கோணத்தில் சில சிந்தனைகளை அவர் வெளிப்படுத்துகிறார்.

            உள்ளத்தை விட்டும் உருவங்களை நீக்க வேண்டும் என்றுதான் சூஃபி ஞானிகள் சொல்வார்கள். ஆனால், உருவங்கள் இறைவனின் கைவண்ணத்தைக் காட்டுகின்றன, அவனது ஆற்றலின் அத்தாட்சிகளாக இருக்கின்றன என்று அக்பர் பார்க்கிறார். இறைவனுக்கு ’முஸவ்விர்’ (’உருவமளிப்போன்’) என்றொரு திருநாமம் இருக்கிறது. அதன் வெளிப்பாடுதான் அத்தனை உருவங்களும். இந்தக் கோணத்தில் கூர்ந்து நோக்கும்போது அக்பருக்கு ஓர் அற்புத தரிசனம் கிடைக்கிறது:

            ”இறைவா!

             எத்தகைய எத்தகைய

             உருவங்களை நீ

             உண்டாக்கி இருக்கிறாய்!

             உருவம் ஒவ்வொன்றும்

             உள்ளத்தில் ஏந்திக்கொள்ள

             தகுதியைப் பெற்றுள்ளதே!”

            இறைவன் இருக்கிறான் என்று எப்படி அறிவது? படைப்புக்களை ஆராய்ந்தால் படைத்தவன் இருப்பது உறுதியாகும் என்று ஞானிகள் சொல்கின்றனர். அதை அக்பர் அல்லாஹாபாதி சொல்லும் விதத்தில் அழகும் அழுத்தமும் இருக்கிறது:

            ”ஒவ்வொரு அணுவும்

             இறைவனின் ஒளியால்

             பிரகாசிக்கின்றது.

             ஒவ்வொரு மூச்சும் சொல்கிறது

             நாம் இருக்கிறோம் என்றால்

             இறைவனும் இருக்கிறான்!”

            இதைப் படித்து முடித்துவிட்டுக் கண்களை மூடிக் கொண்டேன். நெஞ்சில் நிம்மதி நிரம்பிற்று. மூச்சு சுகமாக இருந்தது.