ரூமியின் ஞான உரைகள் - 2

 

நண்பர்களே!

ஜனவரி 19, 2022 அன்று இட்ட இடுகைக்குப் பின் இன்றுதான் பிரபஞ்சக்குடிலுக்கு மீள்கிறேன். இந்த இடுகைக்குத் தூண்டுதலாக இருந்தவர் அஷ்ரஃப் நாகூரி அவர்கள். நீண்ட இடைவெளி விழுந்துவிட்டது என்பதை நேற்று வாட்ஸாப்பில் அவர் எனக்கு நினைவூட்டியிருந்தார்.

மொழிபெயர்ப்புப் பணியில் ஈடுபட்டிருக்கிறேன். நாவல் ஒன்றின் தமிழாக்கம் ஆரம்பமாகியிருக்கிறது. மவ்லானா ரூமியின் கவிதைகள் மொழிபெயர்ப்புத் திட்டம் ஒன்றும் போய்க் கொண்டிருக்கிறது. 

திசம்பர் 2021-இல் இருந்து மவ்லானா ரூமியின் ஞான உரைகள் நூலின் தமிழாக்கம் உருவாகி வருகிறது. 27 திசம்பர் 2021-ஆம் தேதி இடுகையில் அந்நூலின் முதல் உரையைப் பதிவேற்றியிருந்தேன். சீர்மை பதிப்பகத்துக்காகச் செய்துவரும் பணி. தொடர்ந்து வலைப்பூவில் அதனை வெளியிடுவது தோதாக அமையாது. எனினும், இடையிடையே சில உரைகளை மட்டும் இடலாம் என்று இப்போது தோன்றுகிறது. வாரத்துக்கு ஒன்றாவது இடலாம்தான். அந்நூலின் தமிழாக்கம் ஏறத்தாழ எண்பது விழுக்காடு முடிந்துவிட்டது. விரைவில் அது நூலாக வரும், இன் ஷா அல்லாஹ்.

27 திசம்பர் 2021 இடுகையின் தலைப்புகள் பின்வருமாறு அமைந்திருந்தன:

ரூமியின் ஞான உரைகள்

ஃபீஹி மா ஃபீஹி

(அதில் என்ன உள்ளதோ அதுவே அதில் உள்ளது)

பாரசீக மூலம்

மவ்லானா ரூமி

தமிழாக்கம்

ரமீஸ் பிலாலி

இதோ ஃபீஹி மா ஃபீஹி நூலின் ஆறாம் உரை இன்றைய இடுகையாக:

6

தன்னை அறிதல்

கிரகிப்பதற்கு வார்த்தைகள் தேவைப்படுவோருக்கே இந்த வார்த்தைகள். சொற்கள் இல்லாமலே கிரகித்துக்கொள்ள யாரால் இயலுமோ அவருக்குச் சொற்கள் எதற்கு? அப்படி கிரகித்துக் கொள்வோருக்கு வானமும் பூமியுமே வார்த்தைகள்தாம். அவர், குன் ஃபயகூன் (’ஆகு’ என்றதும் ஆகிறது – 36:82) என்னும் சொல்லில் பிறந்தவர். கிசுகிசுக்கும் ஓசையைக் கேட்க வல்லார்க்கு காது கிழிக்கும் பேச்சரவம் தேவையா என்ன?

அறபி மொழி பேசும் புலவன் ஒருவன் ஓர் அரசனின் முன்னால் வந்து நின்றான். அந்த அரசன் ஓர் துருக்கியன் என்பதோடு அவனுக்கு ஃபார்சியும் தெரியாது. இத்தகைய அரசனுக்காக அந்தப் புலவன் மிகவும் அலங்காரமான அறபிக் கவிதை ஒன்றை இயற்றியிருந்தான். அரசன் தன் சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்தபின், அமைச்சர்களும், இளவரசர்களும், அவையினரும் அவரவர் இடங்களில் அமர்ந்தார்கள். பிறகு புலவன் எழுந்து நின்று தனது கவிதையை உரத்து வாசிக்கத் தொடங்கினான். பாராட்டைத் தூண்ட வேண்டிய இடத்தில் அரசன் மெல்ல தலையாட்டினான், வியப்பைத் தூண்ட வேண்டிய இடத்தில் வெறித்து நோக்கினான், பணிவை உண்டாக்க வேண்டிய பகுதியில் பீடுடன் நிமிர்ந்து கவனித்தான்.

மருண்டு போன அவையினர் சொன்னார்கள்: “நம் அரசருக்கு அறபியில் ஒரு வார்த்தைகூட தெரியாது. ஆனால், சரியான இடத்தில் அவர் எப்படித் தலையாட்டுகிறார்? அவருக்கு அறபி புரியாமலா? தனக்கு அறபி தெரியும் என்பதை இத்தனை ஆண்டுகளாக நம்மிடம் மறைத்து விட்டாரோ? நாம் ஏதேனும் அறபியில் தப்பாகப் பேசியிருந்தால் நமக்குக் கேடுதான்!”

இப்போது, அந்த அரசனுக்கு ஓர் அடிமைச் சிறுவன் இருந்தான். அவன் மீது அரசனுக்கு மிகவும் பிரியம். எனவே, அரசவையினர் அவனுக்கு ஒரு குதிரை, ஒரு ஒட்டகம் மற்றும் கொஞ்சம் பணம் எல்லாம் தந்து அரசருக்கு அறபி தெரியுமா தெரியாதா என்றும், ஒருவேளை அவருக்கு அறபி தெரியாது என்றால் எப்படி அவர் சரியான தருணங்களில் தலையாட்டினார்?, அது ஓர் அற்புதமா? அல்லது அகத் தூண்டுதலா? என்றும் கண்டு பிடித்துச் சொன்னால் இன்னும் சன்மானங்கள் அளிப்பதாகவும் வாக்குறுதி தந்தனர்.

ஒரு நாள் சிறுவனுக்குச் சரியான வாய்ப்புக் கிடைத்தது. அரசன் வேட்டைக்கு ஏகியிருந்தான். நிறைய விலங்குகளை வேட்டையாடி மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தான். அப்போது சிறுவன் தன் ஐயத்தைக் கேட்டான்.

அரசன் சிரித்துவிட்டான். சிறுவனிடம் அவன் சொன்னான்: “அல்லாஹ்வின் மீது சத்தியமாக! எனக்கு அறபி தெரியாது. நான் ஏன் தலையை ஆட்டி அவனின் கவிதையை ஆமோதித்தேன் என்றால் ஒரு புலவன் வேறு எதற்காகக் கவிதை எழுதப் போகிறான்? அவன் கவிதையின் கோரிக்கையே அதுவாகத்தானே இருக்கும்? எனவே அப்படிச் செய்தேன். அவனது மூல நாட்டம் எனது ஆமோதிப்புதான். அந்த முழுக் கவிதையும் அந்த மூல நாட்டத்தின் ஒரு கிளை மட்டுமே. அந்த முதல் நாட்டம் இல்லை எனில் அவன் அந்தக் கவிதையை எழுதியிருக்கவே மாட்டான்.”

நோக்கத்தைக் கருதிப் பார்க்கில் இருமை இல்லை. (அகர் ப மக்ஸூத் நழர் குனந்த் தூயீ நமானத்) கிளைகளில் மட்டுமே இருமை இருக்கின்றது. மூல் வேர் ஒன்றே. (தூயீ தர் ஃபுரூ அஸ்த், அஸ்ல் யகீஸ்த்). ஆன்மிக குருமார்களின் நிலை இதுவே. வெளிப்படையில் அவர்கள் ஒருவரை விட்டு ஒருவர் வேறுபடுவது போல் தெரியலாம், அவர்களின் அக நிலைகளில் (அஹ்வால்), செயல்களில் (அஃப்ஆல்), சொற்களில் (அக்வால்) பிரிவுகள் இருப்பது போல் தெரியலாம், ஆனால் நோக்கத்தைப் பொருத்த வரை அவர்கள் அனைவரும் ஒன்றே. அதுதான் இறைத் தேடல். இது, இளந் தென்றல் ஒரு வீட்டினுள் வீசுவதைப் போன்றது. அது கம்பளத்தின் ஒரு மூலையைத் தூக்குகிறது, பாய்களைக் கலைக்கிறது, புழுதி கிளப்புகிறது, தடாகத்தில் தண்ணீரை அளைக்கிறது, மரக் கிளைகளையும் இலைகளையும் நடனமாட வைக்கிறது. இதெல்லாம் வெவ்வேறு காரியங்களாகத் தோன்றுகின்றன. ஆனால், நோக்கம், மூலப்பொருள் மற்றும் எதார்த்தம் ஆகியவற்றின் கோணத்தில் பார்த்தால் இவை அனைத்தும் ஒன்றே. ஏனெனில், அவற்றின் அசைவுகள் எல்லாம் ஒரே காற்றினால் உண்டாகின்றன.

*

               ஒருவர் சொன்னார், “நாங்கள் அரைகுறைகள்.”

            ஒருவர் இப்படி நினைப்பதும் தன்னைத் தாழ்த்திக்கொண்டு இவ்வாறு, “கைசேதமே! என் கதி என்ன? நான் ஏன் இப்படி நடக்கிறேன்?” என்று கூறுவதுமே இறைவனின் அன்புக்கும் அருளுக்குமான ஆதாரம். ”நிந்தனை இருக்கும் வரை காதலும் இருக்கிறது,” (வ யப்கல் ஹுப்பு மா ப(க்)கியல் இ(த்)தாபு) ஏனெனில் தான் நேசிப்பவரைத்தான் ஒருவர் கண்டிக்கவும் செய்கிறார், அந்நியர்களை அல்ல. இப்போது, பல்வேறு வகையான கண்டித்தல் உள்ளன. வலியைப் பற்றிய உணர்வுடன் அதனை அனுபவிப்பதில் இறைவனின் அன்பும் உதவியும் உள்ளன. மாறாக, (புழுதியை வெளியேற்றுவதற்காகக் கம்பளம் அடிக்கப்படுவது போல் கண்டிக்கப்பட்டு) கண்டிக்கப்பட்டவன் வலி எதையும் உணரவில்லை எனில் அங்கே காதல் இல்லை என்றாகிறது. அறிஞர் அதனைக் கண்டனம் என்று கருதார். ஆனால், அதற்கு மாறாக, ஒருவரின் குழந்தையை அல்லது காதலியை ஒருவன் கண்டிக்கும்போது அங்கே காதலின் ஆதாரம் எழ வேண்டியதாகிறது. எனவே, உன்னுள் நீ வலியையும் பச்சாதாபத்தையும் உணரும் காலமெல்லாம் அது இறைவனின் நேசம் மற்றும் நல்லுதவியின் ஆதாரம் ஆகிறது.

            உன் சகோதரனிடம் நீ ஒரு குறையைப் பார்க்கிறாய் எனில் அக்குறை நிச்சயமாக உன்னில்தான் இருக்கிறது. அதை நீ அவனில் பிரதிபலிக்கக் காண்கிறாய். அதே போல், இவ்வுலகம் நீ உன் பிம்பத்தைக் காணும் ஒரு கண்ணாடி மட்டுமே. “நம்பிக்கையாளன் நம்பிக்கையாளனுக்குக் கண்ணாடி” (அல்-முஃமினு மிர்அத்துல் முஃமின்.)¹. உன் குறையை நீயே நீக்கு. ஏனெனில் அடுத்தவனில் உன்னைச் சங்கடப்படுத்தும் ஒன்று உண்மையில் உன்னிடமே உள்ளததுதான்.

            உன்னில் இருக்கும் அநீதம் (ழுல்ம்), பகைமை (கீன்), பொறாமை (ஹசது), பேராசை (ஹிர்ஸ்), இரக்கமின்மை (பே ரஹ்மீ) மற்றும் ஆணவம் (கிப்ரு) முதலிய தீய குணங்கள் உன் உள்ளத்தை உறுத்துவதே இல்லை. ஆனால் அவற்றை பிறரில் நீ காணும்போது அவர்களை வெறுத்து ஒதுங்குகிறாய். தன்னில் இருக்கும் புண்ணோ கட்டியோ எவருக்கும் அருவருப்பாக இல்லை; எவராயினும் தனது சிரங்கு பிடித்த விரலைக் கஞ்சியில் முக்கி எடுத்து நக்கிப் பார்க்கிறார். ஆனால் கிஞ்சிற்றும் அவருக்கு அருவருப்புத் தோன்றுவதில்லை. ஆனால், வேறொருவரின் விரலில் சிறிய சிறங்கோ கட்டியோ இருந்து விட்டால் போதும், அவ்விரல் தொட்ட உணவை ஒருபோதும் உங்களால் வயிற்றுக்கு ஈய இயலாது. தீய பண்புகள் எல்லாம் சொறி சிரங்கு போன்றவை: தன்னில் இருந்தால் எவருக்கும் அருவருப்பில்லை; பிறரில் அவை கொஞ்சம் இருந்துவிட்டாலும் சகிக்க முடிவதில்லை. நீ பிறரை அருவருத்து விலகுவதைப் போன்றே உன்னால் அருவருப்படைந்து பிறர் விலகும் போது அதில் உள்ள நியாயத்தை ஒப்புக்கொள். உன் சங்கடமே அவனுக்குச் சாக்குப்போக்கு, ஏனெனில் உன்னில் அவன் பார்ப்பதையே நீ அவனில் பார்ப்பதால்தான் உனக்குச் சங்கடம் வருகின்றது. நம்பிக்கையாளன் நம்பிக்கையாளனுக்குக் கண்ணாடி. நிராகரிப்பாளன் நிராகரிப்பாளனுக்குக் கண்ணாடி என்று நபிகள் நாயகம் நவிலவில்லை – நிராகரிப்பாளனால் கண்ணாடியாக இருக்க முடியாது என்பதாலன்று, ஆனால் அவன் தனது ஆன்மாவின் கண்ணாடியைப் பற்றி அறியாதிருக்கிறான் என்பதால்.

            நீரோடை ஒன்றின் அருகில் அரசர் மனம் தளர்ந்து அமர்ந்திருந்தார். அவர் அத்தகைய நிலையில் இருப்பதைப் பார்த்தால் இளவரசர்கள் எல்லாரும் மிகவும் அஞ்சுவார்கள். அவர்கள் என்ன செய்தாலும் அவரை உற்சாகப் படுத்த முடியாது. அரசருக்கு மிகவும் பிரியமான விகடகவி ஒருவன் இருந்தான். அரசரைச் சிரிக்க வைத்துவிட்டால் தக்க சன்மானம் வழங்குவதாக இளவரசன் அவனிடம் சொன்னான். விகடகவி அரசரிடம் சென்றான். எவ்வளவு முயன்றும் அரசர் அவனை ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லை. தன் முகத்தை அவர் பார்த்தாலாவது ஏதாவது சேஷ்டைகள் செய்து காட்டி அவரைச் சிரிக்க வைக்கலாம் என்று விகடகவி நினைத்தான். ஆனால் அரசர் குனிந்த தலையாக அந்த நீரோடையைக் கூர்ந்து நோக்கியபடி அமர்ந்திருந்தார்.

            ”அரசர் நீரில் என்ன பார்க்கிறார்?” என்று விகடகவி கேட்டான்.

            ”சோரம் விட்டவனைப் பார்க்கிறேன்,” என்றார் அரசர்.

            ”ஐயா, நானும் ஒன்றும் குருடன் இல்லியே!” என்றான் விகடன்.

            உங்களைச் சங்கடப் படுத்தக் கூடிய ஒன்றை நீங்கள் பிறரிடம் பார்க்கும் நிலை இதைப் போன்றதே. அவன் குருடன் அல்லன். நீங்கள் பார்ப்பதையே அவனும் பார்க்கிறான்.

            இறைவனிடம் இரண்டு சுயங்களுக்கு இடமில்லை (பேஷே ஊ தோ அனா நமீ கன்ஜத்.) ”நான்” என்கிறாய் நீ. “நான்” என்கிறான் அவன். இந்த இருமை மறைய வேண்டும் என்றால் நீ அவனுக்காகச் சாக வேண்டும், அல்லது அவன் உனக்காகச் சாக வேண்டும். கோட்பாட்டிலும் எதார்த்தத்திலும், அவன் சாதல் என்பது சாத்தியம் இல்லை. ஏனெனில், ”அவன் நித்திய ஜீவன், மரணம் இலான்” (வ ஹுவல் ஹய்யுல்லதீ லா யுமீத்து.) ஆனால், அவன் எத்தகைய அருளாளன் என்றால், இருமை மறையும் பொருட்டு அவன் உனக்காக சாகவும் தயங்க மாட்டான். எனினும், அவன் சாதல் சாத்தியம் இல்லை என்பதால் நீதான் அவனுக்காக மரணித்து அவன் உன்னிடம் வெளிப்படவும் இருமை மறையவும் செய்ய வேண்டும்.

            நீங்கள் இரண்டு பறவைகளை ஒன்றாகக் கட்டலாம். அவை ஒரே இனத்தைச் சேர்ந்தவையாக இருந்தாலும், இரண்டு சிறகுகள் இப்போது நான்கு ஆகியிருந்தாலும் அவற்றால் பறக்க முடியாது. ஏனெனில் இருமை இன்னமும் இருக்கிறது. ஆனால், செத்த பறவை ஒன்றை நீங்கள் உயிருள்ள பறவை ஒன்றுடன் சேர்த்துக் கட்டினால் அதனால் பறக்க முடியும். ஏனெனில், அங்கே இருமை இல்லை.

            சூரியன் எவ்வளவு கருணை உள்ளது என்றால் சாத்தியம் எனில் ஒரு வௌவாலுக்காக அது உயிரை விட்டுவிடும். ”அன்பிற்குரிய வௌவாலே! என் கருணை எல்லாவற்றையும் தொடுகிறது. உன் நன்மைக்கான நான் ஏதேனும் செய்யவே நாடுகிறேன். உன்னால் சாக முடியும் என்பதால், செத்துவிடு. அப்போது நீ எனது பேரொளியின் மகிமையைக் காண்பாய். உனது வௌவால் தன்மையை உதிர்த்துவிட்டு நீ எனது நெருக்கம் என்னும் காஃப் மலையின் அன்கா பறவை ஆவாய் (வ ஃகுஃப்பாஷீ பேரூன் ஆயீ வ அன்காயே காஃபே குர்பத் கர்தீ.)”² என்று சூரியன் அதனிடம் சொல்லக் கூடும்.

            இறை அடியான் ஒருவனிடம் ஒரு காதலிக்காகத் தன்னை அர்ப்பணிக்கும் தகுதி இருந்தது. அத்தகைய காதலி ஒருத்தியைத் தனக்குத் தருமாறூ அவன் இறைவனிடம் வேண்டினான். ஆனால் இறைவனுக்கு அதில் சம்மதம் இல்லை. குரல் ஒன்று அந்த அடியானிடம் சொன்னது, “அத்தகைய ஒருத்தியை நீ பார்க்க வேண்டும் என்று நான் விரும்பவில்லை.”

            ஆனால் அந்த இறையடியான் அதே வேண்டுதலை மீண்டும் மீண்டும் செய்து கொண்டிருந்தான். “என் இறைவா! அத்தகைய காதலிக்கான ஆசையை நீயேதான் என் உள்ளத்தில் விதைத்திருக்கிறாய். அது எப்படி நீங்கும்?”

            கடைசியில் ஓர் அசரீரி சொன்னது: “இது நடக்க வேண்டும் எனில் உன்னையே இல்லாமல் ஆக்கிவிடு, இன்மை ஆகு. இவ்வுலகை விட்டுக் கிளம்பிடத் தயங்காதே!”

            ”என் ரட்சகனே! நான் திருப்தியடைந்தேன்!” என்று அந்த அடியான் சொன்னான். தான் நாடிய காதலி கிடைக்க வேண்டும் என்று அவன் தன் உயிரை அர்ப்பணித்தான். அவனின் ஆசை நிறைவேறிற்று.

            தொடக்கம் முதல் முடிவு வரை ஒட்டுமொத்த உலகத்தின் வாழ்க்கையும் மறுமை வாழ்வின் ஒரு நாளுக்கு ஈடில்லை. அத்தகைய வாழ்வுக்காக இறைவனின் ஓர் அடியான் தனது உயிரையே விட்டுவிடும் அளவுக்கு நேசம் இருக்கிறது என்றால், அந்த நேசத்தையே படைத்த இறைவனின் கருணை என்ன அதை விடவும் குறைவாகவா இருக்கும்? அது அபத்தம். எனவே, அவன் சாவது சாத்தியம் இல்லை ஆதலால் நீதான் இல்லாமல் ஆக வேண்டும் (ஃபனாயே ஊ மும்கின் நேஸ்த், பாரீ தூ ஃபனா ஷூ)

*

            அசடன் ஒருவன் வந்து ஞானி ஒருவரை விட உயரத்தில் அமர்ந்து கொண்டான். அந்த ஞானி சொன்னார்: “ஒருவன் விளக்குக்கு மேலே இருந்தாலும் கீழே இருந்தாலும் என்ன வேறுபாடு? விளக்கு மேலே இருக்க வேண்டும் என்று சொல்வது விளக்கிற்கு ஆதாயமன்று. அதன் ஒரே நோக்கம் பிறர் அதன் ஒளியை அனுபவித்துப் பயனடைய வேண்டும் என்பதே. இல்லை எனில், மேலேயோ கீழேயோ, விளக்கு எங்கே இருப்பினும் அது அப்போதும் அதே விளக்குதான். அதுவே நிரந்தர சூரியன்!”

            இவ்வுலகில் ஞானியர் தமக்கு மேலான அந்தஸ்த்தும் பதவியும் கோருகிறார்கள் எனில் அவர்களின் உயர்வை மக்கள் உணராமல் இருப்பதால்தான். லௌகீக மக்களை அவர்கள் இவ்வுலகின் கண்ணியாலேயே கைப்பற்ற முயல்கின்றனர், அம்மக்கள் ஞானியரின் மேன்மையை உணர்ந்து மறுமையின் கண்ணியில் மாட்டிக் கொள்ள வழி பிறக்கலாம் என்பதற்காக. அதே போல், நபி (ஸல்) அவர்கள் மக்கா நகரையும் அதன் சுற்றுப் புறங்களையும் கைப்பற்றினார்கள். அவை தனக்கு வேண்டும் என்பதற்காக அல்ல, அவற்றில் இருப்போருக்கு வாழ்வும் ஒளியும் அருளப்படுவதற்காக.  “இது கொடுத்துப் பழகிய கை, எடுத்துப் பழகியதன்று,” (ஹாதா கஃப்பு முஅவ்வதுன் பிஅன்ய் யுஃதிய மா ஹுவ முஅவ்வதுன் பிஅன்ய் யஃ-ஃகுத.) மக்களுக்குக் கொடுப்பதற்காகவே ஞானிகள் மக்களை ஏமாற்றுகின்றனர், அவர்களிடம் இருந்து எதையும் எடுப்பதற்காக அல்ல.

            உண்பதற்காகவோ விற்பதற்காகவோ யாரேனும் தந்திரம் செய்து சிறு பறவைகளைப் பிடிக்கிறார்கள் என்றால், அதை ஏமாற்றுக் காரியம் எனலாம். ஆனால், அரசன் ஒருவன் ஒன்றுக்கும் உதவாமலும் தனது மதிப்பை அறியாமலும் சுற்றித் திரியும் ராஜாளி ஒன்றைக் கண்ணி வைத்துப் பிடித்து அதனைப் பழக்கிச் செம்மை ஆக்கி மதிப்பில் உயர்த்தித் தனது கையில் அமர வைக்கிறான் எனில், அதை நாம் ஏமாற்று என்று சொல்வதில்லை. வெளிப்படையில் அது ஏமாற்றுப் போல் தோன்றினும், அது நேர்மை மற்றும் வண்மையின் சாராம்சம் என்று போற்றுவர். அது இறந்தோரை உயிர்த்தெழுப்புவது போன்றது, கூழாங்கல்லை மாணிக்கம் ஆக்குவது போன்றது, உருவமற்ற விந்தணுவை உயிருள்ள மனிதனாக்குவது போன்றது. தான் ஏன் பிடிக்கப்படுகிறோம் என்பதை ராஜாளி அறியும் எனில் அதனை ஈர்ப்பதற்கான தானியம் தேவையில்லை. அதுவே உடல் பொருள் ஆவி அனைத்தையும் ஈடுபடுத்திக் கண்ணியைத் தேடி அகப்பட்டு அரசனின் கையில் அமர்ந்துவிடும்.

            மக்கள் எப்போதும் ஞானிகளின் கூறும் சொற்களின் வெளி அர்த்தத்தை மட்டுமே காண்கின்றனர். “இந்தப் பேச்சை எல்லாம் நாங்கள் நிறைய தடவை கேட்டிருக்கிறோம். போதிய அளவு இந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டுவிட்டோம்,” என்கின்றனர்.

            ”அவர்கள் கூறுகின்றனர்:

            ’எமது உள்ளங்கள்

            உறையிடப் பட்டுள்ளன.’

            இல்லை, அவர்களது நிராகரிப்பால்

            அல்லாஹ் அவர்களைச் சபித்துவிட்டான்;

            ஆகவே, அவர்கள் நம்புவது

            வெகு சொற்பமே.”

                                                (2:88)

            நிராகரிப்போர் சொல்கின்றனர், “எங்கள் இதயமெல்லாம் அத்தகைய பேச்சே நிரம்பியுள்ளது.” இறைவன் அவர்களுக்கு விடையளிக்கிறான்: “அவர்களுக்கு நாசமே! இந்தச் சொற்கள் அவர்களுக்குள் நிரம்புமா? இல்லை, அவர்கள் ஷைத்தானின் தூண்டுதல்களாலும் வீண் கற்பனைகளாலும் நிரம்பியுள்ளனர். அவர்கள் இணை வைப்பாலும் சந்தேகங்களாலும் நிரம்பியுள்ளனர் – இல்லை, அவர்கள் சாபத்தால் நிரம்பியுள்ளனர்.” அவர்களின் நிராகரிப்பால் இறைவன் அவர்களைச் சபித்திருக்கிறான். அவர்களின் பிதற்றல்களை விட்டும் அவர்கள் வெறுமை ஆனால் ஞானிகளின் வார்த்தைகளை அவர்கள் பெற்றுக் கொள்வார்கள். ஆனால், அதற்குக் கூட அவர்களால் இயலாது. இறைவன் அவர்களின் செவிகளையும் கண்களையும் இதயங்களையும் முத்திரை இட்டு விட்டான், அவர்கள் தவறான நிறத்தைப் பார்ப்பதற்காக. எனவே அவர்கள் யூசுஃப் நபியை ஓநாயாகப் பார்க்கின்றனர். அவர்களின் செவிகள் தப்பான ஓசையைக் கேட்கின்றன. ஞான உரைகளை அவர்கள் அபத்தம் என்றும் பிதற்றல் என்றும் கருதுகிறார்கள். தீய தூண்டல்கள் மற்றும் வீண் கற்பனைகளின் கிடங்காகிவிட்ட அவர்களின் இதயங்கள் பிழையாகவே பார்க்கின்றன. கற்பனைகளின் முடிச்சுக்கள் விழுந்துவிட்டதால் அவர்களின் உள்ளங்கள் பனிக்காலத்து நீர் போன்று உறைந்து விட்டன.

            ”அவர்களின் இதயங்கள் மீதும்

             அவர்களின் செவிகள் மீதும்

             அல்லாஹ் முத்திரை இட்டுவிட்டான்;

             மேலும், அவர்களது பார்வைகள் மீது

             திரையொன்று கிடக்கின்றது.”

                                                            (2:7)

 அவர்கள் எப்படி நிறைவடைய முடியும்? அவர்களின் முழு வாழ்விலும் அவர்களோ அல்லது யாரைக் கொண்டு அவர்கள் பெருமை அடிக்கின்றனரோ அவர்களும் இறையருளை ஒருபோதும் உணரவோ பார்க்கவோ கிடையாது. சிலர் தம்மை நிறைத்துக் கொள்ளும்படி இறைவன் அவர்களுக்கு வழங்கும் நிரப்பமான கூஜா அவர்களுக்கு அருளப்படவில்லை. சிலருக்கு இறைவன் அதனை வெறுமையாகத் தருகின்றான். எனவே அவர்கள் ஏன் நன்றி கூற வேண்டும்? நிரப்பமான கூஜாவைப் பெறுபவர் நன்றி உரைப்பார்.

            இறைவன் களிமண்ணும் நீரும் கொண்டு ஆதமைப் படைத்தபோது ஆதமின் களிமண்ணை அவன் நாற்பது நாட்கள் பிசைந்தான் (’ஃகமர்ர தீன(த்)த ஆதம அர்ப-ஈன யவ்மன்’.)³ ஆதமின் (உடல்) கூட்டை முழுமையாக்கி ஒரு குறிப்பிட்ட காலம் பூமியில் அப்படியே வைத்துவிட்டான். இப்லீஸ் (ஷைத்தான்) கீழே இறங்கி வந்து ஆதமின் கூட்டுக்குள் போனான். ஒவ்வொரு நாளமும் நரம்புமாக ஆராய்ந்து பார்த்தான். அதெல்லாம் ரத்தமும் நிணமுமாக இருப்பதைக் கண்டான். அப்போது ஆதம் நபி சொன்னார், “ஓ! இறை விதானத்தின் (அர்ஷின்) நிழலில் நான் இருந்த போது நான் பார்த்த இப்லீஸ்தான் இவனா என்று நான் ஆச்சரியப்படுகிறேன்! அந்த இப்லீஸ் இன்னமும் இருக்கிறான் எனில் நிச்சயமாக அவன் இவனேதான்.”

            அஸ்ஸலாமு அலைக்கும்! (உங்கள் மீது பேரமைதி உண்டாகட்டும்!).

சிந்தையில் ஆயிரம் வினாக்கள்

 

               ”காதலின் நாற்பது விதிகள்” மற்றும் “ஜின்களின் ஆசான்” ஆகிய இரண்டு மொழிபெயர்ப்பு நாவல்கள் சீர்மை பதிப்பக வெளியீடாக வந்து ஒருமாதம் ஆகிவிட்டது. இவற்றை மொழிபெயர்த்த அனுபவங்களை எழுதும்படி சீர்மை உவைஸ் சொன்னார். உள்ளம் அசை போடுகிறதே தவிர எழுதும் முனைப்பு எழவே இல்லை. அவ்வப்போது முகநூலில், இணைய தளத்தில் என்று யாராவது இந்த நாவல்களைப் பற்றி எழுதுகிறார்கள். நிஷா மன்சூர், சௌந்தர், இமான் ஆகியோர் எழுதிய விமர்சனங்களை வாசித்து யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால், நான் எதுவும் எழுத வேண்டும் என்று அமையவில்லை.

            இரண்டு நாட்களுக்கு முன்னர் சீர்மை உவைஸ் யூடியூப் காணொளி ஒன்றின் இணைப்பை அனுப்பி அவசியம் காணவேண்டும் என்று குறிப்பிட்டிருந்தார். பத்து நிமிடம் பார்க்கலாம் என்று ஆரம்பித்தது. முழுக் காணொளியும் முடியும் வரை இடைவெட்டே இல்லாமல் பார்த்து முடித்தேன். “Decolonizing Sufism: Sufism between Apolitical ‘Moderate’ Islam and New Age Appropriation” என்னும் அந்தக் காணொளி எத்தனையோ நினைவுகளையும் சிந்தனைகளையும் கிளரியபடி நகர்ந்தது.

            அந்தக் காணொளி, மேற்சொன்ன தலைப்பில் டியூக் பல்கலையின் ஆசிய மற்றும் மத்தியக் கிழக்கு ஆய்வகத்தின் பேராசிரியர் முனைவர்.ஓமித் சஃபி நிகழ்த்திய உரையாகும். தெளிவாக நிதானமாக நிகழ்த்தப்பட்ட அந்த உரை மிக முக்கியமான பல சிந்தனைகளை வழங்கிற்று, குறிப்பாக, சூஃபிப் பேரிலக்கியங்களை மொழிபெயர்த்தல் தொடர்பாக.

            ”ஓரியண்டலிஸ்ட்ஸ்” என்று சொல்லப்படுகின்ற கிழக்கியலாளர்கள் சூஃபி இலக்கியங்களை மொழிபெயர்க்கும் போதெல்லாம் எப்படி அவற்றில் இருந்து வேண்டுமென்றே அவற்றின் இஸ்லாமியப் பரிமாணத்தை நீக்கி விடுகிறார்கள் என்பதையும், அத்தகைய பித்தலாட்டத்தின் பின்னணியில் உள்ள அரசியலை வெளிச்சமிட்டுக் காட்ட வேண்டிய காலத் தேவையையும் ஓமித் சஃபி சொல்லிச் செல்லச் செல்ல அடிவயிற்றைப் பிசைந்தது. குறிப்பாக இரண்டு பெரும் சூஃபி மகாகவிகளை அவர் மையப்படுத்திப் பேசினார்: காஜா ஹாஃபிஸ் மற்றும் மவ்லானா ரூமி. அதிலும், இவ்விருவரையும் மொழிபெயர்த்து இருபத்தோராம் நூற்றாண்டில் உலகமெங்கும் பரப்பியிருக்கின்ற, குறிப்பாக அமெரிக்காவில் கோடிப் பிரதிகளுக்கு மேல் விற்றிருக்கின்ற இருவரை மையப்படுத்தினார்: டேனியல் லாடின்ஸ்கி மற்றும் கோல்மன் பார்க்ஸ்.

            காஜா ஹாஃபிஸின் சூஃபி கவிதைகளின் மொழிபெயர்ப்பு என்னும் பேரில் டேனியல் லேடின்ஸ்கி இரண்டு நூற்கள் போட்டிருக்கிறார். அவை இரண்டும் உண்மையான ஹாஃபிஸைக் காட்டவே இல்லை என்கிறார் ஓமித் சஃபி. லேடின்ஸ்கி செய்திருப்பது அப்பட்டமான ஃபோர்ஜரி வேலை என்று குறிப்பிடுகிறார். ஹாஃபிஸின் பெயரால் இணையத் தளத்தில் பகிரப்படுகின்ற மேற்கோள்களில் 99.999% ஹாஃபிஸ் சொன்ன கருத்துக்களே அல்ல என்று சொல்கிறார். உள்ளம் திக்கென்றது. பத்துப் பன்னிரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன் டேனியல் லேடின்ஸ்கி எழுதிய “I heard God laughing: Poems of Hope and Joy” என்னும் நூலில் இருந்து சில கவிதைகளை ஒரு நாட்குறிப்பேட்டில் அழகிய சித்திர எழுத்தாக எழுதி வைத்தேன். அவற்றைத் தமிழில் பெயர்த்து ஒரு நூலாகக் கொண்டு வரலாம் என்ற எண்ணம் இருந்தது. ஏனோ அதில் ஒரு வரியைக் கூட மொழிபெயர்க்காமல் வைத்துவிட்டேன். சில ஆண்டுகள் கழித்து எடுத்துப் பார்த்தபோது எழுத்துக்கள் மங்கிப் போயிருந்தன. இதைச் செய்யாதே என்று அகத்துள் ஓர் உணர்வு. அப்படியே விட்டுவிட்டேன். ஓமித் சஃபி கூறியதைக் கேட்டதும் என் முடிவுக்கு மிகவும் மகிழ்ந்தேன். 

            கோல்மன் பார்க்ஸ் குறித்து எனது வலையத்தில் (பிரபஞ்சக் குடில்) அவ்வப்போது நான் எழுதியிருக்கிறேன். அடுத்து அவரைப் பற்றி ஓமித் பேச ஆரம்பித்ததும் நாடித்துடிப்பு ஒரு கணம் எகிரிற்று. கோல்மன் பார்க்ஸும் பாரசீக மொழி அறியாதவர்தான். ஆங்கிலத்தின் வழியாகத்தான் ரூமியை ’மீண்டும்’ ஆங்கிலப் பெயர்ப்புச் செய்கிறார் – பழைய மொழிபெயர்ப்பில் இருந்து புதிய வடிவ மொழிபெயர்ப்பாக மாற்றுகிறார். அவரது அத்தகைய ஒரு டஜன் நூற்கள் என்னிடம் உள்ளன. அதில் ஒன்றைத்தான் சீர்மை வெளியீடாக “நீருக்குள் மூழ்கிய புத்தகம்” என்னும் பெயரில் தமிழில் கொண்டு வந்தோம். டேனியல் லேடின்ஸ்கி போன்று கோல்மன் பார்க்ஸை நிராகரிக்க முடியாது என்றும், அவரின் நிலை சற்றே சிக்கலானது என்றும் ஓமித் சஃபி கூறியதும் சற்று நிம்மதியாக இருந்தது. கோல்மன் பார்க்ஸ், சஃபிக்கு நண்பர். நேரடியாகத் தொடர்பில் இருப்பவர். ஜியார்ஜியா பலகலையின் மேனாள் பேராசிரியரான கோல்மன் பார்க்ஸ் இலங்கையைச் சேர்ந்த எம்.ஆர்.பாவா முஹையுத்தீன் என்னும் சூஃபி ஞானியின் சீடர். தனது மொழிபெயர்ப்பு முறையை மறைக்காமல் தனது நூற்களிலேயே சொல்லியிருப்பவர். மேலும், இஸ்லாமியச் சமயப் பரிமாணத்தை ரூமியின் கவிதைகளை விட்டும் தான் ஏன் ’நீக்கம்’ செய்கிறார் என்பதற்கு அவர் சில காரணங்களைச் சொல்கிறார். அந்த அளவு வரை அவரிடம் வெளிப்படைத் தன்மை இருக்கிறது. சூஃபிகள் குறிப்பிடும் ”தவ்க் / ஜவ்க்” என்னும் ஆன்மிகச் சுவை / ருசி (”Flavor”) – மவ்லானா ரூமியின் மூல வரிகளில் இருப்பது – அது ஓரளவு கோல்மன் பார்க்ஸின் ஆங்கிலப் பெயர்ப்புக்களில் வந்துவிடுகிறது – ஒரு சொட்டாகிலும் தொட்டு விட முடிகிறது – என்பதை ஓமித் சஃபி ஒப்புக்கொள்கிறார். இது பெரும்பான்மையோர் ஒப்புக்கொண்ட ஒன்றே. எனவே, அவரது கவிதைகள் சூஃபித்துவத்தையே அறியாத வாசகர்களுக்கு சூஃபித்துவத்தின் மீது ஓர் ஆர்வத்தை உண்டாக்கவும், அவர்களுள் சிலர் முறையான சூஃபி நெறியினுள் நுழைவதற்கான ஒரு தூண்டலாகவும் அமையக்கூடும் என்று ஓமித் சஃபி சொல்கிறார். என் வாழ்க்கை அனுபவம் அதற்கான சாட்சி! கோல்மன் பார்க்ஸின் “The Essential Rumi” என்னும் நூலை வாசித்த பின் சூஃபி நெறிக்கான என் தேடல் பெரிதும் வேகம் எடுத்தது – கி.பி.2000-இல்.

            ”காதலின் நாற்பது விதிகள்” நாவலைப் பற்றியும் இடையில் ஓரிடத்தில் ஓமித் சஃபி பேசுகிறார். அதனை எழுதிய துருக்கிய எழுத்தாளரான (அமெரிக்காவில் வசிக்கிறார்) எலிஃப் ஷஃபாக் அவர்கள் அந்த நாவலில் காட்டியிருக்கும் ஷம்ஸி தப்ரேஸி மற்றும் மவ்லானா ரூமி ஆகியோரின் வரலாறு மிகவும் புனைவு கலந்து சித்தரிக்கப்பட்டுள்ள ஒன்றாகும். மேலும், சூஃபிகள் பற்றி ஷஃபாக் கொண்டுள்ள புரிதலுக்குத் தக அந்த வரலாறு எழுதப்பட்டுள்ளதே தவிர அதுவே முற்றிலும் உண்மை என்று ஆகிவிடாது. இந்த நாவலை மொழிபெயர்ப்பதில் எனக்கு மிகுந்த தயக்கம் இருந்தது. இப்பணியைச் செய்யலாமா வேண்டாமா, ஏன் செய்ய வேண்டும் என்றெல்லாம் சீர்மை உவைஸும் நானும் சென்ற ஆண்டு உரையாடினோம். ‘வேறு யாரும் கையில் எடுத்துத் திரித்துத் திரித்து மோசமாக எழுதி விடலாம். அதைத் தடுக்க வேண்டும் என்பதற்காகவாவது நாம் கொண்டு வந்துவிட வேண்டும்’ என்ற புள்ளியும் பேசப்பட்டது. எலிஃப் ஷஃபாக் சூஃபி அல்லர். சூஃபித்துவத்தில் அவர் போதிய அறிவும் அனுபவமும் உணர்வும் கொண்டவராகவும் தெரியவில்லை. எனினும், இது ஷம்ஸி தப்ரேஸும் மவ்லானா ரூமியும் இடம் பெறும் நாவல் என்பதற்காகவே மொழிபெயர்த்தேன். “நவீன அமெரிக்க மனம் உள்வாங்கும் விதத்தில் மவ்லானா ரூமியின் வரலாறு” என்றொரு வரி அதன் அட்டையிலேயே இடம் பெற வேண்டும் என்று எண்ணியிருந்தேன். அதாவது, அமெரிக்க மனம் என்பது ஒரு கோணல் கண்ணாடி. எனவே, பிம்பங்களை அது கோணலாகத்தான் காட்டும். வாசகர்கள் ஆகிய நாம் அதனை நேராக்கிக் காண வேண்டிய தேவை இருக்கிறது! ’இந்த நாவல் ரூமியை ஏதிலார்க்கு அறிமுகப் படுத்தும் பணியைச் செய்யும். அதற்காக மொழிபெயருங்கள்’ என்று உவைஸ் சொன்னதும் ஒரு புள்ளி. எனவே, இந்த நாவல் சூஃபி நெறியில் ஏற்கனவே இருப்பவர்களுக்கானது அல்ல. அவர்களுக்கு இது மனக் கசப்பைக் கூட உண்டாக்கலாம். ஏனெனில், ஷம்ஸி தப்ரேஸ் மற்றும் மவ்லானா ரூமி ஆகியோரின் நேர்த்தியான தோற்றங்களைக் காட்டும் தெளிவான நேரான கண்ணாடி அவர்களிடம் உண்டு. அமெரிக்க மனம் என்னும் கோணல் கண்ணாடி அவர்களுக்கு உருத்தவே செய்யும்.

            சூஃபித்துவத்தின் பேரிலக்கியங்கள் எல்லாம் எனக்கு ‘ஓரியண்டலிஸ்ட்’டுகள் அல்லது ‘இஸ்லாமிஸிஸ்ட்’கள் வாயிலாகவே, ஆங்கிலப் பெயர்ப்புகளின் வழியாகவே, அறிமுகம் ஆயின. எனவே, ஆர்தர் ஆர்பெரி, ரெய்னால்டு நிக்கல்சன், ஈ.எச்.வின்ஃபீல்டு, ட்பிள்யூ.எச்.டி.கார்டினர், ஃபாதர் தாக்ஸ்டன் போன்றோர் எல்லாம் தமது மொழிபெயர்ப்புக்களின் ஊடாக இஸ்லாத்துக்கு எதிரான பித்தலாட்டங்களை இலைமறை காயாகச் செய்து வைத்திருக்கிறார்கள் என்பதை நினைக்கும் போதே நெஞ்சம் நோகிறது. (இதில் உச்சம், உமர் கய்யாமின் கவிதைகளை எட்வர்டு ஃபிட்ஜெரால்டு பெயர்த்தது. மூலத்தைப் படித்துவிட்டு இவர் செய்த காரியத்தை நோக்கினால் ’எடுபட்ட பிச்சரால்டு’ எவ்வளவு பெரிய மோசடி செய்திருக்கிறார் என்று விளங்கும். யாருக்குக் கவலை?) 

மூலத்தை ஒருபோதும் வேறு மொழியில் துல்லியமாக பெயர்க்க முடியாது என்பது உண்மைதான். அது வேறு. ஆனால், மூலப் பிரதியின் கருத்தையே திரிப்பது வேறு. மேலும், அதை மூலப் பிரதியின் நோக்கத்தையே சிதைக்கும் வண்ணம், சமயக் காழ்ப்பின் காரணமாகச் செய்வது பெரும் குற்றமே. “If you consult any dictionary you will see that the word ‘exactitude’ is not among the synonyms of faithfulness. There are rather loyalty, honesty, respect, and devotion.” என்கிறார் உம்பர்த்தோ எகோ.

            டேனியல் லேடின்ஸ்கி செய்திருக்கும் ’ஹாஃபிஸ்’ மீதான குளறுபடிகள் குறித்துப் பேசும்போது ஓமித் சாஃபி ஒரு முக்கியமான ஆதங்கத்தை வெளிப்படுத்துகிறார்: “காஜா ஹாஃபிஸ் ஷீராஸி (ரஹ்) அவர்களின் ஃபார்சி கவிதைகளை இஸ்லாமிய உலகம் எழுநூறு ஆண்டுகளாகப் பயின்று வருகிறது. சூஃபி குருமார்கள் அன்றி மார்க்க அறிஞர்களின் உரைகளிலும்கூட அவரின் கவிதை வரிகள் மேற்கோள் காட்டப்பட்டு வருகின்றன. தீவானே ஹாஃபிஸ் என்னும் அவரது கவிதைத் தொகுப்பிற்கு ஷரஹ் என்னும் விரிவுரைகள் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன. அவரது கவிதைகளையும் சூஃபி பார்வையையும் ஆங்கில உலகத்திற்கு எடுத்துரைக்கக் கூடிய நல்ல நூற்களும் அவ்வப்போது தகுதியான அறிஞர்களால் எழுதப்படுகின்றன. ஆனால் எழுநூறு ஆண்டுகளாகத் தொடர்ந்து வரும் நம்பகமான மரபை முற்றிலுமாக மறுதலித்துவிட்டு, மறுத்துவிட்டு, இஸ்லாமிய நீக்கம் செய்வதையே குறிக்கோளாகக் கொண்டு மனம் போன போக்கில் அந்த சூஃபி ஞானியின் கவிதைகளுக்கு ‘போக்கிரி’த் தனமான வண்ணங்களை ஏற்றி நூல்கள் எழுதப்படுவதும், உலகின் முன்னணி பதிப்பகங்கள் என்று பீற்றிக் கொள்பவை அவற்றை வெளியிடுவதும் ஏன்? அடிப்படையான தகுதிகூட இல்லாத அத்தகையோர் எப்படி மிகுதியான புகழையும் பணத்தையும் அடைகிறார்கள்? அவர்களின் பிம்பங்களை ஊடகங்கள் ஏன் ஊதிப் பெருக்குகின்றன?”

            இந்தக் கேள்விகளுக்கான விடை உலகறிந்த ரகசியம். இஸ்லாமியோஃபோபியா என்னும் அரசியலும் கார்ப்பரேட் வியாபாரமும். சூஃபி மகான்களை இஸ்லாமிய நீக்கம் செய்து காட்டுவது என்பது இஸ்லாமியோஃபோபியாவை பரப்புவதன் ஓர் அங்கமாக இவர்களால் முன்னெடுக்கப்படுகிறது. சூஃபிகளின் ஞானச் செல்வங்களை முஸ்லிம்களே மறுதலிக்கும்படிச் செய்வதும் இதன் மூலம் சாத்தியமாகிறது. அதே சமயம், சூஃபிகள் எல்லாம் இஸ்லாத்தின் கட்டுப்பாடான சட்டங்களுக்கு எதிரானவர்கள் என்னும் பொய்ப் பிம்பத்தையும் கட்டமைத்துவிட முடிகிறது. இப்படி ஒரே கல்லில் இரண்டு அல்லது மேற்பட்ட மாங்காய்கள் விழுகின்றன.

            இந்த இடத்தில், “காதலின் நாற்பது விதிகள்” நாவல் குறித்து ஜோசஃப் இம்மானுவேல் எழுதியிருந்த பின்னூட்டத்தை நினைவு கூர்கிறேன். அதை உவைசுக்கும் அனுப்பி வைத்தேன். அதில் இருந்து ஒரு வரியைச் சுட்டிக்காட்டி உவைஸ் தனது கருத்தை எனக்கு எழுதினார்: “//இசுலாமியச் சட்டங்களுக்குள் அடங்காத ஷம்ஸை, மார்க்க வல்லுநர்களுக்கும் மத அடிப்படைவாதிகளுக்கும் பிடிக்கவில்லை.//  இந்த நோய் எல்லோரையும் பீடித்திருக்கிறது போலும். ரூமி, ஷம்ஸ் ஆகியோரை இவர்கள் இஸ்லாத்தின் கனிகளாகப் பார்க்க விரும்பவில்லை. இஸ்லாத்தை மீறிக்கொண்டு எழுந்த கலகக் காரர்களாகவே பார்க்கிறார்கள். இது படுமோசமான குறுகிய நோக்கு என்பதே என் எண்ணம். அது போன்ற எண்ணம் ஏற்பட ஓரளவுக்கு நாவலும் காரணம்.”

            ”இசுலாமியச் சட்டங்களுக்குள் அடங்காத ஷம்ஸ்..” இது தவறு. “இஸ்லாமியச் சட்டங்களுக்குள் அடங்காதவர் போல் தோன்றுகின்ற ஷம்ஸ்…” இது உண்மை. ஒரு சூஃபி ஞானி இஸ்லாமியச் சட்டங்களின் அந்தரங்கத்தையும் அறிந்து பேணுபவரே தவிர அவற்றைக் கைவிடுபவர் அல்லர். ஷரீஅத் என்னும் சட்டவியலின் ஏவல் விலக்கல்களைத் தன் வாழ்வில் பேணாதவர் சூஃபித்துவத்தின் கீழான நிலையில் கூட நிற்க முடியாது, அதில் மேனிலைகளை அடைவது பற்றிப் பேச்சே இல்லை. “ரூமி எப்போதும், தன் வாழ்வின் கடைசி வரை ஒரு ஃபக்கீஹ்-ஆக மார்க்கச் சட்டவியல் அறிஞராகத் தனது ஆசிரியப் பணியைத் தொடர்ந்து வந்தார். காலையில் அந்தப் பணி. இரவெல்லாம் சூஃபி ஞானியாகக் கவிதைகளை எழுதினார்” என்று ஓமித் சஃபி சொல்கிறார். இதுதான் உண்மையான சித்தரிப்பு. ஷம்ஸ் வடிவமைத்ததாக நாவலில் காட்டப்படும் ரக்ஸ் என்னும் சுழல் நடனம் – ஹதீஸ் அடிப்படையில் – நஃபில் என்னும் உபரியான தியானப் பயிற்சியாக உண்டாக்கப்பட்டதே அன்றி அதை ஷம்ஸோ ரூமியோ ஐவேளைத் தொழுகைக்குப் பகரமாக வைக்கவில்லை. அதேபோல், ரூமி அவர்கள் ஃகான்காஹ் என்னும் சூஃபி தியானக் கூடத்தைத் திறந்தார்கள், ஆனால் மதரஸாவை மூடிவிடவில்லை என்பதையும் நாம் கவனிக்க வேண்டும். “மவ்லானா ரூமி ஒரு வேளை தொழுகையைக் கூட விட்டவர் அல்லர்” என்று ஓமித் சஃபி சுட்டிக் காட்டுகிறார். இசுலாமியச் சட்டங்களுக்குள் அடங்காதவனாக, அல்லது அதை எதிர்க்கும் கலகக்காரனாக ஒருவன் இருந்தால் அவன் சூஃபியாக மாட்டான், ஷைத்தான் ஆவான். அவனை இஸ்லாமிய உலகம் வழிகேடன் (ஜிந்தீக்) என்று பார்க்குமே தவிர சூஃபி என்று கொண்டாடாது.   

            மவ்லானா ரூமியின் ஒரு ருபாயீ (நான்கடிக் கவிதை): ”மன் பந்தாயே குர்ஆனம் அகர் ஜான் தாரம் / மன் ஃகாக்கே ராஹே முஹம்மத் முஃக்தாரம் / கர் நக்லு குனத் ஜுஸீன் கஸ் அஸ் குஃப்தாரம் / பேஸாரம் அஸூ வ அஸீன் சுஃகன் பேஸாரம்” – ”உயிரோடிருக்கும் காலமெல்லாம் குர்ஆனின் அடிமை நான் / தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர் ஆன முஹம்மது நபியின் பாதையில் ஒரு தூசு நான்! / இந்த எனது வார்த்தைகளுக்கு முரணாக எவரேனும் என்னை முன்வைத்தால் / அவனுக்கும் எனக்கும் தொடர்பில்லை, அவன் சொல்வதையும் தள்ளுகின்றேன்!”

            இன்னொரு ருபாயீ பாடலில் மவ்லானா ரூமி சொல்கிறார்: “இஷ்க்கஸ்த் தரீக்கே ராஹே பைகம்பரே மா” – ”காதலே நமது இறைத்தூதரின் பாதையும் சாலையும் ஆகும்!”

            மார்க்கத்தின் வெளிப்படையான அறிவு நிரம்பப் பெற்றிருந்த மவ்லவியான ரூமியை ஷம்ஸி தப்ரேஸ் (ரஹ்) அவர்கள் எப்படி ஓர் மெய்ஞ்ஞானியாக (ஆரிஃப் பில்லாஹ்) ஆக்கினார்கள்? நபி முஹம்மத் (ஸல்) அவர்களின் காதலை அவரின் நெஞ்சில் பற்ற வைத்து – ஃபனா ஃபிர் ரசூல் – இறைத்தூதரில் தன் சுயத்தை அழித்தல் என்னும் முறையில் புடம் போட்டுத்தான் அப்படி ஆக்கினார்கள். “குர்ஆன் என்பது கிதாபே இஷ்க் (காதல் நூல்)” என்று ஷம்ஸி தர்பேஸின் ஞானப் பார்வையே ரூமிக்குக் கற்பித்தது.

            பல்கலைப் பேராசிரியப் பெருமக்களான ஆர்பெரி, நிக்கல்சன் போன்றோர் முற்றிலும் நேர்மையாகவே எழுதியிருப்பார்கள் என்று பார்த்தால் அதிலும் வழுக்கள் இருக்கின்றன என்றே ஆய்வுகள் காட்டுகின்றன. என்னை மிகவும் குடைந்து கொண்டிருந்த கவிதை ஒன்று உண்டு: “என்ன செய்வது முஸ்லிம்களே! / எனக்கே தெரியவில்லை என்னை /  கிறிஸ்தவனோ யூதனோ முஸ்லிமோ அல்ல நான் / கிழக்குமல்ல மேற்குமல்ல / தரையுமல்ல கடலுமல்ல / நிலம் நீர் ஆகாயம் காற்று எதுவுமல்ல / அரசனுமல்ல ஆண்டியுமல்ல / இந்தியனோ சீனனோ அல்ல / ஈராக்கியனோ கொராசானியனோ அல்ல / இம்மையைச் சேர்ந்தவனோ / மறுமையைச் சேர்ந்தவனோ அல்ல / எனது இடமோ இடமற்றது / எனது தடமோ தடமற்றது…” – இவ்வாறு செல்கிறது அந்தக் கவிதை. இந்த மொழிபெயர்ப்பு, சமீபத்தில் உமர் கய்யாமின் பாடல்களைத் தமிழில் பெயர்த்திருக்கும் நாகூர் ரூமி அவர்கள் செய்தது – “பாரசீகக் கவிஞானி ஜலாலுத்தீன் ரூமியின் கதைகள் கவிதைகள்” (சந்தியா பதிப்பகம், 2002) என்னும் நூலின் பின்புற அட்டைப் படத்தில் இருக்கிறது. அவ்வளவு முக்கியமான கவிதை – முகவரிக் கவிதை – என்று நினைத்திருக்கிறார் நாகூர் ரூமி. இது ரெனால்டு நிக்கல்சனின் ஆங்கிலப் பெயர்ப்பைத் தழுவியதாக இருக்க வேண்டும். ஏனெனில் இந்தக் கவிதை மவ்லானா ரூமியின் எந்த ஆதாரப் பூர்வமான கிரந்தத்திலும் இல்லை என்கிறார் ஓமித் சஃபி! இது மவ்லானா ரூமியின் கவிதையே அல்ல! இதைக் கேட்டதும் பெரிய நிம்மதியாக இருந்தது! ஏனெனில், கவிதையில் ஒரு சொற்றொடர் உறுத்துகிறது: “முஸ்லிமோ அல்ல நான்…” இதை வளைத்து நெளித்து எப்படியெல்லாமோ வியாக்கியானங்கள் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். எல்லாம் ஒரே அடியில் பொட்டென்று போய்விட்டது. இடமற்றது தடமற்றது என்று இயைபுச் சந்தங்கள் எல்லாம் பிரமாதமாகத்தான் இருக்கிறது – தமிழ் மொழிபெயர்ப்பில். ஆனால், கவிதை ஆதாரம் அற்றதாமே? என்ன செய்வது நாகூர் ரூமி அவர்களே? ரெனால்டு நிக்கல்சன் நம் தலையில் பெல் பெப்பர் அரைத்திருக்கிறார். இதற்கான ஃபார்சி மூலம் என்றும் அவர் கொடுத்திருக்கிறார். எனில், அதை எழுதியதும் நிக்கல்சன்தானா?

            மவ்லானா ரூமியின் எழுபத்தாறு ருபாயியாத்களைத் தமிழாக்கம் செய்து ”ரகசிய ரோஜா” என்னும் பெயரில் 2007-இல் வெளியிட்டோம். (’ஆஸியா பதிப்பகம்’, திருச்சி, பதிப்பாளர்: பேராசிரியர் ஷே.நாகூர் கனி.) ஏ.ஜே.ஆர்பெரி செய்த ஆங்கில பெயர்ப்புத்தான் துணைமை. ஆனால், ஃபார்சி மூலம் எழுபத்தாறு பாடல்களுக்கும் சொல்லுக்குச் சொல் அர்த்தங்களுடன் வழங்கப்பட்டிருந்தது. அதனால் என் மொழிபெயர்ப்புச் சரியானது என்று எண்ண இடம் இருக்கிறது என்பதில் ஒரு நிம்மதி.  

            எல்லாரும் எல்லா சமய ஞான நெறிகளைப் பற்றியும் அறிந்து கொள்கின்ற, வாசிக்கின்ற வாய்ப்புக்களைத் தகவல் தொடர்பு ஊடகங்கள் உலகம் முழுவதும் சாத்தியப்படுத்தியிருக்கின்றன. ஜென் தாவோ யோகா ஹசித் என்று பற்பல ஞானத் துறைகள் குறித்தும் பல்வேறு ஞானிகள் குறித்தும் நான் நூல்ளை வாசித்திருக்கிறேன். அப்படித்தான், சூஃபி ஞானிகள் குறித்தும் உலகத்தினர் அனைவரும் வாசிப்பது நல்ல சூழ்நிலைகளை உண்டாக்கும். ஆனால், இதில் சமய நீக்கம் செய்து தவறான பிம்பத்தை, தோற்றத்தைக் கொடுப்பது என்பது மீண்டும் மீண்டும் சூஃபி ஞானிகளைக் குறி வைத்தே செய்யப்படுகிறது.

இந்தியாவில் காஜா நாயகத்தின் சிஷ்திய்யா தரீக்கா ஆயிரம் ஆண்டுகளைக் கடந்து செழித்துள்ளது. இங்கிருந்து வெளிநாடுகளுக்கும் பரவியுள்ளது. காதிரிய்யா மற்றும் சிஷ்திய்யா ஆகிய இரண்டு கொடிவழிகள், சூஃபி நெறிகள் இணையும் நெறியில் கடந்த இருபது ஆண்டுகளாக நான் சீடனாக இருக்கிறேன். லட்சக் கணக்கான சிஷ்திய்யா சீடர்களையும் நூற்றுக் கணக்கிலேனும் குருமார்களையும் கொண்டது தமிழகம். ஆரணி பாவா எம்.ஜே.கமாலுத்தீன் பாகவி (ரஹ்) என்னும் மாபெரும் குரு மொழிபெயர்த்ததும் எழுதியதுமான சிஷ்திய்யா தரீக்காவின் நூற்கள் பத்துப் பன்னிரண்டாவது என்னிடம் இருக்கின்றன. ”சிஷ்திய்யா ஷெய்குமார்கள் வரலாறு” என்பது அவற்றுள் ஒரு பெருநூலின் தலைப்பு. “காஜா மொய்னுத்தீன் சிஷ்தி” என்னும் தலைப்பில் ஞானியின் வரலாற்றை ஆர்.பி.எம்.கனி பி.ஏ.பி.எல் அவர்கள் அரை நூற்றாண்டுக்கு முன்பே எழுதி வெளியிட்டார். மறுபதிப்பு வந்திருக்கிறது. ஆனால் இங்கே தமிழின் முன்னணி எழுத்தாளர் ஒருவரின் இணைய தளத்தில் ஒருவர் “குவாஜா மொய்னுதீன் சிஷ்டி பாடல்கள்” என்று தலைப்பிட்டு ஞானியின் பாடல்களைப் பெயர்க்கிறார். Chisti என்று ஆங்கிலத்தில் எழுதுவதுண்டு, முஹம்மத் என்னும் பெயரை Mohamed அல்லது Mahomet என்று ஆங்கிலேயர்கள் – ஓரியண்டலிஸ்ட்டுகள் – வேண்டுமென்றே ஓசை திரித்து எழுதுவது போல. அதை தமிழ் மண்டூகம் அப்படியே ’சிஷ்டி’ என்று வழங்குகிறது. ’சிஷ்தி’ என்று சரியாக ஓசைப்படுத்தி எழுத இக்காலத்தில் மெனக்கெட வேண்டியதில்லை – எவ்வளவோ யூடியூப் காணொளிகள் உண்டு, கவ்வாலி இசைப் பாடல்கள் உண்டு. ஒருவேளை இது ’தாதா ஹிந்தல் வலி’ என்றும் ’கரீப் நவாஸ்’ என்றும் ‘ஃக்வாஜா பியா’ என்றும் கோடிக்கணக்கான சிஷ்தி முரீதீன்கள் (சீடர்கள்) அழைக்கும் எஜமான் ஃகாஜா மொய்னுத்தீன் சிஷ்தி (ரஹ்) அவர்களை இஸ்லாமிய நீக்கம் செய்யும் முயற்சியா? டேனியல் லேடின்ஸ்கி வகையறாக்கள் போல் இங்கே சுபஸ்ரீ வகையறாக்கள் கிளம்புகின்றனவா? சூஃபி ஞானிகளின் பெயர் ஓசைகளை, உச்சரிப்பைச் சிதைத்தல் என்பதும் கூட வேண்டுமென்றே செய்யப்படும் காழ்ப்புதானா? உமர் ஃகய்யாம் என்னும் பெயரை வேண்டுமென்றேதான் ‘உமார் கய்யாம்’ என்று கவிமணி தே.வி.பிள்ளை எழுதினாரா? சிந்தையில் ஆயிரம் வினாக்கள்.  

               ஒருபக்கம் சூஃபி மரபு இது போன்ற அக்கப்போர்களை எல்லாம் மறுதலித்துவிட்டு முன்னகர்ந்து போய்க்கொண்டே இருக்கிறது. உண்மையான சூஃபிகள் இருக்கிறார்கள். மூல மொழியிலேயே ரூமி, ஹாஃபிஸ், ஜாமி, சாஅதி முதலிய சூஃபிகளின் கவிதைகளை வாசித்து ஆழங்காற்பட்ட ஞானிகள் அவர்கள். ரூமியின் மஸ்னவி காவியத்துக்கு, என் அறிவுக்கு எட்டிய வரையில் சொல்கிறேன், நான் சார்ந்திருக்கும் சூஃபி நெறியில் இப்போது இரண்டு குருமார்கள் (ஷைகுகள்) தொடர் விரிவுரை நிகழ்த்தி வருகிறார்கள், ஒருவர் உருது மொழியில், மற்றொருவர் தமிழில். இது தொடர்ந்து வரும் மரபு. இங்கே “தாகங்கொண்ட மீனொன்று” என்று நூல் வெளிவருவதெல்லாம் அவர்களுக்கு ஒரு பொருட்டே அல்ல. அதெல்லாம் சிறு பிள்ளை விளையாட்டுக்கள். அந்த மரபுக்குள் இருந்தபடியேதான் எனது அடுத்தடுத்த பங்களிப்புக்களை நான் செய்ய விரும்புகிறேன், அவை எனக்கேயும் ஆன்மிகப் பயிற்சிகளாக அமையும் என்றால் மட்டும். அந்த நிலையில், மவ்லானா ரூமியின் “ஃபீஹி மா ஃபீஹி” என்னும் ஞான உரைத் தொகுப்பு நூலினை ஃபார்சி மூலம், உருது மொழிபெயர்ப்பு மற்றும் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு ஆகியவற்றை ஒப்பிட்டுத் தமிழாக்கி வருகிறேன்.  

ரூமியின் ஆன்மிகமும் சூஃபி மரபும்

 

ஆங்கில மூலம்: வீலர் எம். தாக்ஸ்டன் ஜூனியர்

தமிழில்: ரமீஸ் பிலாலி.

(மவ்லானா ரூமியின் ஞான உரைகளின் தொகுப்பான “ஃபீஹி மா ஃபீஹி”யை ஆங்கிலத்தில் பெயர்த்த வீலர் எம்.தாக்ஸ்டன் தன் நூலுக்கு எழுதிய முன்னுரையின் ஒரு பகுதி இக்கட்டுரை. அவர் ஹார்வார்டு பல்கலையில் பணியாற்றிய கிழக்கியலாளர் ஆவார்.)

            ரூமியின் படைப்புகள் இஸ்லாமிய சிந்தனை மற்றும் சூஃபிப் பயிற்சி என்னும் புலத்தில் கட்டுப்பட்டவை. சூஃபித்துவம் ஒன்பதாம் நூற்றாண்டு வாக்கில் பெரிதும் பற்றற்ற நிலையை வலியுறுத்துவதாகத் தோற்றம் பெற்றிருந்தது. ஆனால், அது பதின்மூன்றாம் நூற்றாண்டு வாக்கில் விரிவான இஸ்லாமியச் சமூக மற்றும் சமயப் பரப்பில் பயபக்தி (தக்வா) என்னும் பண்பின் நிறுவனமயமான வெளிப்பாடு ஆகிவிட்டது. “இஸ்லாமிய மெய்ஞ்ஞானம்” என்று அடிக்கடி அழைக்கப்படும் சூஃபித்துவம் அப்பெயரின் நேரடி அர்த்தத்துக்கு ஏற்ப ஒரு மெய்ஞ்ஞான நெறியே ஆகும். அதாவது, இறைநம்பிக்கையின் அந்தரங்கத்தில் இருக்கும் ரகசியங்கள் மற்றும் அக இயக்கங்கள் ஆகியவற்றுக்கு ஆற்றுப்படுத்துவதாகும். வரலாற்றின் எக்காலத்திலும் சூஃபித்துவம், இஸ்லாத்தின் அடிப்படைக் கொள்கைகளுக்கு முரணாக இருந்ததில்லை. சொல்லப்போனால், இஸ்லாத்தின் அடிப்படைக் கொள்கைகளையே அது தன் அஸ்திவாரமாகக் கொண்டுள்ளது. எனினும், அவ்வப்போது சூஃபி தனி நபர்கள் மார்க்க அறிஞர்களின் கோபத்துக்கு ஆளாகியுள்ளனர். அதற்குக் காரணம் அவர்களின் கொள்கைப் பிழைகள் அல்ல. மாறாக, அவர்களின் குழப்பமான வாழ்க்கை முறைகளும் அக நிலைகள் சார்ந்து அவர்கள் அவ்வப்போது கவனமின்றி வெளிப்படுத்திய பூடகமான பொதுப் பிரகடனங்களும்தாம். சூஃபித்துவம் சாராத இஸ்லாத்திற்கும் சூஃபித்துவத்தை ஏற்கும் இஸ்லாத்திற்கும் உள்ள உண்மையான வேறுபாடு ஒன்றே ஒன்றுதான், அது சூஃபிகளே குறிப்பிட்டதுதான்: சூஃபித்துவம் என்பது வெறுமனே மார்க்கத்தின் வெளிரங்கமான புற அம்சங்களை மட்டுமே போதுமென்று கொள்வதில்லை, ஆனால், வெளிரங்கமான கொள்கையின் அந்தரங்கமான அர்த்தம் குறித்த ஆன்மிக விழிப்பை ஏற்படுத்தும் வண்ணம் அவற்றை அகவயப்படுத்துகின்றது. அதாவது, சூஃபித்துவம் மார்க்கத்தின் வெளிக் கோலத்தைத் தாண்டி அதனுள் ஆன்மிக எதார்த்தத்தைக் காண முனைகிறது. இம்முயற்சிகளில் வெளிப்படும் சொலவடைகள் பலவும் இந்நெறியில் இணையாத பேர்களுக்கு மார்க்க துரோகமாகப் படுகின்றன.

            இப்ராஹிம் நபியின் ஏக இறைக் கொள்கை மற்றும் மூசா நபியின் இறைச்சட்டம் ஆகியவற்றின் இறுதியான முழுமையான வெளிப்பாடு என்று தன்னைக் காணும் இஸ்லாம், இறைவன் படைப்புக்களை விட்டும் அப்பாலாகி இருக்கும் ‘தன்ஸீஹ்’ (transcemdence) நிலையை வலியுறுத்துகின்றது. இதை சூஃபித்துவம் முழுமையாக ஏற்கிறது: “இறைவனைப் பற்றி நீ என்ன கருதினாலும் அவன் அதற்கு அப்பாற்பட்டவனே,” என்று ஆரம்பக் கால சூஃபி ஒருவர் தனது கோட்பாட்டை வெளியிட்டார். ஒருபக்கம், இறைவனைப் போல் எதுவும் இல்லை, அவனுக்கு இணை துணை இல்லை என்பதைப் பேணியபடி, தனது அப்பாலைத் தன்மையில் (ஷஃனே தன்ஸீஹ்) இருந்தபடியே அவன் தனது படைப்புக்களிலும் உடனிருக்கிறான் (ஷஃனே தஷ்பீஹ்) என்பதை சூஃபிகள் பார்க்கின்றனர். ரூமி சொல்கிறார்: ”இறைவனைப் பற்றி நீ என்ன கருத்து வைத்திருந்தாலும், அவன் ஓரளவு அது போல்தான் இருப்பான். ஏனெனில், உன் கருத்துக்கள் அனைத்தையும் படைப்பவன் அவனே.” எந்த நிலையிலும் இறைவனின் படைப்புக்கள் அவனைப் போன்றவை அல்ல; ஆனாலும், அவை அவனை அன்றியும் அல்ல.

            சூஃபிகளின் தோற்றவியல் பார்வை (ontological view), இஸ்லாத்தின் அனைத்து நடைமுறைக் கோட்பாடுகளையும் போன்றே, தவ்ஹீத் என்பதையே அடிப்படையாகக் கொண்டுள்ளது. தவ்ஹீது என்பது இறைவனின் கலப்பற்ற ஏக நிலை மற்றும் ஒருமையை உறுதிப்படுத்துவதாகும். இறைவனை அன்றி வேறு எதையும் வழிபடக்கூடாது, துதிக்கக் கூடாது என்று அக்கொள்கை கோருகிறது.  ஏனெனில், எந்தக் கோணத்திலும் ஏதேனுமொரு பொருளை இறைவனுடன் ஒப்புமை ஆக்குவது என்பது இன்னொரு ’தெய்வம்’ உண்டென்று கருதுவதாகிவிடும். இதன் நியாயமான தேவையான நீட்சியாக, உள்ளமை இறைவனுக்கு மட்டுமே என்று தவ்ஹீது முடிவு கட்டுகிறது.  எனவே புலனுணர்வுக்குப் படும் அவனல்லாதது எதற்கும் சுய இருப்பு இல்லை. அவன் அல்லாத எப்பொருளும் ஏகமான சத்திய உள்ளமையான அவனின் பிரதிபலிப்பே அன்றி வேறில்லை.

            குர்ஆன் (7:172)-ஆம் திருவசனத்தின் அடிப்படையில் இதனைக் குறியீடாகச் சொல்வதெனில், தொடர் காலமும் இடமும் படைக்கப்படுவதற்கு முன், இப்பிரபஞ்சத்தை இறைவனின் ஆணை தோன்றச் செய்வதற்கு முன், மனித குலத்தின் பிரிவற்ற ஆன்மாக்கள் எல்லாம் இறைவனின் ஞானத்திற்குள் முடிவிலியின் ஆழங்கான முடியாத கருவூலத்தில் கருத்துக்களாக மட்டுமே துஞ்சிக் கிடந்தன. அப்போது அவனைத் துதிக்க யாதொரு பொருளும் இல்லை ஆதலால், சூஃபிகள் அடிக்கடி மேற்கோள் சொல்லுமொரு ஹதீஸ் குத்ஸி-யின்படி, இறைவன் சொன்னான்: “நான் மறைந்த பொக்கிஷமாக இருந்தேன், அறியப்பட நாடினேன், எனவே அறியப்பட படைப்பைப் படைத்தேன்” (குன்து கன்ஸன் மஃக்ஃபிய்யன் ஃப அஹ்பப்து அன்ய்யுஃரஃப ஃபஃகக்துல் ஃகல்க்.) எனவே, ஏனைய படைப்புக்களுடன், மனித குலமும் இறைவனை அறிவதற்காகவே படைக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால், ரூமியால் பன்முறை முன் வைக்கப்பட்ட அறிவறிவியல் அனுமானத்தின்படி (epistemological premise) ஒருவர் ஒரு பொருளை அதன் எதிர்மையைக் கொண்டே அறிய இயலும். எனவே, தவ்ஹீதின்படி இறைவனுக்கு எதிர்மை (’ளித்’ / ’அள்தாத்’) என்பது உண்மையில் இருக்க முடியாது என்பதால் ஒருபோதும் அவனை உள்ளமையில் அறியவும் முடியாது. சூஃபிகள் நகைமுரணுடன் சொல்வது போல், இறைவனை அறிவதற்கான ஒரே வழி அவனை அறிய இயலாது என்று நாம் அறிந்து கொள்வதே. எனினும், வடிவம் அல்லது பண்பு என்பதில், இறைவனுக்கு ஓர் எதிர்மையைக் கற்பனை பண்ண முடியும். உதாரணமாக, இறையொளி என்னும் பண்பின் எதிர்மையாக அவனது ஒளியைப் பிரதிபலிப்பதற்காகப் படைக்கப்படும் இருளின் வெறுமை இருக்கிறது: இந்தப் படைப்புலகமே அவனது ஒளியின் பிரதிபலிப்பு, அதில் உள்ள அனைத்தும் அவனின் வெளிப்பாடுகளே. அவற்றின் முடிவு அவனை அறிவதே.

            எல்லாப் பொருட்களும் இறைவன் வெளிப்படும் வாயில்களே, அவை அதனை உணர்ந்தாலும் உணராவிட்டாலும். இறை நம்பிக்கையாளன் இறை நம்பிக்கையின் பண்புகளையும் இறைவனின் இருத்தல் மீது நேர்மையான சாட்சியையும் வெளிப்படுத்துகிறான்; இறை நிராகரிப்பாளனும்கூட, இறைவனை மறுப்பதன் மூலம் இறைவனையே வெளிப்படுத்துகிறான், அந்த எதிர்மை நிலையை வைத்தும் இறை நம்பிக்கை அறியப்படுகிறது. உலகின் நன்மையான விசயங்களின் வழியே இறைவன் தனது அழகிய மற்றும் நன்மையான குணங்களைக்கொண்டு தன்னையே வெளிப்படுத்துகிறான்; நன்மைக்கு எதிர்நிலைகளான அவலட்சணம் மற்றும் தீமை ஆகியவற்றைக் கொண்டும் அவன் தன்னை வெளிப்படுத்துகிறான். இறைவனைப் பொறுத்தமட்டில், ரூமி சொல்கிறார், எல்லா விசயங்களும் நல்லவையே, ஏனெனில் இறைவன் நல்லன், அழகன், அவன் தனது எதிர்மையைப் படைப்பான் என்று சொல்வது தர்க்கப் பிழை ஆகும். அவலட்சணமாகவும் தீமையாகவும் மனிதனுக்கு ஆக்கப்பட்டுள்ளவை எல்லாம் மனிதனைப் பொறுத்த வரை மட்டுமே – அதாவது, மனிதன் உண்மையையும் அழகையும் அறிவதற்கான வாய்ப்பை அளிக்கின்ற எதிர்நிலையாகத் தீமை இருக்கிறது. ஆனால் இறைவனிடம் தீமை என்பதற்கு உள்ளமை கிடையாது. இவ்வுலகில் நாம் நம் புலன்களால் காண்பதெல்லாம் வெறும் ரூபம் மட்டுமே. அவை, ரூமி குறிப்பிடும் ‘மறு உலகில்’ இருக்கின்ற சுயங்களின் ஒரு அம்சத்துடன் தற்காலிகமாக இணைந்து கொண்ட ஏதேச்சையான கூடுகள் மட்டுமே. இவ்வுலகம் என்னும் இம்மைக்கும் மறு உலகம் என்னும் மறுமைக்கும் இடையிலான வேறுபாடு மவ்லானாவுக்கு மிகவும் முக்கியமானது. அவை இரண்டு தனித்தனியான பிரிந்த உலகங்கள் அல்ல. அவை ஒரே தொடர்ச்சியின் இரண்டு அம்சங்கள். ரூமி அவற்றை ஒரே கண்ணாடியின் முன் மற்றும் பின் பக்கங்கள் என்று அடிக்கடி குறிப்பிடுகிறார். ஸ்தூலவுடல் கொண்ட படைப்புக்களால் நிரம்பியுள்ள இவ்வுலகம் பருப்பொருளின் பரப்பில் செறிவும் திடமுமான எல்லையாகும். அது காலம் மற்றும் இடத்துள் கட்டுப்பட்டுள்ளது. மறுவுலகம் என்பது அதே பரப்பின் சூக்குமமும் நுட்பமுமான எல்லையாகும். அதில்தான் பிரபஞ்ச மூலப்படிவங்கள் (universal archetypes) அல்லது அனைத்தின் சுயங்கள் இருக்கின்றன. அவையே இம்மையுலகில் வெளிப்படுகின்றன. ரூமியைப் பொறுத்தவரை அவ்வுலகம் என்பது உள்ளார்ந்த கருத்தியல்களின் புலம். அது, இவ்வுலகின் ‘குறியீட்டியல்’ ஆன நாமரூபத் தொகுதிகளை (phantasmagoria) விடவும் உயர்வான எதார்த்த மதிப்புக் கொண்டதாகும். எனினும், இக்கருத்தியல்கல் அல்லது சுயங்கள் ஸ்தூலக் கண்களால காண முடியாதவை. உடலின் கண் என்பதன் இயக்கம் இவ்வுலகின் புலப்பாடுகளுக்குக் கட்டுப்பட்டதாகும். இவ்வுலகில் வெளியாகியுள்ள அனைத்துப் பொருட்களும் ஒரே மரத்தின் இலைகள் போன்றவை என்னும் படிமத்தை ரூமி தருகிறார். அந்த மரத்தின் வேர் மறுவுலகில் புதைந்து மறைந்திருக்கிறது. ஆனால் அதன் கிளைகள் சுவருக்கு மேலே இவ்வுலகினுள் நீண்டிருக்கின்றன. இங்கே அவை கனிகளைத் தருகின்றன.

            அவ்வுலகம் என்பது உள்ளடக்கத்தின் புலம் என்றால் இவ்வுலகம் என்பது வடிவத்தின் புலம். ரூமியின் பார்வையில் உள்ளடக்கத்துக்கே பெரு மதிப்பு என்றாலும் வடிவத்தை கவனத்தில் எடுக்காமல் அதனை எட்டுவது இயலாது. இவ்வுலக நாம ரூபத்தை வெறுப்பதற்கு மாறாக ரூமி அதற்கே உரிய முறையான இயக்கமும் நோக்கமும் உள்ளன என்பதை ஏற்கிறார். ஆனால், அவற்றை அவற்றுக்காகவே சேகரம் செய்வது என்பது மரத்தின் இலைகளில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டு அல்லது கண்ணாடியின் பின் பக்கத்தைப் பார்த்துக்கொண்டு முதன்மையான விசயத்தைப் புறக்கணிப்பதாகும். மவ்லானாவுக்கு வடிவமும் உள்ளடக்கமும் விதை ஒன்றின் தொலியும் பருப்பும் போன்றவை. புதைக்கப்படும் முன்பே விதையின் தொலி உரிக்கப்பட்டுவிட்டால் அது ஒருபோதும் முளைக்காது. இஸ்லாமியச் சட்டவியலைப் புறக்கணித்து, சடங்குகளின் வடிவங்கள் தம்மை மெய்ந்நிலையை தியானிப்பதை விட்டும் தடுக்கின்றன என்று கோருகின்ற ’பேஷரா’ தர்வேஷ்களுக்கு முரணாக, வடிவத்தைப் பேணிக் காப்பதை மவ்லானா வலியுறுத்துகிறார். ஏனெனில், புற வடிவம் இன்றி அதன் அகமாக இருக்கின்ற தத்துவத்தை அடைய முடியாது. ஒரு பொருளின் உள்ளார்ந்த கருத்தியல் “அகக் கண்ணால்” அடையப்படுவது அப்பொருளின் வெளித்தோற்றத்தின் ஊடாகவே ஆகும் என்பதை அவர் வலியுறுத்துகிறார். அகக்கண் அல்லது அகப் பார்வை என்பது ஒவ்வொரு மனிதனுக்குள்ளும் இருக்கின்ற அகப்புலன் ஆகும். அதன் சாத்தியம் அனைவருக்கும் இருக்கிறது. ஆனால் அதனை விழிப்படைய வைத்து உன்னதக் கூர்மைக்குத் திரட்டிச் செம்மைப்படுத்துவோர் மனிதகுலத்தில் இரண்டே வகையினர்தாம் – இறைத்தூதர்கள் மற்றும் இறை நேசர்கள் (அன்பியா வ அவ்லியா.)

            இறைவன் தெரிந்தே நோக்கத்துடன்தான் இவ்வுலகத்தை மனிதன் ஆன்மிக ரீதியில் வளர்வதற்கான பயிற்சிக் களமாகப் படைத்திருக்கிறான். சூஃபிச் சிந்தனையாளர்கள் பலராலும் கருத்தியல் தளத்தில் விரித்துரைக்கப்பட்ட இந்த நோக்கு சமுதாயப் பின்னணியில் சூஃபித்துவத்துக்கான பொறுப்பாகவும் இருக்கிறது. எனவேதான், மேற்கத்திய கிறித்துவ ஞானிகளைப் போல் அல்லாது சூஃபிகள் தம்மைச் சமுதாய வாழ்வில் பெரிதும் ஈடுபடுத்திக் கொள்கின்றனர். ரூமிக்கு, மனிதனின் உடலியல்புகள் அவர் முன்வைக்கும் சுயத்தின் சுழற்சி முறைக் கோட்பாட்டில் ஒரு பரிணாம நிலையைக் குறிக்கின்றன. அண்டத்தின் பிண்டமான (microcosm of the universe) – சிறிய பிரபஞ்சமான மனிதன் – தன்னில் தாது தாவர விலங்கு வர்க்கங்களின் குணங்களை பொதிந்தவனாக இருக்கிறான். இந்நிலைகள் மனிதனின் அகத்திலும் புறத்திலும் பரிணமித்து, சுயத்தின் படிநிலைகளில் ஆகக் கீழ்நிலையான தூல நிலையை விட்டும் மேலெழும் வளர்ச்சியில் மனிதனுக்கு உதவுகின்றன. மனிதன் மட்டுமே இந்த வளர்ச்சிக்கான சாத்தியம் கொண்டவன். பகுத்தறிவு அற்றவையும் முற்றிலும் மண்ணியல் வாழ்க்கை முறை கொண்டவையும் ஆன விலங்குகள் தம்முள் எழும் விலங்குணர்வுகளின் தூண்டுதலுக்கு மட்டுமே வினையாற்றுகின்றன. அதற்கு மாறாக, இறைவனது பிரபஞ்சத்தின் இறுதி மற்றும் உச்சப் படைப்பான மனிதன் இரண்டு இயல்புகள் வழங்கப்பட்டிருக்கிறான். மண்ணிலிருந்து உடல் வடிவம் கொடுக்கப்பட்ட அவன்,²⁰ விலங்குகளுடன் மிருக இயல்பையும் தாதுக்களுடன் ஜடத் தன்மையையும் பங்கிட்டுக் கொள்பவனாக இருக்கிறான்; அத்துடன், மனிதனின் ஆன்மா என்பது இறைவனால் அவனுக்குள் ஊதப்பட்டது²¹ என்னும் நிலையில் அவனுக்குப் புனிதத் தன்மையும் வழங்கப்பட்டிருக்கிறது. இவற்றுடன், நன்மை தீமையைப் பிரித்தறியும் பகுத்தறிவும் கிரகிப்பாற்றலும் அவனுக்கு வழங்கப்பட்டுள்ளது. நித்திய வாழ்வின் நீராழத்துக்கு இழுக்கும் மீன் ஒன்றும், நிலத்தில் புழுதிக்கு இழுக்கும் பாம்பு ஒன்றும் மனிதனுக்குள் இருக்கின்றன. கூண்டையே மேலே தூக்க நினைக்கும் பறவை ஒன்றும், கீழே சாய்க்க நினைக்கும் எலி ஒன்றும் அவனுக்குள் இருக்கின்றன. ”தேவ நிலைக்கு எழும் நம்பிக்கையால் வானவர்களின் இறகுகள் ஒட்டவைக்கப்பட்ட” ஒரு கழுதையைப் போல் அவன் இருக்கிறான். மனிதன் தன் மிருக இச்சைகளை எதிர்த்துப் போராட வேண்டும். தன் ஆன்மா எந்த தெய்வீக ஒளியில் இருந்து புறப்பட்டதோ அதனுடன் மீண்டும் இணைய அவன் தன் மிருக மனத்தை அடக்கிப் பணிய வைக்க வேண்டும். மாயப் பொய்யுலகில் இருந்து புலன்களின் வழியே அவனுக்கு ஊட்டப்படும் தவறான தகவல்களை அவன் புறக்கணிக்க வேண்டும். தன் கூர்மதியைச் செம்மை ஆக்கி தர்க்கத்தைக் கடந்து அவன் ஆன்மிக உலகுக்குள் பாய்ந்துவிட வேண்டும்.

            மனிதனின் ஆன்மிக விழிப்பு முழுமை அடைந்ததும் அவன் தனது பருத் தன்மையை உதிர்த்துவிட்டு வானவ நிலைக்குள் பரிணமிக்க ஆயத்தம் ஆகிறான். அதாவது, சுயத்தின் அடுத்த தளத்துக்கு உயர்வதற்கு. ஆன்மிக வளர்ச்சிக்கான இடமாக இவ்வுலகைப் பேணிட ஒவ்வொரு நபரும் தனக்கென்று நிர்ணயிக்கப்பட்ட பணியைச் செய்வது அவசியம். அது நிகழ வேண்டும் எனில் பொதுவில் மனிதகுலம் ஆன்மிக விழிப்பற்ற நிலையில் இருக்க வேண்டுவதாகிறது. ஏனெனில், எல்லாரும் ஆன்மிக விழிப்பை அடைந்துவிட்டால் உலகப் பணிகளை ஆற்றாது நின்றுவிடுவர், உலக இயக்கம் பாழ்படும். அனைத்துக்கும் மேல், காலத்தின் பூரண மனிதனான இறை ஞானியின் பொருட்டு இவ்வுலகம் பேணப்பட வேண்டும். அவர் எத்தகைய வளர்ச்சி நிலையை அடைந்தவர் என்றால் மனிதகுலத்துக்கு அவரே பிரபஞ்சப் பேரறிவின், முதற் காரணத்தின், வானங்களை இயக்கும் முதன்மை இயக்கியின் வெளிப்பாடாக நிற்கிறார். அவற்றில் இருந்து வெளியாகும் அனைத்தும் அவரின் வழியாகவே நிகழ்கின்றன.

            மண்ணில் இருந்து வடிவமைத்துப் படைக்கப்பட்டிருந்தாலும் சக உயிரிகளிடையே ஒரு தனி மதிப்புக்கு உயர்த்தப்பட்டு பூமியில் இறைவனின் பிரதிநிதியாக மனிதன் இருப்பதைப் போன்றே, மனிதருள்ளும் சில தனி நபர்கள் இறைவன் வழங்கும் விசேடமான அருள்களுக்கும் அந்தஸ்த்துகளுக்கும் தகுதி படைத்திருக்கிறார்கள் – அவர்கள் இறைத்தூதர்களும் இறைநேசர்களும் ஆவர். அவர்களே ஆன்மிக முழுமையை அடைந்திருக்கும் அரிய ஆளுமைகள். ரூமி குறிப்பிடும் மூன்று வளர்ச்சி நிலைகளையும் கடந்து சென்றோர்.

            தனது ஆதி நிலையில் மனிதன் முதலில் “இறைவன் அல்லாதது” (மா சிவல்லாஹ்) என்னும் நிலையில், காலத்தின் “இப்போது” என்பதை மட்டும் காண்பவனாக, புகழுக்கு உரிய மெய்ப்பொருளை அறியா மயக்கத்தில் இம்மண்ணுலகின் தோற்றப் பொருட்களின் பற்றில் சிக்கியவனாக இருக்கிறான். செல்வம் பதவி கல்வி மற்றும் அறிவுச் சாதனைகள் போன்றவை அத்தளைகள். அத்தகையோர், காமவயமான தமது மிருக மனங்களால் மதி மயங்கி தமக்குத் தனி இருத்தல் உள்ளது என்று நம்புகிறார்கள். இறைவன் எங்கோ தமக்கு அப்பால் ஓரிடத்தில் ‘அவன்’ தனியாக இருக்கிறான் என்றெண்ணித் தமது தன்முனைப்பை வீக்கி முன்னிறுத்துகிறார்கள். இறைவன் தமக்குத் தொடர்பற்ற தனிப்பொருள் என்று கருதுகிறார்கள். தமக்கு ஒரு தனி இருப்பைக் கற்பனையாக உறுதிப்படுத்துவதால் இறைவன் அல்லாத ஓர் உள்ளமையை உருவகிக்கும் நிலையில் அவர்களுக்கு தவ்ஹீது என்னும் அடிப்படை இல்லாமல் ஆகிறது.

            பற்றற்ற நிலை என்னும், வளர்ச்சியின் இரண்டாம் நிலையில், இறைவனைத் தவிர வேறு எவருக்கும் அர்ப்பணம் ஆவதில்லை என்னும் உறுதியை மனிதன் அடைகிறான். உலகப் பொருட்களை அவன் துச்சமென ஒதுக்குகிறான். காலத்தின் முடிவைக் கருதுகிறான். அதாவது, இவ்வுலகத் திருப்தியை நாடாமல் மறுவுலகச் சன்மானத்தை அறுவடை செய்ய உழைக்கிறான். இறைவனுடனான தன் உறவில் தானொரு மூன்றாம் மனிதனாக நிற்காமல் – படர்க்கை இடத்தில் இருந்து – இரண்டாம் மனிதனாக – முன்னிலை இடத்திற்கு – மாறுகிறான்: “நீ இறைவன், உன்னை நான் வணங்குகிறேன்,” என்று அவன் சொல்கிறான். இருப்பினும், தனக்கென்று தனி உள்ளமை ஒன்றைக் கற்பனித்த நிலையில் இவனும் தன்னை இறைவனை விட்டும் பிரித்துக் காண்பதால் தஹ்வீதைத் தவரவிடுகிறான்.

            அனைத்து வஸ்துக்களும், தன் சுயமான தன்முனைப்பு உட்பட, மெய்ப்பொருளான ஏக இறைவனின் தற்காலிகமான போலி நிழல்கள் மட்டுமே என்று உணரும்போது மனிதன் ஆன்மிக வளர்ச்சியின் மூன்றாம் நிலையை, இறுதிக் கட்டத்தை அடைகிறான். இறைவன் மட்டுமே ஒரே எதார்த்தம் என்பதைக் காண்பதே இப்போது ஒரே இலக்கு. அதாவது, ஒருவன் தன் சுயத்தில் மரணித்து, தன்முனைப்பை விட்டு, இறைவனின் ஏகத்துவ ஒருமைக்குள் மூழ்கி ‘ஆன்மாவில் மீண்டும் பிறக்க’ வேண்டும். அத்தகு நபர் ”அவன்” என்றோ “நீ” என்றோ சொல்ல முடியாது. அவர் தெய்வீகத்தின் முழுமையான “நான்” என்பதற்குள் மூழ்கி இவ்வுலகுக்கு மௌனம் ஆகிவிடுகிறான். அவரே இறைஞானி, இறைநேசர். இறைவனுடன் இருப்பின் இணைவை (வஸ்லு) அடைந்த நிலையில் இறைவனின் கையில் அவர் ஒரு கருவி ஆகிறார். அவருக்கென்று தனிப்பட்ட நாட்டம் இருப்பதில்லை. பிரபலமான தெய்விக நபிமொழி (ஹதீஸ் குத்ஸி) கூறுவதுபோல், அத்தகைய நபருக்கு இறைவனே “அவர் காணும் கண்ணாகவும், அவர் கேட்கும் காதாகவும், அவர் பற்றும் கரமாகவும்” ஆகிவிடுகிறான். அத்தகைய சுயமிழந்த மனிதரை மவ்லானா ரூமி அடிக்கடி ‘நீருக்குள் மூழ்கிய மனிதன்’ என்று உருவகப்படுத்துகிறார். அந்த நபரின் ஒவ்வோர் அசைவும் அவரால் ஏற்படுவதில்லை, நீரால் ஏற்படுகிறது.

            ’இப்போது’ என்பதைப் பற்றியோ காலத்தின் ’முடிவு’ என்பதைப் பற்றியோ இறைஞானிக்கு அக்கறை கிடையாது. அவர் காலம் தோன்றிய ஆதி கணத்தைப் பார்த்துவிட்டார். எனவே கால இடக் கட்டுத்தளைகளை விட்டும் விடுதலை ஆகிவிட்டார். தனது ஆதி நிலையை நினைவு கொள்வதன் மூலம் அவர் இதனைச் சாதித்திருக்கிறார். இந்த ஆற்றல் அனைத்து மனிதர்களுக்குள்ளும் உறங்கிக் கிடக்கிறது. ஆதியை அவர் அறிவதால், முடிவிலியான அந்தம் என்ன என்பதும் அவருக்குத் தெரியும் ஆதலால் ‘இப்போது’ என்பதைப் பற்றிய அக்கறை அற்றவராகிறார். தனது நிலையை அடைந்திராத, “புறக்காட்சி” மட்டுமே கொண்ட ஏனைய மனிதர்களுக்கு அவரே “அகக்காட்சி” பெற்ற வழிகாட்டி (முர்ஷித் / ஷைகு) ஆகிறார். ஆன்மிகப் பாதையை ஏற்கனவே பயணித்து முடித்தவர் என்பதால் பாதையின் நெளிவு சுளிவுகளும் மேடு பள்ளங்களும் அவருக்குத் தெளிவாகத் தெரியும். எனவே அதில் பயணிக்க விழைவோருக்கு வழிகாட்ட அவர் எப்போதும் ஆயத்தமாக இருக்கிறார்.

            நற்செயல்களுக்கான (அஃமால்) நற்கூலியாக (ஸவாப்) இறைநேசம் (விலாயத்) என்னும் பேரருட்கொடை (நிஃமத்) கிடைக்கும் என்பதை மவ்லானா ரூமி திட்டவட்டமாக மறுக்கிறார். இறைநேசப் பதவிக்கு உயர்தல் என்பதும், இறைத்தூதராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்படுதல் என்பதும் எல்லாம் அதீதமான வணக்க வழிபாடுகள் செய்வதால் கிடப்பன அல்ல; அவை இறைவன் தான் நாடியவர் மீது பொழிகின்ற அருட்கொடைகள் ஆகும். எனினும், நற்காரியங்களால் அருட்கொடைகள் தமக்கு நல்கப் பெறுமாறு தூண்ட முடியும் என்று கருதப்படுகிறது. இந்த விசேடமான அருளுக்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட எவரும் அதன் பின் சாதாரண நடத்தை நியதிகளுக்கு உட்பட்டவர் அல்லர். வெளித்தோற்றத்தில் பாவத்தைப் போல் தோன்றுவது உண்மையில் அவருக்குப் பாவமாக இல்லாதிருக்கலாம்; அத்தகையோரில் பாவங்கள் நிகழாது. ஏனெனில் செயற்படுவது அவர் அல்லர், இறைவனே. தன் நேசர்களின் விசயத்தில் இறைவன் நிச்சயமாக மிகவும் பொறாமை உடையவன். எனவே பாமரரின் பார்வையை விட்டும் அவர்களை அவன் மறைத்து வைக்கிறான். அவர்களின் அந்தரங்க எதார்த்தம் என்ன என்று உலகம் அடையாளம் காண்பதில்லை – இருப்பினும் இவ்வுலகம் நிலைத்திருப்பதும் உய்வதும் அவர்களின் நிமித்தமே.

            ஒவ்வொரு மனிதனுக்குள்ளும் இறைஞானி மீதான ஒத்திசைவின் இழை ஒன்று மறைந்து கிடக்கிறது. அதனை அவன் கண்டறிந்து மீட்டாத வரை இறைஞானியின் சொற்கள் அவனின் உள்ளம் புகா, உணர்ச்சி தரா. ஆனால், அந்த நரம்பு சுண்டப்பட்ட கணத்திலேயே ஒருவனில் ஆதி நிலைக்கான ஆன்ம ஏக்கம் ஆரம்பம் ஆகிவிடுகிறது. காட்சிப் பிழைகலைக் கட்டுடைத்து ஒருவன் வெளியேறியதும், தன்னை கணந்தோறும் அழைத்துக் கொண்டிருக்கும் நித்தியப் பேரரசனின் கையில் போய் அமரும் பொருட்டு இந்த முப்பரிமாண உலகை விட்டெழுந்து பறப்பதற்காக அவனது ஆன்மா என்னும் ராஜாளி (ஷாஹீன்) தனது உள்ளுணர்வின் சிறகுகளை விரிக்கிறது.

            மஸ்னவி (1:3157)-இல் விரிவாகவும், ஃபீஹி மா ஃபீஹி (அத்தியாயம் #50)-இல் ஒரு பத்தியிலும் ரூமி கூறும் ஓர் உருவகக் கதையில், யஃகூப் நபியின் மகனான யூசுஃப் நபி, நெடுமபயணத்தில் இருந்து ஊர் திரும்பிய நண்பன் ஒருவனை எதிர்கொண்டு வரவேற்கிறார். பயணத்தில் இருந்து தனக்கு என்னென்ன அன்பளிப்புகளை அவன் கொண்டு வந்தான் என்று கேட்கிறார். யூசுஃப் நபிக்குப் பொருத்தமான பரிசு ஒன்றைக் கொண்டு வர வேண்டும் என்று தான் எல்லா இடங்களிலும் அலசித் தேடியதாகவும் யூசுஃபின் கருவூலத்தில் இல்லாத பொருள் எதையுமே தான் காணவில்லை என்றும், கடைசியில், யூசுஃப் நபியின் பேரழகைப் பிரதிபலித்துக் காட்டும் ஒரு கண்ணாடியைத் தவிர வேறு ஒரு சிறந்த பரிசு இருக்க முடியாது என்று உணர்ந்து அதையே வாங்கி வந்ததாகவும் நண்பன் சொல்கிறான்.  அதே போல், மண்ணுலக வாழ்வின் பயணத்தில் இருந்து தனக்கு என்ன பரிசுப் பொருளைக் கொண்டு வந்தான் என்று மனிதனை இறைவன் கேட்பான். இறைவனின் பேரழகைப் பிரதிபலிக்குமாறு செம்மையாக மெருகேற்றப்பட்ட ஒரு கண்ணாடி மட்டுமே கேவலப்படாமல் அவன் முன் வைக்க முடிகின்ற ஒரே அன்பளிப்பு.  அவனின் உள்ளமே அந்தக் கண்ணாடி. உலகப் பொருட்கள் மீதான பற்றின் கறையும் தன்னல ஆசைகளின் துருவும் மனக் கண்ணாடியின் மேற்பரப்பில் இருந்து துடைத்து நீக்கப்பட்ட பின் அதனால் இறையழகைப் பிரதிபலிக்க முடியும். மனிதனின் சுயம் என்னும் கண்ணாடியை அதன் பிறகு தெய்விகத்தின் ஒளிச்சுடர்கள் படுமாறு உயர்த்திப் பிடிக்கலாம். படைப்புக்களில் இறைவன் கோரும் நோக்கம் நிறைவேறும். ஏனெனில், அப்போது இறைவன் தன் பிரதிபலிப்பை அதில் கண்டு தன்னை அறிய முடியும்.

ராஜாளி ஆகு!

 [மீலாதுந் நபி (ஸல்) நிமித்தம் எழுதப்பட்ட கட்டுரை. அக்டோபர் மாதத்து “ஆமிர் கலீமி” மாத இதழில் வெளியானது.]

                                    கொசுச் சிறகை

                                    உதிர்த்துவிடு,

                                    விசும்பில் எழும்

                                    ராஜாளி ஆகு!

            இப்படி ஒரு கவிதைத் துளி சிந்தையில் எழுந்தது. எனக்காக என்னுள் எழுந்த அறிவுரைதான்.

            சூஃபி மரபின் பரிபாஷை அறிந்தோருக்கு இந்த வரிகள் என்ன சொல்கின்றன என்று புரிந்து கொள்வதில் சிரமம் இருக்காது. எனினும், இந்த வரிகளில் இருந்து விரியும் அர்த்தங்களை இங்கே எழுத விரும்புகிறேன்.

            இந்தக் கவிதையின் முதல் வரியில் இருப்பது ’ஜுஹ்து’ என்னும் பற்றின்மை. கொசுவின் சிறகை உதிர்ப்பது என்பது உலகப் பற்றை விட்டுவிடுவது. கொசுவின் சிறகு என்பது இங்கே உலகைக் குறிக்கிறது.

            உண்மையில், இந்த உலகம் இறைவனின் பார்வையில் கொசுவின் சிறகுக்குக் கூட மதிப்பில் சமமாக இல்லை என்று நபிகள் நாயகம் (ஸல்) அருளியுள்ளார்கள்:

           

            ”அல்லாஹ்வின் பார்வையில் இவ்வுலகம் கொசுவின் சிறகுக்குச் சமமாக இருந்திருக்கும் எனில் நிராகரிப்பாளனுக்கு ஒரு துளியும் அவன் எப்போதுமே புகட்டியிருக்க மாட்டான்.” (அறிவிப்பாளர்: சஹ்லிப்னு சஃது (ரலி); நூல்: சுனன் இப்னு மாஜா: 37: கிதாபுஜ்ஜுஹ்து: 3: பாபு மஸலித் துன்யா: ஹதீஸ் எண்:11 (#4110); மேலும்: ஜாமிஉத் திர்மிதி.)

            உலகப் பற்றில் உழலும் மனிதன் ஒரு கொசுவைப் போன்றே இருக்கிறான். அது சாக்கடையில் பிறந்து வளர்ந்து வசிக்கிறது. யாரிடம் செல்கிறதோ அவரின் ரத்தத்தை உறிஞ்சுகிறது. அதுபோல் அவன் கீழ்மையான ஆட்களுடன் தோழமை கொள்கிறான். தான் நன்றாக வாழ வேண்டும் என்பதற்காக அடுத்தவரை உறிஞ்சிப் பிழைக்கிறான்.

            கொசு ஒருபோதும் வானத்தின் உயரங்களை எட்டுவதில்லை. அதைப் பற்றி எண்ணிப் பார்க்கவும் அதற்குச் சிந்தை இல்லை. இரண்டு சிறகுகள் இருந்தாலும், அவற்றை வைத்து அது பறந்தாலும், அது வெறும் பூச்சியே அன்றி அது ஒரு பறவை ஆகாது. வெளிப்படையில் ஆன்மிகக் கோலத்துடன் தோன்றினாலும் உள்ளத்தில் உலக இச்சைகள் நிரம்பியிருப்பவன் உண்மையில் ஆன்மிகவாதி ஆகிவிட மாட்டான்.

            எனவே, ’கொசுச் சிறகை உதிர்த்துவிடு’ என்பது உலகப்பற்றை நீக்கிவிடு என்று அர்த்தம் ஆகிறது.

            ”விசும்பில் எழும் ராஜாளி ஆகு”

            ராஜாளி என்பது சூஃபியைக் குறிக்கிறது. இறைக்காதலை இதயத்தில் தாங்கி இறைவனை நோக்கிச் செல்லும் சாதகனைக் குறிக்கிறது. “ஃப-ஃபிர்ரூ இலல்லாஹ்” (51:50) – “அல்லாஹ்விடம் தப்பி ஓடு” என்பதற்குச் செயல் புரிபவனைக் குறிக்கிறது. அவன் ஈருலகையும் விட்டுத் தப்பி இறைவனிடம் ஓடுபவன். அவனே ஆன்மிகத்தில் ராஜாளி (ஷாஹீன்) என்று பாராட்டப் படுகிறான்.

            ராஜாளி என்னும் இந்தக் குறியீடு மவ்லானா ரூமியிடமிருந்து வருகிறது:

            ”மயிலிடமும் குயிலிடமும்

             நேரத்தை வீணாக்காதே;

             ஒன்று வெறும் வண்ணம்,

             மற்றது வெறும் ஓசை;

             வேட்டைக்குப் புறப்படும்

              ராஜாளியாய் இரு!”

            இந்தக் குறியீடு ஷாஹீனிய்யத் – ராஜாளியம் என்று சொல்லத்தக்க அளவில் மகாகவி அல்லாமா இக்பால் அவர்களின் சிந்தனையால் வளர்க்கப்பட்டது. ஒவ்வொரு முஸ்லிமும் ஈருலகுக்கு அப்பால் பறக்கும் ராஜாளியாக – “தாஇரே லாஹூத்தீ”யாக, அதாவது, தெய்வீக உலகின் பறவையாக – இருக்க வேண்டும் என்று அவர் கருதினார். “தூ ஷாஹீன் ஹே” – “நீயொரு ராஜாளி” என்று நினைவூட்டிக் கொண்டே இருந்தார்.

            ”பாலே ஜிப்ரீல்” என்னும் நூலின் 139-ஆம் கவிதையில் சொல்கிறார்:

        ”இளைஞரின் இதயங்களில்

 ராஜாளியின் உயிர் விழிப்படையும்போது

 தம் இலக்கு அவற்றுக்கு

 வானங்களில் தென்படுகின்றது!”

                                

                                 ”உன் இருப்பிடம் உலக மன்னர்களின்

                                    அரண்மனை விதானத்தில் இல்லை

                                     நீ ஒரு ராஜாளி!

                                     மலை முகடுகளில் வாழப் பழகு!”

            ஆன்மிக உலகில் ஒரு ராஜாளியாக வாழ்வதற்கு அவர் காட்டும் முன் மாதிரி – உஸ்வத்துன் ஹசனா (’அழகிய முன்மாதிரி’) என்று இறைவனே சுட்டிக் காட்டிய இறைத்தூதர் முஹம்மத் (ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வ சல்லம்) அவர்களேதான். அவர்களின் வாழ்க்கையில் குறிப்பாக மிஃராஜ் என்னும் விண்ணேற்ற அற்புத நிகழ்வை அல்லாமா இக்பால் நமக்குச் சுட்டிக் காட்டுகிறார். ஒரு முஸ்லிமின் ஆன்மிக முன்னேற்றத்துக்கான அளவு கோல் என்று அவர் அதனைக் குறிப்பிடுகிறார்.

”பாங்கே தாரா” என்னும் நூலில் உள்ள ”ஷபே மிஃராஜ்” (நபிகள் நாயகத்தின் விண்ணேற்ற இரவு) என்னும் கவிதையில் சொல்கிறார்:

                        

”’ஆன்மிக விறலுக்கு ஒரு காலடி தூரம்தான்

 அர்ஷ் எனும் இறை விதானம்!’

 விண்ணேற்ற இரவு முஸ்லிம்களுக்கு

 விண்டுரைக்கும் சேதி இதுவே!”

            (குறிப்பு: ஹிம்மத் என்பதை இங்கே விறல் என்று தமிழாக்கியுள்ளேன். இது ஒரு பழந்தமிழ்ச் சொல். ஞானத்துடன் கூடிய துணிச்சல் என்று அர்த்தமாகும்.)

            குர்ஆனிய பிரபஞ்சவியலின்படி (Quranic Cosmology) அர்ஷு என்பது ஏழு வானங்களுக்கு அப்பால், ”சித்ரத்துல் முன்தஹா” என்னும் பிரபஞ்ச எல்லை மரத்துக்கு அப்பால் இருக்கின்றது. இது படைப்புக்களைக் கடந்த நிலை என்று ஞானிகள் விளக்கம் தருகின்றனர். அவ்வகையில் இது அனைத்து வகையான உலகங்களுக்கும் – ’ஆலமீன்’ அனைத்துக்கும் - அப்பால் இருக்கிறது. அங்கு சென்று இறைவனைச் சந்திப்பதே விண்ணேற்றம் ஆகிறது. இதை அல்லாமா இக்பால் நமக்கு நினைவூட்டுகிறார். ”பாலே ஜிப்ரீல்” என்னும் நூலில் 60-வது கவிதையில் சொல்கிறார்:

”நீ ஒரு ராஜாளி!

 பறப்பதே உன் பணி!

 உன் முன்னே வானங்கள்

 இன்னும் இருக்கின்றன!”

            அந்த வானங்கள் எவை? ”ளர்பே கலீம்” என்னும் நூலின் 09-ஆம் கவிதையான “ஜமீனோ ஆஸ்மான்” (பூமியும் வானமும்) என்பதில் சொல்கிறார்:

”உன் உலகின் வானம் என்று

 நீ கருதிக்கொண்டிருக்கும் இந்த ஒன்று

 உண்மையில், வேறோர் உலகத்தின்

 நிலமாக இருத்தல் கூடும்!”

இதற்கு முந்தைய கண்ணியில் (பைத்) அல்லாமா கூறுகிறார்: “ஏ சாலிகே ரஹ்! ஃபிக்ரு ந கர் ஸூதோ ஸியான் கா” -  ”ஆன்மிகப் பாதையின் சாதகனே! லாப நட்டம் பற்றிக் கவலைப் படாதே!” – இவ்வரிக்கான விளக்கக் குறிப்பு: ‘நான்கு நிலைகள் இருக்கின்றன: நாசூத், மலக்கூத், ஜபரூத் மற்றும் லாஹூத் (அதாவது, மண்ணுலகம் என்னும் மனிதவுலகம், விண்ணுலகம் என்னும் வானவருலகம், சக்தியுலகம் மற்றும் தெய்வீக உலகம்.) முழுமை நிலையை (காமில்) அடைந்து இறைவனுடன் பொருந்த வேண்டும் எனில் இந்த நான்கு உலகங்களையும் சாதகன் கடந்து போக வேண்டும்.  

            குர்ஆனில் நபிகள் நாயகம் (ஸல்) அவர்களின் விண்ணேற்றதை விவரிக்கும் அற்புதமான அத்தியாயம் ”அந்நஜ்மு” (”விண்மீன்”; எண்:53). அதன் திருவசனங்களின் வெளிப்படையான அர்த்தங்களை தர்ஜுமா என்னும் மொழிபெயர்ப்பு நூற்களும் தஃப்சீர் என்னும் விரிவுரை நூற்களும் உரைக்கலாம். அவற்றைப் பயில்வோர் அறிஞர் ஆகலாம். ஆனால், ஒருவரின் ஆன்மாவிற்கு விண்ணேற்றம் நிகழ வேண்டும் எனில் அதன் அந்தரங்க ஞானங்கள் திறக்கப்பட வேண்டும். அவை ஏன் நமக்குத் திறப்பதில்லை? அல்லாமா இக்பால் அதற்கான காரணத்தை             ”ளர்பே கலீம்” என்னும் நூலில் உள்ள “மிஃராஜ்” (விண்ணேற்றம்) என்னும் கவிதையில் சொல்கிறார்:

”’வந்நஜ்மு’ என்பதன் உட்பொருள்

 உனக்கு வெளிப்படாததில் வியப்பென்ன?

 உன் கடலோதையின் தத்தளிப்புகள்

 இன்னமும் நிலவிடம் தேவையாகின்றன.”

            ”உன் கடலோதையின் தத்தளிப்புகள் – அலைகளின் கொந்தளிப்புகள் – இன்னமும் நிலவிடம் தேவையாகின்றன” என்பதற்கு ஓர் அறிஞர் விளக்கம் சொல்கிறார்: ”யஃனீ தூ அபீ தக் அனாசிரே அர்பஃ கீ கைது மேன் ஹே – அதாவது நீ இன்னமும் நிலம் நீர் தீ காற்று ஆகிய பொருட்களால் ஆன உலகத்தில் தளைப்பட்டிருக்கிறாய் – அவ்ர் ஜிந்தகீ கே ஹர் ஷஃபா மேன் மாதீ அஸ்பாப் கா முஹ்தாஜ் ஹே – வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு பகுதியிலும் நீ காரண காரியமான பருப் பொருட்களின் யாசகனாக இருக்கிறாய்.”

            படைப்புக்களின் பக்கம் யாசகனாய் இருப்பவனுக்கு ஆன்மிக முன்னேற்றம் என்னும் விண்ணேற்றம் நிகழாது. ஏனெனில் அது படைப்பவனிடம் பறந்து செல்லும் பயணம். உலகப் பற்றில் உழல்வோருக்கு அது எப்படி வாய்க்கும்? “சாண் ஏறினால் முழம் சருக்கும்” என்று தமிழில் ஒரு பழமொழி உண்டு. அதுபோல், தூய உள்ளத்தினுள் தீய எண்ணங்கள் நுழையும்போது அதன் ஆன்மிக ஏற்றம் தடைப்படுகிறது, உயரத்தில் இருந்து அது கீழே விழுகிறது. உள்ளத்திற்கு உணவாக எதை ஊட்டுகிறோம் என்பதைப் பற்றி எச்சரிக்கையாக இருக்கும்படி அல்லாமா இக்பால் நமக்கு அறிவுறுத்துகிறார். ”பாலே ஜிப்ரீல்” என்னும் நூலின் 54-ஆம் கவிதையில் கூறுகிறார்:

”தெய்வீக உலகின் பறவையே!

எவ்வுணவால் நின் பறத்தலில்

சோர்வும் தடையும் உண்டாகுமோ

அவ்வுணவை விட மரணமே சிறந்தது!”

            ஆன்மிகம் என்னும் வானில் பறக்க இரண்டு சிறகுகள் வேண்டும். ஒன்று, ஐனிய்யத் என்னும் இறையிணக்கம் பற்றிய ஞானம்; மற்றொன்று, கைரிய்யத் என்னும் அன்மைநிலை குறித்த ஞானம். அல்லாஹ் நமக்கு வலிமையான சிறகுகளை அருள்வானாக. நம்மை அவனின் கையமரும் ராஜாளி ஆக்குவானாக!