Monday, April 29, 2019

மணலகத்து நினைவுகள்...-3






















”மணல் பூத்த காடு” விமர்சனக் கூட்டம்.
 

உலகில் தோன்றிய முதல் கதை எது? உலகத்திலேயே மிகப் பெரிய கதை எது? இவ்விரு கேள்விகளுக்கும் இந்தியாவில் சொல்லப்படும் விடைகள் ராமாயணமும் மஹாபாரதமும்தான். ஆதி கவி என்று போற்றப்படுபவர் வான்மீகி. வேத வியாசர் மகாகவி. இவ்விரு காப்பியங்களில் ராமாயணத்தை விடவும் மகாபாரதமே நவீன இலக்கியத்திற்கு நெருங்கி வருகிறது. காரணம் அதன் மாந்தர்களின் உளவியல் சிடுக்குகள். அதேபோல்தான், தமிழின் பெருமையாக விளங்கும் இரட்டைக் காப்பியங்களான சிலப்பதிகாரமும் மணிமேகலையும். இவ்விரு காப்பியங்களில் அதிக மறுவாசிப்புக்கு உள்ளாவது சிலம்புதான். காரணமும் அதேதான், உளவியல் நுட்பங்கள். லேவ் தொல்ஸ்தோயை விடவும் நவீன மற்றும் பின் நவீனத்துவ உலகு தஸ்தாயெவ்ஸ்கியைச் சிலாகித்தது. காரணம் அதேதான், உளவியற் கூறுகள்.

      ஒரு பெருங்கதையாடல் என்பது உளவியலின் உள்மடிப்புக்களைக் கையாளாமல் சிறப்புப் பெறாது. நவீன மனித வாழ்வு உளவியல் நுட்பங்களையும் சிக்கல்களையும் பெருக்கிக் கொண்ட ஒன்றாகவே நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது. கறுப்பு வெள்ளையாக விடயங்களைப் பேசுவது போதுமானதாக இல்லை. மேம்போக்காக ஏற்பது போல் தோன்றினும் அத்தகைய உரையாடல்களை மனித ஆழ்மனம் நிராகரித்துவிடுகிறது. சாம்பல் பிரதேசங்களில் பயணித்து மெய் காண்பதே நவீன உரையாடலின் பணியாகவும் கடமையாகவும் இருக்கிறது.

      ’மணல் பூத்த காடு’ நாவலில் அப்படி உளவியல் சிக்கல்கள் கையாளப்படும் இடங்கள் போதுமான அளவு இருக்கின்றன. ஆனால் அவற்றையும் வேகம் குன்றாமல், ஆழ்ந்து செல்லாமல் சொல்லிச் சென்றுவிடுகிறார். இல்லை எனில் நாவல் இன்னும் இருநூறு பக்கங்கள் அதிகமாகியிருக்கும். அப்படி மேலும் கதைகளாகப் பின்னர் விரித்தெழுதிக் கொள்ளக்கூடிய இடங்கள் இக்கதைக்களத்தில் கொட்டிக் கிடக்கின்றன.

”சின்னதோ பெரிதோ அவரவர்கள் கவலை அவரவருக்கு” (ப.347), ”உடல் தொட்டு விசாரிப்பது என்பது எல்லோருக்கும் எல்லோராலும் செய்ய இயலாது” (ப.347) என்பது போன்ற வரிகளில் தத்துவச் சாயலிலும் எதார்த்தமாகவும் உளவியல் கூறுகள் ஒற்றை வரிகளில் சொல்லிச் செல்லப்படும் இடங்கள் அதிகம்.

ஒன்றரை வருடம் கழித்து ஊருக்குச் சென்று குடும்பத்துடன் ஒன்றரை மாத காலம் மட்டுமே இருந்துவிட்டு மீண்டும் ரியாதுக்கு வேலைக்கு வந்த அனீஸுக்கு மனம் சோர்ந்தே கிடக்கிறது. என்ன வாழ்முறை இது என்று சலிக்கிறது. ஊரின் நினைவாகவே இருக்கிறான். வாழ்வின் அர்த்தங்களைத் தேடுகிறது அவன் மனம். அப்போது இப்றாஹீம் பாய் அவனிடம் சொல்கிறார், “மொத மாச சம்பலம் வாங்குற வரைக்கும் அப்படித்தான் இருக்கும். காசை கண்ணுல பாத்தப்புறம் எல்லாம் சரியாகிரும்” (ப.363). பணம் என்பது நமது உளவியலை எப்படியெல்லாம் மாற்றி ஆட்டி வைக்கிறது என்பதை இந்நாவலில் பல இடங்களில் காண முடிகிறது.















ஒரு பிள்ளை எப்போதுமே தனது தந்தையைத் தனது எதிரியாகத்தான் பார்க்கிறது என்கிறது ஃபிராய்டின் உளவியல். ஆண் பிள்ளைகளுக்குத் தாய் மீது நெருக்கமும் பெண் பிள்ளைகளுக்குத் தந்தை மீது நெருக்கமும் அதிகமிருக்கும் என்று ஒரு பார்வையுண்டு. பொதுவாக, தந்தையை விடவும் தாயே பிள்ளைகளுக்கு நெருக்கம் என்பது உளவியலுண்மை. விலங்குகளிலும் அதுவே இயற்கை நிலை. ஏனெனில் தந்தை சுமப்பதில்லை, ஈனுவ்தில்லை, பாலூட்டுவதில்லை. ’சான்றோன் ஆக்குதல்’ என்பது, ‘இவண் தந்தை எந்நோற்றான் கொல்’ என்பதெல்லாம் அதற்கு அடுத்துதான். இப்படியிருக்கையில், இரண்டு மூன்று ஐந்து பத்துப் பதினைந்து என்று அவரவரை உறுத்தூட்டும் ஊழுக்கேற்ப பல ஆண்டுகள் அறபகத்தில் ’கேம்ப்’ அடித்துவிடும் தந்தைகள் மீது பிள்ளைகளுக்கு என்ன நெருக்கம் இருக்க முடியும்? அக்கவலை அனீஸை வாட்டுகிறது. எல்லோரும் உறங்கிவிட்ட இரவொன்றில், ’லெ க்ராண்ட் வாயேஜ்’ என்னும் திரைப்படம் செய்த தாக்கத்தில் தனது தந்தையை நினைத்தும் தான் ஒரு தந்தையாகத் தனது பிள்ளைகளைப் பிரிந்து ரியாதில் அமர்ந்திருக்கும் நிலையை நினைத்தும் உடைந்து அழுகிறான்.

உளவியல் சிக்கல்கள் பலவற்றுக்குமான ’வகுப்பான்’ (denominator) என்று உளவியல் காண்பது காமத்தையே. அது மனத்தில் ஏற்படுத்தும் உள்மடிப்புகள் போல் வேறெதுவும் நுட்பமாக்குவதில்லை. அனீஸ் தனது டிரைவர் சுலைமானுடன் நிகழ்த்தும் உரையாடல் ஒன்றில், போகும் போக்கில் லாவகமாகவும் நகைச்சுவைத் தொனியுடனும் இதனை யூசுஃப் பதிவு செய்கிறார்:

“முன்ன எல்லாம் நடிகை சினேகா பிடிக்கவே பிடிக்காது. இப்போ சினேகா ஹிட்ஸ் வீடியோ பார்க்கும் போது சினேகா ரொம்ப அழகா இருக்கிறதா தோணுது”
“ஊருல இருந்து வந்து எவ்வளவு நாள் ஆச்சு?”
“ஒரு வருசத்துக்கு மேல ஆச்சு”
“இன்னும் கொஞ்ச நாள் கழிச்சி சினேகா அம்மாவையே உங்களுக்குப் பிடிக்க ஆரம்பிக்கும்” (பக்.285-286)

திரைப்படம் பற்றிய குறிப்பும் இதில் வந்துவிட்டதால் இனி அதைப் பற்றியும் இந்நாவலை வைத்துக் கொஞ்சம் அலசுவோம்.

திரைப்படங்கள் ஹராமா? என்று கேள்வி எழுப்பினால் முஸ்லிம்களிடம் என்ன பதில் கிடைக்கும்? பெரும்பாலோர் ஹராம் என்றே சொல்வார்கள்? ஆனால் பலியாகத் திரைப்படம் பார்ப்பார்கள்! இதுவே ஒரு வகையில் அவர்களின் திரைப்பட ரசனையைக் கீழ்நிலையில் வைத்திருக்கிறது என்பதற்கான காரணமாகச் சொல்லலாம். எப்படி? ’அது ஹராம். என்ன இருந்தாலும் தூக்கி எறியப்போகும் பொருள்’ என்றால் அதை மேம்படுத்துவது பற்றிய பேச்சு எப்படி எழும்? அதனால்தான் முஸ்லிம்களிடம் திரைப்படக் கலை குறித்த உரையாடல்கள் மிகவும் சொற்பம், அரிது. ஆனால், ரியாதில் ஒவ்வொரு வாரமும் வியாழனன்று இரவு (மறுநாள் வெள்ளிக்கிழமை ஜும்ஆ தொழுகை நாள் அரசு வாராந்திர விடுமுறை நாள்) ஷேக் பாய் வீட்டில் நண்பர்கள் கூடித் திரைப்படங்கள் காண்பதாக யூசுஃப் சித்தரிக்கிறார். இது அவரின் அனுபவக் கதைதான். புனைவில் கலந்து சொல்லப்படும் ஒருவித ஆட்டொஃபிக்‌ஷன் பையோகிராஃபி – தற்புனைவுச் சரிதை. தப்லீக் ஜமாஅத்தின் மூளைச் சலவைக்கு ஆளாகி மனிதவுணர்வுகள் மழுங்கிப் போய் எந்திரம் போல் ஆகிவிட்டவரும், ஷேக் பாயின் சகலையுமான ‘அந்த ஆளு’ (ஃபுலான்) ஒரு முறை வியாழனிரவு அறைக்கு வரும்போது திருவருள் படப்பாடலையும் இராமநாராயணன் படத்தையும் ஒளிபரப்பி அவரது வாயைக் கிளறி விவாதம் செய்து வெளியே ஓட வைக்கிறான் அனீஸ் (நான் தப்லீக் ஜமாத்தினன் அல்லன். இருந்தாலும், இராமநாராயணன் படம் போட்டால் நானும் ஓடிவிடுவேன். அவர் படங்கள் வயது வந்தோருக்கு நிச்சயமாக ஹராம்தான்!)






















நாவல் நெடுகிலும் பல திரைப்படங்களை யூசுஃப் நகம்மு அறிமுகப்படுத்துகிறார். கிளேடியேட்டர், டிராய், த்ரோன் ஆஃப் பிளட், (ப.67); நஜ்தாத் அஞ்சூர் இயக்கிய “கிங் ஆஃப் தி சேண்ட்ஸ்” (சவூதி அரசால் தடை செய்யப்பட்ட ஒன்று (ப.179)); டேவிட் லீன் இயக்கத்தில் 1962-இல் வெளிவந்த ”லாரன்ஸ் ஆஃப் அரேபியா” (பக்.219-220); 2500 ஆண்டுகட்கு முன்பு மூசா நபியின் காலத்தில் மாட்டின் பொற்சிலையைக் கடவுளாகக் கொண்டாடிய சாமிரி என்பவனைப் பற்றிய கதையான “தி கோல்டன் காஃப்” திரைப்படம்; “லெ கிராண்ட் வாயேஜ்” (2004-இல் வெளிவந்த ஃபிரெஞ்சுத் திரைப்படம்); “தி கிங்டம்” (2007) (சவூதியில் இயங்கும் தீவிரவாத அமைப்பைப் பற்றிய திரைப்படம் (ப.365)); ”மிதாக் ஆல்லே” (நகுப் மஹ்பூஸ் எழுதிய, முதன் முதலாக நோபல் பரிசு வென்ற அரபி நாவல். அது ஒரு திரைப்படமாகவும் வந்திருக்கிறது); 2013-இல் வெளிவந்த ”ஜிராஃப்படா” என்று திரைப்படங்களின் பட்டியல் நீள்கிறது. எல்லாமே ஆங்கில ஃபிரென்ச் மற்றும் அரபித் திரைப்படங்கள். ஆமிர் ஃகான் தயாரித்து இயக்கிய “தாரே ஜமீன் பர்” (2007) என்னும் ஹிந்தித் திரைப்படம் ஒன்றையும் ஓரிடத்தில் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். 

நாவலின் ஓரிடத்தில் ஒரே பத்தியில், பேர்ல் ஹார்பர், சேவிங் ப்ரைவேட் ரையான், ஹிடால்கோ, டே ஆஃப் தி ஃபேல்கான், தி ஹர்ட் லாக்கர், ஜார் ஹெட், ஜீரோ டார்க் தெர்ட்டி, நைன்த் கம்பெனி, ப்ளாட்டூன், பிளாக் ஹாக் டௌன் என்னும் பத்துத் திரைப்படங்கள் (அனைத்தும் போர் சார்ந்தவை) பற்றிக் குறிப்பிடுகிறார் (பக்.431-432). முஹம்மது யூசுஃப் நிறைய திரைப்படம் பார்ப்பார் போலிருக்கிறது, எல்லா சராசரி முஸ்லிம்களையும் போலவே.

முஹம்மது யூசுஃப் குறிப்பிடும் திரைப்படங்கள் அனைத்தும் ஓரோ வகையில் வளைகுடா நாடுகள் சம்பந்தப் பட்டவை. தீவிரவாத இயக்கங்கள் பற்றி எடுக்கப்பட்ட திரைப்படங்கள். அல்லது அறபு மக்களின் வாழ்வியல் குறித்து எடுக்கப்பட்டவை. அவற்றுள் பெரும்பான்மைப் படங்கள் ஹாலிவுட் தயாரிப்புக்கள். சேவிங் பிரைவேட் ரயான் போன்ற, அறபுலகு தொடர்பல்லாத திரைப்படங்களும் ராணுவம் தொடர்பான கதைகள் கொண்டனவாக இருக்கின்றன. இவற்றில் நான் பார்த்த திரைப்படம் எதுவுமே இல்லை!













”கேம்ப் எக்ஸ்ரே” (2014) என்றொரு திரைப்படம் பார்த்தேன். பீட்டர் சாட்லர் என்பவர் எழுதி இயக்கிய முதல் திரைப்படம். செப்டம்பர் 11-இல் அமெரிக்காவில் இரட்டைக் கோபுரம் விழுந்ததில் இருந்து தொடங்குகிறது. தனது வீட்டில் தொழுதுகொண்டிருக்கும் அலீ அமீர் என்பவரை அமெரிக்க ராணுவம் கைது செய்து குவாண்டனாமோ சிறைச்சாலைக்குக் கொண்டு போகிறது. அங்கே வரும் ராணுவ வீரர்களுள் ஒருத்தியான அமி கோல் என்பவளுக்கும் அமீருக்கும் இடையில் ஏற்படும் ஒருவரை ஒருவர் (அமெரிக்கா மற்றும் இஸ்லாம் என்று கொள்ளவும்) பற்றிய புரிதலும் மெல்ல அரும்பு நட்பும்தான் படத்தின் கதை. கைதிகளுடன் நட்பு (அதாவது எதிர்த்தரப்பு நிலை பற்றிய புரிதல்) உருவாவது ஆபத்து என்று கருதும் மேலிடம் அமி கோலை பணியிடமாற்றம் செய்துவதோடு படம் முடிகிறது. (பைமான் மாதியும் கிர்ஸ்டன் ஸ்டீவர்ட்டும் இந்நபர்களாக நடித்திருந்தார்கள்).




















முஹம்மது யூசுஃபின் நாவலை வாசித்துக் கொண்டிருந்த தருணத்தில் படமொன்று பார்க்க நேர்ந்தது. ”ஸ்விஸ் ஆர்மி மேன்” (2016). கடற்கரையில் பாறைக் குகையொன்றின் வாசலில் தூக்கிட்டுத் தற்கொலை செய்துகொள்ளப் போகுமொருவனின் கண்ணில் கடலிலிருந்து கரையொதுங்குமொரு பிணம் கண்ணில் படுகிறது. அதனை எடுத்துக்கொண்டு அவன் ஒரு காட்டினுள்ளே செல்கிறான். பிணத்துடன் அவனுக்கு ஏற்படும் ஆத்மார்த்தமான பிணைப்பைச் சொல்கிறது கதை!

ஆன்மிகப் பொருண்மை சார்ந்த ஆங்கிலப் படங்கள் உண்டு. (அல்லேலூயா படங்களாக இருக்குமென்று எண்ணவேண்டாம். ஹாலிவுட்டில் சிலுவை அதிகமாகப் பயன்படுத்தப் படுவது பேயோட்டுவதற்குத்தான். அவற்றை ஆன்மிகப் படங்கள் என்று சொல்ல முடியுமா? தமிழிலும் அதே போல் பக்திப் படங்கள் என்னும் பெயரால் வருபவை எதற்கும் உண்மையான பக்தியுடன் சம்மந்தமே கிடையாது. ராகவா லாரன்ஸ் எடுத்த முனிப் படங்களிலும், அருந்ததியிலும் பேயோட்டுமிடமாக  தர்கா காட்டப்படுகிறது. அதை வைத்து இஸ்லாமிய ஆன்மிகக் கூறு அப்படங்களில் இடம்பெற்றுள்ளது என்று சொல்ல முடியுமா?).

’மேட்ரிக்ஸ்’ பௌத்த தத்துவத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டதொரு படம். அதை நீங்கள் ஆக்‌ஷன் படம் என்பீர்கள். அப்படியான போர்வையில் வந்த ஆன்மிகப் படம் அது. ”தி ஃபௌண்டெய்ன்’” என்றொரு படம். உயிர் காதல் நோய் மரணம் சாஸ்வதம் ஆகியவற்றுக்கிடையில் அல்லலுறும் மனித வாழ்க்கையைப் பற்றிய படம். இதைத்தான் ஆன்மிக விசாரணை என்று சொல்ல முடியும். படத்தின் இசையே ஆன்மிகத் தன்மை வாய்ந்தது.



























கிறிஸ்டோஃபர் நோலன் எழுதி இயக்கிய ”இன்செப்ஷன்” (2010) திரைப்படத்தை உலகமே கொண்டாடிற்று. மனதின் அடுக்குகளும் அவை உலகை உள்வாங்கும் விதமும் என்பது ஆன்மிகத்தில் ஒரு முக்கிய விவாதம் அல்லவா? அதனை அடிப்படையாக வைத்து உருவாக்கப்பட்ட ஆன்மிகப் படம், ஆக்‌ஷன் த்ரில்லர் என்னும் போர்வையில். நோலனிடம் ஒளிப்பதிவாளராகப் பணியாற்றிய வால்லி ஃபிஸ்டர் எழுதி இயக்கிய திரைப்படம் “ட்ரான்செண்டன்ஸ்” (2014) என்பதும் அறிவியற் புனைவு என்னும் போர்வையில் வந்த ஆன்மிகப் படம்தான். ஆன்மிகம் என்பது பஜனை கோஷமும் சடங்குகளும்தான் என்று வரையறை வைத்திருப்பவர்களுக்கு இதெல்லாம் ஆன்மிகமாகத் தெரியாது. அவர்களுக்கு இராமநாராயணன், ராகவா லாரன்ஸ் போன்றோர்தான் சரி. (மக்கள் ’பேக்’ அழகைக் கண்டு ஏமாறுகிறார்கள். ஆபாசத் தொடர்கள் இன்று வீடுகள் தோறும் காணொளியாகி விட்டன, குடும்பக் கதைத் தொடர்கள் என்னும் பெயரில்!)

சினிமாவைப் பற்றிப் பேசும்போது தமிழ்ச்சூழலில் இசை என்னும் முக்கியமான கூறு அதனுடன் சேர்த்தே பேசப்படும். இசை பாடல் என்பதெல்லாம் ஹராம் என்னும் மட்டையடி வாதங்களையும் தாண்டி பெரும்பான்மை முஸ்லிம்கள் சினிமாப் பாடல்கள் கேட்கத்தான் செய்கிறார்கள். முஹம்மது யூசுஃபும் கேட்கிறார் என்பதற்கான பதிவுகள் “மணல் பூத்த காடு” நாவலில் அங்கங்கே தெளிக்கப்பட்டுள்ளது. அவர் இளையராஜாவின் ரசிகர் என்று படுகிறது. நானும்தான். (அண்மையில் கீரனூர் ஜாகிர் ராஜாவை அடியேன் எமது கல்லூரியில் நடத்திய கருத்தரங்கு ஒன்றிற்கு அழைத்திருந்தேன். அப்போது அவர் தனது பெயருக்கான காரணத்தை அவையோர் அறியக் குறிப்பிட்டார். ஜாகிர் ஹுஸைன் என்பதுதான் அவருக்குப் பெற்றோர் இட்ட பெயர். இசைஞானி இளையராஜாவின் தீவிர ரசிகர் என்பதால் தனது பெயரை ஜாகிர் ராஜா என்று மாற்றிக் கொண்டாராம்.)
      

  










ஓரிடத்தில், போகிற போக்கில் திரைப்பாடல் ஒன்றின் வரியை மேற்கோள் குறிகளிடாமல் ”மழை வருவது மயிலுக்குத் தெரியும் என்பார்கள்” (ப.350) என்று சொல்லிச் செல்வார் (நான் அதை மேற்கோள் காட்டுவதால் குறிகளிட்டுள்ளேன்). இது இளையராஜா இசையமைத்த அற்புதமான பாடலொன்றின் பல்லவி வரி. பத்தாண்டுகளுக்கு முன் கேட்டது. மடிக்கணினியின் மதர் போர்டு கரப்பட்டுப் போனதில் இளையராஜா கலெக்‌ஷனும் அப்படியே போய்விட்டது. அதில் அப்பாடலும் இருந்தது. இளையராஜா தனது பாடல்களின் பின்னணியில் மிருதங்கத்திற்கு முதன்மை தந்த பாடல்களில் முதலிடம் பெறும் பாடலென்று இதனைச் சொல்லலாம். அதற்குப் பின் எவ்வளவோ முயன்றும் பாடல்வரி நினைவுக்கு வராமல் மிருதங்கத் தாளம் மட்டும் மனதிற்குள் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. தாய் ஒருத்தி தனது மகனைப் பற்றிப் பாடும் பாடல் என்பது மட்டும் நினைவிலிருந்தது. நாவலில் இந்த வரியை வாசித்த மாத்திரத்தில் சட்டென்று மெட்டோடு ஒலிக்கத் தொடங்கிவிட்டது!

      அனீஸ் தமிழகம் வந்து குடும்பத்தாருடன் சுற்றுலா செல்லும் பகுதியில் சூரங்குடி தாண்டி விளாத்திக்குளம் செல்லும் நான்கு முக்கு ரோட்டோரக் கடையில் நடுநிசியில் நிற்கும்போது இப்படி எழுதுகிறார் யூசுஃப்: “அந்தக் கடையில் இப்பொழுதும் ‘அந்த நிலாவத்தான் நான் கையில புடிச்சேன்” பாட அனுமதித்திருக்கிறது அங்குள்ள உலகம்” (ப.351). அங்குமட்டுமல்ல, தமிழ் கூறு நல்லுலகம் முழுவதுமே இப்போதும் ஆத்மார்த்தமாக ஒலிப்பது இசைஞானி இளையராஜாவின் பாடல்கள்தான். ஆட்டோக்களில், பேருந்துகளில், தேநீர்க்கடைகளில், திருமணங்களில், இதர விழாக்களில் ஒலிப்பது அவரின் பாடல்கள்தான். (முஸ்லிம்களின் திருமணங்களில் அவருக்கு இடம் கிடையாது. அது நாகூர் ஹனீஃபாவுக்கு உரியது! அவருக்கான இடமும்கூட இப்போதெல்லாம் குறைந்து வருகிறது). தமிழ் மரபின் வேர்கள் இளையராஜாவின் இசையில்தான் இருக்கிறது. அதைத்தான் தமிழர்கள் தமது வாழ்வியலுக்கு நெருக்கமானதாக உணர முடியும். ”தமிழ்த் தொல்லிசையின் சாளரம்” அவரின் சுயம் என்று நான் முன்பொருமுறை எழுதினேன்.

      நாவலின் இலக்கியத் தன்மைகளாக குறியீடு உவமை மொழிநடை ஆகியவற்றைப் பேசிய இடத்தில் ஒன்றை விட்டுவிட்டேன். அஃதொரு இலக்கிய உத்தி. லத்தீன் அமெரிக்க நவீன இலக்கியங்களில் பெரிதும் இடம் பெறுவது. அந்த உத்தி அல்லது வெளிப்பாட்டு முறை ‘மேஜிக்கல் ரியலிசம்’ என்னும் மாய எதார்த்தம். அவர்களுக்கு மூல முன்னோடி எழுத்தாளர் செர்வாண்டிஸ். அவரெழுதிய ”தொன் குய்ஷே”தான் அவர்களின் ஆதி காவியக் கதை.  ஸ்பெயின் நாட்டின் பண்பாட்டுத் தாக்கம் லத்தீன் அமெரிக்காவில் உண்டு. அக்காவியத்தில் அதைக் காணலாம். ஸ்பெயின் நாட்டில் எண்ணூறு ஆண்டுகள் இஸ்லாமிய ஆட்சி நடந்துள்ளது. அதன் பண்பாட்டினை வடிவமைத்ததில் அறபிப் பண்பாட்டின் தாக்கம் முதன்மையானது. “அலிஃப் லைலா வ லைலா” என்னும் ஆயிரத்தோர் அறபுக் கதைகளில் மாய எதார்த்தக் கூறுகளைக் காணலாம்.

      ”மணல் பூத்த காடு” நாவலில் 405-410 ஆகிய பக்கங்களில் விவரிக்கப்படும் நிகழ்வு மாய எதார்த்தத் தன்மை கொண்டதாக இருக்கிறது. நினைவுலகிற்கும் கனவுலகிற்கும் இடையிலான திரை சில கணங்கள் விலகிவிடும் நிகழ்வு அது. குர்ஆனில் சுட்டப்பட்டுள்ள சில உயிரினங்களை அனீஸும் அவனது நண்பர் முஜீபின் மகளான சுபைதாவும் காணுமாறு ஒட்டக மேய்ப்பாளனான ஓர் அறபி அவர்களுடைய மனத்திரைகளை நீக்குகிறான். அதை அவன் “அத்தர்” (வாசனை திரவியம்) கொண்டு நிகழ்த்திக் காட்டுகிறான். (நறுமண திரவியங்களுக்கு நம் மனத்தின் மீது எவ்வளவு ஆற்றல் உண்டு என்பதை 2006-இல் வெளிவந்த பெர்ஃப்யூம்: தி ஸ்டோரி ஆஃப் எ மர்டரர்” என்னும் திரைப்படத்தில் காணலாம்).

அறபி தரும் திரவியத்தை ஒவ்வொரு முறை முகரும்போதும் அவர்கள் ஒவ்வொரு காலகட்டத்திற்குச் சென்று வேறு வேறு உயிரினங்களைக் காண்கிறார்கள். ஒவ்வொரு முறை முகரும்போதும் அந்த திரவியம் வேறு வேறு நறுமணமாக இருக்கிறது. அறபியர்கள் பயன்படுத்தும் அத்தர்களான சாம்பிராணி (ஊத்), ரோஜா, யாஸ்மின் என்னும் மல்லிகை போன்ற நறுமணங்களைச் சொல்லாமல் மனோரஞ்சிதம், பிரம்மக் கமலம் மற்றும் நீலமணியின் நறுமணங்கள் என்று முஹம்மது யூசுஃப் இந்தியப் பூக்களின் பெயர்களாக எழுதியிருப்பதும் ஒரு மாய எதார்த்தமோ?

 (தொடரும்...)

Sunday, April 28, 2019

மணலகத்து நினைவுகள்...-2
















 ஒரு இலக்கியப் பிரதியை வாசிக்கும்போது அதன் ஊடுபாவு எத்தகைய மொழியால் நெய்யப்பட்டிருக்கிறது என்பதையே மனம் கவனத்தில் எடுக்கும். அறிவுக்காகப் படிக்கப்படுதல் என்பதைத் தாண்டி பிரதிச் சுகம் (Pleasure of the text) என்பதையே இப்போது வாசகர்கள் முதன்மையாகக் கருதுகிற காலம். அபுனைவு எழுத்துக்களிடம் இல்லை எனினும் நிச்சயமாக புனைவு இலக்கியங்களிடம் வாசிப்பின்பத்தை வாசகர்கள் எதிர்பார்க்கின்றனர்.

நாவலுக்கான மொழிநடை என்பது கட்டுரையின் நடையைப் போல் ஒரே பாணியில் அமைந்திருக்க இயலாது. நாவலின் கதைப்பகுதிகளுக்குப் பொருத்தமான பல்வேறு மொழிநடைகளைக் கொண்டு பின்னப்படுவது நாவலின் பிரதி. [அது தொடர் நிலைச் செய்யுளான காப்பியத்தின் உரைநடை வடிவம்]. எனவே நாவலாசிரியர் தனது பிரதியில் தனக்கான ஒரு தனி பாணியை உருவாக்குதல் என்பதும்கூட ஒருவகையில் தேவையற்றது. நிகழ்ந்தால் பெரும்பேறுதான். சுஜாதாவுக்கென்று ஒரு பாணி இருக்கிறது. விறுவிறுத் தன்மையை முதன்மையாகக் கொண்ட எழுத்து நடை அது. ஆனால் ஆழமிராது. செறிவு இருக்கிறாது. அப்படிப்பட்ட கதைகளையே எழுதுவது அவருக்கு ஆத்மார்த்தமாக நிறைவு தந்திருக்கலாம். ஜெயகாந்தனின் எழுத்து நடையில் பிரச்சாரத் தன்மை ஒன்று இருக்கும். அதை அவரே குறிப்பிட்டும் இருக்கிறார். தன் கருத்துக்களைப் பரப்புரை செய்வதற்கான ஊதுகுழலாக இலக்கிய வடிவத்தை அவர் பயன்படுத்தினார் என்பதை அவர் நியாயப்படுத்தி எழுதியிருக்கிறார். லா.ச.ராமாமிருதத்தின் மொழி நடையோ கவித்துவத்தின் செறிவு கொண்டது. குறைந்த வசனங்களே கொண்டவை அவரது நாவல்கள். அனைத்துக் கதாப்பாத்திரங்களும் கவித்துவமான நடையில் பேசிக் கொண்டிருக்கும்படி எழுதுவார். அது எதார்த்தம் அல்ல என்பது அவருக்கே தெரியும். ஏனெனில், அவரின் கதை மாந்தர் யாவருமே அவரின் அவதாரங்கள்தான்!

இன்றைய கதையாடலுலகம் முன்னெப்போதும் இல்லாத திறன்களைக் கோருகிறது. ஒவ்வொரு நாவலுக்கும் அதன் கதைக்கேற்ற மொழியைக் கண்டறிந்து எழுத்தாளன் ஆள வேண்டியுள்ளது. ஜெயமோகனை இங்கே ஓர் எடுத்துக் காட்டாகச் சொல்லலாம். ”காடு” நாவலின் பிரதியைப் பற்றி தேவசகாய குமார் ஓர் அவதானத்தைத் தருகிறார். அந்நாவலின் பிரதி இருவித மொழி நடைகளைக் கொண்டு உருவாக்கம் பெற்றுள்ளது. ஒன்று, வட்டார வழக்கின் வடிவில் தன்னை மிகவும் நெகிழ்த்துக் கொண்ட மொழிநடை. மற்றது, கவித்துவத்தின் செறிவு கொண்ட மொழிநடை. இரண்டும் ஒரு முரணியங்கல் போல் அந்நாவலை முன்னகர்த்திச் செல்கின்றன.


























அவரது நாவல்களில் சிலவற்றை வாசித்த அளவில் அவருக்கென்று ஒரு எழுத்துப் பாணி இருந்தபோதும் கதைக்கேற்ப அதன் அடர்த்திகளை மாற்றியமைத்துக் கையாள்கிறார் என்பதை ஓர்ந்திருக்கிறேன். விஷ்ணுபுரம் நாவலின் நடை தத்துவ மற்றும் சமயநூற்களை ஆழ்ந்து வாசித்ததன் விளைவாக எழுந்த மொழிநடையைக் கொண்டிருக்கிறது. ’கொற்றவை’ நாவலை ஜெயமோகனே ஒரு செவ்வியல் புதினம் என்கிறார். அதெற்கேற்ப அதன் மொழிநடை செம்மை நிறைந்த செறிவான தூய தமிழில் பிறங்குகின்றது. [’இளங்கோவடிகளே சிலப்பதிகாரத்தை உரைநடையில் ஒரு நாவலாக எழுதியது போல் இருக்கிறது’ என்றென் நண்பர்களிடம் சொன்னேன்]. இடது சாரி எழுத்துக்களைப் பரக்க வாசித்து உள்வாங்கிய உழைப்பைப் ‘பின் தொடரும் நிழலின் குரல்’ நாவலில் காணலாம். இந்நாவல்களில் எல்லாம் தேவசகாயகுமார் சுட்டும் நெகிழ்வும் செறிவும் ஆகிய இரண்டு முரண்பட்ட தன்மைகள் ஒருங்கிணைந்து செல்வதைக் காணலாம். ஆகவே, அதனை ஜெயமோகனின் பாணி என்று வரையறுத்துக்கொள்ள முனைகிறோம். ஆனால், அவரெழுதிய அளவால் சிறிய நாவல்கள் வேறுவிதமான மொழி நடையைக் காட்டுகின்றன. உலோகம், கன்னிநிலம், அனல் காற்று ஆகிய நாவல்களில் வரும் மொழி நடை சுஜாதாவின் வாசகனுக்கு நெருக்கமாக இருக்கக்கூடும். [அனல் காற்று நாவல் பாலுமகேந்திரா படமாக எடுக்கும் நோக்கில் எழுதப்பட்ட பிரதி.] இந்நாவல்களில் செறிவு என்பது மிகக் குறைந்து காணப்படுகின்றது. 

ஒரு நாவலின் பிரதியானது ஏனைய இலக்கியப் பிரதிகளைப் போன்றே பல்வேறு உத்திகளைக் கையாண்டு செய்யப்படுவதுதான். உவமை உருவகம் குறியீடு படிமம் என்பன போன்ற உத்திகள் இல்லாமல் புனைவு செய்தால் அது செய்தித்தாளின் பிரதியை ஒத்ததாகிவிடும். அதன் வாசிப்பில் திளைப்பிருக்காது. ஒரு மொழியாசிரியனாக எவ்வொரு பிரதியை வாசிக்கும்போதும் அதில் இக்கூறுகள் எங்கெங்கே எப்படிப் பயன்படுத்தப் பட்டுள்ளன என்று அவதானிப்பது எனக்கோர் இயல்பாகிவிட்டது. அவ்வகையில் ’மணல் பூத்த காடு’ என்னை ஏமாற்றவில்லை என்பதில் மகிழ்ச்சி.

 நான் குறியீடுகளை மிகவும் ரசிப்பவன். Symbols and Signs மீது எனக்கொரு தனி ஈடுபாடுண்டு. சமயப் பனுவல்களை ஆழப்படுத்துவதே அவைதான் என்பதாலாக இருக்கலாம். ஆன்மிகத்தின் மொழியே குறியீடுகளால் ஆனதுதான் அல்லவா? எனவே, முதலில் குறியீடுகளைப் பற்றிப் பேசுகிறேன்.
      
 பறவை என்பது ஓர் உலகளாவிய குறியீடு. மனிதனின் ஆதி ஆசைகளுள் ஒன்று பறத்தல் என்று உளவியலாளர்கள் கூறுகின்றனர். அனைத்துச் சமயங்களும் பறத்தல் பற்றிப் பேசுகின்றன. சமய தத்துவங்கள் அதனைக் குறியீடாக்குகின்றன. “நீ தெய்வீக உலகத்தின் பறவை! நீ ராஜாளி! உயரமாகப் பற. மலை முகடுகளில் உன் கூட்டினை அமைத்துக்கொள்” என்று போதித்த அல்லாமா இக்பாலின் தத்துவமே ‘ஹாஹீனிய்யத் / falconism / ராஜாளியியம்” என்று அழைக்கப்படுகிறது! ஆனால் மணல் பூத்த காடு நாவலின் நாம் காணும் ராஜாளி வேறு விதமானது. மிகவும் பரிதாபமானது!
       
”சத்தம் கேட்டுப் புருவம் உயர்த்தி வானைப் பார்த்தார் ஹம்மாது. அந்தக் கழுகிற்கு இன்னும் நேர் மேலே ஜோர்டானின் அம்மான் வழியாகச் சென்னை டு ரியாத் சவூதியா பிளைட் பறந்து கொண்டிருந்தது.” (ப.9) என்று முஹம்மத் யூசுஃப் எழுதியிருக்கும் வரிகளைப் படித்தபோது எனக்கு அப்படித்தான் தோன்றியது. கழுகு ஏன் உயரே பறக்கிறது? வானத்தை அனுபவிப்பதற்காக அல்ல. இறை தேடலில் அல்ல. மண்ணில் தனக்கான இரை எங்கே கிட்டும் என்னும் தேடலில்தான்! அது சரேலென்று பாய்ந்து மண்ணுக்கு இறங்கத்தான் வேண்டும். அது சாதித்த உயரமெல்லாம், ‘மோகமுள்’ நாவலின் இறுதியில் பாபுவிடம் யமுனா கேட்பது போல், “இதற்குத்தானா” என்னும் சொல்லில் விமர்சனம் செய்யப்பட்டு விடலாம். ஒரு செத்த எலிக்காகவும் அது கீழிறங்கிவிடும் என்று பாடுகிறார் துருக்கி சூஃபிக் கவிஞர் ஃபுஜூலி. சரி, பொருள் தேடித்தான் அந்த விமானமென்னும் உலோகக் கழுகில் ஏறி அனீஸ் பறந்து சென்றான். விமானம் வேண்டுமானால் கழுகாக இருக்கலாம். ஆனால் அவன் ஊர்க் ‘குருவி’தான். [வெளிநாடு சென்று வருவோருள் ஒருவகையினருக்குக் குருவி என்றே பட்டப்பெயர் உண்டல்லவா?]. ஒருவேளை அனீஸின் சுயம் ஒரு கழுகாக அல்லது ராஜாளியாக இருந்திருக்கக் கூடும். ஆனால், சவூதி கஃபீலின் கட்டுப்பாட்டில் தன்னை ஒப்புவித்துக்கொண்ட ராஜாளி என்னும் நிலையில் இனி அவன் தனது காலில் சங்கிலியும் கண்ணுக்குப் பட்டியும் இடப்பட்டு கஃபீலின் முழங்கையில் சுற்றப்பட்டிருக்கும் ’லெதர்’-தோல் மீது அமர்ந்திருக்கும் செல்லப் பறவையாகவே இருக்க முடியும். அவர் அவிழ்த்துவிடும்போது அவர் சுட்டிக்காட்டும் திசையில் பாய்ந்து சென்று பாலைவன முயலை வேட்டையாடிக் கொண்டு வந்து அவரிடம் சேர்க்குமொரு பறவை. அவரின் பெருமிதத்திற்குத் தீனி போடும் பறவை. அவரும் அதற்கு நிறைவான தீனி போட்டு போஷிப்பார்.

















      ஜெயமோகனின் “ரப்பர்” நாவலில் இதே போன்றதொரு குறியீட்டுப் படிமம் இடம்பெறுகிறது. அதன் முடிவில் கதாநாயகன் ஒரு தேவாலயத்திற்கு வந்து சேர்கிறான். அதன் கோபுரத்தின் உச்சியை தலையுயர்த்திப் பார்க்கிறான். உச்சியில் நிற்கும் சிலுவையின் மேலே வானில் ஒரு பருந்து வட்டமிட்டுக் கொண்டுள்ளது. மிகச் செறிவான குறியீட்டுக் காட்சி இது. கிறித்துவச் சமயவியலில் சிலுவை என்பது மரணத்தின் குறியீடு. இது ஏசுநாதர் இல்லாத சிலுவை. அதன் நேர் மேலே பறக்கும் பறவையே அப்போது உயிர்த்தெழுதலின் குறியீடாகிவிடுகிறது. அது ஏசுவைக் குறிப்பதாகிறது. அது ’விட்டு விடுதலை ஆகிவிட்ட’ ஆன்மாவாகிறது. பறவைகளுடன் தொடர்புடைய தூய ஃபிரான்சிஸ் என்னும் ஞானியின் பெயரைக் கொண்டிருக்கும் கதாநாயகன் ஃபிரான்சிஸ் அந்தப் பறவையுடன் தன்னை அடையாளம் காண்கிறான். ‘பறவைகள் விதைப்பதும் இலலை அறுப்பதும் இல்லை’ என்னும் பைபிள் வரி அக்கணத்தில் அவன் கண்டடையும் அக தரிசனமாக அமைகிறது. ‘மணல் பூத்த காடு’ நாவலின் பறவைக் குறியீட்டுப் படிமம் இதற்கு நேர் எதிர்நிலைப் பொருள் கொண்டது. அப்பறவை விதைத்து உழைத்து அறுத்து எஜமானிடம் சேர்த்தாக வேண்டும்.
”கானல் நீர் குடித்த பறவைகள் வானில் பறந்தபடி வலசை ஆரம்பமானதைக் குறியீடாக்கின” (ப.22) என்றும் “கடலும் கடல் சார்ந்த நெய்தல் நில ஊரில் இருந்து பாலை வந்த சாதாரணக் கடற்காகம் அவன்” (ப.322) என்னும் வரிகளில் பரிதாபத்திற்குரிய பறவையாகவே அனீஸ் தன்னை அடையாளம் காண்கிறான்.

      திரைப்படங்கள் மீது தீவிரமான ஈடுபாடும் திறமையும் கொண்டிருக்கும் ஷேக் பாய் என்பவர் சில காலம் சென்னையில் துணை இயக்குநராகப் பணியாற்றிவிட்டு, தப்லீக் ஜமாஅத்தின் தீவிர ’உழைப்பாளி’யான தனது சகலை செய்த ரகளையின் காரணமாக சவூதிக்குப் பிழைப்புத் தேடி வந்தவர். அவரது கதையைக் கேட்டுவிட்டு அனீஸ் நட்சத்திரத்தைக் குறியீடாகக் கொண்டு இப்படி எண்ணுகிறான்: ”வானத்தில் இருந்து ஓர் நட்சத்திரம் உதிர்ந்து கீழே பூமியை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தது. அதைப் பார்க்கக்கூடாது நல்லதில்லை என்பார்கள். கண்ணுக்குத் தெரியாத எத்தனையோ நட்சத்திரங்கள் விழுந்துகொண்டுதான் இருக்கின்றன. நாம்தான் அறிவதில்லை.” (ப.71).

சவூதிக்குப் பிழைக்க வந்திருப்பவர்களின் நிதர்சனமான நிலையை எடுத்துக் காட்டும் இன்னொரு அருமையான குறியீடு சினை ஆடு! சிங்கம் என்பவன் தனது அலைப்பேசியில் ஸ்க்ரீன் செர்வராகச் சினையாடு ஒன்றின் படத்தையே வைத்திருக்கிறான். ”நான் நீங்க இங்க ஃபாரின் வந்த எல்லாரும் இந்தச் சினை ஆடு மாதிரிதான்” (ப.119) என்று சொல்லி அவன் தரும் விளக்கத்தை நாவலை வாசித்து அறிக.

      ஏறத்தாழ ஒன்றரை வருடம் ‘தனிமை’யில் பாலைவனவாசம் முடித்த நிலையில் கிடைத்த ஒன்றரை மாத கால விடுமுறைக்கு அனீஸ் தூத்துக்குடி வருகிறான். மனைவி, பிள்ளைகள், உறவினர்கள், நண்பர்கள் எல்லோருடனும் இருந்துவிட்டு மீண்டும் மனச்சுமையோடு ரியாதுக்குப் பயணம் புறப்படுகிறான்.  “வேர் பதியாத சொந்த மண்ணில் இருந்து தன்னை உருவி உலுக்கி எடுத்து, கொஞ்சமாய்ப் பிச்சை போடுவது போல 45 நாட்கள் தந்த அனுபவம் எனும் கைப்பிடி மண் சேர்த்து பிளாஸ்டிக் கவர் சுற்றி இன்னொரு சுடு மண்ணில் தன்னைப் பதிய வைக்க மீண்டும் தனியாய்ப் பயணமானான் அனீஸ்” (பக்.361-362) என்று அதனை மிக அழகான குறியீடாக வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார் யூசுஃப்.























நாவல் நெடுகிலும் ஒரு குறியீடு போல் வரும் கதாப்பாத்திரம் ‘கரும்பன்’ என்னும் கறுப்பு நிறப் பூனை. அதிதி போல் அனீஸின் காரில் ஒருநாள் திடீரென்று வந்து சேர்ந்த பூனைக் குட்டியை அவன் பாலும் உணவுகளும் கொடுத்து வளர்க்கிறான். சில சமயங்களில் அது அவனுடன் பயணிக்கிறது. பிறகு அதனைத் தனது நண்பன் வீட்டில் விட்டுச் செல்கிறான். இறுதியில் அந்தப் பூனையை வைத்தே தனது நாவலை முடிக்கிறார் யூசுஃப். அந்த முடிவை இங்கே எழுதிவிடுவது சரியாக இராது. நாவலை வாசிக்கும்போது அது ஏற்படுத்தும் மனவுணர்வுக்கு என் எழுத்து முன்னோட்டமாக அமைந்து கெடுத்துவிடக் கூடாது. முழுமையாக அல்ல எனினும் அந்தப் பூனையை ஒருவகையில் அனீஸின் அகத்திற்குக் குறியீடாகச் சொல்லலாம்.

கரிய நிறத்தான் என்று சொல்வதற்குத் தமிழில் கருப்பன் என்றுதான் வர வேண்டும். தமிழண்ணல் என்று புனைபெயர் வைத்துக்கொண்ட தமிழறிஞர் ஒருவர் இருக்கிறார். இலக்கியப் ‘போர் வாள்’. அவரின் இயற்பெயர் ’இராம.பெரிய கருப்பன்’ என்பதே. ஆனால் யூசுஃப் தனது செல்லப் பூனைக் குட்டிக்குக் கரும்பன் என்று பெயர் வைத்திருக்கிறார். சிறிய கரும்பன்! அன்பின் இனிமையைக் கரும்பின் இனிமையாக உவமித்து வைத்தது போல் இருக்கிறது அப்பெயர்.   


       















 நாவல்கள் அல்லது சிறுகதைகளை வாசிக்கும்போது கவித்துவமான வரிகள்  அவ்வப்போது தட்டுப்பட்டால்தான் அவற்றை நான் மிகவும் ரசித்து வாசிக்கிறேன் என்று தெரிகிறது. பத்துப் பக்கத்துக்குள் அப்படியான ஒரு வரியாவது இல்லை என்றால் ‘இது நமக்குச் சுத்தப்பட்டு வராது’ என்று மூடிவிடுவேன். முஹம்மத் யூசுஃப் ஒரு கவிஞராகவும் இருப்பதால் நாவலின் இடையிடையே கவித்துவமான வரிகளால் கவர்கிறார். [அனீஸ் தன் மனைவிக்கு எழுதுவதாக அருமையான கவிதையொன்றும் உள்ளது] 

 “வெயிலின் தலை எது கால் எது எனத் தெரியாத பகலில்…” (ப.19)

”வெயிலைப் பிடித்து மேலே ஏறிக் கொண்டிருந்தது தரையில் விழுந்த காரின் நிழல்” (54)

“நீர் ஊற்றி வளர்ந்த மரங்களுக்கு இடையே வெயில் ஊற்றி வளர்த்த மரங்களைக் கொண்ட பாலை…” (ப.58)

“ஆண்களின் சமையல் என்பது நவீன இலக்கியம், என்னடா இது என்பது போன்ற புதிது புதிதான ஆச்சர்ய சுவைகளைக் காணலாம்” (ப.67)

“விதி என்பவன் சாட்டையுடன் திரியும் மிகப்பெரிய சட்டாம்பிள்ளை” (ப.71)

“பாலை மணலில் தீக்கனலி சுடர் விட…” (ப.95)

“கடிகாரத்தின் சின்ன முள்ளை உப்பு மூட்டை சுமந்தபடி நொடி நொடியாய்க் கடக்கத் துவங்கினான் அனீஸ்” (ப.426)

முதலிய கவித்துவச் சொற்றொடர்களை மிகவும் ரசித்தேன்.

”மணல் தரையை விட்டு எழுந்து நின்று காற்றுக் காதலனுடன் இடுப்பை வளைத்து ஆடிக் கொண்டிருந்தது. சில நொடிகள்தான் எனினும் கள்ளத்தனமாய் அவர்கள் கூடுவதைப் பார்த்து விட்டான் அனீஸ். சட்டென வெட்கத்துடன் மணல் அவள் மீண்டும் தரையில் நிலம் போர்த்திப் படுத்துக் கொண்டாள். கோபத்துடன் காற்று அனீஸ் முகத்தில் அறைந்துவிட்டுச் சென்றது” (ப.305) என்பது கவித்துவம் நிறைந்ததொரு சிறு பத்தி. தற்ப்குறிப்பேற்ற அணி என்னும் பழைய உத்திதான் என்றாலும் கற்பனை புதிது.

“ஆட்கள் யாருமில்லாத அந்த இடத்தில் காற்றடிக்கும் போதெல்லாம் குழந்தை போல மண் மற்றொரு மண்ணோடு விளையாடிக் கொண்டிருந்தது” (ப.215) என்னும் சொற்றொடர் மிகவும் அழகியலாக அமைந்துள்ளது. மரத்தடியில் விளையாடிக் கொண்டிருந்த மூன்று நாய்க்குட்டிகளை, காற்றில் சுழன்று நகரும் சருகிலைகள் போன்று நகர்ந்தன என்று வண்ணதாசன் கூறிய அற்புதமான உவமை நினைவு வந்தது.

      அணிகளின் அரசி என்று உவமையைத்தான் உயர்த்திப் பிடிக்கிறது இலக்கியம். உவமை என்பது உயர்ந்ததன் மேற்றே என்று தொல்காப்பியம் இலக்கணம் பகரும். உயர்ந்த பொருள்களையே உவமையாக உரைக்க வேண்டுமாம். தாழ்ந்த பொருள்களை உவமையாகச் சொல்லி நகையுறுத்துவதும் உண்டு என்று விதிவிலக்கும் சொல்கிறது அது. ’மணல் பூத்த காடு’ நெடுகிலும் பல்வித உவமைகள் பூத்திருக்கின்றன.

      ”சற்று நேரத்தில் உடன் வேலை செய்பவர்கள் புடை சூழ ஆறடி உயரத்திற்கு கோத்ரேஜ் பீரோ போன்ற பருமனான உடலுடன் ஒருவர் லேப் உள்ளே வந்து கொண்டிருந்தார்” (ப.62) என்னும் உவமை அலுவலகச் சூழலை விளக்குவதற்குப் பொருத்தமானதாகிறது.

”நெருப்பிடம் எதைத் தந்தாலும் தின்று விடுவது போல கையில் கிடைத்த எல்லாப் பொழுதுகளையும் சந்தோசமாக்க முயன்று கொண்டிருந்தான்” (ப.66) என்பது உளவியல் ரீதியாக அர்த்தகனம் கொண்ட உவமையாகிறது.

      ”வானத்தின் நேர் கீழே ஏதோ ஒரு பெரிய கண்ணாடி வைத்தது போலப் பளீர் ஊதா நிறக் கடல்” (ப.92) என்று ஃபரசன் தீவுப் பகுதியை வருணிக்கிறார். அழகியலான உவமை இது. ”நின்றிருந்த பாலை மண்ணைக் கையில் அள்ளித் தொட்டுப் பார்த்தான். பச்சிளம் குழந்தையின் உள்ளங்கால் போல அத்தனை மிருதுவாக இருந்தது” (ப.215), ”பாலையில் அடர்த்தியான நிழல் காண்பதென்பது இதுவரை வாழ்வில் எந்தப் பெண்ணுடனும் சேர்ந்திராத ஒருவன் திருமணமான அன்று மனைவியுடன் சேர்வதற்குச் சமம்.” (ப.268) என்பவையும் அதன்பாற்படும்.

      “வானம் நட்சத்திரப் பூப்போட்ட பார்டரில் கருப்புச் சேலை அணியத் துவங்கியது” (ப.167) என்னும் வரி எனக்கு ‘Slumdog millionaire’ படத்தில் ஆஸ்கார் வென்ற பாடலான ‘ஜெய்ஹோ’வின் பல்லவியை நினைவூட்டியது. அப்பாடலில், ”வாடா வாடா நீல வானின் கீழே நீயும் வா / பொன்னின் ஓர ஜரிகை கொண்ட கூடாரத்தில் வா” என்று எழுதியிருப்பார் குல்ஸார். [தமிழாக்கம் அடியேன் இப்போது செய்தது. ”ஆஜா ஆஜா ஜிந்த் ஷாமியானெ கே தலே / ஆஜா ஜரி வாலி நீலி ஆஸ்மானெ கே தலே” என்று உருதுவில் அவரெழுதி ஏ.ஆர்.ரகுமான் அமைத்த மெட்டில் பொருந்துமாறு செய்திருக்கிறேன்).

      ”நினைவுகள் பாச்சா உருண்டை போன்றவைகள், அந்த வாடை இல்லாத நாட்கள் துருப் பிடித்த ஆணி போன்றவை.” (ப.211) என்பது தொல்காப்பிய காலத்திலிருந்து இலக்கணம் வெகு தொலைவு பயணித்து வந்து விட்டதெனக் காட்டும் நவீன இலக்கியத் தன்மை கொண்ட உவமைதான். ”புழுதிக் காற்று என்றால் எதிரே ஒரு பெரிய நீளமான மண் போர்வை சுழன்றபடி வருவது போன்ற புழுதிக் காற்று” (ப.269) என்பதும் அவ்வகை.

      ”பகலில் வெயில் பட்டு சுள் எனக் கோபக் கனல் வீசும் கூரிய கரும் பாறைகள், நிலவின் ஒளி வெள்ளத்தில் மினுமினுக்கும் ஒரு யோகியின் முகம் போலத் தீர்க்கமான அதே சமயம் மெல்லியப் புன்னகையுடன் கூடிய சாந்த முகம் போலக் காட்சி அளித்தன” (ப.327) என்பது கதையாடலுக்கு மிகப் பொருத்தமான உவமையாக எழுதப்பட்டுள்ளது. ‘யோகி’ என்னும் சொல்லுக்குப் பதில் சூஃபி என்னும் சொல் வந்திருக்கலாமோ என்று எண்ணினேன். புத்தரின் முகம் போல என்றாலும் பொருந்தும்தான். ஆனால், கதைக்களமும் காட்சியும் காண என் மனம் சூஃபி என்னும் சொல்லைத் தேர்கிறது.


     












இதோ வருகிறது என் (மனைவியின்) ஊரான கம்பம். குடும்பத்துடன் அனீஸ் தூத்துக்குடியிலிருந்து மதுரை வந்து பின்னர் அங்கிருந்து தேக்கடி (குமுளி) செல்வதாக யூசுஃப் எழுதியிருக்கிறார். அது தனிப்பட்ட முறையில் இந்நாவலை இன்னும் நெருக்கமாக்கி விட்டது எனக்கு. அப்பகுதியில், “ஆண்டிப்பட்டி உசிலம்பட்டி சின்னமனூர் எல்லாம் தாண்டி கம்பம் அடைந்தபோது வானப் பெண் கறுப்புச் சேலையை உருவி வீசிவிட்டு மஞ்சள் சேலையில் சிவப்பு ஜரிகை வைத்த உடையை மாற்றத் துவங்கி இருந்தாள்.” (பக்.356-357) என்று எழுதியுள்ளார். வானில் நிகழும் பொழுதுகளின் நிறமாற்றங்களை ஒரு பெண் ஆடை மாற்றுவதாக வருணிப்பதெல்லாம் மிகவும் தேய்வழக்கான (க்ளீஷே) கற்பனைதானே? “நீல வான் ஆடைக்குள் முகம் மறைத்து…” என்று பாரதிதாசனும், “வான மகள் நாணுகிறாள் / வேறு உடை பூணுகிறாள் / இது ஒரு பொன்மாலைப் பொழுது” என்று வைரமுத்துவும் எழுதிய வரிகள் நினைவில் எழுகின்றன.
      
 இதே உவமை இன்னொரு இடத்திலும் இடம் பெறுகிறது: “…வானப் பெண் கருப்புச் சேலையைக் கழற்றி வீசுவதில் மிகத் தீவிரமாக இருந்தாள்” (ப.415). ஐயோ பயமாக இருக்கிறதே! என்ன செய்யப் போகிறாளோ? என்று எண்ணினேன். ஓகே, நகைச்சுவை அப்பால், புள்ளிக்கு மீளல். எனக்கென்னவோ இதற்கு நேரெதிர்தான் சரியென்று படுகிறது. கருப்புதான் வானத்தின் எதார்த்த நிறம். வானமும் ஒரு லைலா. விடியலில் அது வெண்ணிற ஆடையை எடுத்து உடுத்துகிறது!

      ’மணல் பூத்த காடு’ போன்ற அழுத்தமான ’சீரியஸான’ வாழ்வியலைப் பேசுமொரு நாவலில் நகைச்சுவை என்பது ஊறுகாய் போன்று தொட்டுக் கொள்ள மட்டுமே அமைந்திருக்க முடியும். அப்போது அது உணவை மேலும் சுவைத்து உண்ண ஊக்கப்படுத்தும். அப்படியாக ஆங்காங்கே எள்ளல் பகடி மற்றும் அங்கத வரிகளைத் தூவியிருக்கிறார் யூசுஃப். அதையேல்லாம் எடுத்து எழுதினால் தனி நூலாகிவிடும். மூன்றே உதாரணங்கள் மட்டும் தருகிறேன்.

      ”சிலரு வாய்ல வடைதான் சுடுவாங்க. ஆனா ராஜா வாய்ல மெஸ்ஸே வச்சி நடத்துவான்” (ப.65) என்னும் பகடி வெறும் அசதியாடலன்று. ஒரு கதாப்பாத்திரத்தின் வரையறையாகவே அமைந்து அந்நபரைப் புரிந்துகொள்ள உதவுகிறது.

      ஹமீது பாய் தனது மகன் ஹனீஃபை உரக்கச் சப்தமிட்டு அழைப்பதைப் பார்த்த அனீஸ் இப்படி எண்ணுகிறான், “அரபிகளுடன் பழகி இதைப் போன்ற ஒரு பழக்கம் அவருக்கு வந்திருக்கக் கூடும். அவர்கள்தான் உலகிலே அதிக டெஸிபலில் கத்தி அழைக்கக் கூடிய ஒரே ஆட்கள்” (ப.316). இது வெறும் அங்கதம் அல்ல. ஒரு பண்பாட்டு அவதானமும் அல்லவா?

“சில பிளாஸ்டிக் கவர் வாழ் உணவு வகையறாக்களும்” (ப438) என்னும் வரி முதலில் சிரிக்க வைத்துப் பிறகு சிந்திக்க வைத்து மன வேதனை தந்த சூழலியல் சிந்தனை ஆகிறது.

       மொழி என்பது மனிதனுக்கு வெளியே இருக்கிறது’ என்கிறார் மொழியியல் அறிஞர் ஜாக்யூஸ் லகான். நான் வாசித்து வந்திருக்கும் பலரின் மொழியாள்கை எனது எழுத்தில் தாக்கம் நிகழ்த்திக் கொண்டுதான் இருக்கும். எனது கால்சட்டைப் பருவத்தில் நான் சுவைத்து வாசித்த முல்லை.பி.எல்.முத்தையா அவர்களின் எளிய இனிய நடையின் தாக்கம்கூட எனது எழுத்தில் இப்போதும் இருக்கவே செய்யும். அதுபோல், ‘மணல் பூத்த காடு’ நாவலில் எழுத்தாளர்கள் சிலரின் தாக்கம் சில இடங்களில் தெரிகிறது. நாவலை வாசிப்பதற்கு இடையூறாக இல்லாமல் மலரும் நினைவுகள் போல் அவ்விடங்கள் இன்பம் நல்கி நகர்ந்து விடுகின்றன.
      
 பாலகுமாரன், சுஜாதா ஆகியோரைப் பற்றி நாவலில் சில இடங்களில் முஹம்மது யூசுஃப் குறிப்பிடுகிறார். எண்டமூரி வீர்ந்திரநாத் (ப.156) பற்றியும் ஓரிடத்தில் குறிப்பிடுகிறார்.  கலீல் ஜிப்ரான் மேற்கோள்கள் (ப.248, 281, 360, 362, 408) இடம்பெறுவதையும் மௌலானா ரூமியின் கருத்துக்கள் சுட்டப்படுவதையும் சிந்தனைத் தாக்கம் என்றே கொள்ள வேண்டும். ஓஷோவை ஓரிடத்தில் குறிப்பிட்டு அவரது கருத்தினை விமர்சனமும் செய்திருக்கிறார். இதெல்லாம் யூசுஃபின் வாசிப்பை நமக்கு எடுத்துக்காட்டும் ஏதுக்களாக அமைகின்றன. எனினும், இந்நாவலில் அவரால் பெயர் குறிப்பிடப்படாத சில எழுத்தாளர்களின் சாயலையும் சில இடங்களில் காண்கிறேன். [அஃது எனது வாசிப்பின் பிரதிபலிப்பாகக் கூட இருக்கலாம் என்னும் சாத்தியத்தை நான் மறுப்பதற்கில்லை]















”அரேபியா வந்து ஒரு வாரம்கூட ஆகாத நிலையில் மலையும் மலை சார்ந்த குறிஞ்சி நிலம் காண்பதெல்லாம் விலை உயர்ந்த கான்வே ஸ்டீவார்ட் (Conway Stewart) பேனாக் கொண்டு விதி எழுதப்பட்ட ஒருவனுக்குத்தான் சாத்தியப்படும்” (ப.44) என்னும் வரியில் சுஜாதா தெரிகிறார்.

”‘பாஸ், இதுல செக் பண்ணுற பொருளோட நியுட்ரிசன் டேட்டா சேகரிச்சு இதுல போட்டா மெசின் வேலை செய்யும்ன்னு எழுதி இருக்கே’ என்றான் அனீஸ் என்று வரும் உரையாடலில் அடுத்து, “… … எல்லா போஷாக்கு டேட்டாவையும் உள்ளே செலுத்தினா போதும்…” என்று வருமிடம் சுஜாதாவின் எழுத்துச் சாயல் கொண்டதுதான். அந்த உரைநடையின் முடிவு வரிகள் அப்படியே சுஜாதாவின் முத்திரையைப் பெற்றுள்ளன:
       
”அந்த டேட்டாவுக்கு எங்கப் போக?”
       
”போங்க பாஸ், நெட்ல அப்பா அம்மா மட்டும்தானே கிடைக்காது” (ப.62)
      
 அனீஸும் ரவூபும் உரையாடும் இப்பகுதி ஏதோ கணேஷ் வசந்த் பேசிக்கொள்வது போலவே தோன்றுகிறது!
     
 ”நீங்கள் வேண்டுமானால் தெருவுக்கு நேர்ந்து விட்டது போல எந்த நேரத்திலும் பயணத்திற்குத் தயாரான மனநிலையில் இருக்கலாம். ஆனால் உங்கள் மனைவியும் குழந்தைகளும் அதே நேர் கோட்டில் கிடைப்பது எல்லாம் இந்தியத் தொலைக்காட்சியில் முதல் முறையாக எனக் கூறி உண்மையிலே புதிய படம் போடுவது போன்றது” (ப.354) என்னும் வரிகளிலும் சுஜாதாவின் பாணியே சுடர்கிறது.
    
  ”திரும்பிவிடுவோம் என்ற நம்பிக்கையில் ஊர் சென்றவரின் பொருட்கள் அவருக்காக இன்னமும் அங்கேயே தளர்வுடன் காத்திருக்கின்றன” (ப.103-104) என்னும் சொற்றொடரும், ”நகர்வு என்பது இந்தப் பிரபஞ்சத்தின் முக்கிய நிகழ்வாக உள்ளது. யாரோ எதற்காகவோ எங்கோ நகர்ந்தபடியே உள்ளார்கள்.” (ப.327) என்னும் வரியும்  எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் எழுதுவது போன்றே ஒலிக்கின்றன.

            ”வீட்டுல அம்மா கைப்பக்குவம் நிறைய பாப்பாங்க. தொக்கம் எடுப்பாங்க. பூச்சிக் கடிக்கு ஓதிப் பாப்பாங்க. சின்னக் கொழந்தைகளைக் கூட்டிட்டு காலைலயே வீட்டுக்கு யாராவது வந்திருவாங்க. வீட்டுல வராண்டாவுல ஒரு பச்சை உண்டியல் இருக்கும். அஜ்மீர் காஜா பாவா பேருல. ஓதி பாக்கிற ஆட்கள் உண்டியல்ல ஒரு ரூபா எட்டணா போட்டிட்டு போவாங்க” (ப.121) என்னும் பத்தியை வாசித்தபோது யுவன் சந்திரசேகரின் கதையொன்றை வாசிப்பது போல் தோன்றியது. 348-வது பக்கத்தில் ஒரு பத்தியில் ’வடக்குத் தெரு தாத்தா’ கொழும்பு செல்ல ஆசைப்பட்டது பற்றிய குறுங்கதை ஒன்று வருகிறது. அதுவுமே கதைக்குள் கதை என்னும் விதத்தில் யுவனின் பாணியை நினைவூட்டுகிறது.

      இந்நாவலில் வரும் ஒரு கேரக்டரின் பட்டப் பெயர் ’பதட்டம்’. அவனுக்கு அப்பெயர் ஏற்பட்ட கதையை இரண்டு பக்கங்களில் சொல்கிறார். அப்பகுதியை வாசிக்கும்போது சாரு நிவேதிதாவின் எழுத்துநடை தொனிக்கிறது.

      “பாலை மண்தான் பூமியின் ஆதி தாய். நிலத்தின் அலங்காரம். மண்ணின் மூத்த குடி” (ப.299) என்னும் வரியும், “பாலை நிலத்தில் மாய நதியின் கானல் நீரில் குளித்த வெக்கைக் காற்றால் வெம்பிப் புழுங்கி மன அழுத்தம் தாளாமல் பழுத்துக் கொண்டிருந்த பேரீச்சம் பழக்குலையில் ஒன்றை எடுத்துக் குழந்தையைப் போல தோள் சாய்த்துக் கொண்டான் அரபி பதூக் விவசாயி. அதிலிருந்து சில பேரீச்சங்காயைக் கழுவிக் கையில் தந்த அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் அனீஸ்” (ப.442) என்னும் பத்தியும் ஜெயமோகன் எழுதியதைப் போன்றே ஒலிக்கின்றன.

      “இருட்டில் நின்றிருந்த பனைமரங்களையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். ‘கூட்டாக நிற்கும் இவைகளை ஏன் பனஞ்சோலை என்று அழைப்பதில்லை’ என்று எண்ணியபடி” (ப.351) என்னும் அற்புதமான கவித்துவ வரி தேவதேவனை நினைவூட்டிற்று.

“எப்படி இந்த நிலமெல்லாம் ரத்தம் என்றெல்லாம் யோசனை தோன்ற ஆரம்பித்துவிட்டது” (ப.393) என்னும் வரியிலும், “அப்படி நடந்தா இந்த மண்ணைப் பார்த்து யாரும் நிலமெல்லாம் இரத்தம்னு குத்தம் சொல்ல வேண்டிய அவசியம் இருக்காதுல்ல” (ப.446) என்னும் வரியிலும் பலஸ்தீனத்தின் இற்றை நிலை பற்றிப் பா.ராகவன் எழுதிய “நிலமெல்லாம் ரத்தம்” என்னும் நூற்றலைப்பு கையாளப் பட்டுள்ளதும் யூசுஃபின் வாசிப்பைப் பிரதிபலிக்கிறது.  

      ”அவர் உண்மை என்னும் உன்னதத் திருக்கல்யாண குணத்துடன் வாழ்ந்தார் என்பதாலேயே கதீஜா அம்மையார் திருமணம் செய்தார்கள்.” (ப.249) என்னு வரியிலும், ”எதுகை மோனை சந்தம் லயம் மற்றும் அனைத்துக் கல்யாண குணங்களையும் கொண்ட அழகிய கவிதை வடிவம்தானே ’அல்-குர்ஆன்’” (ப.332) என்னும் வரியிலும் இடம்பெறும் ”திருக்கல்யாண குணம்” என்பது ஒரு வைணவச் சமயச் சொல்லாடல். வைணவ ஆச்சார்யார்களின் உரை நூற்களில் இச்சொல்லினைக் காணலாம். அடியேன் இச்சொல்லாடலை முதன்முதலில் கண்டு கொண்டது ஆர்.பி.எம்.கனி அவர்கள் எழுதிய “மெய்யறிவின் ஒளிச்சுடர்கள்” என்னும் நூலில். (இப்னுல் அறபி (ரஹ்) அவர்களியற்றிய ஃபுஸூசுல் ஹிகம் என்னும் நூலின் தமிழாக்கம் அது). ஸிஃபாத் என்னும் அறபிச் சொல்லாடலுக்குரிய தமிழ்ச் சொல்லாகத் “திருக் கல்யாண குணங்கள்” என்று அவர் இட்டிருப்பார்.

      ”கூக்குரலிட்டுக் கத்தினாலும்
      கடந்த சில தருணங்கள்
      மீண்டும் வருவதில்லை” (ப.369)

என்னும் வரிகளில் கவிமணியின் கைவண்ணத்தில் தமிழுக்கு வந்த உமர் கய்யாம் தென்படுகிறார் (எழுதிச் செல்லும் விதியின் கை எழுதி எழுதி மேற்செல்லும்… … அழுது புரண்டாலும்… வழுவிப் பின்னால் நகர்ந்து அதிலோர் எழுத்தை அழித்திடுமோ?... நினைவில் தோன்றியபடி எழுதுகிறேன். இதே பாடல் வரிகள் 1955-இல் வெளியான ‘போர்ட்டர் கந்தன்’ என்னும் படத்தில் “எழுதிச் செல்லும் விதியின் கை எழுதி எழுதி மேற்செல்லும் / அழுதாலும் தொழுதாலும் அதில் ஓரெழுத்தும் மாறாதே” என்று விஸ்வநாதன் ராமமூர்த்தி இசையில் எஸ்.சி.கிருஷ்ணன் குரலில் இடம்பெற்றது)

      அனீஸ் தனது மனைவிக்கு எழுதும் இரண்டாம் கடிதத்தில் ஓர் அழகிய கவிதையும் எழுதுகிறான். அதில் ஒரு பகுதி இது:
”மருதுவின் ஓவியம் போல
      இன்குலாப் கவிதையைப் போல
      கோணங்கியின் கதையைப் போல
      நெற்றி சுருக்கிப் புரிந்து கொள்ளும் முன்
      நாட்கள் கடந்து விடுகின்றன” (ப.369)

      டிராட்ஸ்கி மருதுவின் நவீன பாணியிலான ஓவியங்கள் பழகாதோருக்குப் புரிதல் எளிதல்ல என்பது சரி. கோணங்கியின் கதைகள் எவ்வளவு பழகினும் எளிதில் புரியாது என்பதும் சரி. ஆனால், இன்குலாபின் கவிதைகளை எளிதில் புரியாதவை என்று சொல்வதில் எனக்கு உடன்பாடில்லை. ஆத்மாநாம் அல்லது அபியின் கவிதைகளைச் சொல்லியிருந்தால் பொருந்தும் என்பது என் அபிப்பிராயம். 


சில நேரங்களில் நாம் முன்பு எப்போதோ படித்ததொரு கருத்து அல்லது கவிதை நமது உபநினைவு அடுக்கில் பாதுகாக்கப்பட்டு அதனை எழுதியது யார், எந்த நூலில் படித்தோம் என்பதெல்லாம் மறந்துவிடக் கூடும். அரிதாக, அது நாம் ஒரு நூலில் படித்தறிந்த கருத்து என்பதையேகூட மறந்துவிட நேரலாம். குறிப்பாக, அதிகமதிகம் வாசிப்புச் செய்வோருக்கு அப்படி நிகழக் கூடும். அப்போது அவரது நினைவில் எழுந்து வரும் அவ்வரியை அவர் தனது கருத்தாகவே பதிவு செய்துவிடுவார். கவிக்கோ அப்துல் ரகுமான் கஜல் என்னும் பெயரில் எழுதியுள்ள கவிதைத் துளிகளில் அப்படிச் சில கவிதைகள் உண்டு. அவற்றின் மூலக்கவிதைகள் உருதுவில் உள்ளன. அதை வேண்டுமென்றே அவர் ’சுட’வில்லை. அது நினைவுப் பிசகு.

’மணல் பூத்த காடு’ நாவலின் 25-ஆம் அத்தியாயத்தில், ஜபலே தாரிக் என்னும் ஜிப்ரால்டர் குன்றினைப் பற்றித் தோழப்பா கூறிய செய்திகளை அனீஸ் மனதிற்குள் அசைபோட்டுப் பார்க்குமிடத்தில் அவனது மனப்பேச்சாகவே செல்லும் வரிகளில் ஓர் அழகிய கருத்து இடம்பெறுகிறது: “தேவையான ஒன்று தன்னிடம் இல்லாதிருப்பதின் வலியையும் தேவையற்ற ஒன்று தன்னிடம் இருப்பதின் வலியையும் மனிதன் மட்டுமே உணர முடியும்.” (ப.266)

நாவலை வாசித்துச் செல்வோர்க்கு இந்த அழகிய தத்துவ தரிசனம் அனீஸ் என்னும் கதாப்பாத்திரத்தின் வழியாக முஹம்மத் யூசுஃப் வெளிப்படுத்திய கருத்தாகவே படும். ஆனால், இது பாரசீகப் பெருங்கவிஞர் நிஜாமி தனது உலகப் புகழ் பெற்ற “லைலா மஜ்னூன்” என்னும் காவியத்தில் எழுதிய கருத்தாகும். அதன் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு டாக்டர் கோலின் டர்னர் என்பாரால் செய்யப்பட்டு ”ப்ளூஜே புக்ஸ்” வெளியீடாக வந்தது. அதன் முன்னுரையிலேயே அக்கருத்து இடம் பெற்றுள்ளது: “Only man can know the pain of having something he does not need, while needing something he does not have...”


















 மனிதனின் தனிதன்மை போல் நிஜாமி சொல்கின்ற இந்த கவித்துவமான பார்வையின் பக்கம் மனம் சாய்ந்துவிடாமல் சமனமாயிருக்க ஒரு தரிசனத்தை ஓஷோ வழங்குகிறார். அதுவும் என்னால் மறக்கவியலாத ஒரு கருத்து. “மனித மனம் விசித்திரமானது. எது கிடைத்துவிடுகிறதோ அது அலுத்துவிடுகிறது. எது கிடைப்பதில்லையோ அதை நினைத்தே ஏங்குகிறது!”

(தொடரும்...)