ஒரு சூஃபியின் டைரி - 7

மக்காவின் காட்சிகள் (#50-53)

 kaaba ripple - by siddiqa.

#50 ஒளியின் கஃபாவின் கனவு ஒன்று

      கனவாளன் காண்பதை நான் கண்டேன். மேலான இறைவனது ஆலயத்தின் புனிதச் சந்நிதியில் நானிருப்பதாக. அவ்வாலயத்தின் நடுவில் இவ்வுலகில் காணக் கிடைக்காத ஒளி ஒன்று இருந்தது. அவ்வொளியின் நடுவில் கஃபா இருப்பதைக் கண்டேன். அதன் மீது விசேட ஒளியாலான ஆடைகளிருந்தன. அதுபோல் நான் கண்டதே இல்லை. அவ்வொளியில் பிரகாசமானது இறை அரசணையின் பிரகாசம் போன்றிருந்தது. அவ்வீட்டின் அழகையும் பள்ளியின் பிரகாசத்தையும் நான் வியந்தேன். பிறகு நான் விழித்துக்கொண்டேன். அங்க சுத்தி செய்துகொள்ள குளியலறைக்குள் நுழைந்தேன்.

#51 குளியலறையில் மக்காவின் காட்சி

      கனவில் நான் கண்டதை நினைவு கூர்ந்து அதில் பெரிதும் திளைத்தேன். அக்கனவின் படித்தரம் பற்றியும் அது கொண்டுவரவிருக்கும் நற்பேறுகள் பற்றியும் சிந்தித்தேன். அப்போது, பள்ளியில் நபித்தோழர்களை எல்லாம் நான் காண்பது போலாயிற்று. அவர்கள் கூடியபடியும் கலைந்தபடியும் இருந்தனர். அவர்களிடையே இறைத்தூதர் (ஸல்...) அவர்களைக் கண்டேன். அவர் நறுமணமுள்ள தூய வெண்ணொளிக் கோளம் போன்றிருந்தார். தனது கூட்டாளிகளை விட நெடியராகவும் உடலில் கம்பளி ஆடை அணிந்தவராகவும் தலையில் தொப்பி அணிந்தவராகவும் இருந்தார்கள். மிக அழகியதான கூந்தல் கொண்டவராகவும் சிரிக்கும் சூரியனைப் போன்ற முகம் கொண்டவராகவும் இருந்தார்கள். அவரது அம்சங்கள் எல்லாம் செவ்வொளியினும் அழகாய் இருந்தன. ஸம்ஸம் கிணற்றின் பின்னிருந்து அவர் என்னை அழைத்தார், ஏதோ தொலைவிலிருந்து அழைப்பவரைப் போல. “என் மக்களில் நீயே சிறந்தவன்” என்று சொன்னார். அவர் சொன்னதில் பெருமிதம் கொண்டு நான் பெரிதும் தேம்பியழுதேன். பின் என் நிலை அமைதி கண்டது. எனது கீழ்மனம் இந்த திரைநீக்கங்களை எல்லாம் நம்ப மறுத்தது. ஏனெனில் நான் அப்போதும் குளியலறையில்தான் நின்றிருந்தேன். பிறகு நான் எனது கீழ்மனம் அப்படிப் பேசியதற்காக மேலான இறைவனிடம் மன்னிப்புக் கோரினேன். எனக்குக் காட்டப்பட்டது குறித்து என் உள்ளம் உறுதியடையும் வரை மேலான இறைவன் எனக்கு யகீன் என்னும் தெளிவை அதிகரித்தான். இவ்வடையாளத்தின் வழமை போல், அதன் பின் எனது கீழ்மனம் இல்லாமல் போனது.

 
 

kaaba - by samir malik.

 

#52 கஃபாவில் பரவசங்கள்

      அதன் பின் கூச்சலிடுதற்கு எழுந்தேன். பரவசங்கள் என்னை ஆட்கொண்டன. நான் கஃபாவில் இருப்பது போல் கண்டேன். இறைத்தூதர் (ஸல்...) அங்கிருக்கக் கண்டேன். அவர்கள் பரவசத்தில் இருப்பது போல் பட்டது. ”ஹஜருல் அஸ்வத்” என்னும் கருங்கல்லின் அருகில் கஃபாவின் இடது பக்கம் திரும்பிக்கொண்டிருந்தார்கள். அல்-சஃபாவின் தூணருகே ஜிப்ரீல் நின்றிருந்தார்கள். அவரினருகில் மீக்காயீலும் நின்றிருந்தார். மேலும் அவர்களிருவரின் அருகில் இஸ்ராஃபீலும் அவர்கள் மூவரினருகில் வானவர் குழாம் ஒன்றும் நின்றிருந்தது. அவர்கள் எல்லாம் கஃபாவின் தரையிலிருந்தனர். வியப்பு மேலிட்டவனாக இறைத்தூதரை நெருங்கினேன். இறைத்தூதர் என்னை நோக்கித் திரும்பி என் பெயர் சொல்லி அழைத்தார்கள். ஜிப்ரீல் அவர்களும் என்னை அப்போது “ரூஸ்பிஹான்!” என்று அழைத்தார்கள். அவர் பரவசமுற்றிருந்தார். மீண்டும் ஒருமுறை என்னை அழைத்தார். மீக்காயீலும் என்னை அழைத்தார். அவரும் எனது பெயர் சொல்லியே அழைத்தார். இஸ்ராஃபீலும் என்னை எனது பெயர் கூறி அழைத்தார் “ரூஸ்பிஹான்!” என்று. ஜிப்ரீல் பரவசத்தில் ஆழ்ந்திருந்தார், இஸ்ராஃபீல் பரவசத்தில் ஆழ்ந்திருந்தார், மீக்காயீல் பரவசத்தில் ஆழ்ந்திருந்தார். இறைத்தூதரின் அருகிலிருத்தல் வேண்டி ஒவ்வொருவரும் தமது இடத்தை விட்டகன்றார்கள். கஃபாவும் அவர்களுடன் இருப்பதற்காகத் தன்னிடம் விட்டுப் பெயர்தல் கண்டேன். அஃது அவர்களுடன் நடனமாடிற்று. மேலான இறைவன் அவர்களுக்கு வெளிப்பட்டான். நானும் அவர்களுள் ஒருவனாகப் பரவசத்தில் ஆழ்ந்திருந்து பிறகு தணிந்தேன்.

 

kaabe - by hamsa nizami.

 

#53 மக்காவின் பள்ளியினுள் சொர்க்கம்

      அதன் பின் ஒரு மணி நேரம் திரையிடப்பட்டேன். பரவசத்தை விட்டும் நானிருந்த நிலை விட்டும் வைகறை வரை தணிந்திருந்தேன். பின்னர் பரவசம் என்னை ஆட்கொண்டது. புனிதப் பள்ளியின் மத்தியில் ஒரு மனிதர் எனக்குக் காட்சியானார். பள்ளியின் நடுவிலிருந்து அவர் மண்ணை அள்ளி ஒரு பக்கமாகக் குவித்துக்கொண்டிருந்தார். அள்ளப்பட்ட இடத்தில் கதவு ஒன்று தெரிந்தது. அக்கதவு திறக்கப்பட்டதும் அவர் உள்ளே நுழைந்தார். அவரின் பின்னே நானும் நுழைந்தேன். கதவின் பின்னே இன்னொரு மனிதர் நிற்கக் கண்டேன். அம்முதல் மனிதர் நபி இஸ்மாயீல் (அலை...) [கஃபாவைக் கட்டிய நபி இப்றாஹீம் அவர்களின் புதல்வர்]. அந்த இரண்டாம் நபர் ரிள்வான் (அலை…) [சொர்க்கத்தின் வாயிற்காவல் வானவர்]. அக்கதவினுள் நான் நுழைந்தபோது சொர்க்கத் தோட்டத்தையும் அதிலுள்ளவை அனைத்தையும், அதன் மரங்கள், ஓடைகள் மற்றும் எண்ணற்ற ஒளிகள் ஆகியவற்றைக் கண்டேன். அதில் நான் முஹம்மத் (ஸல்...), ஆதம் மற்றும் அனைத்து இறைத்தூதர்கள், ஞானிகள், தியாகிகள் மற்றும் வானவர்கள் ஆகியோரைக் கண்டேன். இறை விசுவாசிகளின் பெருந்திரளை அங்கு கண்டேன். எத்தகைய உலகைக் கண்டேன் எனில், அதனுள் வானங்களையும் பூமியையும் தூக்கி எறிந்தால் ஒருவரும் அவற்றைக் கண்டுபிடிக்க மாட்டார். அவ்வளவு பெரிதாகவும் எல்லையற்றதாகவும் அவ்வுலகம் இருந்தது. இவ்வுலகில் நான் பார்த்த எதனையும் அவ்வுலகில் நான் பார்க்கவில்லை, ஒளி மேல் ஒளி, பிரகாசம் மேல் பிரகாசம், மாட்சிமை மேல் மாட்சிமை, ஆட்சிமை மேல் ஆட்சிமை என்பதைத் தவிர. 

 

ஒரு சூஃபியின் டைரி - 6

மேலும் ஆரம்பத் திருக்காட்சிகள் (#46-49)

#46 பிணியின் போது ஒளிகள்

       ஒருமுறை நோயுற்றிருந்தேன். இரவில் காய்ச்சலால் அவதிப்பட்டேன். பாதியிரவில் விழித்துக்கொண்டேன். நோயாளிகளின் வழமை போல் குடும்பத்தினருடன் படுத்துக்கொண்டேன். வானவருலகின் அறைகளில் ஒன்றில் என்னைக் கண்டேன். ஒளிகள் எனக்குத் திரைநீக்கப்பட்டன. மேலான இறைவன் என்னிடம் தோன்றினான். எனது உயிரும் உருவமும் ஏறத்தாழ கிழித்தெறியப்பட்டன. மேலான இறைவன் அவனது அமைதியை என் மீது இறக்கினான். பரவச விடியல்களும் இனிய ரகசியங்களும் அப்போதும் முடியவில்லை. என் குடும்பத்தினர் எவருக்குமோ அல்லது என் சுற்றத்தார் எவருக்குமோ அந்நிலை பற்றி ஒன்றுமே தெரியாது.

#47 திருமுகத்தின் பேரொளி

      மேலான சத்திய இறைவன் இன்னொரு முறை என்னுடன் இருந்தான். முத்தினும் அல்லது பனியினும் வெள்ளிய ஒளியால் அவன் பிரகாசித்தான். பின்னர் சத்தியத்தின் நெருக்கத்திலிருந்து நரம்புக் கருவிகளின் இசை வெளிப்பட்டது. அஃது என்னை குணப்படுத்துவதாக உணர்ந்தேன். திரைநீக்கம் முழுமை பெற்றது. திருப்பண்புகள் எல்லாம் எனக்குக் காட்சியாயின. மேலான இறைவன் எனக்கு கண்ணியம் செய்தான். எமக்குள் இடைவெளி ஏதுமில்லை. இறைவனின் திருமுகத்தில் நானோர் அழகையும் வல்லமையையும் மாட்சியையும் கண்டேன். வானத்திலும் பூமியிலும் உள்ளோர் அதனைக் கண்டிருந்தால் இன்பம் தாளாது மாய்ந்திருப்பர். வானும் மண்ணும் அவனைக்கொண்டே நிறைந்திருக்கக் கண்டேன். அனைத்திற்கும் மேலாய் நெருக்கத்தின் நெருக்கம் என்னும் படித்தரத்தில் அவன் என்னைச் சேர்க்கும் வரை நான் அவனுடன் இருந்தேன். அவன் என் மீது எழுபதாயிரம் அழகுகள் வல்லமைகள் மற்றும் சீர்மைகளை அருளினான். காஃப் மலை இன்பத்தில் உருகிவிடும் என்பது போன்ற இனிமையுடன் என்னிடம் பேசினான். அது நெருக்கம் மற்றும் அன்பின் பேச்சாக இருந்தது. அவன் என்னைத் தன் முன்னிலையில் அமர வைத்து என்னை மிகுந்த அன்புடன் நடத்தியபோது அவனது இருப்பின் பானங்களை நான் பருகும்படிச் செய்தான். நான் விவரிக்க முடியாத மதுக்கள் அவை. மேலான சத்திய இறைவனிடமிருந்து அப்போது புலப்படுத்த முடியாத ஓசைகள் வெளிப்பட்டன.

#48 இறைத்தூதர்கள் மீதான அருட்பொழிவு

      நான் மௌனமுற்றபோது நினைத்தேன், “முஹம்மத் (ஸல்…) எங்கே? இறைத்தூதர்களும் தீர்க்கதரிசிகளும் எங்கே?”. உயர் வல்லமை கொண்ட இறைவன் என்னிடம் பேசினான், “அவர்கள் எல்லாம் நித்தியத்தின் பேரொளியில் அழிக்கப்பட்டுள்ளனர்”. நித்தியத்தின் பேரொளியிலிருந்து அனைத்து இறைத்தூதர்களும் குடிகாரர்கள் போன்று வெளிப்போந்து இறைவனின் முன் நின்றிடக் கண்டேன். முதலின் வந்து சேர்ந்தது நமது நபி முஹம்மத் (ஸல்...). பிறகு ஆதம், பிறகு நூஹ், பிறகு இப்றாஹீம், பிறகு மூசா, பிறகு ஈசா, அதன் பிறகு ஏனைய இறைத்தூதர்கள். மேலான இறைவனுக்கு அவனது படைப்புக்களிலேயே ஆக மிக நெருக்கமானவர் என்பதால் முஹம்மத் (ஸல்...) அவ்விடத்திலேயே நின்றுவிட்டார்கள். அவர்கள் எல்லாம் வட்டமாக நின்றார்கள். அவ்வட்டத்தின் நடுவே முஹம்மத் (ஸல்...) அவர்களின் நாற்பெரும் பிரதிநிதிகளான அபூபக்கர், உமர், உஸ்மான் மற்றும் அலீ (ரலி-ம்) ஆகியோர் நின்றனர். மேலான இறைவன் முதலில் முஹம்மத் (ஸல்...) அவர்களின் தலையிலும் பிறகு ஏனைய இறைத்தூதர்கள் அனைவரது தலைகளிலும் அருட்கொடைகளைப் பொழிந்தான்.

#49 இறைவனின் பிரதிநிதி

      மறைவின் கருவறைகளிலிருந்து வானவர்களின் படைகள் வெளிப்பட்டிருந்தன. அவர்களின் தலைவர்களான ஜிப்ரீல் மீக்காயீல் மற்றும் இஸ்ராஃபீல் ஆகியோர் துருக்கியர் போல் இருந்தனர். பெண்களைப் போல் நீள் கூந்தல் கொண்டிருந்தனர். பிறகு, மேலான இறைவன் ரோஜாக்களும் முத்துக்களும் கொண்டதொரு குவியலை என் மீது பொழிந்தான், முன்பு இறைத்தூதர்கள், வானவர்கள் மற்றும் நாற்பெரும் பிரதிநிதிகள் ஆகியோர் மீது பொழிந்ததைப் போன்றே [#48]. முஹம்மத் (ஸல்...) அவர்கள் என்னிடம் உரையாடி எனது முகத்தில் முத்தமிட்டார்கள். அவ்வாறே ஆதம், நூஹ், இப்றாஹீம், மூசா, ஈசா மற்றும் அனைத்து இறைத்தூதர்களிடமும் செய்தார்கள். பிறகு அவ்வாறே நாற்பெரும் பிரதிநிதிகளிடம் செய்தார்கள். பிறகு, மேலான இறைவன் தனது முஹம்மத் (ஸல்…) அவர்கள் மீதும் ஏனைய இறைத்தூதர்கள் மீதும் வாழ்த்து ஓதினான். பிறகு அவன் சொன்னான், “நான் எனது அடிமை ரூஸ்பிஹானை முன்னூழிப் பேரின்பத்திற்கும் ஞானநிலைக்கும் அற்புதங்களுக்கும் தேர்ந்துள்ளேன். அவருள் எனது பேரறிவு மற்றும் ரகசியத்தை ஏற்கும் தன்மைகளை வைத்துள்ளேன்.  இனி ஒருபோதும் அவர் மீது பிரிவுத்துயர் நிகழாது. என்னை அடிபணியாது போகும் நிலையை விட்டும் அவரை இனி காத்தேன். நேர்மை மற்றும் உறுதி கொண்டோருள் ஒருவராக அவரை ஆக்கினேன். இவ்வுலகிலும் அனைத்துலகங்களிலும் அவர் எனது பிரதிநிதி [ஃகலீஃபா]. யாரெனினும் அவரை நேசிப்போரை நான் நேசிக்கிறேன். யாரெனினும் அவரை வெறுப்போரை நான் வெறுக்கிறேன். எனது தீர்ப்புக்களுக்கு அடிபணியாதார் யாருமிலர். எனது ஆணையை மறுப்போர் யாருமிலர். ஏனெனில், ”நிச்சயமாக உம் ரட்சகன் தான் நாடியதைச் செய்து முடிப்பவன்” (குர்ஆன்:11:107).

நீருக்குள் மூழ்கிய புத்தகம் - 2

மொழிபெயர்ப்புப் பற்றிய ஒரு குறிப்பு

– ‘சமா’ பற்றிய வரிகளுடன்

 

எந்த ஒரு ஆன்மிக அறிதலையும் மொழிக்குள் கொண்டு வருவதில் பெரும் போதாமைகள் உள்ளன. பிரசன்னத்தில் பரிமாறப்படுவது, பேசப்படுகையில் நீர்த்து உருமாறிப் போகிறது. காதிதத்தில் காய்ந்த மையெழுத்தாய் அது மாறும்போது நிலைமை இன்னும் மோசாமாகிறது.

மேலும், இந்தக் குறிப்புக்கள் தனிப்பட்ட நிலையில் எழுதப்பட்டதிலிருந்து இன்று அவை அமெரிக்க ஆங்கிலத்தின் வடிவத்தை எடுத்துக்கொண்டு இருபத்தொன்றாம் நூற்றாண்டின் வாசகர்களுக்காகப் பதிப்பாவதற்கும் இடையே எண்ணூறு ஆண்டுகள். சிரமங்கள் பல்குகின்றன. எனினும் இம்முயற்சி செய்யப்படத்தான் வேண்டும்.

செயல்முறை இதுவே: பஹாவுத்தீனின் பாரசீக மூலப் பிரதியிலிருந்து சில தேர்ந்த பத்திகளை ஜான் மொய்ன் ஆங்கிலத்தில் பெயர்த்துச் சில விளக்கக் குறிப்புக்கள், அர்த்தச் சாத்தியங்கள் ஆகியவற்றையும் எழுதுகிறார். மேலும், பொதுவான ஆங்கில வாசகர்களுக்கும் புரிவதற்காக அதன் தொன்மொழியையும் சமயக் கலைச்சொற்களையும் சற்றே மாற்றியமைக்கிறார்.

அதன் பின்னர், நீங்கள் இங்கே படிக்கின்ற “இரண்டாம் மொழிபெயர்ப்பு” செய்யப்படுகிறது. அது ஆன்மிகச் சுவை கொண்டதாகிறது. அதனைச் செய்பவர் கோல்மன் பார்க்ஸ். தோற்றங்கள் மற்றும் கருத்துக்களுக்குள் அசைகின்ற ஒரு பிரசன்னத்தை அவர் ஆழ்ந்துணர முயல்கிறார். மொழிபெயர்ப்பின் இந்தப் பகுதி சரிப்பட்டு வரும்போது, மனத்தால் செய்யப்படுவது அல்ல, ஆன்மாவின் வெறுமையால் செய்யப்படுகிறது. ஆன்மிகப் பனுவலில் பணியாற்றுவது என்பது அறிவார்ந்த கல்விப் பணி அல்ல. அது பிற பிரசன்னங்களுக்கு ஒருவர் தம்மை சுருதி சேர்த்துக்கொள்வது. படிப்பதைப் போன்றதினும் அது காதலிப்பதைப் போன்றது. மெனுவைப் படித்தல் என்பதினும் அது உணவைச் சுவைப்பதைப் போன்றது. எனவே இது வார்த்தைக்கு வார்த்தை ஆன ‘விசுவாச’மான மொழிபெயர்ப்பன்று. இது பஹாவுத்தீன் எழுதியதன் பெருக்கம், அர்த்தப்படுத்தல் மற்றும் அனிச்சையான தியானமும் ஆகும். ஓர் ஞானி பரிமாற்றத்தையே எதிர்நோக்குகிறார்.

தனது தந்தையின் குறிப்பேட்டை ரூமி பயன்படுத்துவதைக் கவனிக்கவும் – உதாரணமாக, நான்கு பறவைகள் பகுதி (1:121-123). மனித உளவியலில் வாழும் நான்கு பறவைகளைப் பற்றி பஹாவுத்தீன் சில வரிகள் எழுதினார் (மஆரிஃப்: 1:221-223). அதில் அவர் குர்ஆனின் வசனம் ஒன்றை விளக்குகிறார் (2:260-62). அவ்வசனம் அந்நான்கு பறவைகள் யாவை என்று சொல்லவில்லை. தனது தந்தை முன்வைக்கும் ‘கொல்வதும் மீண்டும் உயிரூட்டுதலும்’ என்னும் அடிக்கருத்தை ரூமி விரிவடையச் செய்கிறார். மஸ்னவியின் ஐந்தாம் நூலில் அது பறவை-நஃப்ஸ் அடையும் நிலைமாற்றம் குறித்துப் பேசுகிறது. அந்த அடிக்கருத்தை அவர் ஆயிரம் வரிகளுக்குச் சுற்றிச் சுற்றி வருகிறார்: அவசரம் என்னும் வாத்து, சுயமோகம் என்னும் மயில், இச்சை என்னும் சேவல், மற்றும் உடைமைப்பித்து என்னும் காகம். ஐந்தாம் புத்தகத்தின் 4338 கண்ணிகளும் இச்சா சக்தியை ஆன்மிக ஆற்றலாகவும் கருணையாகவும் மடைமாற்றம் செய்வது என்னும் இந்த அடிக்கருத்தையே பெருக்குகின்றன என்று முடிவாகச் சொல்லலாம்.

(இவ்விடத்திலிருது இரண்டு பக்கங்களுக்கு ஜான் மொய்ன் செய்யும் முதல் மொழிபெயர்ப்பையும் அதுகொண்டு மேம்படுத்தி கோல்மன் பார்க்ஸ் செய்யும் இரண்டாம் மொழியாக்கத்தையும் தந்திருக்கிறார்கள், நாம் ஒப்புநோக்குவதற்காக. அது இங்கே தமிழாக்கத்திற்குத் தேவையற்ற ஒன்றாகிறது. எனினும் ’சமா’ என்னும் சூஃபித்துவ இசை தியானம் பற்றித் தேர்ந்த ஒன்பது குறிப்புக்களை அவர்கள் தந்திருக்கிறார்கள் என்பதால் கோல்மனின் ஆங்கில ஆக்கத்தினடியாக அவற்றை மட்டும் இங்கே தருகிறேன். – ரமீஸ் பிலாலி.)

#1: சமா – ஆழ்நிலை கேட்டலுக்கு ஒரு நாடியுண்டு. அது துடிக்க வேண்டும். இல்லை எனில் அதில் உயிர் இல்லை.

#2: சமாவின் சொற்களும் இசையும் நண்பர்களின் உரையாடல் போன்று மிக இயல்பாக பாய்ந்து தொடர வேண்டும்.

#3: விதைகளைத் தூவும் கிண்ணம் போல் கேட்டலின் வாளியில் இசை பொழிகிறது. அழுகிய விதைகள் சில இருக்கக்கூடும், சரியற்ற வார்த்தைகள். அதற்காகக் கிண்ணத்தை ஏசாதே.

#4: கண்ணாடி வேலைப்பாடு பல வடிவங்கள் எடுக்கிறது. ஒளிரும் மஞ்சளுடன் கூடிய பக்தாதின் உட்குழிவு, சமர்கந்தின் செந்தூரம், புஃகாராவின் ஸ்படிகக் கோளக் குடுவைகள். இசை மற்றும் கவிதைக்கும் அப்படித்தான்: சமாவுக்கு அழகிய வகைமைகள் வேண்டும்.

#5: மேலும் சில மேசைகள் இட்டு விருந்தினர்களை அழைக்க நாம் கதவு திறக்கும்போது அவர்களுக்கு நாம் ஊசிப்போன உணவைப் பரிமாறுவதில்லை. நடப்பது போல் அப்படி நடக்கும் எனில் அது விபத்துதான். ஆனால் ஒருவர் வேண்டுமென்றே கெட்டுப்போன இறைச்சியை அல்லது பானத்தைப் பரிமாறினார் எனில் அப்படிச் செய்ததன் சாபம் ஒருபோதும் நீங்காது, அவர் பின்னர் எத்தனை நல்லறங்கள் ஆற்றினும். சமா புத்தம் புதிதாகவும் அன்புடன் செய்யப்படுவதாகவும் இருக்கட்டும்.

#6: இசை மற்றும் அசைவுகளுடன் பேசப்படும் கவிதை வசந்த காலத்தின் இடியைத் தொடர்ந்து செல்வது போல் இருக்க வேண்டும்: அழுத்தம், ஒரு மென்மையான இழுப்பு, மௌன இடைவெளி, மேலும் இடி, உடனே மறைவு. அது ஒருபோதும் நீண்டு செல்வதில்லை.

#7: சமாவின் அடியிலும் உள்ளேயும் சிரிப்பு இல்லை எனில், பிரகாசமான தற்பணிவின் ஹாஸ்யம் இல்லை எனில், புகழ்ச்சியில் உண்மையும் உயர்வும் பெருமிதமும் இரா. நகைச்சுவை இல்லாது சமா சுமையும் இறுக்கமும் ஆகிறது.

#8 & #9: உடலின் ஒவ்வொரு பாகத்திற்கும் ஓர் இசைத் தேர்வு உள்ளது. ஒவ்வொன்றும் தனித்த முறையில் சமாவைத் துய்க்கிறது. இதயம் போல் அல்லாத வேறு வகையில் காது இசையை உள்வாங்குகிறது. சுண்டப்படும் நரம்பின் இசையுடன் பேசப்படும் சொற்கள் காதுக்குத் துன்பமாகவும் இதய மையத்திற்கு இன்பம் தருவதாகவும் இருக்கக்கூடும். அல்லது நேர் மாறாக. மிக மென்மையான ஒன்று உங்களது ஆன்மாவின் பேரறிவுக்குக் குமட்டுவதாக இருக்கலாம். விரல்களின் தாளத்தைச் சிறுநீர்க் காய்கள் வெறுக்கின்றன. மத்தளம் அவற்றைப் பதறச் செய்கிறது. எனினும், விரல்கள் செய்யும் எதுவும் நுரையீரலுக்கு இதமாக இருக்கிறது.

சமாவில் இந்த ஒன்பது படிமங்கள் உமக்கு வழிகாட்டும்: இதயத் துடிப்புத் தாளம், நண்பர்களின் உரையாடல், கிண்ணத்திலிருந்து விதைத் தூவல், கண்ணாடி வேலைப்பாட்டின் அழகிய வகைமை, விருந்துணர்வு, வசந்த கால இடி, காற்று வெளியிடை சிரிப்பு. மனித உடலின் உறுப்புக்கள் போன்று சமா என்பதும் தனது பல ஒத்திசைவு முறைகளுடன் இயங்க வேண்டும். அவற்றுக்குத் தனித்தனியே பிரத்யேக இயக்கமும் ஆனந்தமும் உண்டு. அதே வேளை அவை அனைத்தும் ஒன்றாய், தேகம் இதயம் ஆன்மா மற்றும் ஒளிமிகு அறிவு அனைத்தாலும் ஆன முழுமையான மனித இருப்பைச் சுமக்கின்றன.

இந்த குறிப்பேடுகளின் பத்திகளை வைத்துக்கொண்டு கோல்மன் பார்க்ஸ் செய்வதெல்லாம் விரிவாக்கம்தான். எனினும், ரூமியின் ஞான உயரங்கள் வரை எதுவும் விரிவடைவதில்லை.

இந்த ஏட்டின் குறிப்புக்கள் ஒரு தேர்ந்த கலைஞரால் செய்யப்படும் பரிசோதனை விரிவுரைகள் என்று யாம் புரிந்துகொள்கிறோம். மொழியியற் பிரதியாக்கத்தில் எமக்கு அவ்வளவாக ஆர்வம் இல்லை. ஆனால் பஹாவுத்தீனின் அகப்பார்வையை அறிந்து அடைவதையே ஆர்வப்படுகிறோம். சமா என்பதன் சூழல் எப்படி இருக்கும் என்பது பற்றி அவர் பேசுகிறார். ஒரு குழுவாக ஒன்றிணைந்து ஆழ்ந்து கேட்கும் இப்பயிற்சி பல்வேறு கலாச்சாரங்களால் நேசிக்கப்பட்டுப் பன்னூறு ஆண்டுகளாகச் செம்மைப்படுத்தப்பட்டு வந்துள்ளது. வருடப்படும் நரம்புகளின் மொழி மற்றும் கற்பனை பிரக்ஞையையும், நாணற்குழல் மற்றும் மத்தளத்தின் வெறுமையையும் தம்முள் உருவாக்க விரும்பும் அனைவரது திறக்கும் இதயங்களின் வழியே இறைமை இயங்குவதை ஊக்குவிப்பதற்காக அது உருவாக்கப்பட்டுள்ளது. சமா என்பது படைப்பாளன் தனது படைப்பில் ஊடாடும் லீலை.

 

சூஃபிப் பள்ளிகளில் நடத்தப்பெறும் மரபார்ந்த கட்டமைவுடன் கூடிய சமா மிக ஆழமாக பாதிக்கும் சடங்குகளில் ஒன்றாக இப்பூமியில் நிகழ்ந்து வந்துள்ளது. ரூமி மற்றும் ஷம்ஸின் சந்திப்பிலும் பிரிவிலும் நிகழ்ந்த அகத் திறப்பின் ஆழமான நினைவூட்டல் அது. ரூமியின் ஆன்மிகக் குழாம் பற்றி அன்னார் மறைந்து இரண்டு நூற்றாண்டுகளுக்குப் பின் அஃப்லாக்கி (இறப்பு: 1356) எழுதிய “மனாக்கிபுல் ஆரிஃபீன்” (இறைஞானியரின் நிகழ்வுகள்) என்னும் பதினான்காம் நூற்றாண்டின் வாய்மொழி வரலாற்றுப் பெருநூலில், ரூமியின் தலைமையில் நிகழ்ந்த ஒரு சமா தொடங்கும் முறையை அவர் இவ்வாறு சொல்கிறார்:

இறைவன் முழுவதும் ஆனந்தக் களிப்பு. பரவசத்தை அனுபவித்திராத எவரும் இறைவனை அறிவதில்லை. நான் அந்த ஆனந்தக் களிப்பாகவும் அதில் முழுமையாய் மூழ்கியவனாகவும் இருக்கிறேன். இறைநம்பிக்கை என்பது முழுவதும் ஆனந்தக் களிப்பும் உணர்வெழுச்சியுமே. இவ்விடத்தில் அவர் (மவ்லானா ரூமி) ஒரு பெருங் கூச்சலிட்டு சமாவைத் தொடங்கினார்.

அந்த அகப்பார்வையிலிருந்து இறங்கி வருகின்ற பாரம்பரியத்தை நாம் மதிக்கிறோம். ஐந்நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன் மேற்குலகில் ஒருவருக்கும் பாரசீக ஞானிகளைப் பற்றித் தெரியாது. பின்னர் கதே, எமர்சன், விட்மன் மற்றும் பிறர் அவர்களைக் கண்டறிந்தனர். 1950-களில் கவிஞர் கேரி ஸ்னைடர் பீரங்கி வண்டிக்குள் ரூமியைப் படித்துக்கொண்டிருந்தார். எனவே, அச்சிந்தனைகள் தகுந்த தலைவாசல்கள் வழியே வடிகட்டத் தொடங்கியது. சமீபத்தில் தோன்றித் தொடர்ந்து வருகின்ற, பாரசீக ஞானியர் மீதான பேரார்வம் இதற்குமுன் சம்பவித்திராத ஒன்று. ரூமிதான் அமெரிக்காவில் மிக அதிக அளவில் படிக்கப்படும் கவிஞர் என்று சொல்லப்படுகிறது. இத்தகைய கணக்கெடுப்பில் நிச்சயமாக ஷேக்ஸ்பியரையும் அவரின் பெருங்கவித் தொகுதியையும் விட்டுவிடலாம். எனினும், ரூமி மூன்றாவது அல்லது நான்காவது அல்லது இருபதாவதாக இருந்தாலும் அப்போதும் அது குறிப்பிடத்தக்கதே.

 

 

சமாவின் ஒரு பிரதி இருக்கிறது, அப்படி நாம் அழைக்கலாம் எனில், இந்நாட்டில் (அமெரிக்காவில்) பல்வேறு வடிவங்கள் எடுக்கத் தொடங்கியுள்ளது. எந்த ஒருங்கிணைப்பான மதத்தின் துணையும் இன்றி இந்தச் சந்திப்புக்கள் நிகழ்ந்து வருகின்றன. அமெரிக்காவின் பெருநகர் ஒன்றில் – ஹுஸ்டன், போஸ்டன், வாஷிங்டன், கலமஸூ, பவுல்டர், மின்னியா போலிஸ், சாண்ட்டா ஃபே, லூயிவில், சியாட்டில், மிஸ்ஸோலா, சார்ல்ஸ்டன் அல்லது ஏதென்ஸ், ஜார்ஜியா – உள்ள கலையரங்கம் அல்லது தேவாலயத்தில், ஆயிர்க்கணக்கான மக்கள் அமர்ந்து ஆன்மிகக் கவிதைகளை (பெரும்பாலும் ரூமி, ஹாஃபிஸ், கபீர் ஆகியோரை) இசையுடன் இரண்டு மணிநேரம் கேட்கின்ற ஒரு ’வியாழன் மாலை’ அல்லது ஒரு ’வார முடிவிரவு’ நடைபெறுவது என்பது வழக்கமான ஒன்றாகிவிட்டது. இவற்றில் பாப்பிசை நிகழ்வுகளின் உணர்ச்சி இருப்பதில்லை. மாறாக இச்சந்திப்புக்கள் பெரிதும் அக மற்றும் தியானத் தன்மை கொண்டுள்ளன. பெரும்பாலும் கைத்தட்டல்கள் இருக்காது. இப்பரிசோதனையின் தலைமையிடமாக இருந்த சான் ஃப்ரான்சிஸ்கோ பே ஏரியாவில், ஜோ மில்லர் உயிரோடிருந்த போது, இந்நிகழ்ச்சிகளுக்கு வந்து பார்வையாளர்களின் முதல் வரிசையில் அமர்ந்து கவனித்துக்கொண்டிருப்பார். நிகழ்வின் முடிவில் அவர் எழுந்து நின்று, சூஃபிகளிடம் உள்ள இறைநாமங்களில் ஒன்றான ”யா ஃபத்தாஹ்” (திறப்பாளன்) என்பதை முழங்குவார். அனைவரும் அவரிடம் யா ஃபத்தாஹ் யா ஃபத்தாஹ் என்று எதிரொலிப்பார்கள். இந்த மாலைகளுக்குப் பெரிய வரவேற்பு இருப்பதாகவும் இதற்கு ஆழமான போஷாக்கு ஊட்டப்பட்டு வருகிறதாகவும் படுகிறது. இந்நிகழ்வை நாம் மிகைப்படுத்த விரும்பவில்லை. அதே நேரம் இதனைக் குறைத்துச் சொல்லிவிடவும் கூடாது. கடந்த பத்தாண்டுகளில் (கோல்மன் இதனை 2005-ல் எழுதுகிறார்), அமெரிக்காவிலும் இங்கிலாந்திலும், மேலும் போலந்து ஜெர்மனி ஃப்ரான்ஸ் ஃபின்லாந்து தைவான் இஸ்ரேல் மற்றும் இதர நாடுகளில் சற்று குறைந்த அளவிலும் ரூமி ஒரு திடீர் அசாதாரண நடப்பாகி இருக்கிறார்.

இந்தப் புதிய சமா நிகழ்வுகள் எல்லாம், 1950களில் சான் ஃப்ரான்சிஸ்கோவில், சிறந்த கவிஞர்களான ஆலன் கின்ஸ்பெர்க், கென்னத் ரெக்ஸ்ராத், லாரன்ஸ் ஃபெர்லிங்கெட்டி, கேரி ஸ்னைடர் முதலியோரிடையே நிகழ்ந்த பரிசோதனையின் நீட்சியே. மேலும், 1960கள் மற்றும் 1970களில் ராபர்ட் ப்ளை, ஈத்தரிஜ் நைட், ஆன் செக்ஸ்டன் மற்றும் பிறரால் அது தொடர்ந்தது, வாசிப்பு பாடல் மற்றும் மந்திரங்களுடன் பல்வேறு இசைக்கருவிகளின் கலவையமைப்பைப் பரிசோதித்தபடி. வலுவான செல்டிக் தொனியை டைலன் தாமஸ் உள்ளே கொண்டுவந்தார். ஆஃப்ரிகா, இந்திய உபகண்டம், மற்றும் அமெரிக்கப் பழங்குடி மரபுகள் எல்லாம் இந்தக் கலவைக்குப் பங்காற்றி வருகின்றன. லியோனார்ட் கோஹன், கர்ட் கோபைன் மற்றும் வில்லியம் பர்ரோஸ். ஒரு கிரகப் பண்பாடாக மனித மனத்தின் மகத்தான பிராந்தியத்திற்கு நெடுவழி மீள்வதாக நாம் உணர்கிறோம். சமா, சூஃபித்துவம் தானும், மற்றும் திக்ரு (என்னும் ”இறை ஞாபகம்”) ஆகியவை மத தேச பண்பாட்டு வரையறைகளை எல்லாம் கடந்து மிக அவசியமான மனித சாராம்சத்தைக் கண்டறிய முயல்கின்றன – ஆன்மாவிலிருந்து நாம் எப்படிச் செய்திகளைப் பெற்று பதில் வினையில் இயங்குகிறோம் என்பதை.

ஒரு அச்சு அசலான கவியரங்கத்திற்கு வரும் அமெரிக்கக் கூட்டத்திடம் ஒருவர் அவர்கள் எதைக் கேட்க விரும்புகிறார்கள், சொந்த அனுபவங்களைச் சொல்லும் தனிநபர்க் கவிதைகளையா அல்லது பொதுமையான ஒளிமயமான ஞானக் கவிதைகளையா என்றால் ஞானத்தைப் பற்றியெல்லாம் அலட்டிக்கொள்ள வேண்டாம் என்று அவர்கள் சொல்லக்கூடும். ஒரே அமர்வில் அதனை அவ்வளவாக நம்மால் உள்வாங்க இயலாது. ஆனால் உங்கள் ஆளுமை (Personality) எதுவாக இருப்பினும் அதனை அனுமதிக்கலாம். சமாவின் இந்த அமைப்படையாளம் அற்ற நிகழ்வுகளில் இது ஒரு பிரச்சனை அல்ல. அந்தப் பார்வையாளர்கள் எந்த வகைக் கவிதையாக இருந்தாலும் – புறவயம், ஆளுமையின் புறவுலகம், அரசியல் ஆகியன ஒன்று; உள்நிலை, இறையொளி நுண்மை ஆகியன இன்னொன்று; கனவுலகம், துறவுலகம், தூய லீலை ஆகியன இன்னொன்று – பலதரப்பட்ட கேட்புலகங்களுக்குள் செல்லத் தயாராக இருக்கிறார்கள். சமாவின் ஆழ்ந்த கேட்டலுக்கு வருகின்றவர்களை விட நிகழ்த்துக் கச்சேரிகளுக்கு வருவோர் அதிக இடைவெளியைப் பேணுகிறார்கள்.

இந்த மாலைக் கூட்டங்களை விமரிசனம் செய்வோர் இவற்றில் உண்மையான பயிற்சிகளைத் தவிர்த்தல், அபாயகரமான சௌகரியம் மற்றும் ஆறுதல் ஆகியன இருப்பதாகக் கருதுகின்றனர். இறுதி ஊழி நம் மீது கவிந்திருப்பது போன்ற இக்காலக் கட்டத்தில் நாம் தாங்கிக்கொண்டு முழுமையான உடனடியான ஆன்மிக மாற்றத்திற்கு உழைக்க வேண்டும் என்று ஆண்ட்ரூ ஹார்வி சொல்கிறார். சகோதரர் அண்ட்ரூவுடன் நமக்கு எந்த விவாதமும் இல்லை. அவரது மதத்தன்மையான அவசரத்தை நாம் ஒப்புக்கொள்கிறோம். கவிதையும் இசையும் கேட்டலும் எல்லாம் இன்னும் மேலான மாற்றத்திற்குப் பரிணமித்து வருகின்றன என்று நம்புகிறோம். மேலும், அவர் எதன் பக்கம் அழைக்கிறாரோ அது ஒவ்வொரு தனிநபருக்குள்ளும் நிகழ வேண்டும். இந்த மாலைகள் அதனைத் தடுப்பதில்லை. அவற்றிலிருந்து சில மெல்லுணர்வுப் புழுதி எழலாம், சில சுயவசியப் பரவசம் தோன்றலாம், மற்றும் நினைவறும் நிலைகளை நோக்கிய அதீத கவனம் உருவாகலாம். நாம் எப்போதும் ரூமியின், ஒழுங்கும் நியமமும் கொண்ட கடுமையான பக்கத்தை நினைவில் நிறுத்த வேண்டும், எப்போதும் இரக்கமற்ற நிதர்சனத்தைக் கொண்டுவர வேண்டும். நமக்கு எதிராகவே. “காதல் கத்தியுடன் வருகிறது” என்பதை நாம் கொஞ்சும் குரலில் வாசிக்க முடியாது.

சமாவின் ஆன்மிக விளைவு உண்டாகும்போது உள்ளத்தை மொழி சுமந்து செல்ல முடியும் என்னும் சாத்தியத்தில் இருக்க வேண்டும், ஏனெனில் சில நேரங்களில் கவிதைகளுக்கு உள்ளேயும் நூற்களுக்கு உள்ளேயும் பிரசன்னங்கள் உருவாகி வருகின்றன. இந்த ஆழமான காரணத்திற்காகத்தான் நாம் நூற்கதைகள், கவிதை வாசிப்புக்கள் மற்றும் புத்தகங்கள் தம்மையும் மிகவும் நேசிக்கிறோம். அவற்றுள் நாம் மகத்தான தீவிரமான உயிருள்ள ஆன்மாக்களின் தோழமைக்குக் குறைவாக எதனையும் எதிர்பார்ப்பதில்லை. சில நேரங்களில் நமக்குக் கிடைக்கவும் செய்கிறது. இது ஒரு சபல எண்ணம் அல்ல; ஆனால், இது ஓர் அனுபவம். மர்மம் என்னவெனில், வார்த்தைகள் தமது பணியைச் செய்யும் போது ஷம்ஸும் ரூமியும் தமது சுயங்களைக் கொண்டே நம்முடன் உரையாடுகிறார்கள் என்பதுதான்.

கவிதைகளின் உள்ளிருக்கும் பிரசன்னங்களுக்குச் செவிகொடு

அவை விரும்பும் இடத்திற்கு உன்னை எடுத்துச் செல்லட்டும்.

அந்த அந்தரங்கக் குறிப்புக்களைப் பின்தொடர்ந்து போ

ஒருபோதும் அந்தச் சன்னிதியை விட்டு விலகாதே.

சமா குறித்த மிகத் தூய மற்றும் பெருங்கவனம் கோருகின்ற விரிவுரை பத்தாம் நூற்றாண்டின் சூஃபி ஞானியான மன்சூர் ஹல்லாஜிடமிருந்து வருகிறது. சமா என்பது இல்மு(அறிவு)டன் இணைக்கப்பட்டுள்ளது என்று அவர் சொல்கிறார். கேட்டல் இன்றி நீங்கள் ஞானத்தின் கடலுக்குள் நுழைய முடியாது என்கிறார். உயிர் நிம்மதி மற்றும் நறுமணக் காற்று (அர்-ரூஹ் வ-ர் ராஹத் வ-ர் ராஇஹத்) ஆகியன இன்றி நீங்கள் ஒருபோதும் இறைஞானம் (மஃரிஃபா) அடைய முடியாது என்கிறார். சமா என்பது எப்போதும் காதலுடன் காதலுக்குள் இருந்து செய்யப்பட வேண்டும். ஆன்மிக நிலைகள் மற்றும் அவற்றின் நியதிகளின் ஏணி பற்றிய தனது விளக்கத்தில் ஹல்லாஜ் மேலும் சொல்வது போல், ஏக்கம் (ஷவ்க்) இல்லாது உங்களுக்கு காதல் (முஹப்பத்) கிடைக்காது, அல்லது உவப்பு (வலாஹ்) இல்லாது உங்களுக்கு ஏக்கம் உண்டாகாது. மேலும், உவப்பு இல்லை எனில் அல்லாஹ்வின் பிரசன்னத்தை நீங்கள் அனுபவிக்க மாட்டீர்கள். அந்த உண்மையான நல்ல மனிதர் பில் மோயர்ஸ் ஒரு தொலைக்காட்சிப் பேட்டியில் (PBS Show) கோல்மன் பார்க்ஸிடம் கேட்டார், “ஏங்குவது என்பதென்ன?” தன் பால்ய வயதில் தான் கண்ட சட்டனூகாவின் வசந்தகால அந்திப்பொழுதுகளின் தங்க ஒளி பற்றிக் கோல்மன் ஏதோ சொன்னார். “உவகை என்றால் என்ன?” என்று இப்போது மோயர்ஸ் கேட்டால் கோல்மன் என்ன சொல்வார் என்று வியப்புடன் நினைக்கிறோம்.

கோல்மன் பார்க்ஸ் & ஜான் மொய்ன்.

குள்ளச் சித்தனும் சூஃபிகளும்

26 ஜூன் 2017 ஞாயிற்றுக் கிழமை என்று நினைவு. ராமநாதபுரத்தில் ஒரு திருமண நிகழ்வுக்குத் தலைமையேற்பதற்காக எனது குருநாதர் வந்திருந்தார்கள். அவர்களுடன் சீடர்கள் ஒரு நாற்பது பேர் சென்றிருப்போம். சனிக்கிழமை இரவு முதல் உணவும் இராத் தங்க விடுதிகளில் வசதியான ஏற்பாடுகளையும் செய்திருந்தார் மணமகனின் தந்தையாரும் பனைக்குளம் என்னும் ஊரின் குறுநில மன்னர் எனத்தகும் மதிப்பிலுள்ளவருமான நாஃபி ஹாஜியார்.

 

      திருமண விருந்து முடிந்து வந்திருந்தோர் கொத்துக் கொத்தாக வெளியேறிக்கொண்டிருந்தார்கள். இரண்டாம் மூன்றாம் சுற்று ஐஸ்க்ரீம் வாங்கிக்கொண்டிருந்தது ஒரு கூட்டம். கலைந்து கிடந்த நாற்களிகளில் ஒரு மூலையில் கலீஃபா முஹய்யுத்தீன் அமர்ந்திருந்தார்கள். எனது குருநாதரின் ஆன்மிகப் பிரதிநிதிகளில் ஒருவர். இளவயதுக்காரர்தான். எனக்கு அண்ணன் என்று சொல்லலாம். அவருக்கு அருகில் அமர்ந்தேன். பாடுபட்டுக் கூட்டத்துள் புகுந்து ஒரு ஐஸ்க்ரீம் கோப்பையை அவருக்கென்று கொண்டுவந்து வழங்கினார் ஒருவர். “நீங்க ஐஸ்க்ரீம் சாப்டீங்களா?” என்று என்னை வினவினார்கள். பொய்யுரைத்தல் தகாதென்று “இல்லீங்க ஹஜ்ரத்” என்றேன். “சாப்பிடுங்கள்” என்று சொல்லி என்னிடம் தந்தார்கள். மறுக்காமல் வாங்கிக்கொண்டேன். அதனைக் கொண்டு வந்தவர் என்னை ஏற இறங்க ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டுச் சென்றார், ஹஜ்ரத்துக்கு இன்னொரு ஐஸ்க்ரீம் வாங்கிவர. ஹஜ்ரத் என்னுடன் உரையாடத் தொடங்கினார்கள்.

      ”ஆன்மிகம் என்றால் என்ன?”

      ”நீங்களே சொல்லுங்கஜி” நான் நிதானமாக ஐஸ்க்ரீமை வாயிலிடுகிறேன்.

      ”இப்ப இங்க ராமநாதபுரத்துல வெய்யில் எப்படி இருக்கு?”

      ”திருச்சியில இருக்க மாதிரித்தான், ரொம்பவும் கடுமையா இருக்கு”

      ”வேர்க்குதுல்ல...”

      ”ஆமாம். ரொம்பப் புழுங்குது. முதுகெல்லாம் எரியுது” (’குனிய வச்சு முதுகுல சால்னா ஆக்கலாம்’ என்று நண்பர் ஒருவர் முன்பு சொன்னதை நினைவு கூர்ந்தேன். நாங்கள் அமர்ந்திருந்த இடம் வேறு மண்டபத்துக்கு வெளியே அரை வட்ட வடிவில் உயரமாக அமைக்கப்பட்டிருந்த கூடாரத்தின் கீழே.)

      ”இப்ப இதே நேரம் ஊட்டியில எப்படி இருக்கும்?”

      ”குளுகுளுன்னு இருக்கும். பதினைஞ்சு டிகிரியாவது கம்மியா இருக்கும்”

      ”இங்கிருந்து ஊட்டிக்குப் போகணும்னா என்ன செய்வீங்க?”

      ”என்ன செய்ய, பஸ்ஸேற வேண்டியதுதான். இல்லன்னா இப்ப திருச்சியிலேர்ந்து வந்த மாதிரி ஒரு காரப் புடிச்சுக்கிட்டு கும்பலா போவணும்”

      ”அதுக்கு ரொம்ப நேரம் ஆகுமே? சரி, ராமநாதபுரத்த ஊட்டி மாதிரி குளுகுளுன்னு ஆக்கணும். அதுக்கு என்ன செய்யலாம்?”

      ”அல்லாஹ்வாப் பாத்து மழயகிழய அனுப்பிச்சான்னா கொஞ்சம் கூலாகும். ஆனாலும் ஊட்டி மாதிரி அவ்வளவு குளுமையா ஆகாதே?”

      ”இல்லங்க. நாம ஊட்டிக்குப் போக வசதிப்படாதுன்னா, இங்க ராமநாதபுரத்துக்கு ஊட்டிய கொண்டு வந்துறனும். அதுதான் ஆன்மிகம்!”

      உரையாடலின் திசையே அப்போதுதான் எனக்கு மூட்டம் விலகிப் பாதை தெரிந்தது. சட்டென்று உள்ளே ஒரு விளக்குப் பற்றிக்கொண்டது. வியப்பும் பரவசமும் கலந்து அவர்களைப் பார்த்தேன். அவர்கள் மேலும் தொடர்ந்து பேசினார்கள்.

      ”எல்லோருக்கும் ராமநாதர்புரம் வெய்யில்ல வேர்த்துக் கொட்டீட்டிருக்கும். அவ்லியாவுக்கு ஊட்டில இருக்குற மாதிரி குளுகுளுன்னு இருக்கும். இருக்கணும். இப்பச் சொல்லுங்க ராமநாதபுரத்துக்கு ஊட்டிய எப்படிக் கொண்டு வர்றது?”

      சரிதான். ராமநாதபுரத்துக்கு ’ஊட்டி வருக்கி’ய வேணுமனா நான் கொண்டு வரலாம். உதகமண்டலத்தையே கொண்டு வரணும்னா ஆகுற காரியமா அது? என்று என் கமண்டலத்திற்குள் எண்ணம் ஓடிற்று.

      ”ராமநாதபுரத்துக்கும் ஊட்டிக்கும் எவ்வளவு தூரம் இருக்கும்?” என்று முஹய்யுத்தீன் கலீஃபா கேட்டார்கள். 

      நான் இந்தப் பாடத்தில் கஜ்னி முகம்மது. என் வீட்டிலிருந்து பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு எவ்வளவு தூரம் என்று யாராவது விசாரித்தாலே மாற்றி மாற்றி பதில் சொல்வேன். ஐன்ஸ்டீனின் சார்பியற் கோட்பாட்டின் அழுத்தமான தாக்கத்தில் இயங்கிக்கொண்டிருப்பது என் மனம். அவ்வப்போது தூரக் கணக்குகளை மாற உணர்ந்துகொண்டே இருக்கும். எனவே நான் ’பிருக்குப் பிருக்’கென்று முழித்தேன். அருகிலிருந்தவர் பதில் சொன்னார், “ஒரு நானூறு கிலோமீட்டர் இருக்கும்”. (உண்மையிலேயே அவர் பயண அறிஞர்தான். துல்லியமாக நானூற்றுப் பத்தொன்பது புள்ளி நான்கு கி.மீ என்கிறது கூகிள்).

      ”இதுதான். இப்படி நீங்க நெனக்கிறதத்தான் மாத்தணும். ராமநாதபுரம் இங்க இருக்கு, நானூறு கிலோமீட்டருக்கு அப்பால ஊட்டி அங்க இருக்குன்னு பாக்கறீங்க. இது நமக்குள்ள பார்வை. ராமநாதபுரம் எங்க இருக்கோ ஊட்டியும் அங்கேயேத்தான் இருக்குன்னு பாக்கணும். எல்லாமே ஒரே இடத்துல ஒரே புள்ளியிலதான் இருக்கு. இங்கே அங்கேன்னு வித்தியாசம் கிடையாது. அப்படிப் பாத்தா ஊட்டிய இங்க ராமநாதபுரத்துக்குக் கொண்டு வந்துடலாம். அப்படிக் கொண்டு வரத் தெரிஞ்சா நீங்க ஆன்மிகவாதி”

      இதைச் சொல்லிவிட்டு கலீஃபா எழுந்து சென்றுகொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் சென்று மண்டப வாசலுக்குத் திரும்பும் வரை நான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். ஐஸ்க்ரீமை விடவும் குளுமையான இதமான சுவையான ஞான அமிர்தத்தைப் பக்குவமாக ’ஊட்டி’விட்டுச் செல்கிறார்கள்!

      ஒரு மாத காலத்திற்கும் மேல் ஓடிவிட்டது. கடந்த நான்கு நாட்களாகப் புதினம் ஒன்றை வாசித்து இதோ இன்று (14.08.2017) மதியம் முடிக்கின்றேன். யுவன் சந்திரசேகர் எழுதிய முதற் புதினமான “குள்ளச் சித்தன் சரித்திரம்”. 2002-ல் முதற்பதிப்பு வெளிவந்துவிட்டது. பதினைந்து வருடங்கள் கழித்து இப்போதுதான் வாசிக்க வாய்த்திருக்கிறது எனக்கு. 2011-இல் கிழக்குப் பதிப்பகத்தார் வெளியிட்ட பிரதி எனது கையில். 

      ”குள்ளச் சித்தன் சரித்திரம்” புதினத்திற்கும் எனக்குமான தொடர்பு பத்தாண்டுகளுக்கு முற்பட்டது என்றே சொல்லலாம். 2002-இல் தமிழினி பதிப்பகம் வெளியிட்ட பிரதி ஒன்று எம் துறை நூலகத்தில் இருந்தது. என்னிடம் தொலைதூரக் கல்வித் திட்டத்தின்கீழ் எம்.ஃபில் ஆய்வு மாணவனாகச் சேர்ந்த ‘தக்காளி’ வெங்கடேசனின் கையில் அதனைத் தந்து ‘படித்துவிட்டு வா. பேசிக்கொள்வோம்’ என்று அனுப்பினேன். அப்போது நான் அதைப் படித்திருக்கவில்லை. போனவன் போனவன்தான். இதுவரை அவன் போய்ச்சேர்ந்த மர்மம் அவிழவேயில்லை. (’தக்காளி’ என்னும் அடைமொழி கொண்டு ஆள் தளதளப்பாக இருப்பானாக்கும் என்று எண்ணற்க. கச்சலாகக் கொத்தவரங்காய் போல்தான் இருப்பான். அஃதவன் புரிந்த வியாபாரம் கருதி அமைந்த பட்டப்பெயரும் அன்று. அதற்கு வேறொரு பின்னணி இருக்கிறது. வேறு சமயத்தில் சொல்கிறேன்.)

      முஹய்யுத்தீன் கலீஃபா சொன்னதாக மேலே நான் விவரித்த ஞானம் “கு.சி.ச” புதினத்தில் இருந்தது. வாசிக்கும்போதே முதுகுத்தண்டில் மின்னல். மாய எதார்த்தம் அல்லது மாற்று எதார்த்தம் என்றழைக்கப்படுகின்ற மேஜிக்கல் ரியலிசம் என்னும் புனைவியற் கோட்பாட்டின்படி எழுதப்பட்டுள்ள இந்நாவலில் பொதுப்புரிதலான பௌதிக விதிகளை வளைத்து அல்லது உடைத்துவிடுகின்ற, மீவியற்கை என்று சொல்லத்தக்க நிகழ்வுகள் பலவற்றைப் பின்னிப் பின்னிக் கதையை நகர்த்திச் செல்கிறார் யுவன். அவரது எழுத்துக்களின் சிறப்பம்சமே அதுதானே? கால தேச வர்த்தமானங்கள் நெகிழ்ந்து திரவப் ப்ரவாகமாகும் தருணங்களால் ஆனதே இவ்வாழ்க்கை என்பதை உணரவைக்கும் தன்மை இயல்பாகவும் ஆற்றலுடனும் அவரது எழுத்துக்களில் அமைந்திருக்கிறது. 

      அருணகிரியார் என்னும் அந்தக மகானொருவரைப் பார்க்க வருகிறார்கள் ராம.பழநியப்பனும் அவரது மனைவி சிகப்பி (எ) மீனாட்சியம்மையும். அந்தகரோ சுவரைப் பார்த்துக்கொண்டே இவர்கள வீட்டினைத் துல்லியமாகப் படம்பிடித்துக் காட்டுகிறார். இந்நிகழ்வு நடந்து வெகு நாட்கள் கழித்து, பல அனுபவங்கள் பெற்ற பின் ராம.பழநியப்பன் தனது நெருங்கிய நண்பனான செய்யதுக்குக் கடிதம் ஒன்று எழுதுகிறார். அதில் அந்த நிகழ்வையும் குறிப்பிடுகிறார்:

      ”எனக்கு வேறு ஒரு கேள்வி இருக்கிறது செய்யது. கண் முன்னால் உட்கார்ந்திருக்கிற எங்களை அவரால் பார்க்க முடியாது. ஆனால், பூலாங்குறிச்சியில் இருக்கிற எங்கள் வீட்டைத் துல்லியமாகப் பார்க்கிறார். வீட்டிலுள்ள பூஜை அலமாரி தெரிகிறது அவருக்கு. கரட்டுப்பட்டியிலிருந்து நம்மூருக்கு வரவேண்டுமென்றால், குறைந்தது நாலைந்து மணிநேரம் ஆகிவிடுகிறது நமக்கு. அவருக்கு அப்போதே அங்கேயே, சொல்லப்போனால் அவர் உட்கார்ந்திருக்கும் இடத்திலேயே இருக்கிறது பூலாங்குறிச்சி.

      ”அதாவது, பூலாங்குறிச்சி, கரட்டுப்பட்டி என்று இரண்டு இடங்கள் கிடையாது அவருக்கு. நாலு மணிநேரம் என்ற இடைவெளியும் கிடையாது. அமெரிக்காவையும் இதே மாதிரிப் பார்த்துவிட முடியும் அவரால் என்றுதான் தோன்றுகிறது.

      ”அப்படியானால் அவர் சஞ்சரிக்கும் பிரதேசம் எது, அந்தப் பிராந்தியத்தின் வெளிவிளிம்பு எது?” (பக்.202-203).

      இதே ஞானப்பார்வையை முன்வைக்கும் இன்னொரு முக்க்கியமான இடத்தையும் பார்க்கலாம். இப்புதினத்தில் வரும் சித்தர்களில் ஒருவர் முத்துச்சாமி (கதைப்படி, ஒரே சித்தர்தான் நான்கு நபர்களாக வருகிறார்!). தான் ஞான சித்தி அடைந்த அனுபவம் பற்றி அவர் தனது பால்ய ஸ்நேகிதனும் தற்போதைய சீடருமான ஹாலாஸ்யம் ஐயர் என்பவரிடம் பேசுகின்ற ஒரு தருணத்தில் பின்வருமாறு சொல்கிறார்:

      ”ஆலாஸ்யம், ஞாபகத்தில் இரண்டு வகை இருக்கிறது. முதல் வகை ஞாபகத்தில், நான் சோழவந்தானில், வைகைக் கரையில், ஒரு சாயங்காலத்தில் இருக்கிறேன். இது ஒரு புற நிர்ப்பந்தம். மாற்ற முடியாதது. எந்நேரமும் ஏதாவதொரு பொழுதில்தான் இருந்தாக வேண்டும். சரீரத்தின், அதை ஆதாரமாகக் கொண்ட பிரக்ஞை நிலையின் அடிப்படை அமைப்பு அப்படி.

      ”இன்னொரு ஞாபகம் இருக்கிறது. அதி சுதந்திரமானது. இருந்த இடத்தில் இருந்தவாறே எங்கும் இருக்கலாம். எப்போதிலும் இருக்கலாம். இங்கே, இப்போது என்ற சிறைக் கம்பிகள் உருகி ஓடிவிட்ட பிறகு மீந்திருக்கும் மைதானம் அது.” (ப.171).

      ஈரேழு ஆண்டுகட்கு முன்பு என்று நினைவு. இளம் பேராசிரியர்களுக்கான பயிற்சிப் பட்டறை ஒன்றில் கலந்துகொண்டேன். உளவியல் மருத்துவர் ஒருவர் ஊக்குநராக வந்து உரையாற்றினார். அவரது பேச்சு தியானம், உள்ளுணர்வு, ஹைப்போதாலமஸ், சக்கரங்கள் என்றவாறு சுற்றிவந்தது. குழந்தைக்கு மிட்டாய் கிடைத்தது போல் ருசித்த உரையாக அமைந்துவிட்டது. நிகழ்வின் முடிவில் பொறிஞரும் பயிற்சியாளருமான எஸ்.ஏ.டபிள்யூ.புகாரி தொகுப்புரையும் நன்றியுரையும் கலந்தது போல் பேசினார். “இந்த நிகழ்வு சூஃபிச் சிந்தனை கொண்டவர்களுக்கு மிகவும் ருசியாக இருந்திருக்கும்” என்று அவர் சொன்னார். ஆனால், அந்த மருத்துவர் பேசியவை அனைத்தும் இந்து ஞான மரபு மற்றும் பௌத்தம் சார்ந்ததொரு நோக்கில்தான். அதை நவீன மருத்துவக் கண்டறிதல்களுடன் ஒத்திசைத்துப் பேசியதுதான் அவரது பொழிவின் சிறப்பம்சம். யுவன் எழுதியிருக்கும் இந்நாவல் குறித்தும் நான் அதையே நவில்வேன். இந்நாவலில் சூஃபித்துவச் சிந்தனைப் போக்குக் கொண்டார்க்குத் தூண்டலாகும் அம்சங்கள் உள்ளன.

      ”கால இயந்திரம்” என்றொரு சிறுகதை. சுஜாதா எழுதியது. காலத்தில் முன்னும் பின்னும் பயணிப்பதைச் சாத்தியமாக்கும் கருவி ஒன்றினை விஞ்ஞானி ஒருவர் வடிவமைத்திருப்பார். அவரது நண்பன் ஒருவனை அதில் அமர வைத்து அனுப்புவார். அவன் ஈராயிரத்தைனூறு ஆண்டுகட்கு முன்னே போய் தொல்காப்பியரைச் சந்திப்பான். இப்படியெல்லாம் போகும் அக்கதையில் காலம் என்பதை பிரபஞ்சவெளியின் நான்காம் பரிமாணம் என்பதாக ஐன்ஸ்டீன் சொன்னதைக் கொண்டு “ஐந்தாம் பரிமாணத்தில் வாழும் ஒருவர்க்கு நான்காம் பரிமாணத்தில் முன்னும் பின்னும் நகர்தல் சாத்தியமே” என்று அந்த விஞ்ஞானி விளக்குவார். நம்மைவிடப் புலன்கள் குறைந்த ஜீவராசிகளுக்கு முப்பரிமாணம் என்பதை உணரும் தன்மைகூட இருக்காது என்பதையும் சுட்டிக்காட்டுவார். யுவனின் புதினத்தில் இந்தப் புள்ளியை ஹாலாஸ்யமிடம் சித்தர் முத்துச்சாமி சொல்கிறார்:

      ”ஆலாஸ்யம், சாரைப்பாம்பின் பாஷையில் உயரம் என்ற பதமே கிடையாது. காரணம், அதன் தரிசனத்தில் நீளமும் அகலமும்தான் உண்டு. அப்படியிருக்க, உயரம் என்ற அனுபவமே சந்தேகத்துக்குரியது என்று சாரைப்பாம்பு சொன்னால், அதைத் தமாஷ் என்றுதான் கொள்ளவேண்டும். சாரையின் தர்க்க ஸாஸ்திரத்தில் உயரம் என்ற ஸங்கதி கிடையாது என்பதால், பூலோகத்தில் உயரம் என்ற அனுபவமே இல்லை என்று அர்த்தமாகிவிடுமா?” (ப.94)

 

      இதை வாசித்தபோது இதே விஷயத்தை இன்னொரு இடத்தில் முன்பு எங்கோ வாசித்த நினைவு மண்டையில் நமநமவென்றது. அது நத்தையை வைத்து இதே தத்துவத்துக்கான விளக்கம். ’நத்தையின் உலகம் இருபரிமாண அனுபவத்தால் ஆனது. எனவே அது பேசினால் மூன்றாவது பரிமாணத்தை மறுக்கும்’ என்னும் கருத்தாக அது என் நினைவில் இப்போது உருக்கொள்கிறது. அல்லாமா இக்பால் ஆற்றிய ஆறு உரைகளின் தொகுப்பு “Six Lectures on the Reconstruction of Religious Thought in Islam” என்னும் பெயரில் நூலாகியது. அந்நூலுக்குள் எங்கோ கிடக்கிறது இவ்விளக்கம்.

      பல காலகட்டங்களில் நிகழும் நிகழ்வுகளின் கோர்வையாக நகரும் யுவனின் புதினத்தில் முகலாய மன்னர் ஜஹாங்கீரின் ஆட்சிக் காலகட்டமும் ஒன்று. அதில், மவுண்ட்பேட்டன் என்னும் ஆங்கிலேய வணிகன் ஒருவனின் பார்வையில் இந்தியா வருணிக்கப்படுகிறது. அவனிடம் ஒரு மவுல்வி சொல்கிறார், “ஆமாம், பறவைகள் அரசாள வந்திருந்தால், மனிதர்கள் காட்சிப் பொருளாகியிருப்பார்கள். மனிதர்களின் சம்போகம் பற்றி மயில்கள் குறிப்பு எடுத்திருக்கும். மயில்கள் புணர்வது பற்றி பாதுஷா எழுதியிருப்பது போல.” (ப.138)

      இதற்கு ஒப்பானதொரு கருத்து மௌலானா ரூமி அவர்களின் மஸ்னவி காவியத்தில் இடம்பெற்றுள்ளது. வீரன் ஒருவன் சிங்கத்தை வேட்டையாடிக் கத்தியால் குத்திக் கிழிப்பதாக ஓவியன் ஒருவன் படம் தீட்டுகிறான். கூண்டுக்குள் அடைக்கப்பட்ட ஒரு சிங்கத்திடம் அப்படம் காட்டப்படுகிறது. அதைப் பார்த்த சிங்க மனதிற்குள் எண்ணிக்கொள்கிறது, “அப்பனே! இது மனிதனின் கற்பனை. எனவேதான் இப்படி இருக்கிறது. இதுவே சிங்கத்தின் கற்பனையாக இருந்தால் சிங்கம் ஒன்று மனிதனைக் கீறிக் கிழித்துக் குதறுவதாக வரைந்திருக்கும்.”

      யுவனின் புனைவுலகின் இன்னொரு சிறப்பம்சமாக இதனை நான் காண்கிறேன். அதாவது பிற உயிரினங்களின் வாழ்க்கையை மனிதர்களாகிய நமது வாழ்க்கையைப் போன்றே பாவித்துப் பேச அவருக்கு இலகுவாக முடிகிறது. இது மிகவும் நல்ல விஷயம். ஆன்மிகத்துக்கு உகந்ததொரு பண்பாக இதனைச் சொல்லலாம். ”விருந்தாளி” என்னும் அவரது சிறுகதையில் ’காக்காய்’ ஒன்று கூறும் சங்கதிகளைப் படித்தால் அப்படியே மனித வாழ்க்கையை அது பகடி செய்வதை உணரலாம். அது மாதிரியான ஓர் பத்தியை இப்புதினத்தில் கண்டேன். காட்டில் குட்டிகள் ஈன்ற புலி ஒன்று தனது வாழ்க்கைப்பாடைப் பற்றிக் கூறுகிறது. அது அப்படியே மனிதர்களின் வாழ்வியலைப் பிரதிபலிக்கிறது:

      ”பெண்ணாக இருப்பதில் எவ்வளவு சிரமங்கள். குழந்தைகளைப் பாதுகாக்க வேண்டும். சாப்பாடு கொண்டு தரவேண்டும். புதுக்குகையை இன்னும் சுத்தம் செய்யவில்லை. முன்பு வசித்த கரடி ஏகப்பட்ட அசுத்தம் செய்து வைத்திருக்கிறது. தரை முழுவதும் எலும்புத் துண்டுகளும், மயிர்ப் பிசிறுகளுமாய்க் கிடக்கிறது. அந்தக் கரடியை விரட்டுவ்தற்குள் பெரும்பாடாகிவிட்டது.” (ப.251).

      செய்யதுக்குப் பழநியப்பன் எழுதும் கடிதத்தின் முடிவில் ஓர் அற்புதமான அழகான கேள்வியை யுவன் முன்வைக்கிறார்: “விழித்து நடமாடிக்கொண்டிருக்கும் நேரத்திலும் நம் எல்லோருக்கும் பொதுவான உறக்கத்தில் இருக்கிறோமோ செய்யது?” (ப.207). நவீனத் தமிழிலக்கிய உலகில் பெரிதும் பேசப்பட்ட “எவற்றின் நடமாடும் நிழல்கள் நாம்?” என்னும் வரிக்கு இணையான வரி இது.

      இக்கேள்விக்கு ’ஆம்’ என்று விடை தருகிறது ஒரு நபிமொழி. பொது நினைவு (collective consciousness) என ஒன்று இருப்பின் பொதுவுறக்கம் (collective sleep) எனவும் ஒன்று இருக்கத்தானே செய்யும்? மட்டுமன்று, பொதுக் கனவு (collective dream) என்பதும் இருக்கும். நமது உறக்கம் என்பது தனித்தனி நபர்களின் தனித்தனி அனுபவங்களாக இருப்பதால் பொதுவுறக்கம் மற்றும் பொதுக்கனவு என்பது நாம் விழித்திருக்கும் நிலையாகத்தான் இருக்க முடியும். வெகுஜன ரசனையில் சிலாகிக்கப்படுவன, அரசியல் மதம் கலைகள் போன்றன எல்லாம் பொதுக்கனவுதான். அக்கனவை உதறி பொதுவுறக்கத்திலிருந்து எழ வேண்டுமெனில் அக்கனவில், அதாவது வெகுஜன ரசிப்பில் நாம் ஈடுபடக்கூடாது என்றாகிறது. அந்த பொதுவுறக்க நிலை என்பது மனிதனின் உடல் விழித்தும் அகம் தூங்கியும் இருக்கும் நிலையாகும். அந்நிலை பற்றி நபிகள் நாயகம் சொன்னார்கள், “மனிதர்கள் உறக்கத்தில் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் மரணிக்கும்போது விழித்துக்கொள்வார்கள்.”

      லௌகீகம் என்பதற்கு மாற்று நிலையை நாம் பொதுவாக ஆன்மிகம் என்றுதான் பேசுகிறோம். ஆங்கிலத்திலும் அது spirituality எனப்படுகிறது. அதாவது உடல் உள்ளம் உயிர் / ஆன்மா (body mind and soul) என்னும் மூன்று பரிமாணங்களை அல்லது அடுக்குகளை பற்றிப் பேசப்படுகிறது. சூஃபிகள் இம்மூன்றையும் தாண்டியதுதான் உண்மையான நாம் என்று சொல்கிறார்கள். உடல் என்னும் கூட்டினைக் களைந்தால் கிடைப்பது உள்ளம். அதற்குள் இருப்பது உயிர் அல்லது ஆன்மா. அதற்கும் அப்பால் இருக்கிறது ‘ரகசியம்’. இவற்றை முறையே ஜிஸ்மு, கல்பு, ரூஹு மற்றும் சிர்ரு என்று சூஃபிகள் கூறுவர். இந்தச் சிர்ரு என்னும் ரகசியம் பற்றி முத்துச்சாமி சுட்டிக்காட்டுகிறார்:

      ”எல்லாரும், உடம்பு வெறும் சட்டைதான். ஆன்மாதான் அடிப்படையான சரீரம் என்பதாகச் சொல்கிறார்கள். நமக்கு அதில் உடன்பாடில்லை. ஆன்மாவும் வெறும் உள்ளாடைதான். அதற்கும் முந்தின ஆழ்நிலையொன்று இருக்கிறது. இது நமக்கு எப்படித் தெரியவந்தது தெரியுமா? ஒரு சந்தர்ப்பத்தில், ஒரே சமயம் நான்கு இடங்களில் நான்கு வெவ்வேறு நபர்களாய் இருந்தோம்.” (பக்.236-237).

      ஆன்மீகவாதிகளை ஞானிகளை முன்வைத்து மீண்டும் மீண்டும் கேட்கப்படும் கேள்விகளுள் ஒன்று ‘அவர்கள் இத்தனை சக்தி வாய்ந்தவர்கள் எனில், அற்புதங்கள் நிகழ்த்த வல்லவர்கள் எனில் ஏனிந்த உலகை அவர்கள் சீர்திருத்தி செம்மை செய்துவிடக்கூடாது? ஏன் தீமைகளை அழித்து நன்மையை நிலைநாட்டக் கூடாது?” என்பது. இதே கேள்வியை மாணவன் ஒருவன் என்னிடம் வேறு மாதிரி ஒருமுறை கேட்டான், என்னால் மறக்கமுடியாத கேள்வி அது, “இறைநேசருக்கு இவ்வளவு ஆற்றல் இருக்கும் என்றால் அவர் ஏன் ஒபாமா போல் ஆகக்கூடாது?” (அப்போது பாரக் ஒபாமா அமெரிக்க நாட்டின் ஜனாதிபதியாக இருந்தார். ’உலகில் மிகவும் (அதிகாரச்) சக்திவாய்ந்த  மனிதர் அமெரிக்க ஜனாதிபதியே’ (The most powerful man in the world is the president of U.S.A) என்று பொதுப்புத்தியில் திணிக்கப்பட்டுள்ள கருத்தினை ஒப்புக்கொண்டிருக்கும் ஒரு போலிப் புத்திதான் இப்படிக் கேட்கிறது.) “அவர் ஏன் ஒபாமாவைப் போல் ஆக வேண்டும்?” என்று கேட்டுவிட்டு நான் அவனிடம் சொன்னேன், “இது மாதிரி கேவலமான எண்ணங்கள் எல்லாம் இறைநேசர்களின் மனத்தில் உதிக்காது!”

      யுவனின் புதினத்தில் மேற்சொன்ன கேள்வியை ஒத்ததொரு வினாவை முத்துச்சாமியிடம் பழநியப்பன் கேட்கிறார்: “இத்தனை விஷயம் சொல்கிறீர்கள். இவ்வளவு கருணை இருக்கிறது. இந்திய தேசம் முழுக்க இந்த மாதிரி ஞானிகளுக்கும், சித்தர்களுக்கும் குறைச்சலேயில்லை. ... ... ... ... நீங்கள் எல்லாரும் சேர்ந்தால் இதையெல்லாம் சரிசெய்துவிட முடியாதா?” (ப.273).

      இக்கேள்வியின் பொருட்டு முத்துச்சாமி முதலில் பழநியப்பனைக் கடிந்து கொள்கிறார். ஏனெனில் ஆன்மிகத்தை உணர்ந்த சாதகனுக்கு இது மாதிரியான உணர்ச்சிவசக் கேள்விகள் உதிக்கலாகாது. பிறகு உதாரணம் ஒன்று சொல்லிப் பகடியாடுகிறார். அதன் பின் அக்கறையான பதிலையும் அளிக்கிறார். அப்பதிலை நாம் சிக்கெனப் பிடித்துக்கொள்ளலாம்:

      ”சொல்கிறோம். நீர் கேட்பது மிக மிக நியாயமான கேள்வி. ஒரு தர்க்கத்தின், ஒரு தரிசனத்தின், குழந்தைகளும் பேரக் குழந்தைகளுமே இந்தச் சிக்கல்கள் எல்லாம். இவற்றை அதே பிராந்தியத்தில் வைத்துத் தீர்ப்பதில் அநேகர் ஈடுபட்டிருக்கிறார்கள். செம்மையாகவோ குளறுபடியாகவோ அவரவர் வழியில் செய்தும் வருகிறார்கள். இது ஒரு வகை. ஆனால், நீர் சொல்கிற சிக்கல்களைப் பூண்டோடு அழிக்க வேண்டுமென்றால், இவற்றின் அடிப்படையான ஆதி தர்க்கத்தை வேரறுக்க வேண்டும். தரிசனத்தின் அந்தரங்கத் தடங்களில் மாற்றம் உண்டாக்க வேண்டும். இந்த இரண்டாவது வகைச் சேவையில் ஈடுபட்டிருக்கிற பணியாட்கள்தாம் நாமும் நம்மைப் போன்றவர்களும்.” (ப.274).

      “Paradigm shift of consciousness” என்று நவீன உளவியலாளர்களும் ஆன்மிகவாதிகலும் பேசுகின்ற ஒரு பணியைத்தான் இப்பதிலில் யுவன் சுட்டிக்காட்டுகிறார். ஆன்மிக மரபுகளின் பேராளுமைகள் காலந்தோறும் செய்து வந்திருக்கும் பணி இதுவே. எனவே, புறத்தில் நிகழும் உலக மாற்றங்கள் பற்றி அவர்கள் அக்கறை அற்றவர்களாகத் தோன்றுகிறார்கள். நாகரிக வளர்ச்சிக்குப் பங்காற்றாத சோம்பர்களாகக் காட்சி தருகிறார்கள். மதம் என்பதே சோம்பேறிகளின் சொகுசுக்காக உருவாக்கப்பட்டது என்னும் கண்ணோட்டம் அதனாற்றான் உருவாயிற்று. ”சூஃபிகள் சோம்பேறிகள். தம்மைச் சுற்றிலும் இறைவன் வேலை செய்வதை அவர்கள் அவதானித்தபடி இருக்கிறார்கள்” என்கிறார் மௌலானா ரூமி!

      அடிப்படைத் தேவைக்கான குறைந்த அளவில் மட்டுமே இவ்வுலகை எடுத்துக்கொண்டு பற்றற்று இருக்கும் நிலையையே சூஃபிகள் ஸுஹ்து (துறவு) என்றூ சொல்கிறார்கள். அந்நிலை குறித்து சூஃபி குரு அபூ அலீ தக்காக் அவர்கள் சொல்கிறார், “துறவு என்பது ‘இதில் நானொரு தர்மாஸ்பத்திரி கட்டுவேன்’ என்றோ ‘ஒரு பள்ளிவாசல் கட்டுவேன்’ என்றோ சொல்லாமல், உலகம் இருக்கும்படியே அதை நீ விட்டுவிடுவதாகும்.” (’அர்ரிசாலத்துல் குஷைரிய்யா’, அத்தியாயம்#6).

      சூஃபிகள் மற்றும் மார்க்க மேதைகளின் இந்தப் போக்கினை குறை கூறுகின்ற பார்வைகள் உண்டு. வஹ்ஹாபிஸக் கடுங்கோட்பாட்டாளர்களின் மனநிலையில் அத்தகைய எதிர்விமர்சனக் கருத்துக்கள் புறப்பட்டு வந்திருக்கின்றன. இது குறித்து டாக்டர். அப்துல் ரஹ்மான் தூயீ தனது ”The Sciences of the Quran – A Study in Methodology and Approach” என்னும் நூலில் இருபத்தி மூன்றாவது அத்தியாயமான “The Source of Islamic Turaath” (இஸ்லாமியப் பாரம்பரியத்தின் தோற்றுவாய்”) என்பதில் எழுதியிருப்பதைக் கவனிக்கவும்:

      “பாக்தாதின் மாபெரும் சூஃபி குரு அப்துல் காதிர் ஜீலானீ அவர்களைக் குறைகூறுகின்ற மதியீனர்கள் சிலர் இருக்கவே செய்கின்றனர். அவருடைய காலத்தில் அப்பாசிய கலீஃபாக்கள் இஸ்லாமிய அரசாட்சி செலுத்தி வந்தார்கள் என்னும்போதும், அவர் தனது நேரத்தையெல்லாம் உபன்யாசம் செய்வதிலேயே கழித்துவிட்டார் என்றும் இஸ்லாமிய ஆட்சி அமைய அவர் ஒன்றுமே செய்யவில்லை என்றும் அவர்கள் கூறுகின்றனர்.

      ”அல்லாஹ்வின் இந்தச் சிறந்த நேசர் செய்திருக்கும் மகத்தான பணி என்னவென்று உனக்குத் தெரியுமா? ஆஃப்ரிக்கா இப்போதும் அவருக்குக் கடன்பட்டுள்ளது. ஏனெனில் அவரது ஞானப்பாட்டையின் (தரீக்கா) வழியாகத்தான் அங்கே இஸ்லாம் பரவிற்று. இந்தியா, இந்தோனேசியா மற்றும் பல நாடுகளிலும். அவரால் உயிரூட்டப்பட்ட செத்த இதயங்கள் எத்தனை என்றும் வழிகேட்டை விட்டும் இணைவைத்தலை விட்டும் அவரது முயற்சியால் காப்பாற்றப்பட்டு இஸ்லாத்திற்கு வந்த நபர்கள் எத்தனை என்றும் அல்லாஹ்வே அறிவான்.

      ”அப்பாசியக் கலீஃபாக்கள் நபியின் புனிதக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதை அவர் அறிவார். அவர்கள் அறபிகள், ஹாஷிமிகள். குர்ஆனைத் தெளிவாகப் புரிந்தவர்கள். பிறகும், இஸ்லாத்தின் கிலாஃபத்துக்குப் பொருத்தமுற அவர்களால் ஏன் நடந்துகொள்ள முடியவில்லை? அதிகாரம் மற்றும் செல்வத்தின் மீதான பற்றே அவர்களது தோல்வியின் மூல காரணம் என்பதை அவர் உறுதியாக உணர்ந்தார். எனவே ஒட்டுமொத்தச் சமூகத்தின் அற மற்றும் ஆன்மிகச் சீர்திருத்தமே முதற்பணி என்று முனைந்தார்.” (பக்.461-462).

      யுவனின் புதினத்தில் இன்னொரு அற்புதக் காட்சி. முத்துச்சாமி ஒரு சித்தராகப் பரிணமிக்கும் முன் அவரது சீடப்பருவத்தில் நடந்தது. அவர் தனது குரு சிகாமணியுடன் பாணதீர்த்தம் போயிருக்கிறார். இவர் ஆற்றில் இறங்கிக் குளித்துக்கொண்டிருக்கிறார். சிகாமணி ஒரு பாறையில் அமர்ந்து பார்த்தபடி இருக்கிறார். அப்போது முத்துச்சாமி நீர்ச்சுழலில் சிக்கிக்கொள்கிறார். அது அவரை மூழ்கடித்து உள்ளே இழுத்துச் செல்லுவதும் மீண்டும் மேலே கொண்டுவருவதுமாய் இருக்கிறது. மேலே வரும்போது அவர் கைகளை அசைத்து, காப்பாற்றுமாறு உதவி கேட்கிறார். உயிர் போகும் தருணம் நெருங்கிவிட்டது என்று அவர் உணரும்போது சிகாமணி அவரைக் காப்பாற்றுகிறார். முத்துச்சாமி கண் திறந்து பார்க்கும்போது “ரொம்பப் பயந்துவிட்டாயோ?” என்று கேட்கிறார் அவர். சிரிக்கிறார். சிரித்தபடியே நீருக்குள் இறங்குகிறார். கழுத்து வரை நீரில் நின்றுகொண்டு ஒருமுறை முத்துச்சாமியைப் பார்த்துச் சிரிக்கிறார். அதன் பின்? யுவன் எழுதியிருப்பதையே வாசியுங்கள்:

 

photo by rajan parrikar.

      ”சிகாமணியின் தலை நீருக்குள் புதைகிறது. தலை மறைந்த இடத்தில் மிகப் பெரிய காற்றுக் கொப்புளம் தோன்றி இருந்து மறைகிறது.

      ”சிகாமணி மறைந்துவிட்டார். கரைக்குத் திரும்பவில்லை அவர். திரும்பவேயில்லை...” (ப.276)

      இதைப் படிக்கச் சற்று திகிலாகத்தான் இருக்கிறது. நம் கண் முன் இப்படி ஒருவர் இலகுவாகச் செத்துக்காட்டினால் எப்படி உணர்வோம்? அந்த அதிர்ச்சி நம்மைப் புரட்டிப் போட்டுவிடாதா? தன் சீடனில் அப்படியான ஓர் ’அகப்புரட்சி’ நிகழ்வதற்காக ஒரு குரு தனது மரணத்தை உவந்து அடைகிறார் எனில் அவர்தான் எத்தனை வாத்ஸல்யம் மிக்கவர்! 

      இந்த நிகழ்வை யுவன் உண்மையிலேயே கற்பனையில்தான் எழுதினாரா இல்லையா தெரியாது. ஆனால் இதனையொத்த நிகழ்வு மாபெரும் சூஃபி மகான்களில் ஒருவரான ஃபரீதுத்தீன் அத்தார் அவர்களின் வாழ்வில் நடந்தது. அத்தார் என்றால் மருந்து மற்றும் அத்தர் வியாபாரி என்று பொருள். அவற்றை விற்பனை செய்யும் கடையொன்றை அவர் வைத்திருந்தார். ஒரு நாள், வழக்கம் போல் அவர் தனது கடையில் அமர்ந்திருந்தபோது அங்கே வந்த சூஃபித் துறவி ஒருவர் அவரிடம் கேட்கிறார், “ஏ தம்பி, இவ்ளோ சரக்கு வச்சிருக்கிறியே கடையில, இதையெல்லாம் தூக்கிக்கினு நீ எப்பிடி ஆன்மிக வழியில புறப்படுவ?”. அந்தப் பாமர சூஃபியின் கேள்வி அத்தாருக்குச் சற்றே ஹாஸ்யமாகவும் இருந்திருக்கக்கூடும். எனவே அவர் அந்த சூஃபியிடம் “நீங்கள் எப்படி ஐயா புறப்படுவீர்?” என்று வேடிக்கையாகக் கேட்கிறார். ”இதோ இப்பிடித்தான்” என்று சொன்ன அந்த சூஃபி அவரின் கடைக்கு முன்னால் தரையில் படுத்துத் தனது கம்பளியால் முழுவதும் போர்த்திக்கொள்கிறார். அப்படியே படுத்திருக்கிறார். ஓர் ஆட்டம் அசைவு இல்லை. சிறிது நேரம் பொறுத்துப் பார்த்த அத்தாருக்கு லேசாக பயம் பீடித்தது. இறங்கி வந்து துணியை விலக்கிப் பார்த்தால் ஆள் பிணமாகிக் கிடக்கிறார்! அந்தச் சம்பவம் அத்தாரின் அகத்தை அப்படியே புரட்டிப் போட்டுவிட்டது. உடனே கடையை விட்டும் வெளியேறி ஞான குருவைத் தேடிப் புறப்பட்டுவிட்டார் எனறு வரலாறு சொல்கிறது.

      புதினத்தில் இன்னொரு சம்பவம். அருணாச்சலம் செட்டியார் என்பவரின் ஆஸ்டின் காரில் முத்துச்சாமியுடன் பழநியப்பனும் செட்டியாரும் சோழவந்தானுக்குப் பயணப்படுகிறார்கள். பாண்டியராஜபுரம் விலக்கில் ரயில்வே கேட் மூடியிருக்கிறது. கேட்களுக்கு உள்ளே தண்டவாளத்தில் ஒரு காளை மாடு நிற்கிறது. அதன் குளம்பு தண்டவாளத்தில் சிக்கியிருக்கிறது. அதன் கழுத்துக் கயிற்றைப் பிடித்து மாட்டுக்காரக் கிழவன் இழுத்துக்கொண்டிருக்கிறான். மாடு மிரண்டு திமிறி அதன் கால் ஒடிந்துவிட்டது. தொலைவில் ரயில் வருவதற்கான அதன் கூவலும் கேட்கிறது. இனி காப்பாற்ற இயலாது என்னும் நிலை. அவ்விடத்தில் யுவன் எழுதுகிறார்:

      ”ஸ்ரீமுத்துச்சாமி அவசரமாகக் காருக்குள் ஏறிக்கொண்டார். முகமும் முன்னங்கைகளும் கடுமையாக வியர்த்துவிட்டன. காளையின் அவஸ்தையை அகலத் திறந்த கண்களால் வெறித்துப் பார்த்தவாறிருந்தார். ஓரிரு கண்ணீர் முத்துக்கள் வழிந்து சொட்டின.” (ப.277).

      பிறவுயிர் படும் துன்பத்தைத் தன்னில் உணர்வதை Empathy என்ப. இந்நிகழ்வை படித்தபோது எனக்கொரு சூஃபி ஞானி நினைவுக்கு வந்தார். ஜுனைதுல் பக்தாதி (ரஹ்) அவர்கள். வண்டியிழுக்கும் மாட்டினை இடையன் கோல் கொண்டு அடித்தபோது ஜுனைது கதறினார். “நீர் ஏங்காணும் கத்துறீர்?” என்று அவன் கேட்க தனது மேலாடையை உயர்த்தி முதுகைக் காட்டினார். பிரம்படியின் தடம் தடித்துச் சிவந்திருக்கிறது. பதறிப்போன மாட்டுக்காரனிடம் சொன்னாராம், “ஐயா, எனது குருநாதர் சொல்லித்தந்த ஞான பாடத்தை அவதானித்துக்கொண்டிருந்தேன். மாட்டைப் பார்த்தபோது நானும் அதுவும் வேறல்ல என்றாயிற்று. அப்போது நீங்கள் அதை அடித்ததால் அந்த அடியை நான் பெற்றுக்கொண்டேன்!” 

 

       14.08.2017 திங்கட் கிழமை மதியம் 1:35. வீட்டின் வரவேற்பறையில் அமர்ந்து “குள்ளச் சித்தன் சரித்திரம்” புதினத்தை வாசித்துக்கொண்டிருக்கிறேன். நூலின் பின்னுள்ள குறிப்புப் பக்கங்களில் அவ்வப்போது குறிப்பெழுதிக்கொண்டுமிருக்கிறேன். மகன் தொலைக்காட்சியில் NXT சேனலில் ”அசோகா” என்னும் தொடரைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறான். சத்தம் உயரும்போதெல்லாம் எனக்குக் கொஞ்சம் சடைவாக இருக்கிறது. “சவுண்ட கம்மிப் பண்ணுப்பா” என்று அவ்வப்போது அதட்டிவிட்டுத் தொடர்ந்து படிக்கிறேன். புதினம் முடிய இன்னும் மூன்றே பக்கங்கள்தான் உள்ளன. 285-வது பக்கத்தில் வைத்து ஒரு நபரைக் கதைக்குள் கொண்டு வருகிறார் யுவன். ”உஜ்ஜயினி ஸ்ரீஸ்ரீஸ்ரீ தேஜோமயானந்த ஸரஸ்வதீ ஸ்வாமிகள்.” அவரின் பெயரை இதோ பின்னால் குறிப்பில் நான் எழுதத் தலைப்படுகிறேன். “உஜ்...” என்று எழுதிக்கொண்டிருக்கிறது பென்சில். “உஜ்ஜயினின் ராஜாவை அழைத்து வர...” என்று அலறுகிறது தொலைக்காட்சி! எனக்கு ஒரு கணம் தூக்கிவாரிப் போட்டது. தொடரில் வரும் மீர் என்னும் பாத்திரம் பேசிய வசனம் அது. மனம் சமனமுற்ற போது உள்ளுணர்வு பேசிற்று: “பிள்ளாய், நீயும் உன் மகனும் புதினமும் தொலைக்காட்சியும் எல்லாம் ஒன்றுக்கு ஒன்று பிரிந்தன அல்ல என்றறி. அனைத்தும் ஓர் ஏகத்தில் உள்ளதே என்றறி!”