நீரின் மேல் நடந்த மனிதன்

 

            கடும் பயிற்சிகளுக்குப் பேர் போன ஆன்மிகப் பள்ளி ஒன்றைச் சேர்ந்த, மரபான மனம் கொண்ட தர்வேஷ் ஒருவர் ஆற்றங்கரையில் நடந்து கொண்டிருந்தார். அற மற்றும் அறிவார்ந்த சிக்கல்களைப் பற்றிய சிந்தனையில் அவரின் மனம் மூழ்கியிருந்தது. ஏனெனில் அவர் சார்ந்திருந்த சூஃபிச் சமூகம் அப்படியான ஆழ்ந்த சிந்தனைகளைக் கொண்டே இயங்கியது. உணர்ச்சிகரமான மார்க்கச் செயற்பாடுகளையே அவர் சத்தியத் தேடல் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தார்.

            திடீரென்று பேரோசை ஒன்று அவரின் கவனத்தைக் கலைத்தது. அது ஒரு மனிதக் குரல்தான். யாரோ தர்வேஷ்களின் மந்திரத்தை உச்சக் குரலில் ஓதுகின்றார். “என்ன இது அனர்த்தமான உச்சரிப்பு?” என்று அவர் தனக்குள் சொல்லிக்கொண்டார். ஏனெனில் அந்த மனிதன் மந்திரத்தைப் பிழையாக உச்சரித்தான். “யா ஹூ” என்பதே சூஃபிகள் ஓதும் முறை. ஆனால் அதை அவன் “ஊயா..ஹூயா…” என்று ஓதிக் கொண்டிருந்தான்.

            பிறகு அவர் நினைத்தார், சூஃபி பள்ளி ஒன்றின் பொறுப்புள்ள மாணவன் என்னும் அடிப்படையில் அந்த பாமர மனிதனின் உச்சரிப்பைத் திருத்த வேண்டிய கடமை தனக்கு இருக்கிறது. ஒருவேளை மந்திரத்தைச் சரியாகக் கற்றுக்கொள்ள அவனுக்கு வழிகாட்டி யாரும் கிடைக்காமல் இருக்கலாம். ஆனால், ஓத வேண்டும் என்ற ஆர்வம் அவனிடம் இருக்கிறது, அது அவனின் குரலிலேயே தெரிகிறது, அவன் நேர்மையாக முயற்சி செய்கிறான். எனவே அவனுக்கு உதவி செய்யத்தான் வேண்டும்.

            அந்த மனிதனின் குரல் ஆற்றுக்கு நடுவில் இருந்த ஒரு தீவிலிருந்து வந்து கொண்டிருந்தது. எனவே தர்வேஷ் வாடகைக்குப் படகு பிடித்துக்கொண்டு அங்கே சென்றார்.

            அங்கே எளிமையான கோரைக் குடிசை ஒன்றில் தர்வேஷ்களின் ஆடையை அணிந்த பாமரன் ஒருவன் அமர்ந்திருந்தான். “ஊயா… ஹூயா…” என்று உரக்க உச்சரித்தபடி அவன் அதன் தாள கதிக்குத் தக அசைந்து கொண்டிருந்தான். தர்வேஷ் அவனை இடைமறித்துச் சொன்னார்: “நண்பா! நீ சூஃபிகளின் வாசகத்தைப் பிழையாக உச்சரிக்கிறாய். இப்படி ஓதினால் ஒரு நன்மையும் கிடைக்காது. சரியாக ஓதும் முறையை நான் உனக்குச் சொல்லித் தருகிறேன். அந்தக் கடமை எனக்கு இருப்பதால்தான் வாடகைக்குப் படகு பிடித்து உன்னிடம் வந்திருக்கிறேன். கல்வி கற்பிப்பவருக்கும் நன்மை இருக்கிறது, கற்பவருக்கும் நன்மை உண்டு.”

            அந்த மனிதன் நெக்குருகிப் போனான். அவன் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது. “உங்களுக்குப் புண்ணியமாப் போகும் ஐயா! எனக்குச் சொல்லிக் கொடுங்கள். நான் அப்படியே ஓதுகிறேன்,” என்றான்.

            ”நீ இப்படி ஓது: ‘யா ஹூ… யா ஹூ… யா ஹூ’ அவ்வளவுதான். மிகவும் எளிமையான மந்திரம்தான். இதில் உனக்குக் குழப்பம் ஏற்பட வாய்ப்பே இல்லை… எங்கே ஓது பார்க்கலாம்: ‘யா ஹூ… யா ஹூ… யா ஹூ…’”

            அவன் சேர்ந்து ஓதினான்: “யா ஹூ… யா ஹூ… யா ஹூ…”

            ”அவ்வளவுதான். இப்படியே ஓது. உனக்கு இறைவன் நற்கூலி வழங்குவான்.” என்று சொல்லிவிட்டு தர்வேஷ் கிளம்பினார். பாமர மனிதன் அவருக்கு மிகவும் பணிவுடன் ஒரு சீடனைப் போல் நன்றி கூறினான்.

            ஒரு நபரின் தவறைத் திருத்திவிட்டோம், ஒரு நன்மையான காரியத்தைச் செய்துவிட்டோம் என்னும் மன நிறைவுடன் தர்வேஷ் படகில் ஏறிக் கிளம்பினார். மந்திர வாசகத்தை மிகச் சரியாக உச்சரிப்பவர் நீரின் மீது கூட நடக்க முடியும் என்று சொல்கிறார்கள். ஆனால் அப்படிப்பட்ட ஒருவரை இன்னமும் அவர் பார்த்ததில்லை. ஆனால், ஏதொவொரு காரணத்தால் என்றாவது ஒரு நாள் தானே அந்த ஆற்றலை அடைந்துவிடுவார் என்னும் பலமான நம்பிக்கை அவருக்கு இருந்தது.

            இப்போது அந்தக் கோரைக் குடிசையில் இருந்து முன்பு போல் பேரோசை கேட்கவில்லை. ஆனால், தான் கற்றுக்கொடுத்த பாடத்தை அந்தப் பாமரன் ஒழுங்காக ஏற்றுக்கொண்டான் என்னும் திருப்தி அவருக்கு இருந்தது.

            ஆனால் திடீரென்று அந்தப் பாமர தர்வேஷின் குரல் உரத்துக் கேட்டது. அவன் மீண்டும் பழைய மாதிரி “ஊயா… ஹூயா…” என்றே ஓதினான்.

            மனித குலம் எப்படி கோணிப் போகிறது… எப்படி அது தன் தவறுகளிலேயே ஊன்றி நிற்கிறது என்றெல்லாம் தர்வேஷுக்குக் கவலையான சிந்தனைகள் எழ ஆரம்பித்துவிட்டன. அவர் அப்படின் நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் போது வினோதமான ஒரு காட்சியைக் கண்டார். தீவிலிருந்து அந்தப் பாமரன் அவரை நோக்கி ஓடி வந்து கொண்டிருந்தான், நீரின் மேல்!

            வியந்து போய் அவர் படகை நிறுத்திவிட்டார். பாமர தர்வேஷ் படகின் அருகில் வந்து நீரின் மீது நின்றபடியே அவரிடம் கேட்டான்: “போதகரே! தொந்திரவுக்கு மன்னிக்கவும். வேறு வழியில்லை. எனக்கு மீண்டும் மந்திரம் தப்பாகிவிட்டது. இன்னும் ஒரு முறை எனக்குச் சரியாக ஓதச் சொல்லித் தாருங்கள் ஐயா! அதை ஞாபகம் வைப்பது எனக்குச் சிரமமாக இருக்கிறது.”

db

            ஆங்கிலத்தில் [பிற மொழிகளில்] இந்தக் கதையின் உயிரோட்டமான பகுதியின் ஒரு கோணத்தை மட்டுமே பெயர்த்தளிக்க முடிகிறது. ஏனெனில், இக்கதையின் அறபிப் பிரதிகள் பல பொருள் கொண்ட ஒரு சொல்லை அல்லது சொற்றொடரைப் பயன்படுத்துகின்றன. [homonyms என்கிறார் இத்ரீஸ் ஷாஹ். அது ஒரு சொல்லுக்குப் பல பொருள் இருப்பது. தமிழிலும் அத்தகைய சொற்கள் உண்டு. உதாரணமாக, ’அரவம்’ என்றால் ஒலி என்றும் பாம்பு என்றும் இரண்டு அர்த்தங்கள் உண்டு. தமிழில் அது போல் ‘எழுத்தோரன்ன பொருள் தெரி புணர்ச்சி’ என்று சொற்றொடர் வகை ஒன்று உண்டு. ’காசா லேசா?’ (காசு என்றால் சாதாரணமா? என்று அர்த்தம்) ‘காசாலே சா’ (பணத்தாலே செத்துப் போ என்று அர்த்தம்) – மொ.பெ-ர்] அத்தகைய சொற்றொடர்களின் வெளிப்படையான அர்த்தங்கள் அபத்தமாகவோ அல்லது ஒரு அறத்தை வலியுறுத்துவதாகவோ இருக்கலாம். ஆனால் அவற்றின் மாற்று அர்த்தத்தில் அவை ஆழ்நிலைப் பிரக்ஞையில் விழிப்படைவதற்கான நோக்கில் உருவாக்கப் பட்டிருக்கும்.

            கிழக்கில் இக்கதை பொது மக்களிடம் பரவியிருக்கிறது. ஆனால் மிகத் தொன்மையான தர்வேஷ் ஆவணங்களில் இக்கதை காணப்படுகிறது.

            இந்தப் பிரதி அண்மைக் கிழக்கில் உள்ள “அசாசீன்” (Essential, Original, அசல்) நெறியினரின் ஆவணத்தில் இருந்து எடுக்கப்பட்டது.

இந்தக் கதைக்கு எளியேன் எழுதிய அடிக்குறிப்பு:

கதைகள் இனம் மொழி சமயம் நாடு என்னும் எல்லைகளைக் கடந்து செல்பவை. தாம் சென்றடையும் இலக்கின் வார்ப்பில் தம்மை ஒப்படைத்துக் கொள்பவை. அவ்வாறு தனது அடையாளங்களை மாற்றிக் கொண்டு பல்வேறு மரபுகளில் வாழ்ந்து வரும் கதைகள் பல உள்ளன. இக்கதையும் அவற்றில் ஒன்று. இதே கதை கிறித்துவச் சமயத்திற்கு ஏற்ப உருமாற்றப் பட்டுள்ளது. ருஷ்ய இலக்கிய மேதையான லியோ தொல்ஸ்தாய் (Leo Tolstoy) இக்கதையை ”திரீ ஸ்டார்ட்ஸா” (”Три Старца” / “The Three Hermits” / “மூன்று துறவிகள்”) என்னும் பெயரில் 1885-இல் எழுதினார். அக்கதை 1886-இல் ”நீவா” (தினைத்தோட்டம்) என்னும் வார இதழில் வெளியானது. 1907-இல் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பில் வெளியான “Twenty-Three Tales” (’இருபத்து மூன்று கதைகள்’) என்னும் நூலில் இடம்பெற்றிருந்தது. லியோ தொல்ஸ்தாய் எழுதிய கதையின் படி படகில் சென்றவர் கிறித்துவ பிஷப் ஒருவர். அவர் வடமேற்கு ருஷ்யாவில் உள்ள ஆர்க்கேஞ்சலஸ்க் என்னும் இடத்தில் இருந்து வட ருஷ்யாவின் வெண் கடலில் உள்ள தீவு ஒன்றில் இருக்கும் சொலோவெட்க்ஸ்கி மடத்துக்குப் பயணமாகிறார். வழியில் உள்ள தீவு ஒன்றில் முதுமையான பாமரத் துறவிகள் மூவரைக் காண்கிறார். அவர்கள் மிகவும் எளிய பிரார்த்தனை ஒன்றைச் செய்து வருகின்றனர்: “நீவிர் மூவர், யாமும் மூவர், எம்மீது கருணை காட்டுக.” இந்த மந்திரத்தில் லியோ தொல்ஸ்தாய் தனது ரோமன் கத்தோலிக்க, பவுலியக் கிறித்துவக் கொள்கையான திரியேகத்துவம் (Trinity) என்பதைக் கையாண்டுள்ளார். நீவிர் மூவர் என்பது பிதா, சுதன் மற்றும் பரிசுத்த ஆவி (யஹோவா, ஏசு, ஜிப்ரயீல்) ஆகிய மூவரைக் குறிக்கும். தர்வேஷ் கதையில் ஒரு நபராக இருந்த பாமரனை தொல்ஸ்தோய் திரியேகத்துவக் கொள்கையை வைத்துப் புனைந்த மந்திரத்திற்காகவே மூன்று துறவியராக மாற்றியிருக்கிறார்.

            அந்தப் பாமரத் துறவிகளுக்கு பாதிரியார் நீண்ட வாசகங்கள் கொண்ட பிரார்த்தனையைக் கற்றுக் கொடுக்கிறார். அது பைபிளில் உள்ள பிரார்த்தனை (மத்தேயு 6:9). ஏசுநாதர் மக்களுக்குக் கற்றுக் கொடுத்ததாக பைபிள் குறிப்பிடும் பிரார்த்தனைகளில் அதுவும் ஒன்று. எனவேதான் பாதிரி அதனை அவர்களுக்குக் கற்றுக் கொடுக்கிறார். ஆனால் அந்தப் பாரமர்களால் அவ்வளவு நீளமான பிரார்த்தனையை நினைவில் நிறுத்த முடியவில்லை. அவர்கள் செய்யும் பிரார்த்தனை ஒற்றை வரியில் சுருக்கமாக இருக்கிறது. அதுவே அவர்களுக்கு நீரின் மீது நடக்கும் ஆற்றலைத் தருகிறது. அவர்களின் பிரார்த்தனை, மரபுவழித் திருச்சபை (Orthodox Church) வலியுறுத்துகின்ற ”ஏசு பிரார்த்தனை” (Jesus Prayer) என்னும் ஒற்றை வரிப் பிரார்த்தனையை ஒத்தகாக இருக்கிறது. “Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me” என்பதே அந்தப் பிரார்த்தனை. (பின்பு அவ்வரியின் இறுதியில் sinner (பாவி) என்னும் சொல்லும் கூடுதலாக இணைக்கப்பட்டது.) இப்பிரார்த்தனை, எரமெட்டிக் மரபு என்னும் தனிமைத் துறவு மரபில் நீண்ட காலம் ஆழ்நிலை தியானத்திற்குப் பயன்படுத்தப் பட்டுள்ளது (eremitic என்னும் சொல்லே hermetic என்றாகி, தனித்திருக்கு துறவியைக் குறிக்கும் hermit என்னும் சொல்லைத் தந்துள்ளது.) கிழக்கத்திய மரபுவழித் திருச்சபையில் இந்த ஆன்மிக நெறி “ஹேசிகாஸம்” (hesychasm) என்று அழைக்கப்படுகிறது. ருஷ்ய மரபுவழித் திருச்சபை மிகவும் பழமையானது என்பதும் இங்கே கவனத்திற்குரியது. பாமரத் துறவியர் “இடைநிறுத்தம் இன்றித் தொடர்ந்து பிரார்த்தனை செய்தார்கள்” (pray without ceasing) என்று தொல்ஸ்தாய் எழுதியிருப்பது மரபுவழித் திருச்சபையின் ஆன்மிக நெறியில் உள்ள ஆழ்நிலை தியானத்தை சமிக்ஞை காட்டுகிறது என்று ஆய்வாளர்கள் கருதுகின்றனர்.

            பிரார்த்தனையின் சாராம்சமே முக்கியமானது என்னும் கருத்தை வலியுறுத்தவே இந்தக் கதையை லியோ தொல்ஸ்தாய் எழுதியிருக்கிறார். தனது கதையின் தொடக்கத்தில் அவர் பைபிள் வாசகம் ஒன்றை மேற்கோள் காட்டியுள்ளார்: “அன்றியும் நீங்கள் ஜெபம் பண்ணும்போது அஞ்ஞானிகளைப் போல் வீண் வார்த்தைகளை அலப்பாதேயுங்கள்; அவர்கள், அதிக வசனிப்பினால் தங்கள் ஜெபம் கேட்கப்படுமென்று நினைக்கிறார்கள்.”

            லியோ தொல்ஸ்தாய் எழுதிய ”மூன்று துறவியர்” கதையை நான் முதன் முதலில் ஓஷோவின் நூல் ஒன்றில்தான் படித்தேன். தொல்ஸ்தாய் எழுதிய பல கதைகளை ஓஷோ தனது உரைகளில் பல இடங்களில் கையாண்டிருக்கிறார். இந்தக் கதையையும் அவர் பல சந்தர்ப்பங்களில் சொல்லியிருக்கக் கூடும். ”Be Still and Know” என்னும் அவருடைய நூல் 1979-இல் வெளிவந்தது. சீடர்களின் வினாக்களுக்கு அளித்த விடைகளின் தொகுப்பு அந்நூல். அதில் ஓரிடத்தில் இந்தக் கதையை அவர் சொல்லியிருக்கிறார். அதன் முடிவில் ஓஷோ சொல்கிறார்: “பிரார்த்தனை என்பது ஓர் எளிய நிலை. அது சொற்களில் இல்லை, மௌனத்தில் இருக்கிறது.”

 

நெசவாளி ஃபாத்திமாவும் கூடாரமும்

 (சூஃபி கதை நேரம்...)

            தூரக் கிழக்கில் ஒரு பட்டினத்தில் ஃபாத்திமா என்னும் இளம்பெண் ஒருத்தி இருந்தாள். அவள், வளமான நெசவாளி ஒருவரின் மகள். ஒரு நாள் அவளிடம் அவளின் அப்பா சொன்னார்: “வா, மகளே! நாம் ஒரு பெரும் பயணம் புறப்படுகிறோம். மத்தியக் கடலின் தீவுகளில் எனக்கு வணிகம் இருக்கிறது. ஒருவேளை, நீ அங்கே உனக்கு ஏற்ற அழகான ஓர் இளைஞனைக் காணலாம். அவனை நீ திருமணம் செய்துகொள்ளலாம்.”

            அவர்கள் புறப்பட்டு தீவு தீவாகப் பயணித்தனர். அப்பா வியாபாரம் செய்து கொண்டிருந்தபோது அவள் தனக்கு வாய்க்கப் போகும் கணவனைப் பற்றிக் கற்பனைகளை நெய்து கொண்டிருந்தாள். ஆனால், ஒருநாள் அவர்கள் க்ரீட் தீவுகளுக்குப் போய்க் கொண்டிருந்த போது சூறாவளி வீசியது. கப்பல் சிதைந்தது. அரை மயக்கமான நிலையில் ஃபாத்திமா அலெக்ஸாண்ட்ரியாவின் கடற்கரையில் ஒதுங்கினாள். அவளின் அப்பா இறந்துவிட்டார். இப்போது அவள் நிர்க்கதியாக நின்றாள்.

            கப்பல் சிதலமடைந்து கடலில் விழுந்து தத்தளித்த அனுபவம் அவளை மிகவும் பாதித்திருந்தது. அவளின் கடந்த காலத்தைப் பற்றிய நினைவுகள் அதனால் மழுங்கிவிட்டது.

            அவள் மணல்களில் அலைந்து கொண்டிருக்கையில் ஆடைகள் தயாரிக்கும் குடும்பம் ஒன்று அவளைக் கண்டது. அவர்கள் ஏழைகளாக இருந்தாலும் அவளைத் தங்கள் வீட்டுக்கு அழைத்துக் கொண்டு போய் அவளுக்குத் தங்களின் கைத்தொழிலைக் கற்றுக் கொடுத்தனர். 

        இவ்வாறு அவளுக்கு ஓர் இரண்டாம் வாழ்க்கை கிடைத்தது. ஓரிரு ஆண்டுகளிலேயே அவள் பழசையெல்லாம் மறந்து மீண்டும் கலகலப்பாகிவிட்டாள். ஆனால், ஒருநாள் அவள் ஏதோ ஒரு வேலையாகக் கடற்கரையில் இருந்தபோது அடிமை வணிகர்களின் குழு ஒன்று அங்கே வந்து அவளைக் கைப்பற்றி மற்ற அடிமைகளுடன் அவளையும் அடைத்து எடுத்துச் சென்றது.

            அவள் பிழிந்து பிழிந்து அழுதாள். ஆனால் அடிமை வணிகர்கள் அவள் மீது இரக்கம் காட்டவில்லை. அவர்கள் அவளை இஸ்தான்பூலுக்குக் கொண்டு போய் அங்கே ஓர் அடிமையாக விற்று விட்டனர்.

            இரண்டாம் தடவையாக அவளின் உலகம் சிதைந்துவிட்டது. இப்போது, அந்தச் சந்தையில், அடிமைகளை வாங்குவோர் ஒரு சிலரே இருந்தனர். அவர்களில் ஒருவர் கப்பல்களுக்குப் பாய்மரம் தயாரிக்கும் தனது மரப்பட்டறையில் வேலை செய்வதற்கு அடிமை கிடைக்குமா என்று தேடிக் கொண்டிருந்தார். ஃபாத்திமாவின் நிர்க்கதியான நிலையைப் பார்த்த அவர் அவளை வாங்குவதென்று முடிவு செய்தார். வேறு யாராவது அவளை வாங்குவதை விடத் தான் அவளை வாங்கினால் அவளுக்கு ஓரளவு நல்ல வாழ்க்கை கிடைக்கும் என்பதே அவரின் நினைப்பு.

            தன் மனைவிக்கான வேலைக்காரியாக அவளைக் கொடுக்கலாம் என்று எண்ணி அவர் ஃபாத்திமாவைத் தன் இல்லத்துக்கு அழைத்துச் சென்றார். அவர் வீடு வந்து சேர்ந்தபோது பேரிடியான செய்தி ஒன்று அவருக்குக் காத்திருந்தது. அவரின் சரக்குகள் சென்ற கப்பல் கொள்ளையடிக்கப் பட்டதால் அவர் தன் செல்வங்களை எல்லாம் இழந்துவிட்டார். அவரால் அதற்கு மேல் பணியாட்கள் வைத்துக் கொள்ள முடியாது. எனவே, பாய் மரம் செய்யும் வேலையில் அவரும் அவரின் மனைவியும் ஃபாத்திமாவும் மட்டுமே கடினமாக உழைக்க வேண்டியிருந்தது.

            தன்னை மீட்டு வந்த எஜமானின் மீதுள்ள விசுவாசத்தால் ஃபாத்திமா மிகக் கடுமையாக உழைத்தாள். அதனால் மனம் மகிழ்ந்த அவர் அவளுக்கு விடுதலை வழங்கினார். அவள் அவரின் நம்பகமான உதவியாளராகப் பணியாற்றினாள். இவ்வாறு, தனது மூன்றாம் வாழ்வில் அவள் முன்னை விட மதிப்பும் மகிழ்ச்சியும் உடையவள் ஆனாள்.

            ஒருநாள், எஜமான் அவளிடம் சொன்னார்: “ஃபாத்திமா, நம் பொருட்களை ஏற்றிச் செல்லும் கப்பலுடன் நீ ஜாவா தீவுக்கு என் காரியதரிசியாகப் போய் வர வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன். அவற்றை நீ கவனமாக நல்ல விலைக்கு விற்று வர வேண்டும்.”

            அவள் கிளம்பினாள். ஆனால், கப்பல் சீனப் பகுதியில் சென்று கொண்டிருந்த போது சூறாவளி ஒன்றில் சிக்கிச் சிதைந்தது. இரண்டாம் தடவையாக ஃபாத்திமா கடலில் விழுந்து தத்தளித்துக் கரை ஒதுங்கினாள். அது அவள் அறிந்திராத அந்நிய தேசம். அவள் மீண்டும் நொந்து கரைந்து அழுதாள். தான் எதிர்பார்த்த எதுவுமே தன் வாழ்க்கையில் நடப்பதில்லை என்பதை எண்ணி எண்ணி மனம் நொறுங்கினாள். எல்லாம் நல்லபடியாக போய்க் கொண்டிருக்கிறது என்று நினைக்கும்போதே ஏதாவது ஒரு அசம்பாவிதம் வந்து அவள் நம்பிக்கையில் மண் அள்ளிப் போட்டுவிடுகிறது.

            ”கடவுளே! ஏன் இப்படி நான் சிரமப்பட்டு என் வாழ்க்கையை நல்ல நிலைக்குக் கொண்டு வரும்போதெல்லாம் கேடு வந்து சேர்கிறது? எனக்கு மட்டும் ஏன் இவ்வளவு துயரங்கள் நேர வேண்டும்?” என்று அவள் கதறி அழுதாள். ஆனால் விடையே இல்லை. எனவே அவள் மணலில் இருந்து எழுந்து ஊருக்குள் போகத் தொடங்கினாள்.

            சீனாவில் யாருக்கும் ஃபாத்திமாவையோ அவளின் துயரங்களையோ தெரியாது. ஆனால், அந்த ஊரில் மரபான நம்பிக்கை ஒன்று இருந்தது. என்றேனும் ஒருநாள் தொலைவான தேசம் ஒன்றிலிருந்து ஒரு அந்நியன் – ஒரு பெண் – வருவாள். அவள் சீன அரசருக்காக ஒரு கூடாரத்தை நெய்து கொடுப்பாள். அப்போதெல்லாம் கூடாரம் செய்யும் கலை சீனர்களுக்குத் தெரியாது. எனவே அவர்கள் ஒவ்வொரு நாளும் அதீத எதிர்பார்ப்புடன் அந்தக் கலையை அறிந்த ஒருத்தியின் வருகைக்காகக் காத்திருந்தனர்.

            அப்படியான ஒரு பெண் கடற்கரைக்கு வந்து சேரும்போது அவளைத் தவற விட்டுவிடக் கூடாது என்பதற்காகவே பரம்பரையாக ஒவ்வொரு மன்னரும் ஆண்டுக்கு ஒரு முறை தமது தூதுவர்களை எல்லா ஊர்களுக்கும் அனுப்பி வெளிநாட்டுப் பெண் யாரேனும் வந்திருந்தால் உடனே அரசவைக்கு அழைத்து வர வேண்டும் என்று கண்காணித்து வந்தனர்.

            சீனக் கடற்கரையின் ஊர் ஒன்றுக்கு ஃபாத்திமா வந்து சேர்ந்த நேரமும் அத்தகையதுதான். அவளின் மொழியை அறிந்த துபாஷி ஒருவரை வைத்து மக்கள் அவளிடம் பேசினார்கள். அவள் தங்கள் மன்னரின் அவைக்குப் போக வேண்டும் என்று சொன்னார்கள்.

            ஃபாத்திமா தன் முன் கொண்டு வரப்பட்டதும் மன்னர் அவளிடம் கேட்டார், “பெண்ணே! உனக்குக் கூடாரம் செய்யத் தெரியுமா?”

            ”முடியும் என்று நம்புகிறேன்,” என்றாள் ஃபாத்திமா.

            அவள் அதற்குத் தேவையான கயிறுகள் கேட்டாள். ஆனால், அவள் கேட்பது மாதிரியான கயிறுகள் அவர்களிடம் இல்லை. எனவே, தான் கற்றுக்கொண்ட கைவினையை நினைவுப்படுத்தி இழைகளைக் கொண்டு அவளே கயிறு திரித்தாள். பிறகு அவள் கூடாரத்துக்கான கெட்டித் துணி கேட்டாள். அதுவும் சீனர்களிடம் இல்லை. எனவே, அலெக்சாண்ட்ரியாவின் நெசவாளர்களிடம் தான் கற்றுக்கொண்ட நுட்பங்களை நினைவு கூர்ந்து அவளே கூடாரத்துக்கான கெட்டித் துணியை நெய்தாள். பிறகு அவளுக்குக் கூடாரக் கழிகள் தேவைப்பட்டன. ஆனால், சீனர்களிடம் அவள் கேட்கும் பொருள் இல்லை. எனவே, இஸ்தான்பூலில் கப்பல்களுக்கான பாய்மரக் கழிகள் தயாரிப்பதில் தான் பெற்றிருந்த அனுபவத்தைக் கொண்டு அவளே மரங்களை அறுத்துக் கூடாரக் கழிகளை உருவாக்கினாள். அந்தப் பொருட்கள் எல்லாம் தயாரானதும், தனது பயணங்களில் பல்வேறு இடங்களில் தான் பார்த்திருந்த கூடாரங்களின் அமைப்புகளை எல்லாம் தன் மூளையைக் கசக்கி நினைவில் ஓர்ந்து அவள் ஒரு கூடாரத்தை எழுப்பி முடித்தாள்.

            சீன மன்னர் வந்து கூடாரத்தைப் பார்த்த போது மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்தார். அவள் என்ன பரிசு கேட்டாலும் தருவதாக ஃபாத்திமாவிடம் கூறினார். அவள் சீனாவிலேயே தங்கிவிட முடிவு செய்தாள். அங்கே அவள் ஓர் அழகான இளவரசனைத் திருமணம் செய்துகொண்டாள். அங்கே அவள் தன் மரணப் பரியந்தம் தன் பிள்ளைகளும் பேரப் பிள்ளைகளும் சூழ இன்பமாக வாழ்ந்தாள்.

            ஒரு நேரத்தில் நமக்கு நடப்பது மிகக் கொடூரமான அனுபவமாகத் தோன்றினாலும் அது தன் வாழ்வின் நிரந்தர மகிழ்ச்சியின் உருவாக்கத்தில் ஓர் இன்றியமையாத பகுதிதான் என்பதை ஃபாத்திமா தனது இந்த சாகச நிகழ்வுகளால் உணர்ந்து கொண்டாள்.

db

            இந்தக் கதை கிரேக்க நாட்டுப்புற இலக்கியத்தில் நன்கு அறியப்பட்டதாகும். அதன் சமகால இலக்கியத் தொகுதிகளில் தர்வேஷ்களின் இலச்சினைக் கருத்துக்களையும் மரபுகளையும் காண முடியும். இங்கே கொடுக்கப்பட்டுள்ள கதைப் பிரதி அட்ரியானோப்பிளைச் சேர்ந்த ஷைகு முஹம்மது ஜமாலுத்தீன் அவர்களின் பெயரால் வழங்கப்படுகிறது. அவர் ’ஜமாலிய்யா நெறி’ (’பேரழகின் வழி’)-யின் நிறுவனர் ஆவார். 1750-இல் இறந்தார்.

நெருப்பின் கதை

(சூஃபி கதை நேரம்...)

            முன்பொரு காலத்தில் ஒருவன் இயற்கை இயங்கும் வழிகள் பற்றி ஆழமாகச் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தான். அவனது ஈடுபாடு மற்றும் ஆராய்ச்சியின் விளைவாக நெருப்பை உண்டாக்கும் வழியை அவன் கண்டுபிடித்துவிட்டான்.

            அந்த மனிதனின் பெயர் நூர். அவன் தனது கண்டுபிடிப்பை மக்களிடம் காட்டுவதற்காக ஊர் ஊராகப் பயணம் செய்தான்.

            மக்களின் பல்வேறு குழுக்களுக்கு அவன் தனது ரகசியத்தைக் கற்பித்தான். சிலர் அந்த அறிவின் பயனை அடைந்தார்கள். பிறரோ, அவன் தங்களிடம் கொண்டு வந்திருக்கும் கண்டுபிடிப்பின் மதிப்பு என்ன, அதை எப்படியெல்லாம் ஆக்கமான வழிகளில் பயன் படுத்தலாம் என்று புரிந்து கொள்வதற்குள், அவன் மிகவும் அபாயமானவன் என்று எண்ணி அவனை ஊரை விட்டே துரத்தினார்கள். இறுதியாக, அவன் ஒரு பழங்குடி மக்களிடம் தனது கண்டுபிடிப்பை நிகழ்த்திக் காட்டியபோது அவர்கள் பீதியடைந்து அவனொரு பிசாசு என்று எண்ணி அவனைத் துரத்திச் சென்று கொன்று விட்டார்கள்.

            நூற்றாண்டுகள் கழிந்தன. நெருப்பு உண்டாக்கும் கலையைக் கற்றுக்கொண்ட முதல் இனக்குழு அதனைத் தனது பூசாரிகளுக்காக ஒதுக்கிக் கொண்டது. அதை அவர்கள் செய்து காட்டும்போதெல்லாம் மக்கள் வியப்பிலும் அச்சத்திலும் உறைந்து நின்றனர். பூசாரிகளுக்கு அதிகார பலம் கிடைத்தது.

            இரண்டாம் இனக்குழு நெருப்பு உண்டாக்கும் கலையை மறந்துவிட்டது. ஆனால் அது நெருப்பு உண்டாக்கும் கருவிகளை வைத்து வழிபட்டது. மூன்றாம் இனக்குழு நூரின் பிரதிமையை வழிபட்டது, ஏனெனில் அவன்தான் அந்தக் கலையை அவர்களுக்குக் கற்றுக் கொடுத்தான். நான்காம் இனக்குழு, நெருப்பு உருவான கதையைத் தமது தொன்மக் காவியங்களில் பதிந்து வைத்தது: சிலர் அதை நம்பினார்கள், சிலர் நம்பவில்லை. ஐந்தாம் இனக்குழு எதார்த்தத்திலேயே நெருப்பை உண்டாக்கிப் பயன்படுத்தி வந்தது. அதைக் கொண்டு அவர்கள் குளிர் காயவும், உணவு சமைக்கவும், புழங்கு பொருட்கள் பலவற்றை உருவாக்கவும் செய்தனர்.

            பல பல ஆண்டுகள் போன பின், இந்த இனக்குழுக்களின் நிலங்கள் வழியாக ஞானி ஒருவர் தனது சீடர்களுடன் பயணித்தார். தாம் பார்த்த வகை வகையான சடங்குகளைக் கண்டு சீடர்கள் ஆச்சரியப்பட்டனர். அவர்கள் அனைவரும் தமது குருவிடம் சொல்லினர்: “ஆனால் இந்த எல்லாச் சடங்குகளுமே நெருப்பு உண்டாக்கும் முறையுடன் தொடர்பு கொண்டவை மட்டுமே, வேறொன்றும் இல்லை. நாம் இந்த மக்களைச் சீர்திருத்த வேண்டும்!”

            குரு சொன்னார்: “அப்படியானால், நல்லது. நாம் நமது பயணத்தை மீண்டும் தொடங்குவோம். அதன் முடிவில், யாரெல்லாம் உயிரோடு இருக்கிறார்களோ, உண்மையான பிரச்சனைகளையும் அவற்றை அணுகும் முறைகளையும் அவர்கள் அறிந்து கொள்வார்கள்.”

            அவர்கள் முதலாம் இனக்குழுவை அடைந்தபோது அவர்கள் விருந்தோம்பலுடன் வரவேற்கப்பட்டனர். தீயை உண்டாக்கும் தமது மதச் சடங்கில் கலந்து கொள்ளுமாறு பூசாரிகள் அவர்களுக்கு அழைப்புக் கொடுத்தார்கள். அது நிறைவடைந்து, சடங்கு பார்த்ததன் விளைவாகப் பழங்குடியினர் பரவச நிலையில் இருந்தபோது குரு சொன்னார்: “யாராவது பேச விரும்புகிறீர்களா?”

            முதல் சீடன் சொன்னான்: “சத்தியத்தை எத்தி வைக்கும் பணியின் நிமித்தமாக, நான் இந்த மக்களுக்கு அறிவுச் சுடர் கொளுத்த விரும்புகிறேன்!”

            ”எது நடந்தாலும் அதற்கு நீயே பொறுப்பேற்க சம்மதம் என்றால், தாராளமாக நீ பேசலாம்,” என்று குரு சொன்னார்.

            இப்போது அந்த மட்டிச் சீடன் பழங்குடித் தலைவருக்கும் பூசாரிகளுக்கும் முன்னால் வந்து நின்று சொன்னான்: “நீங்கள் வணங்கும் சிலையின் பேராற்றலாக நீங்கள் கருதும் இந்த அதிசயத்தை என்னால் செய்ய முடியும். அப்படி நான் செய்து காட்டிவிட்டால் இத்தனை ஆண்டுகளாக நீங்கள் எல்லாம் அசத்தியத்தில் இருந்திருக்கிறீர்கள் என்று ஒப்புக்கொள்வீர்களா?”

            ஆனால் அந்தப் பூசாரிகள் கத்தினார்கள்: “பிடியுங்கள் இவனை!” அவன் பிடித்துச் செல்லப்பட்டான். அதன் பின் அவன் ஆளையே காணோம்.

            குருவும் சீடர்களும் அடுத்த நிலத்துக்குப் போனார்கள். அங்கே இரண்டாம் பழங்குடியினர் தீக்கருவிகளுக்கு வழிபாடு செய்து கொண்டிருந்தனர். மீண்டும், அந்தப் பழங்குடியினருக்குப் பகுத்தறிவைத் தூண்ட சீடன் ஒருவன் தானே முன்வந்தான்.

            குருவின் அனுமதியுடன் அவன் சொன்ன்னான்: “பகுத்தறிவு கொண்ட மக்களாக உங்களைக் கருதி உங்களிடம் நான் பேச அனுமதி கோருகிறேன். ஒரு பொருளை உண்டாக்குவதற்கான கருவிகளை நீங்கள் வணங்குகின்றீர்கள், அந்தப் பொருளைக்கூட அல்ல. இப்படியாக நீங்கள் அதன் முழுப் பயன்பாட்டை ஒத்திப் போடுகிறீர்கள். இந்தச் சடங்கின் பின்னணியில் இருக்கும் எதார்த்தம் என்ன என்பதை நான் அறிவேன்.”

            இந்தப் பழங்குடியில் பகுத்தறிவுள்ள சிலர் இருந்தனர். ஆனால் அவர்கள் அந்தச் சீடனிடம் சொன்னார்கள்: “ஒரு பயணியாகவும் அந்நியனாகவும் உங்களை எங்கள் சமூகத்துக்குள் வரவேற்றோம். ஆனால், எங்களின் வரலாற்றுக்கும் பண்பாட்டுக்கும் அந்நியரான உங்களால் நாங்கள் என்ன செய்கிறோம் என்பதைப் புரிந்துகொள்ள முடியாது. நீ தப்பு செய்கிறாய் தம்பி, நீ எங்களின் சடங்கை ஒழிக்க நினைப்பதும் எங்கள் மதத்தைச் சிதைக்க நினைப்பதும் பெருங் குற்றம். இதற்கு மேல் உன்னிடம் கேட்பதற்கு ஏதுமில்லை. நீங்கள் போகலாம்.”

            எனவே, குருவும் சீடர்களும் அங்கிருந்து கிளம்பினார்கள்.

            அவர்கள் மூன்றாம் பழங்குடியினரின் நிலத்திற்கு வந்து சேர்ந்தபோது, ஒவ்வொரு வீட்டின் முன்பும் பிரதிமை ஒன்று இருப்பதைப் பார்த்தனர். அது, மூல நெருப்பு மூட்டியான நூரின் பிரதிமை. அந்தப் பழங்குடியின் தலைவர்களிடம் மூன்றாம் சீடன் பேசினான்:

            ”இந்தச் சிலை ஒரு மனிதனைக் குறிக்கிறது. அவனிடம் ஒரு திறமை இருந்தது. அதை நாமும் செயல்படுத்திப் பயன் பெற முடியும்.”

            ”நீ சொல்வது உண்மையாக இருக்கலாம்,” என்று அந்த நூர் பக்தர்கள் ஒப்புக் கொண்டார்கள். “ஆனால் அந்த ரகசியத்தின் உண்மையை எல்லாரும் அடைய முடியாது. அது மிகச் சிலருக்கு மட்டுமே அருளப்படுவது.”

            ”இல்லை, அதைப் புரிந்து கொள்ள முன்வருவோர் ஒரு சிலர்தான். அதனால் அது அவர்களுக்கு மட்டும் கிடைக்கிறது. அதன் எதார்த்த விசயங்களை முன்னோக்க மறுப்பவர்களுக்கு அது கிடைப்பதில்லை, அவ்வளவுதான்,” என்றான் மூன்றாம் சீடன்.

            ”இது அப்பட்டமான மதத் துரோகம். அதுவும், நம் மொழியை ஒழுங்காகப் பேசக்கூடத் தெரியாத ஒரு மடையன் இப்படிப் பேசுகிறான் பாருங்கள். இவன் நம் நம்பிக்கைகளை ஏற்ற ஒரு பூசாரியும் கிடையாது,” என்று சமயவாதிகள் கலகலத்தார்கள். அதற்கு மேல் பேச்சுவார்த்தையில் முன்னேற அவனால் முடியவில்லை.

            குருவும் சீடர்களும் தமது பயணத்தைத் தொடர்ந்தனர். அவர்கள் நான்காம் பழங்குடியின் ஊரை அடைந்தனர். இப்போது நான்காம் சீடன் ஒருவன் அந்த மக்களுக்கு முன்னால் வந்து நின்றான்.

            ”தீ உருவான கதை உண்மையே! தீயை உருவாக்குவது எப்படி என்று எனக்குத் தெரியும்,” என்று அவன் பேசினான்.

            பழங்குடிக்குள் குழப்பங்கள் கிளம்பிவிட்டது. அவர்கள் பல்வேறு கும்பல்களாகப் பிரிந்துவிட்டார்கள். சிலர் சொன்னார்கள்: “இது உண்மையாக இருக்கலாம். அப்படி எனில், நெருப்பு மூட்டுவது எப்படி என்று நாம் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.” இந்தக் கும்பலை குருவும் சீடர்களும் பரிசோதித்துப் பார்த்த போது அவர்களில் பலரும் நெருப்பு உருவாக்கும் கலையைத் தமது சுயநலத்துக்காக, சுய லாபத்துக்காகப் பயன்படுத்த விரும்புகின்றனர் என்பதும், அது மனித இனத்தின் முன்னேற்றத்துக்கான ஒரு வாய்ப்பு என்பதை அவர்கள் உணரவில்லை என்றும் தெரிந்தது. திரிக்கப்பட்ட தொன்மக் கதைகள் எந்த அளவுக்கு மனிதர்களின் மூளைகளுக்குள் ஆழமாக இறங்கிவிட்டன என்றால் அவர்கள் மனநிலை தடுமாறியவர்களாகவே இருந்தனர். அவர்களிடம் நேரடியாகத் தீயை உருவாக்கிக் காட்டியிருந்தாலும் அவர்களால் அதைக் கற்றுக்கொண்டு பின்பற்றியிருக்க முடியாது.

            இன்னொரு கூட்டம் இருந்தது. அவர்கள் சொன்னார்கள்: “இந்தத் தொன்மங்கள் எல்லாம் உண்மை இல்லை. இந்த மனிதன் நம்மை எல்லாம் ஏமாற்றப் பார்க்கிறான். இங்கே இடம் பிடிக்கத் திட்டம் தீட்டுகிறான்.”

            இன்னொரு கூட்டம் சொன்னது: “நாம் நமது தொன்மங்களை எல்லாம் உள்ளது உள்ளபடி நம்புகிறோம். ஏனெனில் அவையே நமது கட்டடத்தின் அடித்தளம். நாம் அவற்றைக் கைவிட்ட பிறகு இவர் சொல்லும் வியாக்கியானம் தப்பாகிவிட்டது என்று தெரியவந்தால் நம் சமூகத்தின் கதி என்னாகும்?”

            இது மாதிரி மேலும் பல்வேறு கண்ணோட்டங்கள் இருந்தன.

            எனவே, குருவும் சீடர்களும் தொடர்ந்து பயணித்தார்கள். அவர்கள் ஐந்தாம் பழங்குடியின் ஊரை அடைந்தனர். அவர்களிடம் தீயுருவாக்கம் என்பது அன்றாடப் புழக்கத்தில் இருந்தது. அதைக் கொண்டு பல்வேறு காரியங்களும் நடைபெற்றன.

            குரு தனது சீடர்களிடம் சொன்னார்:

            ’எப்படிக் கற்பிப்பது என்று நீங்கள் கற்க வேண்டும். ஏனெனில், மனிதன் தனக்குக் கற்பிக்கப்படுவதை விரும்புவதில்லை. முதலில், கற்பது எப்படி என்பதை நீங்கள் மக்களுக்குக் கற்பிக்க வேண்டும். அதற்கு முன், அவர்கள் கற்றுக்கொள்ள இன்னமும் இருக்கிறது என்பதை அவர்களுக்கு நீங்கள் கற்பிக்க வேண்டும். கற்றுக்கொள்ளத் தாங்கள் தயாராக இருப்பதாக அவர்கள் கற்பனை செய்கிறார்கள். ஆனால், எதைக் கற்க வேண்டும் என்று அவர்கள் கற்பனை செய்கிறார்களோ அதை மட்டுமே கற்க அவர்கள் விரும்புகின்றார்கள். இதை எல்லாம் நீங்கள் கற்றுக்கொண்ட பிறகு நீங்கள் கற்பிக்கும் முறைகளைக் கையாளலாம். கற்பிப்பதற்கான தனிப்பட்ட திறன் இல்லாத அறிவு என்பது கற்பிக்கும் திறனுடன் கூடிய அறிவைப் போன்றதன்று.”

db

            ஷைகு அஹ்மது அல்-பதவி (இறப்பு: 1276) அவர்களிடம் கேட்கப்பட்டது: “காட்டுமிராண்டி யார்?”

            அவர் சொன்னார்: “படிப்படியான வளர்ச்சியாலும், இறைப் பாதையின் கடுமையான முயற்சியில் தொடர்ந்து ஈடுபடுவதாலும் மட்டுமே புரிந்து கொள்ளக் கூடிய ஒன்றை தனது சிந்தனையாலும் உணர்ச்சியாலும் புரிந்து கொள்ள முடியும் என்று நினைக்கும் அளவுக்குத் தனது கண்ணோட்டம் மழுங்கிப் போனவனே காட்டுமிராண்டி ஆவான்.

            ”மக்கள் மூசா நபியையும் ஈசா நபியையும் பார்த்துச் சிரித்தார்கள். ஏன்? ஒன்று, அவர்களின் கண்ணோட்டங்கள் மோசமாக மழுங்கிப் போயிருந்தன. அல்லது, அந்த நபிமார்கள் பேசியபோதும் செயல்பட்ட போதும் மக்களிடமிருந்து தமது உன்னத நிலைகளை மறைத்துக் கொண்டார்கள்.”

            தர்வேஷ் மரபின்படி, அஹ்மது அல்-பதவி அவர்களையும் மக்கள் தூற்றவே செய்தார்கள். அவர் கிறித்துவத்தை போதிக்கிறார் என்று முஸ்லிம்கள் தூற்றினர்; பிற்காலத்துக் கிறித்துவ நம்பிக்கைகளை அவர் நிராகரித்ததால் கிறித்துவர்களும் அவரைத் தூற்றினர். அவர் எகிப்து நாட்டின் ’பதவிய்யா சூஃபி நெறி’யின் நிறுவனர்.

சொர்க்கத்து உணவு

 

(சூஃபி கதை நேரம்...)

ஆதமின் மகன் யூனுஸ் தன் வாழ்க்கையை இனி விதியின் வசத்தில் ஒப்படைப்பதுடன் ஒரு மனிதனுக்கு வாழ்வாதாரம் வந்து சேர்கின்ற வழிகளையும் காரணங்களையும் தேடி அறிவது என்று ஒருநாள் முடிவு செய்தான்.

            அவன் தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான்: “நான் ஒரு மனிதன். அப்படியாக, இவ்வுலகின் பொருள்களில் எனது பங்கினை ஒவ்வொரு நாளும் பெறுகிறேன். அந்தப் பங்கு என்னிடம் எனது முயற்சிகளாலும் பிற மனிதர்களின் முயற்சிகளாலும் வந்து சேர்கிறது. இந்த செயல்முறையை இன்னும் எளிதாக்கி, மனிதர்களுக்கு வாழ்வாதாரம் வந்து சேரும் வழியை நான் கண்டறிவேன். அது எப்படி? ஏன்? என்பதையும் தெரிந்து கொள்வேன். எனவே நான், தனது வாழ்வாதாரத்துக்கு எல்லாம் வல்ல இறைவனை மட்டுமே சார்ந்திருக்கச் சொல்கின்ற மேலான ஆன்மிக நெறியைக் கடைப்பிடிப்பேன். உணவும் பிற பொருட்களும் வெளிப்படையில் சமுதாயத்தின் வழியாகவே வந்து சேர்கின்ற குழப்பமான உலகில் வாழ்வதைவிட, அனைத்தையும் ஆட்சி செய்கின்ற இறை சக்தியின் நேரடியான ஆதரவில் என்னை வைக்கப் போகிறேன். பிச்சைக்காரன் இடை நபர்களைச் சார்ந்து இருக்கிறான்: தாராளமான ஆண்களையும் பெண்களையும். அவர்களுமே கூட இரண்டாம் நிலைத் தூண்டல்களுக்குக் கட்டுப்பட்டவர்களே. அவர்கள் ஏன் பொருட்களையோ பணத்தையோ தருகிறார்கள். அவர்கள் அப்படிப் பயிற்சி செய்யப் பட்டிருக்கிறார்கள் என்பதால்தான். நான் இனி ஒருபோதும் அத்தகைய நேரடியற்ற கொடைகளை ஏற்க மாட்டேன்.”

            அவ்வாறு சொல்லிக்கொண்டு, அவன் ஊருக்கு வெளியே போனான். தான் ஒரு பள்ளி ஆசிரியராக இருந்தபோது கண்ணுக்குத் தெரியும் மனிதர்களின் மீது எப்படி உறுதியான நம்பிக்கை வைத்திருந்தானோ அதே போன்ற நம்பிக்கையை இப்போது கண்ணுக்குத் தெரியாத சக்திகளின் மீது வைத்தான்.

            பறவைகளுக்கும் விலங்குகளுக்கும் அவற்றின் உலகில் உணவளிக்கப் படுவது போல் அல்லாஹ் தனது தேவைகளை எல்லாம் முழுமையாகப் பார்த்துக்கொள்வான் என்ற உறுதியுடன் அவன் நிம்மதியாகத் தூங்கிவிட்டான்.

            வைகறையில் பறவைகளின் சத்தம் அவனை எழுப்பிற்று. தன் வாழ்வாதாரம் தோன்றுவதற்காக ஆதமின் மகன் முதலில் அசையாமல் அப்படியே படுத்திருந்தான். மறைவான சக்தியின் மீது தான் கொண்ட நம்பிக்கை மற்றும், தன்னைத் தானே உட்படுத்திக்கொண்ட புலத்திற்குள் அது வேலை செய்யத் தொடங்கும்போது அதனைத் தான் புரிந்துகொள்ள முடியும் என்ற தனது உறுதி ஆகியவற்றுக்கு அப்பால் விரைவிலேயே அவன் ஓர் உண்மையை உணர்ந்தான். இந்த அசாதாரண உலகில் அனுமான சிந்தனை மட்டுமே வேலைக்கு ஆகாது என்பதுதான் அந்த உண்மை.

            நாள் முச்சூடும் இயற்கையை அவதானித்துக் கொண்டும், தண்ணீரில் மீன்களைப் பார்த்துக்கொண்டும் தனது ஔராதுகளை ஓதிக்கொண்டும் அவன் அவன் ஆற்றங்கரையிலேயே கிடந்தான். அவ்வப்போது அவ்வழியாக செல்வச் செழிப்பும் அதிகார பலமும் கொண்டோர் கடந்து போனார்கள். அவர்களுடன் சென்ற சேவகர்களே ஜொலிக்கும் உடைகள் அணிந்து நிமிர் பிடர் புரவிகளின் மீது ஆரோகணித்துப் பீடுடன் சென்றனர். அந்தக் குதிரைகளில் தொங்கவிடப் பட்டிருந்த சிறு சிறு மணிகளின் ஓசை அந்தப் பாதையின் மீது அவர்களுக்கு இருக்கும் உரிமையைப் பறைசாற்றுவது போல் இருந்தது. தங்கள் எஜமானின் தலைப்பாகை லேசாக வெளியே தெரிந்தாலே போதும் அந்த சேவகர்கள் உடனே அவருக்கு மரியாதை செய்து சலாம் போட்டார்கள். அந்த வழியாக யாத்திரைக் குழுக்களும் கடந்து சென்றன. அவர்கள் காய்ந்த ரொட்டியையும் உலர்ந்த பாலாடைக் கட்டியையும் மென்று விழுங்குவதைப் பார்த்தபோது அந்த எளிய உணவாவது கிடைக்காதா என்று அவனுக்கு வயிற்றில் பசி கிள்ளிற்று.

            ’இது எனக்கு ஒரு சோதனை. சீக்கிரமே எல்லாம் சரியாகிவிடும்,” என்று யூனுஸ் நினைத்தான். அன்றைய நாளின் ஐந்தாவது தொழுகையை (’இஷா’ என்னும் இரவுத் தொழுகையை) முடித்துவிட்டு, போர்வையைப் போர்த்திக்கொண்டு, அட்ட மா சித்திகளை அடைந்தவர் என்று சொல்லப்பட்ட தர்வேஷ் ஒருவர் தனக்குக் கற்றுத் தந்த முறைப்படி தியானத்தில் ஆழ்ந்தான்.

            இன்னோர் இரவு கழிந்தது.

            டைக்ரிஸ் பேராற்றின் நீரலைகளில் சூரிய ஒளிகள் சிதறி மின்னுவதைப் பார்த்தபடி யூனுஸ் அமர்ந்திருந்தான். இரண்டாம் நாளில், விடிந்து ஐந்து மணி நேரத்தில், நாணற் புதருக்குள் ஏதொவொன்று நீரலையில் மேலும் கீழுமாக ஆடிக் கொண்டிருப்பது அவன் கவனத்தைக் கவர்ந்தது. அது ஒரு பொட்டலம். இலைகளால் சுற்றப்பட்டு பனைக் கயிறு கொண்டு கட்டப்பட்டிருந்தது. ஆதமின் மகன் யூனுஸ் ஆற்றுக்குள் இறங்கி அடையாளம் தெரியாத அந்தப் பொட்டலத்தை எடுத்துக் கொண்டான்.

            அது ஒரு விளங்கனி எடை இருந்தது. அதன் கயிற்றை அவன் அவிழ்த்தபோது ஓர் இனிய நறுமணம் அவன் மூக்கில் இழைந்தது. இப்போது அவன் பாக்தாத் நகரத்து ஹல்வா ஒன்றின் உடைமையாளன்! பாதாம் பசை, ரோஜாப் பன்னீர், தேன், பிஸ்தா முந்திரி போன்ற பருப்பு வகைகள் மற்றும், குங்குமப் பூ முதலிய விலை உயர்ந்த பொருட்கள் எல்லாம் போட்டுச் செய்யப்பட்ட அந்த ஹல்வா அதன் சுவைக்காக அதிக விலைக்கு விற்கப்படுவது, உடல் நலம் தருகின்ற உணவாக மதிக்கப்படுவது. ஹரம் என்னும் அந்தப்புரத்தில் அடைகாக்கப்படும் அழகிகள் அதன் அருமையான ருசிக்காக அதனை அவ்வப்போது கொறிப்பார்கள். செருக்களம் செல்லும் போர் வீரர்கள் அது தரும் நீடித்த சக்திக்காக அதனைத் தம்முடன் எடுத்துச் செல்வார்கள். அது ஒரு நூறு வகையான வியாதிகளுக்கு கை கண்ட மருந்தாகவும் பயன்பட்டது.

            ”என் நம்பிக்கை வென்றுவிட்டது!” என்று யூனுஸ் குதூகலித்தான். “இப்போது சோதனை நேரம். இதே மாதிரியான ஹல்வா அல்லது இது போன்று வேறோர் உணவு எனக்காக தினமும் நீரில் வந்து சேர்ந்தால், விதி எனக்கான வாழ்வாதாரத்தை இதன் மூலம் வழங்குவதாக உறுதியாகிவிடும். அப்புறம் நான் இது எங்கிருந்து வருகிறது என்பதை அறிய என் பகுத்தறிவைப் பயன்படுத்தினாலே போதும்.”

            அடுத்த மூன்று நாட்களும், அதே நேரத்தில், ஹல்வா பொட்டலம் ஒன்று மிதந்து வந்து யூனுஸில் கைகளை அடைந்தது.

            இது, முதலாம் தரத்திலான கண்டுபிடிப்பு என்றூ அவன் முடிவு செய்தான். உன் சூழலை நீ எளிமையாக்கினாலும் இயற்கை அதன் வழமையான போக்கில்தான் செயல்படுகிறது. இந்த ஒரு கண்டுபிடிப்பே உலகத்துடன் அதனைப் பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும் என்று அவன் உள்ளத்தை அரித்தது. “நீ அறியும்போது போதிக்க வேண்டும்” என்று சொல்லப்படவில்லையா? நிதானமாக யோசித்தபோது தனக்கு இப்போதும் ஒன்றும் தெரியாது என்பதை அவன் உணர்ந்தான். அவன் வெறுமனே அனுபவப் பட்டிருக்கிறான். ஆறு ஓடி வரும் திசையில் எதிர் சென்று அந்த ஹல்வா எங்கிருந்து வருகிறது என்று காண்பதுதான் அடுத்த கட்ட நடவடிக்கை என்று தெளிவாகத் தெரிந்தது. அப்போது அவன் அதன் மூலத்தை மட்டும் அல்ல, தனக்கே என்று அது அனுப்பப்படும் காரணத்தையும் அவன் தெரிந்து கொள்ளலாம்.

            யூனுஸ் நதிமூலத்தை (அல்லது ஹல்வா மூலத்தை) நோக்கிப் பல நாட்கள் நடந்தான். ஒவ்வொரு நாளும் வழக்கமான முறைப்படி, ஆனால் முன்பை விட சற்று நேரம் முந்தி ஹல்வா வந்து சேர்ந்தது. அவன் அதை உண்டான்.

            பொதுவாக, ஆறுகள் எல்லாம் தமது ஊற்றிடத்தை நெருங்க நெருங்க குறுகித்தான் இருக்கும். ஆனால், இந்த ஆறு அது தோன்றுமிடத்தை நோக்கிப் போகப் போக அகலமாகி வந்தது என்பதை அப்போது யூனுஸ் கவனித்தான். மிக அகலமான நீர்ப்பரப்பின் நடுவில் சிறு தீவு ஒன்று இருந்தது. அந்தத் தீவில் மிகவும் வலிமையான, இருந்தும் அழகான கோட்டை ஒன்று நின்றது. இங்கிருந்துதான் அந்த சொர்க்கத்து உணவு புறப்பட்டு வந்திருக்க வேண்டும் என்று அவன் முடிவு செய்தான்.

            அவன் அடுத்து என்ன செய்வது என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தபோது அலங்கோலமான நெட்டை தர்வேஷ் ஒருவர் அவன் முன் வந்து நிற்கக் கண்டான். துறவி மாதிரி சடை சடையான கேசம் வைத்திருந்தார். பல்வேறு நிறங்களில் ஒட்டுக்கள் போடப்பட்ட அங்கி அணிந்திருந்தார்.

            ”அஸ்ஸலாம், பாபாவே!” என்றான்.

            ”இஷ்க், ஹூ!” என்று அவர் கத்தினார். ’இங்கே உனக்கு என்ன வேலை?”

            ”நான் ஒரு புனிதத் தேடலில் இருக்கிறேன்,” என்று ஆதமின் மகன் யூனுஸ் விளக்கினான். “என் தேடலுக்காக நான் அந்தக் கோட்டைக்குப் போயாக வேண்டும். அங்கே போவதற்கு உங்களிடம் ஏதாவது உபாயம் இருக்கிறதா?”

            ”உனக்கு அந்தக் கோட்டையின் மீது தனிப்பட்ட ஆர்வம் இருப்பதாகத் தெரிகிறது. ஆனால், அதில் இருக்கும் அபாயத்தை நீ அறிந்திருப்பதாகத் தோன்றவில்லை,” என்றார் பாபா. “அதை நான் உனக்குச் சொல்கிறேன்.”

            ”முதலில், அதில் ஓர் அரசனின் மகள் – இளவரசி – வாழ்கிறாள். உண்மையில், அதில் அவள் சிறை வைக்கப்பட்டு அகதியாக இருக்கிறாள். அவளுக்குப் பணிவிடை செய்ய அழகான சேடிமார்கள் நிறைய பேர் இருக்கிறார்கள் என்பது உண்மைதான். ஆனாலும் அது சிறைவாசம்தானே? அவள் தன்னைத் திருமணம் செய்ய மறுத்ததால் ஒருவன் அவளை அங்கே சிறை வைத்திருக்கிறான். அவள் தப்பித்து வெளியேற முடியாதபடி வலிமையான விவரிக்க முடியாத தடைகளை எல்லாம் செய்து வைத்திருக்கிறான். அவை சாதாரண கண்களுக்குத் தெரியாது. நீ அந்தத் தடைகளை எல்லாம் தாண்டிப் போனால்தான் கோட்டைக்குள் இருக்கும் உன் இலக்கை அடைய முடியும்.”

            ”உங்களால் எனக்கு உதவ முடியுமா?”

            ”நான் ஒரு ஆன்மிக யாத்திரை புறப்பட ஆயத்தம் ஆகிக் கொண்டிருக்கிறேன். இருந்தாலும், இதோ, நான் உனக்கு ஒரு வளீஃபா சொல்லித் தருகிறேன், ஒரு வார்த்தையும் பயிற்சியும். உனக்குத் தகுதி இருந்தால் அது தாராள மனம் கொண்ட ஜின்களின் மறைமுகமான சக்திகளை நீ அடைய உதவும். கோட்டையைக் கட்டுக்குள் வைத்திருக்கும் மாய சக்திகளை முறியடிக்க அந்த ஜின்களால் மட்டுமே முடியும். உன் மீது சலாம் உண்டாகட்டும்.” அவன் காதில் அவர் சில வினோதமான ஒலிகளை ஓதிவிட்டு அவரது வயதுக்கும் தோற்றத்துக்கும் உண்மையிலேயே அதிசயம் என்று சொல்லத்தக்க திறமையுடனும் வேகத்துடனும் அப்பால் விலகிப் போனார்.

            யூனுஸ் அங்கே அமர்ந்து பல நாட்கள் தனது வளீஃபா-வை ஓதியபடி ஹல்வா தோன்றுகிறதா என்று கவனித்தான். பிறகு ஒருநாள், சாயும் சூரியனின் ஒளிக் கதிர்கள் அந்தக் கோட்டையின் சிறிய கோபுரங்கள் மீது விழுகையில் ஒரு விசித்திரமான காட்சியைக் கண்டான். அங்கே, பூமியில் இல்லாத பிரகாசமான பேரழகுடன் இளம் பெண் ஒருத்தி நின்றாள். அவள் இளவரசியாகத்தான் இருக்க வேண்டும். அவள் ஒரு கணம் சூரியனை நோக்கினாள். பிறகு, கோட்டைக்கு மிகக் கீழே தீவின் பாறைகள் மீது மோதிக் கொண்டிருக்கும் அலைகளில் விழும்படி ஹல்வா பொட்டலம் ஒன்றை வீசினாள். அப்படியானால், அவனது வாழ்வாதாரத்தின் மூலம் இங்கேதான் இருக்கிறது.

            ”சொர்க்கத்து உணவின் தோன்றுமிடம்!” என்று யூனுஸ் கூறினான். இப்போது அவன் உண்மையின் வாசலை அடைந்துவிட்டான் என்றே சொல்லலாம். தர்வேஷ் கற்றுத் தந்த வளீஃபாவின் மூலம் அவன் அழைத்திருக்கும் ஜின்களின் தளபதி விரைவிலேயே எப்போது வேண்டுமானாலும் வந்துவிடும். அது அவன் அந்தக் கோட்டைக்குள் போகவும், இளவரசியைக் காணவும், உண்மையை அறியவும் உதவும்.

            

        இந்த எண்ணங்கள் அவன் மனத்தில் ஓடிக் கொண்டிருந்தபோது அவன் வானங்களைக் கடந்து ஓரிடத்திற்குத் தூக்கிச் செல்லப்படுவதை உணர்ந்தான். அந்த இடம் விண்ணுலகம் போன்று இருந்தது. அங்கே வியப்பூட்டும் அழகான வீடுகள் இருந்தன. அவன் அவற்றில் ஒன்றினுள் நுழைந்தான். அங்கே மனிதனைப் போன்ற உயிரினம் ஒன்று நின்றது. ஆனால் அது மனிதன் அன்று. அது இளமைத் தோற்றம் கொண்டிருந்தாலும் யுகங்களின் அறிவுப் பக்குவம் அதற்கு உண்டு என்பது போல் தோன்றியது. “நான்தான் ஜின்களின் தளபதி. மாபெரும் தர்வேஷ் உனக்கு அளித்த இறைவனின் அழகிய நாமங்களை நீ ஓதியதால் உனது கோரிக்கையை ஏற்று உன்னை நான் இங்கே தூக்கி வந்திருக்கிறேன். நான் உனக்கு என்ன செய்ய வேண்டும்?”

            ”அனைத்துலக ஜின்களின் ஆற்றல் மிகு தளபதியே!,” என்று நடுங்கிக் கொண்டே யூனுஸ் பேசினான். “நானொரு சத்திய சாதகன். என் தேடலுக்கான விடையை நானேதான் அந்தக் கோட்டைக்குள் போய் அடைந்தாக வேண்டும். நீ என்னைத் தூக்கியபோது நான் நின்று கொண்டிருந்த இடத்துக்கு அருகில் இருக்கும் கோட்டை. அதற்குள் நுழைந்து இளவரசியுடன் பேசுவதற்குத் தேவையான ஆற்றலை நீ எனக்குத் தா!”

            ”அப்படியே ஆகட்டும்!” என்றது ஜின் தளபதி. “ஆனால் எச்சரிக்கை. ஒரு மனிதனுக்கு அவனின் புரிந்து கொள்ளும் தகுதிக்கும் அவனின் ஆயத்த நிலைக்கும் ஏற்பவே கேள்விகளுக்கான விடை கிடைக்கும்.”

            ”உண்மை என்பது உண்மைதான்,” என்றான் யூனுஸ். “அது என்னவாக இருந்தாலும் அதை நான் அடைந்தே தீர்வேன். எனக்கு நீ வரத்தைக் கொடு.”

            ஜின் செய்த மாயத்தால் அவன் அடுத்த நொடியே உடலற்ற சூக்கும வடிவத்தில் படு வேகத்தில் மீண்டும் திரும்பிக் கொண்டிருந்தான். அவனுடன் ஜின் சேவகர்களின் சிறு குழு ஒன்றும் வந்தது. இந்த மனிதனுக்கு அவனின் தேடலில் தமது சிறப்பான திறமைகளைக் கொண்டு உதவி ஒத்தாசைகல் செய்ய வேண்டும் என்று ஜின்களின் தளபதி அவற்றுக்கு ஆணை இட்டிருந்தது. கோட்டையின் மறைவான தடைகளைப் பார்ப்பதற்கு அவற்றை இதை நீட்டு என்று சொல்லி ஜின்களின் தளபதி கொடுத்த அபூர்வமான கண்ணாடிக் கல்லை அவன் தன் கையில் இறுகப் பிடித்திருந்தான்.

            அந்தக் கல்லைக் கொண்டு ஆதமின் மகன் பார்த்த போது அவன் கண்களுக்கு அந்தக் கோட்டையில் இருக்கும் தடைகள் என்ன் என்று தெரிந்தது. வரிசை வரிசையாக, ஊனக் கண்களின் பார்வைக்குத் தென்படாத, அதி பயங்கரமான பூதங்கள் நின்றன. யாரேனும் கோட்டைக்குள் நுழைய வந்தால் அவை அறைந்துவிடும். இதைச் சமாளிக்கும் வேலைக்குப் பயிற்சி பெற்ற சேவக ஜின்கள் அந்த பூதங்களை விரட்டியடித்தன. அடுத்து ஒரு மறைவான வலை அந்தக் கோட்டையைச் சுற்றிலும் தொங்குவதை அவன் பார்த்தான். வலைகளை அறுத்தெறியத் தேவையான தந்திரங்கள் பயின்ற சேவக ஜின்கள் பறந்து பறந்து அவற்றை அறுத்துவிட்டன. பிறகு, கீழே அழுந்தாத பெரிய பாறை ஒன்று கோட்டைக்கும் ஆற்றங்கரைக்கும் இடையில் அடைத்துக்கொண்டு நிற்பதைக் கண்டான். அதுவுமே, ஜின்களின் திறமைகளால் அப்பால் தூக்கியெறியப் பட்டது. பிறகு அந்த ஜின்கள் எல்லாம் அவனுக்கு சலாம் வைத்துவிட்டுத் தங்களின் உலகத்தை நோக்கிப் பறந்து போய்விட்டன.

            இப்போது ஆற்றங்கரையிலிருந்து பாலம் ஒன்று தானே எழுந்து வந்து கோட்டை வரை நீண்டு நிற்பதை யூனுஸ் பார்த்தான். கால் கூட நனையாமல் அதன் மீது நடந்து அவனால் கோட்டைக்குள் போக முடிந்தது.  வாயிலோன் ஒருவன் அவனை இளவரசியிடம் இட்டுச் சென்றான். அவன் முதலில் தூரத்தில் இருந்து பார்த்தபோது தெரிந்ததை விட அழகாக இருந்தாள்.

            ”இந்தச் சிறையைப் பாதுகாப்பானதாக வைத்திருந்த தடைகளை எல்லாம் தகர்த்ததற்காக நான் உனக்கு நன்றிக்கடன் பட்டிருக்கிறேன்,” என்றூ அவள் சொன்னாள். “நான் இப்போது என் அப்பாவிடம் திரும்பிப் போவேன். அதற்கு முன், உனது கடின முயற்சிகளுக்காக நான் உனக்கு சன்மானம் அளிக்க விரும்புகிறேன். பேசு, என்ன வேண்டும் என்று சொல், அது உனக்குத் தரப்படும்.”

            ”ஈடு இணையற்ற ஆணி முத்தே!” என்று அழைத்தான் யூனுஸ். “நான் தேடுவது ஒன்றே ஒன்றுதான். உண்மை. சத்தியத்தைத் தேடுவோருக்கு அதை வழங்குவது அதை வைத்திருக்கும் ஒவ்வொருவர் மீதும் கடமை அல்லவா? எனவே, நான் உன்னைக் கேட்கிறேன், மேன்மை மிகு இளவரசியே! என் தேவை ஆன உண்மையை நீ எனக்குக் கொடுக்க வேண்டும்.”

            ”பேசு. கொடுக்க முடிந்த உண்மை எதுவாக இருந்தாலும் அது உனக்கு இலவசமாகவே வழங்கப்படும்.”

            ”நல்லது, மேன்மை மிகு இளவரசியே! சொர்க்கத்தின் உணவான அந்த அற்புத ஹல்வாவை ஒவ்வொரு நாளும் நீங்கள் எனக்காகக் கீழே போட்டீர்களே, அவ்வாறு அது எனக்காக விதிக்கப்படக் காரணம் என்ன? அது எப்படி விதிக்கப்பட்டது?”

            ”ஆதமின் மகன் யூனுஸே!” என்று அந்த இளவரசி அவனிடம் பேசத் தொடங்கினாள். “அந்த ஹல்வா, தினமும் நான் கழுதைப் பாலில் குளிக்கும்போது முந்தைய நாள் நான் போட்டுக்கொண்ட அரிதாரத்தைச் சுரண்டி எடுத்து உருட்டுவதுதான்.”

            ”ஓ, கடைசியில் நான் தெரிந்துகொண்டேன்,” என்றான் யூனுஸ், “ஒவ்வொரு மனிதனின் புரிதலும் அவனது புரிதிறனின் அளவுக்கு ஏற்பவே உண்டாகும். உனக்கோ, அது அன்றாடக் குளியலின் அரிதார மிச்சம். எனக்கோ, அது சொர்க்கத்தின் உணவு!”

db

            இந்தக் கதையை எழுதிய ஹல்க்கவி சொல்கிறார்:

”எவர் வேண்டுமானாலும் எப்போது வேண்டுமானாலும் படிக்கலாம் என்றபோதும் வாசிப்பவரின் ஆழ் மனத்தின் பிரக்ஞையை ஆக்கப்பூர்வமாகத் தாக்குகின்ற நிலையில் உள்ள சூஃபி கதைகள் மிகச் சொற்பமே.

            ”பிற கதைகள் எல்லாம் அவை எங்கே எப்போது எப்படி வாசிக்கப்படுகின்றன என்பதை வைத்தே வேலை செய்கின்றன. எனவே, பெரும்பான்மை நபர்கள் அவற்றில் அவர்கள் என்ன எதிர்பார்க்கிறார்களோ அதையே அடைகின்றனர்: பொழுது போக்கு, புதிர்மை, குறியீடு.”

            ஆதமின் மகன் யூனுஸ் சிரியா நாட்டைச் சேர்ந்தவர். அவர் 1670-ஆம் ஆண்டு இறந்தார். அவரிடம் குறிப்பிடத்தக்க மருத்துவ ஆற்றல்கள் இருந்தன. அவர் ஓர் ஆக்க விஞ்ஞானியாகவும் இருந்தார்.

மூன்று மீன்கள்

     இர்விங் கர்ஷ்மார் எழுதிய “Master of the Jinn" நாவலை தமிழில் மொழிபெயர்த்துவிட்டேன். சீர்மை பதிப்பகம் விரைவில் அதனை நூலாக வெளியிடும் என்று நம்புகிறேன்.

    அடுத்து என்ன என்று நண்பர் உவைஸ் கேட்டிருந்தார். 

    அடுத்த மொழிபெயர்ப்புப் பணியை ஏற்கனவே தொடங்கிவிட்டேன். இத்ரீஸ் ஷா தொகுத்த “Tales of the Dervishes" என்னும் நூலினை “தர்வேஷ்களின் கதைகள்” என்று தமிழில் கொண்டு வரத் திட்டம். இந்த நூலில் இருந்து ஏற்கனவே மூன்று கதைகளை 2013-இல் மொழிபெயர்த்து பிரபஞ்சக்குடிலில் போட்டிருக்கிறேன்.(”தேநீரின் கதை” (16-ஏப்ரில்-2013), ”மணலின் கதை” (2-ஜூந்2013) மற்றும் “ ஏசுவின் பறவைகள்“ (12-ஆகஸ்ட்-2013)). எட்டு ஆண்டுகளுக்குப் பின் மீண்டும் தொடர்கிறேன். அப்போது, கதைகளின் இடையிடையே சூஃபி விளக்கக் குறிப்புக்களை எழுதியிருந்தேன். இப்போது கதைகளை மட்டும் மொழிபெயர்த்து வருகிறேன். நேரம் வாய்க்கும் போதெல்லாம் இங்கே புதிய கதைகளைத் தொடர்ந்து உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்வேன். இதோ, முதல் கதை:

   

மூன்று மீன்கள்

            ஒரு குளத்தில் மூன்று மீன்கள் வாழ்ந்து வந்தன. ஒரு அறிவாளி மீன், ஒரு பாதியறிவு மீன் மற்றும் ஒரு முட்டாள் மீன். எங்கும் இருக்கும் மீன்களின் வாழ்க்கையைப் போலவேதான் இந்த மூன்று மீன்களின் வாழ்க்கையும் நல்லபடியாகப் போய்க் கொண்டிருந்தது, ஒருநாள் விடியல் நேரத்தில் மனிதன் ஒருவன் அங்கே வந்து சேரும்வரை.

            அவன் ஒரு வலை வைத்திருந்தான். அறிவாளி மீன் அவனை நீரின் வழியாகப் பார்த்தது. தனது அனுபவங்கள், தான் கேட்ட கதைகள் மற்றும் தன் நுண்ணறிவு எல்லாத்தையும் வைத்து அது ஒரு முடிவுக்கு வந்தது.

            ”ஒளிந்து கொள்ள இந்தக் குளத்தில் சரியான இடமே இல்லை. அதனால் நான் இறந்து போனதாக பாவனை செய்வேன்.”

            அது தன் வலிமையை எல்லாம் திரட்டி அந்தக் குளத்தை விட்டு வெளியே குதித்து மீனவனின் காலடியில் வந்து விழுந்தது. அவன் மிகவும் ஆச்சரியப்பட்டான். அறிவாளி மீன் மூச்சடக்கி வீங்கிக் கிடந்ததைப் பார்த்து அது செத்துவிட்டது என்று அவன் நினைத்தான். எனவே அதைத் தூக்கியெறிந்தான். அது நழுவிப் போய் குளத்தங் கரையில் இருந்த ஒரு பொந்துக்குள் ஒளிந்து கொண்டது.

            இப்போது இரண்டாம் மீன், அரை குறை அறிவு கொண்டது, என்ன நடந்தது என்பதை அதனால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. எனவே அது முதல் மீனிடம் நீந்திச் சென்று விசயத்தை விசாரித்தது. “மிக எளிது,” என்றது அறிவாளி மீன். “நான் செத்தவன் போல் நடித்தேன். எனவே அவன் என்னை வீசியெறிந்துவிட்டான்.”

            எனவே, அந்த பாதியறிவு மீன் உடனே தானும் நீருக்கு வெளியே குதித்து மீனவனின் காலடியில் விழுந்தது. “விசித்திரம்!” என்று மீனவன் எண்ணினான். “இவை இங்கே எல்லா இடத்திலும் குதித்து விழுகின்றன.” அந்த பாதியறிவு மீன் தனது மூச்சை அடக்க மறந்துவிட்டதால் அந்த மீனவன் அது உயிரோடுதான் இருக்கிறது என்பதைத் தெரிந்து கொண்டு அதைத் தன் கூடைக்குள் போட்டான்.

            அவன் நீருக்குள் நோட்டம் விடுவதற்காகத் திரும்பினான். தன் முன் அவை துள்ளி குதித்துத் தரையில் விழுவதைப் பார்த்ததில் சற்றே அவன் குழம்பிப் போயிருந்ததால் தன் கூடையை மூடிவைக்க மறந்துவிட்டான். அந்த பாதியறிவு மீன் அதை அறிந்தபோது வெளியே எகிறி குதித்தது. பிறகு அது தத்தித் தத்தி நகர்ந்து மீண்டும் நீருக்குள் வந்துவிட்டது. அது முதல் மீனைத் தேடி அதன் அருகில் கிடந்து தத்தளித்தது.

            இப்போது மூன்றாம் மீன், அதாவது முட்டாள் மீன், இதையெல்லாம் பார்த்த பிறகும் பாடம் படிக்கவில்லை. முதலாம் மற்றும் இரண்டாம் மீன்களின் கதையை அறிந்த பிறகும் அதற்கு அறிவு பிறக்கவில்லை. எனவே, அந்த இரண்டு மீன்களும் அந்த முட்டாள் மீனையும் தம்முடன் அழைத்துக் கொண்டு குளமெல்லாம் சென்று மூச்சடக்க வேண்டியதன் அவசியத்தையும் செத்தது போல் பாவனை செய்ய வேண்டிய தேவையையும் போதித்தன.

            ”மிக்க நன்றி ஐயா! இப்போது நான் புரிந்துகொண்டேன்,” என்று அந்த முட்டாள் மீன் சொன்னது. சொல்லிவிட்டு விரைந்து சென்று குளத்துக்கு வெளியே துள்ளி குதித்து மீனவனின் அருகில் போய் விழுந்தது.

            ஏற்கனவே இரண்டு மீன்களை இழந்த கடுப்பில் இருந்த மீனவன் அது மூச்சு விடுகிறதா இல்லையா என்றெல்லாம் கவலைப்படாமல் முட்டாள் மீனைத் தன் கூடைக்குள் போட்டான். அவன் தன் வலையை மீண்டும் மீண்டும் குளத்தில் வீசிப் பார்த்தான். ஆனால், அந்த இரண்டு மீன்களும் குளத்தின் அடியில் சேற்று வளைக்குள் போய் பதுங்கிவிட்டன. அவனின் கூடையும் இந்த முறை மூடப்பட்டிருந்தது.

            கடைசியில் மீனவன் தன் முயற்சியைக் கைவிட்டான். கூடையைத் திறந்து பார்த்தான். முட்டாள் மீன் செத்துக் கிடந்தது. அதை அவன் தன் பூனைக்காக வீட்டுக்கு எடுத்துச் சென்றான்.

db

            

இந்த போதனைக் கதையை, நபி முஹம்மத் (ஸல்) அவர்களின் பேரர் இமாம் ஹுசைன் (ரலி) அவர்கள்தான் சூஃபி குருமார்களுக்கு (ஃகாஜகான்) சொன்னார் என்று கூறப்படுகிறது. அந்த குருமார்களே பதினான்காம் நூற்றாண்டில் தம் வழிமுறைக்கு நக்‌ஷ்பந்திய்யா நெறி என்று பெயர் வைத்துக் கொண்டார்கள்.

            சில நேரங்களில் செயல்பாடுகள் கரத்தஸ் என்று சொல்லப்படும் கறுப்புக் கல்லின் நாட்டில் நிகழ்கின்றது.

            கதையின் இப்பிரதி அப்தால் (’மாற்றப்பட்டவர்’) அஃபீஃபி என்னும் சூஃபியிடம் இருந்து வருகிறது. அவர் அதனை ஷைகு முஹம்மது அஸ்கர் அவர்களிடம் இருந்து கேட்டார். அஸ்கர் அவர்கள் 1813-இல் இறந்தார். அவரது அடக்கத்தலம் தில்லியில் உள்ளது.

  

’நாற்பது விதிகள்’ – ஒரு விளக்கம்

 

14-பிப்ரவரி- 2021 அன்று ‘இந்து தமிழ் திசை’ நாளேட்டின் பக்கமொன்றில், ஒரு பக்க அளவில் மூன்று சிறு கட்டுரைகள். மூன்றுமே காதலைப் பற்றியவை. அன்று காதலர் தினமாம். அரை பக்க அளவிலான ஒரு கட்டுரை ஃபிரான்சிஸ் கிருபா எழுதிய ‘கன்னி’ என்னும் நாவலைப் பற்றியது. கீழ்ப்பகுதியில் வலது புறம் இருந்த கட்டுரை அலிஃப் ஷஃபக் எழுதிய “The Forty Rules of Love” என்னும் நாவலைப் பற்றியது. ரியாஸ் என்பார் எழுதியது. (இடது புறம் இன்னொரு குறுங்கட்டுரை. பெயர் நினைவில்லை).

            ரியாஸ் எழுதிய கட்டுரை தொடர்பாகக் கொள்ளு நதீம் அவர்கள் வாட்ஸாப்பில் நேற்றுக் காலை 10:54-க்கு எனக்குச் செய்தி அனுப்பியிருந்தார். ரியாஸ் எழுதிய கட்டுரைக்கு ‘மஸ்னவி அபுதாஹிர் மௌலவி’ மறுப்புத் தெரிவித்து நாளிதழுக்கும் மறுப்புத் தெரிவித்திருநதார் என்று குறிப்பிட்டு, அதன் தூண்டுதலில் தானும் நாவலை வாங்கி வாசிக்கத் தொடங்கியிருப்பதாகவும், நான் அந்த நாவலை வாசித்திருப்பதாகக் கேள்விப்பட்டு இது குறித்து என் கருத்தை அறிய விரும்புவதாகவும் கேட்டிருந்தார்.

            தினமும் காலை விடிந்தும் விடியாமலும் என் வீட்டு முற்றத்தில் பறந்து வந்து விழும் நாளேடு ’இந்து தமிழ் திசை’தான். நாளேட்டைப் புரட்டினால் நான் முதலில் வாசிப்பதும் இலக்கியம் மற்றும் ஆன்மிகம் தொடர்பான சிறு கட்டுரைகளைத்தான். தேசிய மாநிலச் செய்திகளை எல்லாம் அப்புறம்தான் வாசிப்பேன். ஆனால், 14-ஆம் தேதியன்று மேற்குறிப்பிட்ட பக்கத்தை நான் பார்க்கவே இல்லை. ஏனெனில், அன்று செய்தித்தாளையே நான் தொடவில்லை. அன்று மட்டுமல்ல. கடந்த இரண்டு வாரங்களாகவே செய்தித்தாள் பக்கம் அதிகமாகப் போகவேயில்லை. காரணம், மொழிபெயர்ப்பு வேலை ஒன்றில் ஈடுபட்டிருந்தேன். ஆங்கில நாவல் ஒன்றைத் தமிழில் மொழிபெயர்த்துக் கொண்டிருந்தேன். என்ன நாவல் என்று கேட்கிறீர்களா? அலிஃப் ஷஃபக் எழுதிய “காதலின் நாற்பது விதிகள்” (The Forty Rules of Love)!

            17-02-2021 (புதன்) அன்று மதியம் ஒரு மணி அளவில் மொழிபெயர்ப்பையும் இந்நாவல் குறித்த முன்னுரை ஒன்றையும் எழுதி சீர்மை உவைஸ் (இப்போது இப்படி அழைக்கிறார்கள். முன்பு மெல்லினம் உவைஸ். பதிப்பகப் பெயர்கள்) அவர்களுக்கு மின்னஞ்சலில் கோப்பு அனுப்பி வைத்தேன். இரண்டு மாதங்களுக்கு மேலாக எழுத்திலேயே கிடந்துவிட்டேனா, இனி ஒரு வாரத்துக்கு மடிக்கணினியைத் தூக்கக் கூடாது என்று வேறு உத்தரவாகிவிட்டதா, எனவே வாசிப்பில் இறங்குவோம் என்று ‘வேதாளம் சொன்ன கதை’ (யுவன் சந்திரசேகர்) என்னும் நாவலை வாசிக்க ஆரம்பித்தேன் (பள்ளி ஆசிரியர் ஒருவர் இதை எம்ஃபில் ஆய்கிறார். அவருக்கு நான் நெறியாளர்.)

            இடைப் பிறவரலாக இன்னொன்று. 17-02-2021 அன்று காலை ஒன்பதே முக்காலுக்கு நிஷா மன்சூர் அழைத்துப் பத்து நிமிடங்கள் பேசினார். (மேட்டுப் பாளையத்திலிருந்து கம்பம் போய்க்கொண்டிருந்தார்.) ”கி.அ.சச்சிதானந்தம் தெரியும்தானே?” என்று ஆரம்பித்தார். ஆச்சரியம்! 16-02-2021 அன்று சக பேராசிரியர் முனைவர் த.செல்வராசு அவர்களிடம் கி.அ.சச்சிதானந்தம் மொழிபெயர்த்த “சிவானந்த நடனம்” என்னும் நூல் (ஆங்கிலத்தில் ஆனந்த கெண்டிஷ் குமாரசுவாமி எழுதிய “The Dance of Shiva”) பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தேன். அவரையே இப்போது நிஷா மன்சூர் கேட்கிறார் என்றால் சற்றே வியப்பாக இருக்காதா? விசயத்தைச் சொன்னார். ஃபரீதுத்தீன் அத்தார் (ரஹ்) எழுதிய “மன்திக்குத் தய்ர்”  என்னும் சூஃபி காவியத்தின் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பைத் தமிழில் பெயர்த்திருக்கிறார் என்றும் ஏதேனும் தவறுகள் இருக்கிறதா என்று சோதித்து சொல்லுமாறு அதன் கைப்பிரதி தன்னிடம் தரப்பட்டிருப்பதாகவும் சொன்னார். ”இரண்டு அத்தியாயங்கள் படித்தேன். தலை சுற்றுகிறது. அப்படிப் போட்டுக் குதறி வச்சிருக்கார். பெயர்களை எல்லாம் தப்புத் தப்பாக எழுதியிருக்கிறார்…” என்றார் மன்சூர். ‘காதலின் நாற்பது விதிகள்’ நூலை மொழிபெயர்க்கத் தொடங்கும் முன் நான் அந்த நூலின் மொழிபெயர்ப்பில் ஈடுபட்டிருந்தேன் என்பதையும் அப்பணி பாதியில் ஆரம்பக் கட்டத்தில் நிற்கிறது என்பதையும் என்ன சொல்ல? பாரசீக மூலம், உருது மொழிபெயர்ப்பு, ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு ஆகியவற்றை ஒப்பிட்டு அந்த நூலை நான் மொழிபெயர்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன் (அதே முறையில் இன்னொரு நூலையும் பெயர்த்து வருகிறேன்: மவ்லானா ரூமியின் ஆன்மிக உரைகளின் தொகுப்பான ஃபீஹி மா ஃபீஹி.) நான் மொழிபெயர்க்கும் விசயத்தைச் சொன்னவுடன் மன்சூர் சற்றெ பதற்றமான தொனியில் ஆலோசனை ஒன்று வழங்கினார்: ‘எல்லாருக்கும் புரியுற மாதிரி எளிமையான நடையில் எழுதுங்க… ரொம்பக் கவித்துவமாப் போய்ட வேணாம்.”

            14-ஆம் தேதி இந்து நாளிதழில் ரியாஸ் எழுதிய கட்டுரையை நேற்று பிற்பகல்தான் வாசித்தேன். ஏற்கனவே இந்த நாளேட்டில் ‘ஆனந்த ஜோதி’ என்னும் இணைப்பில் (வியாழன் தோறும்) சூஃபிகள் பற்றி ஒருவர் எழுதி வந்ததில் இருந்த அபத்தங்களைச் சுட்டிக்காட்டி அவருக்கு ஒரு மின்னஞ்சல் அனுப்பினேன். பதிலே இல்லை. சூஃபிகள் மற்றும் அவர்கள் எழுதிய நூல்களின் பெயர்களை எல்லாம் படுகொலை செய்து தாறுமாறாக எழுதி அந்தக் கட்டுரைகள் வெளிவந்துகொண்டிருந்தன. ரியாஸ் எழுதிய இந்தக் கட்டுரையிலும் அது மாதிரியான பெயர்ச்சிதைவுகள் இருந்ததே எனக்கு வருத்தமளித்தது. Samarkand என்று ஒரு நகரம். ஸமர்கந்த் என்பது சரியான உச்சரிப்பு. யூடியூபிலேயே பரிசோதித்துவிட முடியும். இவர் சாமர்கண்ட் என்று எழுதியுள்ளார். போகட்டும். இந்த நாவலில் இடம் பெறும் முக்கியமான ஒருவரின் பெயர் Aziz Z.Zahra என்று ஆங்கிலப் பிரதியில் இருக்கிறது. Aziz என்பது முஸ்லிம் சமூகத்தில் மிகவும் பரவலாகப் புழங்கப்படுமொரு பெயர்தான். அல்லாஹ்வின் அழகிய திருநாமங்களில் ஒன்று. குர்ஆனின் 12-ஆம் அத்தியாயத்தில் இப்பெயரில் ஆளுநர் ஒருவரும் சுட்டப்படுகிறார். சவூதி அரேபியாவில் அரசரின் பெயராக “King Abdul Aziz” என்று வேறு இப்பெயர் ஸுப்ரசித்தம். இதைத் தமிழில் முடிந்த அளவு அறபி உச்சரிப்புக்கு அருகில் தொனிக்குமாறு ‘அஜீஸ்’ என்றுதான் காலகாலமாக எழுதப்படுகிறது. ரியாஸ் இப்பெயரை அஷிஸ் என்று ஒலிபெயர்த்திருக்கிறார். அதே போல் ’ஸஹ்ரா’ என்பதை சஹாரா என்று பாலைவனமாக்கிவிட்டார். சூஃபிக் குறியீடாகப் பாலவனப் பெயர் வருகிறது என்று கருதிவிட்டாரோ என்னவோ? அதே போல் ஷம்ஸின் ஊர்ப்பெயர் ஆங்கிலத்தில் Tabriz என்று எழுதப்படும். ஃபார்ஸி ஒலிப்பில் அது ‘தப்ரேஸ்’. (நுஸ்ரத் ஃபதேஹ் அலீ ஃகான் பாடிய “அல்லாஹு அல்லாஹு” என்னும் உலகப் புகழ் பெற்ற கவ்வாலியைக் கேட்டுப்பாருங்கள். அதன் எடுப்பு வரிகள்: “ஷம்ஸி தப்ரேஸ் கர் ஃகுதா தலபீ / ஃகுஷ் புஃகான் லா இலாஹ இல்லா ஹூ”). ரியாஸ் இப்பெயரை ‘தப்ரிஸ்’ என்று எழுதுகிறார்.

            இதற்கே மனதிற்குள் ‘மண்டூகம் மண்டூகம்…’ என்று திட்டிவிட்டேன். (”பின்ன என்னங்க? இதெல்லாம் நல்லாலீங்க…”) தேசிக விநாயகம் பிள்ளை Omar Khayyaam என்று ஃபிட்ஜெரால்டு எழுதியதை வைத்துக்கொண்டு ஒமார் கய்யாம் என்று எழுதினால் போகிறது என்று விட்டுவிடலாம். (அதையே நான் விமரிசனம் செய்திருக்கிறேன். நாரோவில் பக்கம் உனக்கு ஒரு முஸ்லிம் நண்பர்கூட இல்லையா? இந்தப் பெயரின் உச்சரிப்பு என்ன என்று கேட்டுக்கொண்டு ஒழுங்காக எழுத முடியாதா? இப்போது தோன்றுகிறது, ஒருவேளை ரியாஸ் மாதிரி யாரிடமாவது அவர் கேட்டிருக்க வாய்ப்புள்ளது.) மதியம் ரசஞ்சாதமும் கப்பக்கிழங்கு சிப்ஸும் சாப்பிட்டுவிட்டு அமர்ந்து அலைபேசியை நோண்டினால் வாட்ஸப்பில் 1:48-க்கு சீர்மை உவைஸ் ஒரு செய்தி அனுப்பியிருந்தார், ரியாஸ் பற்றி. “எழுதியவர் சமீபத்தில் அறிமுகமான நண்பர்தான்” என்று அது தொடங்கிற்று. அல்லாஹு அக்பர்! இது என்னடா இது, யுவன் எழுதிய வேதாளம் சொன்ன கதை நாவல் மாதிரி தொடங்கிப் போய்க்கிண்டிருக்கிறதே? என்று நினைத்தேன்.

            நினைத்தது உண்மைதான். நேற்று (18-02-2021) மாலை ஆறு மணி வாக்கில் முகநூலில் உவைஸ் ஒரு சேதியைப் போட்டிருந்தார். “காதலின் நாற்பது விதிகள் நாவலின் தமிழாக்கம் நிறைவுற்றது. (அல்ஹம்துலில்லாஹ்!). ரமீஸ் பிலாலியின் சொக்க வைக்கும் மொழிபெயர்ப்பில், சீர்மை வெளியீடாக… விரைவில், இன்ஷா அல்லாஹ்!” நண்பர்களுக்கு அனுப்பலாமா வேண்டாமா என்று தலையைச் சொறிந்து கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தேன்.

            இந்த முகநூல் செய்தியை, இந்து நாளிதழ் ஆசிரியருக்கு இக்கட்டுரை பற்றித் தனது மறுப்பைத் தெரிவித்திருந்த மௌலானா மௌலவி டி.எஸ்.அபுதாஹிர் மஹ்ழரி அவர்கள் பார்த்திருக்கிறார். மாலை 7:23-க்கு அவரிடமிருந்து அலைபேசி அழைப்பு வந்தது. “என்னங்க நாவல் இது?...” என்று ஆரம்பித்துத் தனது ஐயங்களைப் பேசினார். திருச்சியின் பேரங்காடி ஒன்றில் கைலி வாங்கிக் கொண்டிந்தேன். இருந்தாலும், ஒதுங்கி நின்று அவரிடம் பன்னிரண்டு நிமிடங்கள் பேசினேன். அப்போது புரிந்தது, ரியாஸின் கட்டுரையில் உள்ள ஒயேயொரு வரிதான் பிரச்சனையைக் கிளப்பியிருக்கிறது. அவர் அழைப்பதற்குச் சற்று முன்னர், 6:01-க்கு கொள்ளு நதீம் அவர்களுக்கு வாட்ஸாப் செய்தி அனுப்பியிருந்தேன்: “தேடிப் படித்துவிட்டேன். ஒரேயொரு வரி மிகவும் Misleading-ஆக உள்ளது.” அவ்வளவுதான் அப்போது அனுப்ப முடிந்தது. பெஸ்ட் டிராக்கில் அமர்ந்து கொண்டே அனுப்பினேன்.

            பிரச்சனைக்குரிய அந்த வரிக்கு அடுத்து வருவோம். “The Forty Rules of Love” என்னும் தலைப்பே பிரச்சனையாக இருக்கிறதா? அதைப் பற்றி ரியாஸ் தெளிவாகத்தான் எழுதியிருக்கிறார். ”தமிழில் இன்னும் மொழிபெயர்க்கப்படவில்லை என்றாலும், தமிழ் இலக்கிய வெளியிலும் அது பரவலாக வாசிக்கப்படுகிறது. காதல் அந்நாவலின் சிறப்பம்சமாக இருப்பதே காரணம். காதல் என்றால் ஆண்-பெண் காதல் அல்ல; வாழ்வு மீதான காதல், பிரபஞ்சத்துடனான காதல்.” மட்டுமன்று, ’இறைவனுடனான காதல்’ என்பதையும் ரியாஸ் குறிப்பிட்டிருக்க வேண்டும். ஏன் தயங்குகிறார்?

            மவ்லவி அபுதாஹிர் மஹ்ழரி அவர்களைச் சீற்றம் கொள்ள வைத்த வரி, இறைஞானி ஷம்ஸி தப்ரேஸ் அவர்களைப் பற்றிக் குறிப்பிடுகையில் ரியாஸ் இப்படிச் சொல்கிறார்: “மது அருந்துகிறார், பாலியல் விடுதிக்குச் செல்கிறார், இறைவன் மீது பற்றுக் கொண்டவராக இல்லை.” இந்து தமிழ் நாளிதழுக்கு மவ்லவி அபுதாஹிர் அவர்கள் எழுதியிருந்த மறுப்பில் சொல்லப்பட்டிருப்பது போல் (அதன் பிரதியை எனக்கு வாட்ஸாப்பில் கொள்ளு நதீம் அனுப்பியிருந்தார்), இந்த வரிகள் முஸ்லிம்களை மட்டுமன்று, பொதுவாக ஆன்மிக நாட்டம் கொண்ட அனைத்து மதத்தினரையுமே அதிர்ச்சிக்கு ஆளாக்கும் என்பது உண்மைதான். இந்த இடத்தை விளக்க வேண்டிய அவசியம் இருப்பதாக எண்ணுகிறேன்.

            முதலில், இது ரியாஸின் கருத்து அல்ல. நாவலில் அப்படி இருக்கிறதா? என்றால் அதற்கும் நிதானமாகத்தான் பதில் சொல்லியாக வேண்டும். ரியாஸ் எழுதியிருப்பதிலும் இந்தப் பகுதியை மட்டும் கத்தரித்து எடுத்தது போல் பார்த்தால் தப்பாகத்தான் தெரியும். ஓர் உதாரணம்: ’மணிமேகலை’ காப்பியத்தில் ”சிறைக் கோட்டத்தை அறக்கோட்டம் ஆக்கிய காதை” என்றொரு தலைப்பு. இதனை, “மணிமேகலை சிறையில் அடைபட்ட காதை” என்றோ “மணிமேகலை கைது படலம்” என்றோ மாற்றித் தலைப்பிட்டால் விளங்குவதில் வித்தியாசம் நேருமா இல்லையா? மணிமேகலை குற்றம் செய்து தண்டிக்கப்பட்டதாகப் படுமா இல்லையா? மணிமேகலை சிறைக்குப் போனது உண்மைதான். ஆனால் எதற்குப் போனாள் என்றல்லவா பார்க்க வேண்டும். குற்றவாளிகள் நிரம்பிய சிறையை அவள் சென்று ‘அறம்’ திகழும் இடமாக மாற்றுகிறாள் என்பதுதானே கதை? இதுவும் அதைப் போன்றுதான்.

            நண்பரும், ஃபஹீமியா டிரஸ்ட் மூலம் ரூமி (ரஹ்) அவர்களின் ஆன்மிகக் காவியமான ‘மஸ்னவி ஷரீஃப்’-ஐ ஆறு பாகங்களாக (நரியம்பட்டு எம்.ஏ.சலாம் சாஹிப் மொழிபெயர்ப்பு) வெளியிட்டவருமான அபுதாஹிர் மவ்லவியிடம் நான் மேற்காணும் ’பிரச்சனை’ வரியின் இரண்டாம் பாகத்தை மட்டும் விளக்கினேன். ஷம்ஸ் பாலியல் விடுதிக்குப் போனாரா? ஆம், இந்தக் கதையில் அப்படித்தான் வருகிறது. அனாதையாக இருந்து, அடிமையாக விற்கப்பட்டு, அநியாயமாக விபச்சார விடுதியில் சிக்கியிருக்கும் ‘பாலை ரோஜா’ என்னும் பெண் அந்த இடத்திலிருந்து விடுதலை அடைந்து தூய ஆன்மிக வாழ்க்கை வாழ விரும்புகிறாள். அவளை அவ்விடத்திலிருந்து காப்பாற்றுவதற்காக அங்கு ஷம்ஸ் செல்கிறார். அப்பெண்ணும் அங்கிருந்து பின்னாளில் தப்பித்து வெளியேறி ரூமியின் வீட்டில் அடைக்கலம் புகுந்து, ஆன்மிக வாழ்வில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொள்வதாகக் கதை. இந்தப் பின்னணி புரியாமல் “பாலியல் விடுதிக்குச் செல்கிறார்” என்று மொழுக்கையாகப் படித்தால் பொதுப் புத்தியில் தப்பாகத்தானே விளங்கும்?

            இதே போன்றுதான் ‘மது அருந்துகிறார்’ என்னும் வரியும். ஆனால், நாவலில் வரும் காட்சியின்படியே இது இன்னும் சிக்கலான ஓரிடம். ரூமியைச் சோதிப்பதற்காக மது விடுதிக்குப் போய் இருவருக்கும் மது வாங்கி வரும்படி ஷம்ஸ் சொல்கிறார். ரூம் அதை ஒரு சோதனை என்று புரிந்து கொண்டு உடன்படுகிறார். ரூமி மதுக்கோப்பையை வாயருகில் கொண்டுபோகும்போது அதனைக் கீழே தட்டிவிடுகிறார் ஷம்ஸ். ஏன்? இது ஒரு சோதனை. அவ்வளவுதான். மது அருந்துவது ஆகுமானதல்ல என்பதால்தான் தட்டி விடுகிறார். ஆனால், ரூமியிடம் மறு பாதியைக் கொடுக்கும் முன் ஒரு பாதியை ஷம்ஸ் குடிப்பதாக இந்நாவலில் வருகிறது. அவர் அப்படிச் செய்யலாமா? என்று கேள்வி எழுகிறது. இதை எப்படி ”தஃவீல்” (Interpret) செய்வது? இந்த நாவலை இரண்டாண்டுகளுக்கு முன் எங்கள் கல்லூரியில் ஆங்கிலத் துறையில் மாணவர் ஒருவர் ‘எம்.ஏ’ பட்டத்துக்காக ஆய்வு செய்தார். சூஃபி நெறியில் பைஅத் பெற்றவர் அவர். எனவே இந்த நாவலைத் தேர்ந்திருந்தார். இது மாதிரி சிக்கலான இடங்களில் எப்படிப் புரிந்து கொள்வது என்று அவ்வப்போது என்னிடம் உரையாடினார். என்னுடைய ’தஃவீல்’ – புரிதலை அவருக்கு விளக்கினேன். அதை இங்கேயும் சொல்கிறேன். இக்கட்டத்துக்கு முன் ஒரு காட்சி வருகிறது. ரூமி வாங்கி வந்த மதுவை, காய்ந்து போன ரோஜாச் செடி ஒன்றின் வேரில் ஷம்ஸ் ஊற்றுகிறார். ரோஜாச் செடி உயிரூட்டம் பெற்றுப் பசுமையாகி அதில் ஒரேயொரு பெரிய ரோஜா மலர்கிறது. இது ஓர் அற்புதச் செயல். இறைநேசர்கள் புரியும் ”கராமத்” என்னும் அற்புதம் இது. அந்த வல்லமையை வெளிப்படுத்திக் காட்டிய பின்னரே ஷம்ஸ் தான் அதை அருந்துகிறார். இப்போது அது மதுதானா? மது காடியாக மாறியது, மணல் சீனியாக மாறியது எனபது மாதிரியான அற்புதங்களை இறை நேசர்களின் வாழ்வில் நாம் கேள்விப்பட்டதில்லையா? இது அவர்களுக்கு முடியாத ஒன்றா? அல்லது இலகுவான ஒன்றா? அவ்வகையில், உண்மையில் ஷம்ஸ் அருந்தியது மதுவே அல்ல என்பது என் புரிதல். மதுவின் நிறத்திலேயே இருக்கும் ரோஜா ஷர்பத்தாக அது மாறியிருக்கிறது என்று நான் புரிந்துகொள்கிறேன். (அதைச் சுட்டத்தான் இங்கே ரோஜாச் செடி முதலில் குறியீடாகக் காட்டப்படுகிறது என்று கொள்ளலாம்.) பிறகு ஏன் ரூமி அருந்தப் போகையில் தடுக்கிறார்? என்று கேட்கலாம். ரூமியின் பார்வையில் அது இன்னமும் மதுதான். அந்த ’நிய்யத்தில்’ (எண்ணத்தில்) அவர் தண்ணீரையே அருந்தினாலும் அது மதுவை அருந்திய குற்றமாகத்தான் ஆகிவிடும். எனவே, குவளைக்குள் இருப்பது முன்பு மதுவாக இருந்து கராமத்தால் இப்போது மாற்றப்பட்டுவிட்ட தூய குளிர் பானமாகவே இருந்தாலும், ரூமிக்கு அது தெரியாதாகையால் மது என்று எண்ணியபடி அதை அருந்தினால் அவர் குற்றவாளி ஆகிவிடுவார். எனவே ஷம்ஸ் அவரைத் தடுத்துவிட்டார். (’மது என்று நினைத்துத் தண்ணீரையே ஒருவன் அருந்தினாலும் அவன் மது அருந்திய குற்றத்துக்கு ஆளாவான்’ என்று மௌலவி அஷ்ரஃப் அலி தானவி அவர்கள் எழுதியிருக்கிறார்கள்.)

            இப்படிப் பல இடங்களை ‘தஃவீல்’ செய்தபடித்தான் இந்த நாவலில் நாம் பயணிக்க முடியும். ஷம்ஸி தப்ரேஸ் (ரஹ்) அவர்கள் திருக்குர்ஆன் கூறும் கிள்று (அலை) அவர்களைப் போன்று நடந்து கொள்கிறார் என்றுதான் பார்க்க வேண்டும். வெளிப்பார்வைக்கு இஸ்லாத்திற்கு எதிராகத் தோன்றலாம். நம் சிற்றறிவுக்கு எட்டாமலும் போகலாம். 16-02-2021 செவ்வாய் மாலை ஏழு மணிக்கு, என் சகோதரர் ஒருவருக்கான திருமண அழைப்பிதழைக் கொடுப்பதற்காக என் நண்பர் ஒருவர் வீட்டுக்குப் போனேன். அழைப்பிதழில் அவரது பெயரின் முன் “மௌலானா மௌலவி முஹிப்புல் மஸ்னவி” என்று எழுதியிருந்தேன். மௌலானா ரூமி (ரஹ்) அவர்களின் மஸ்னவி ஷரீஃபை பார்ஸி மொழியிலேயே தொடர்ந்து வாசித்துப் பேரின்பம் கண்டு வரும் மார்க்க அறிஞர் அவர். வாங்கிப் பார்த்துவிட்டுப் பணிவுடன் சொன்னார், “இந்த மௌலானா மௌலவிங்கறதெல்லாம் பொய்யிங்க… பட்டம் வாங்கிருக்கேன்… எந்த அளவு அதுக்கு உண்மையா இருக்கேன்னு தெரியல… முஹிப்புல் மஸ்னவின்னு எழுதீருக்கீங்கள்ல, அத அல்லாஹ் உண்மையாக்கி வச்சாப் போதும்ங்க.” அவரின் ஆசிரியரும் காதிரிய்யா நெறியில் குருவாக இருந்தவருமான மீரான் ஹஜ்ரத் அவர்கள் எழுதிய “இன்சான் கோன் ஹே” (மனிதன் யார்?) என்னும் நூலின் பிரதி கிடைக்குமா என்று கேட்டேன். அப்போது சொன்னார்கள்: “ஆழமான கிதாபுங்க அது. ஆரம்பத்துலயே அதுல ஹஜ்ரத் சொல்லீருப்பாங்க. இதுல உள்ள ஏதாச்சும் புரியலன்னா, என் கலீஃபாக்கள்ட்ட கேட்டு விளங்கிக்கங்க, அப்பவும் புரியலன்னா வாயப் பொத்திக்கிட்டு இருங்க, சேட்டை பண்ணாதீங்க.”

            இந்த நாவலையும் அப்படித்தான் வாசிக்க வேண்டும் போலும் (ஒரு வாசகனாக என்னையும் சேர்த்தே சொல்லிக் கொள்கிறேன். சூஃபி குருமார்களான வலிமார்கள் மீது ஒரு முரீதாக நான் வைத்திருக்கும் நம்பிக்கையின் அடிப்படையில், அனைத்து முரீதுகளுக்கும் இருக்கும் நம்பிக்கையின் அடிப்படையில், வெளிப்பார்வைக்கு எப்படித் தெரிகிறது என்பதை வைத்து ஒரு சூஃபி குருவை நாம் தவறாக எடை போட மாட்டோம்.) பொது மக்கள் அப்படியெல்லாம் மெனக்கெட்டு வாசிப்பார்களா? அவர்களுக்குத் தப்பாகத்தானே புரியும்? என்று கேள்வி எழலாம். இந்த நூலை ஆன்மிக நாட்டம் கொஞ்சமாவது உள்ளவர்கள்தான் வாசிப்பார்கள். அவர்களுக்குச் சரியான புரிதலின் கதவுகளை இறைவன் திறந்தருள்வான் என்று ஆதரவு வைக்கிறேன்.

            இதில் இணை கோடாக, சமகாலத்தவர்களாக வரும் இரண்டு கதை மாந்தர்களான எல்லா மற்றும் அஜீஸ் இஜட். ஜஹ்ரா ஆகியோரைப் பற்றியெல்லாம் திறனாய்ந்து விளக்கி எழுத இங்கே இடமில்லை. ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகளாக எழுதப்பட வேண்டிய பணி அது. சுருக்கமாக ஒன்றைச் சொல்லிவிடுகிறேன். இந்நாவலின் படியே அஜீஸ் இஜட். ஜஹ்ரா ஒரு சூஃபி குரு அல்ல. தவறான புரிதல்களைத் தவிர்க்க இது போதும்.

            இனி, ரியாஸ் எழுதியிருக்கும் வாசகத்தை வெட்டாமல், மடக்காமல் முழுமையாகப் பார்ப்போம்: “ஷம்ஸ் மீது ரூமி காட்டும் அக்கறையானது ரூமியின் குடும்பத்தார்களுக்கு மட்டுமல்ல, அந்நகர மக்களுக்குமே பிடிக்கவில்லை. காரணம், அவர்கள் பார்வையில் ஷம்ஸ் இஸ்லாத்துக்கு மாற்றானவராக இருக்கிறார், மது அருந்துகிறார், பாலியல் விடுதிக்குச் செல்கிறார், இறைவன் மீது பற்றுக் கொண்டவராக இல்லை.” (italicized நான் செய்தது). ‘அவர்கள் பார்வையில்…” என்று தெளிவாகத்தானே எழுதியிருக்கிறார். ஞானம் இல்லாத, சாதாரண மக்களின் பார்வைக்கு அப்படித் தெரிகிறது. அவர் மது அருந்துவதாக அவர்கள் பார்வைக்குத் தெரிகிறது. உண்மை அதுவல்ல; அவர் பாலியல் விடுதிக்குச் செல்கிறார் என்பதை மட்டுமே மக்கள் பார்க்கிறார்கள், அவர் பெரும்பாவம் செய்கிறார் என்று எண்ணுகிறார்கள். உண்மையில் நடப்பது வேறு (மேலே விளக்கியிருக்கிறேன்); அவர் இறைப்பற்று கிஞ்சிற்றும் இல்லாதவர் போல் அவர்களின் பார்வைக்குத் தெரிகிறார்; ஆனால் அவருக்கு இணையான ஃபகீஹ் (மார்க்கச் சட்ட அறிஞர்) தமது காலத்தில் இருக்க முடியாது என்று நாவலின் ஓரிடத்தில் மவ்லானா ரூமியே சான்று பகர்கிறார். உண்மை அதுதான். ஆனால் மக்களுக்கு அந்த உண்மை எட்டவில்லை. அத்தகைய சூழலை ஷம்ஸ் ஒரு நோக்கத்தோடுதான் உருவாக்குகிறார். நாவலைப் படித்தால் அது ஏன் என்று விளங்கும்.

            இந்து நாளிதழ் மறுப்பு வெளியிட வேண்டும். இல்லை என்றால் சுன்னத் ஜமாத் ஐக்கியப் பேரவை சார்பில் அந்த நாளேட்டின் அலுவலகம் முன்பு கண்டன ஆர்ப்பாட்டம் நடத்தத் திட்டமிருப்பதாக மௌலவி அபுதாஹிர் மஹ்ழரி என்னிடம் பேசும்போது சொன்னார். பெருங்குழப்பம் ஆகிவிட்டதே என்று வருத்தமாக இருக்கிறது. ‘நாளை நான் விளக்கம் எழுதுகிறேன்’ என்று அவரிடம் சொன்னேன். ’எதில் எழுதுவீர்கள்?’ என்றார். வேறு எதில், ’முகநூலிலும் வாட்ஸாப்பிலும்தான் என்னால் எழுத முடியும்,’ என்று சொன்னேன். இதோ எழுதிவிட்டேன்.

            நிறைய எழுதிவிட்டேன். ஆயாசமாக உணர்கிறேன் நண்பர்களே! அல்லாஹ் நம் அனைவரின் மீதும் அருள் புரிவானாக!